ดอกบัวที่ไม่มีวันผลิบาน

ตำหนักชูฮวาเทพบุปผา

ใบหน้าสะคราญดวงหน้าผุดผ่อง ดวงตาของเย่ไหลเซียงค่อย ๆ ลืมขึ้นเปิดเผยนัยน์ตาสีม่วง ในดวงตาฉายแววบางอย่างออกมา ก่อนนางจะค่อย ๆ ยืนขึ้นเดินไปยังสวนดอกไม้ที่อยู่ใกล้ ๆ ดึงกลีบดอกบัวออกมาหนึ่งกลีบกำแน่นก่อนจะโปรยลงที่ฝ่ามืออีกด้านลำแสงส่องประกายสีม่วงก็ปรากฏเหตุการณ์ในโลกมนุษย์ให้เห็น นัยน์ตาสีม่วงอ่อนนั้นฉายแววฉงนสงสัยไม่น้อยว่าเกิดเหตุอันใดขึ้น 

     "ภูติดอกบัว สละตะบะสองพันปีเพื่อช่วยมนุษย์เช่นนั้นหรือ แล้วเหตุใดนางจึงใช้แก่นวิญญาณสุดท้ายเรียกข้าด้วย ลู่หลานเจ้าคิดว่าเช่นใดเหตุการณ์นี้ข้าควรจะยุ่งหรือไม่"

ภูติผีเสื้อตัวเล็กสีทองบินมาเกาะที่นิ้วมือของเย่ไหลเซียง ก่อนจะขยับหนวดไปมา เย่ไหลเซียงยิ้มบาง ๆ ออกมา

     "ก็ได้ ๆ ยังดีนะที่ข้าอยู่กึ่งกลางระหว่างสามโลกดูแลแค่มวลบุปผาทั้งหมด เรื่องนี้ข้าเลยยุ่งได้ ถ้าเช่นนั้นเราไปดูกันหน่อยก็ได้"

เย่ไหลเซียงเดินมาที่ประตูทางเข้าก่อนกวาดมือปัดกลุ่มหมอกออกไป ประตูทางเข้าตำหนักก็เปิดให้เห็นทางออก เย่ไหลเซียงเดินทางลงมายังโลกมนุษย์อำพรางกายไว้ไม่ให้มนุษย์ทั่วไปพบเห็นได้ ต่างมองดูชาวบ้านที่เพิ่งผ่านความทุกข์ยากจากพายุและอุทกภัย บ้านเรือนสองข้างทางเสียหายไปจนเกือบหมด นางค่อย ๆ เดินไปเรื่อย ๆ จนถึงวัดเล่ยซาก็หยุดเงยหน้ามองป้ายของวัด

     "น่าจะที่นี่แหล่ะ"

เย่ไหลเซียงก้าวเท้าเข้าไปในวัดพลางสายตากวาดมองไปยังรอบ ๆ สภาพวัดทรุดโทรมและเต็มไปด้วยโคลนตมเพราะเพิ่งผ่านพายุฝน ต้นไม้ล้มระเนระนาด ดอกไม้เล็ก ๆ เหี่ยวเฉา นางใช้สองนิ้วหมุนวนข้างลำตัวดึงพลังธาตุจากพื้นดินฟื้นฟูดอกไม้เหล่านั้นจนลำตัวตั้งตรงขึ้นมาใหม่และดอกก็ผลิบานออกมาเย่ไหลเซียงเดินไปจนถึงสระบัวพบบัวเหล่านึงกำลังเหี่ยวเฉาทอดลำต้นบนขอบสระ ทันทีที่เห็นนางก้าวเท้าเร็วขึ้นวิ่งมาที่บัวกอนั้นพลางสัมผัสที่ดอกบัวที่กลีบกำลังร่วงหล่นลงเรื่อย ๆ ทีละใบ ๆ เย่ไหลเซียงวางฝ่ามือคว่ำลงแนบกับบัวดอกนั้น สำแสงสีม่วงส่องประกายใต้ฝ่ามือก่อนหานตันจะคืนร่างมนุษย์นอนหายใจรวยริน ใบหน้าซีด เท้าเปลี่ยนเป็นสีดำเริ่มแห้งเหี่ยว เย่ไหลเซียงเลื่อนสายมามองร่างหานตันตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

     "เจ้าเรียกข้ามามีเรื่องอะไรจะขอข้าหรือ"

     "ท่านเทพบุปผา ขอบคุณที่มาฟังคำขอร้องของข้า นั่นเหลียนฮวาลูกสาวของข้าที่เพิ่งแตกหน่อกำเนิดขึ้นมา ข้าคงไม่ได้อยู่เลี้ยงดูนาง เดิมนางสามารถเติบใหญ่ได้เอง แต่ว่าปีศาจเงาบิดาของนางก่อนจะสลายไปทำให้หยดเลือดปีศาจตกลงไปในกลีบบัว...ทำให้นางกลายเป็นเช่นนั้น หากเป็นเช่นนี้ไม่นานนางจะต้องตายไม่มีโอกาสได้เติบโตแน่นอน"

เย่ไหลเซียงมองไปที่ดอกบัวสีดำ ที่ตั้งเด่นชูดอกน้อย ๆ อยู่ริมขอบสระ 

     "แต่ดอกบัวสีดำ ไม่มีทางที่จะผลิบานได้ เจ้าก็รู้ใช่หรือไม่ ถึงข้ารักษาสภาพนางไว้ได้ แต่นางจะไม่มีวันผลิบานเพียงแค่จะเติบโต นางจะไม่มีทางกลายร่างได้จะเป็นเพียงแค่ดอกบัวตูมดอกนึงเท่านั้น"

หานตันพยักหน้าว่ารู้เรื่องนี้ดี

    "ข้ารู้ดี...ถึงนางจะเป็นดอกบัวสีดำไม่มีโอกาสผลิบานอย่างน้อยข้าก็หวังว่าจะมีปาฏิหารย์ ข้าจึงอยากขอพรจากท่านด้วยดวงจิตสุดท้ายของข้า ได้โปรดพานางไปอยู่ที่ตำหนักบุปผาแล้วช่วยเลี้ยงดูนางด้วย เพราะถ้าหากