สหาย

     "หากบุปผางามชวนหลงไหลขนาดนี้ไม่ชื่นชมก็คงจะผิดวิสัยของบุรุษ น่าเสียดายหากบรรยากาศเช่นนี้ได้ร่ำสุรากับสหายรู้ใจไปด้วยคงจะดีไม่น้อย"

จื้อหรงเปรยออกมานางหันมาเงยหน้ามองคนที่ยืนอยู่ด้านข้างที่พูดถึงสุราดวงตาก็เป็นประกาย จึงเอามือล้วงเข้าไปในแขนเสื้อแล้วหยิบขวดเปล่าออกมาหนึ่งใบก่อนยื่นให้จื้อหรง เขาเหลือบตามองขวดเปล่าใบนั้นด้วยความสงสัย

     "ท่านอยากดื่มสุราไม่ใช่หรือ ถือเอาไว้สิ"

จื้อหรงรับขวดสุราเปล่า ๆ มาแบบงง ๆ ก่อนเย่ไหลเซียงจะประสานสองมือเข้าหากันนิ้วหัวแม่มือกับนิ้วชี้ต่างประสานก่อนกางมือออก ใช้นิ้วร่ายพลังเรียกน้ำขึ้นมาแล้วกลิ่นหอมสกัดจากดอกฮวงหลง สุราบุปผาถูกสะกัดกลางอากาศก่อนจะรวมตัวแล้วไหลลงไปในขวดก่อนจื้อหรงทำหน้าประหลาดใจ

     "ลองดูสิ นี่คือหนึ่งในสุราที่ข้าชอบที่สุด ถึงข้าไม่ใช่สหายของท่าน ท่านก็น่าจะดื่มมันได้"

     "ท่านยื่นสุราให้ข้าเช่นนี้ ก็หมายความว่าเราสองคนเป็นสหายกันแล้วล่ะ"

จื้อหรงยิ้มออกมาก่อนจะยกขวดเทสุราลงในปาก ก่อนจะยกแขนเช็ดสุราที่กระฉอกเปื้อนริมฝีปาก เย่ไหลเซียงยื่นมือไปจับขวดสุราแล้วเอามายกเทรินเข้าไปในปาก จื้อหรงตกตะลึงกับภาพเบื้องหน้าชั่วขณะ สุราที่ค่อย ๆ ไหลลงมาที่ริมฝีปากงามที่อ้าปากรอนั้น ช่างดูเป็นภาพที่งดงามชวนหลงไหลก่อนนางจะยิ้มออกมาเล็กน้อยยกแขนใช้ปลายเสื้อซับสุราที่เปียก

     "ยอด สุราเยี่ยมแถมมีสหายร่วมดื่มเช่นนี้"

จื้อหรงยิ้มออกมา สายตาพลางหันไปชื่นชมความงดงามเบื้องหน้าอีกหน

ซูหนี่น้อยที่แอบยืนดูอยู่หลังต้นไม้ถูกลู่หลานลากไปมาเก็บดอกไม้ด้วย กำลังมองดูจื้อหรงและเย่ไหลเซียงดื่มสุราด้วยกันด้วยความอิจจาในใจ มือทุบต้นไม้เบา ๆ ทำปากขมุบขมิบจ้องมองที่ทั้งคู่ไม่วางตา จนลู่หลานเดินมาพบแล้วเดินมาเห็นซูหนี่กำลังทำท่าแอบมองอะไรอยู่ก็มอง

     "เจ้าชอบนายท่านของข้าใช่หรือไม่"

ทันทีที่ได้ยินเช่นนั้นซูหนี่ก็ตาโตหูผึ่งรีบหันมาปฏิเสธโดยทันที

     "ข้า...ข้าเป็นสตรีจะไปชื่นชอบนายเจ้าได้เยี่ยงไรกัน"

ท่าทีอึกอั่กในการตอบสีหน้าแววตาเลิ่กลั่กทำให้ลู่หลานถึงกับยิ้มออกมา

     "ทำไมจะไม่ได้ล่ะ เหล่าบุปผามากมายยังหลงไหลในตัวของท่านเย่เลย หากเจ้าจะหลงไหลบ้างก็ไม่แปลกอะไร"

     "มีคนหลงไหลนายท่านของเจ้าเยอะเลยงั้นหรือ เหตุใดกัน เหตุใดถึงหลงไหลในตัวของนายท่านของเจ้า"

ซูหนี่ถามด้วยความอยากรู้ตาโต 

     "ก่อนจะมาเป็นเทพบุปผา นายท่านข้าเคยเป็นราชินีกลางคืนของดอกไม้ทั้งมวล กลิ่นกายของนางหอมหวลดึงดูดผู้ที่ได้กลิ่นหอม และพอมากลายเป็นเทพบุปผาตะบะแก่กล้ามากขึ้น ว่ากันว่าเพียงแค่ปลายนิ้วสัมผัสผิวกายของผู้ใดก็ตามที่ชื่นชอบนายท่านผู้นั้นก็จะรู้สึกเหมือนราวกับกำลังขึ้นสวรรค์ ซาบซ่านวาบหวามในใจ "

ลู่หลานเล่าไปพลางออกท่าออกทางอย่างสนุก

     "แล้ว...เจ้าเคยหรือไม่"

ซูหนี่ใช้ไหล่ชนไหล่ลู่หลานถามด้วยความสงสัยใคร่รู้

     "เคยอะไรหรือ?"

     "ก็เคยถูกท่านเย่สัมผัสยังไงล่ะ"

     "เคยสิ แต่ว่าข้าไม่รู้สึกอะไรเพราะข้ารักเคารพนายท่านเช่นผู้จงรักภักดีเท่านั้น ไม่ได้คิดเรื่องความรักแบบชู้สาว"

ซูหนี่แววตาเป็นประกาย แอบยื่นหน้าหันไปมองเย่ไหลเซียงอีกครั้งด้วยความรู้สึกในใจยากจะบรรยายออกมาได้

      พอเห็นเย่ไหลเซียงมองมา ซูหนี่ก็รีบหลบหลังต้นไม้มีเพียงลู่หลานที่ยืนยิ้มและโบกมือให้นาง

     "นายท่าน!! ข้าเก็บดอกฮวงหลงเพียงพอแล้ว"

ลู่หลานป้องปากตะโกนบอกเย่ไหลเซียง จื้อหรงหันไปมองพร้อมกับเย่ไหลเซียงหันเดินกลับไปหาลู่หลาน

     "น่าเสียดาย ท่านคงต้องกลับแล้วใช่หรือไม่ แล้วสุรานี่..."

เย่ไหลเซียง ก่อนจะเดินไปหางตาหันมามองที่จื้อหรง

     "สุรานั่นจะเพิ่มขึ้นมาเอง ท่านสามารถดื่มได้ทั้งเดือน"

พูดจบเย่ไหลเซียงก็เดินจากไปด้วยท่าทีสุขุมเช่นเดิม จื้อหรงก้มมองขวดสุราในมือก่อนจะยิ้มออกมา ยืนมองจนกระทั่งนางเดินไปถึงเนินที่ลู่หลานรออยู่ก่อนจะเดินลับไปจากสายตา

     "ทำไมเจ้ายังอยู่ที่นี่"

ทันทีที่เดินมาถึงตรงเนินเย่ไหลเซียงหันไปมองซูหนี่ที่แอบยืนหลังต้นไม้ด้วยน้ำเสียงตำหนิ 

     "เรากลับกันเถอะลู่หลาน"

ไม่รอฟังซูหนี่ตอบ นางก็เดินผละจากไป มีแค่ลู่หลานที่หันมาโบกมือสั่งลาจิ้งจอกน้อยตัวนั้น

     "เจ้าไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อใดกัน"

เย่ไหลเซียงถามลู่หลานโดยไม่หันไปมองหน้า 

     "นางตลกดี เพิ่งอายุห้าร้อยปีเอง"

     "พยายามอย่าผูกพันกับสิ่งใดมาก ทุกอย่างในโลกนี้มีพบล้วนต้องมีจาก หากเจ้าเอาหัวใจของเจ้าไปผูกพันกับสิ่งใดเมื่อจากเจ้าจะมีแต่เสียใจ"

เย่ไหลเซียงเดินไปสอนลู่หลานไป ภูติผีเสื้อตัวน้อยพยักหน้ารับฟังอย่างตั้งใจ

     "นายท่านถึงไม่ยอมเปิดใจให้ผู้ใดเลยใช่หรือไม่"

คำถามนี้ทำให้เย่ไหลเซียงหยุดเดิน แววตาเปลี่ยนเป็นกำลังครุ่นคิดยืนนิ่งมองไปด้านหน้าแววตาไร้จุดหมาย ก่อนหันมายิ้มกับลู่หลานแล้วยื่นมือไปลูบผม พลันนั้นก็ตกใจเมื่อซูหนี่ค่อย ๆ ยืดตัวขึ้นมาคั่นกลางระหว่างนางกับลู่หลาน

     "ข้ายังอยากเล่นกับลู่หลานอยู่ ขอข้าไปกับพวกท่านนะ"

ซูหนี่แววตาเป็นประกายดวงตากลมโตแสดงท่าทีอ้อนวอนกับเย่ไหลเซียง นางหันไปมองลู่หลานที่ดวงตาเป็นประกายเช่นกัน พอทบทวนดูอดีตที่ผ่านมาพันปีตั้งแต่รักษาลู่หลานจนหายดีผีเสื้อน้อยก็อยู่ที่ตำหนักซูฮวามาตลอดเหล่าบุปผาก็ไม่สนใจจะเล่นด้วยเพราะไม่ชอบที่ลู่หลานใกล้ชิดนางมากกว่าคนอื่น 

                            ซูหนี่รุกท่านเย่หนักมากอยากใกล้ชิดแต่อ้างอยากเป็นเพื่อนกับลู่หลาน

     มองแววตาของลู่หลานก็เกิดใจอ่อนขึ้นมา ถอนหายใจเฮือกหนึ่งใหญ่ก่อนหันหน้าไปแล้วเดินต่อไปยังท่าเรือ ลู่หลานดีใจกอดแขนซูหนี่แน่น

     "ไปกันเถอะนายท่านอนุญาตแล้ว"

     "หา!!  แต่ว่าท่านเย่ยังไม่พูดอะไรสักคำเลย เจ้ารู้ได้อย่างไรกัน"

     "นายท่านถึงจะดูเย็นชา แต่เป็นคนใจดีมากนะ ไม่พูดแต่ไม่ได้ปฏิเสธแสดงว่าเจ้าไปเล่นกับข้าได้"

ซู่หนี่ยิ้มออกมาดีใจกระโดดเหย็ง ๆ กอดลู่หลาน แล้ววิ่งตามเย่ไหลเซียงที่เดินไปจนขึ้นเรือแล้ว ลู่หลานยืนคุยกับซูหนี่ตลอดชวนมองดูสิ่งนั้นสิ่งนี้ตลอดทาง แต่สายตาของซูหนี่กลับเอาแต่แอบมองเย่ไหลเซียงแล้วยิ้มบาง ๆ ออกมา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***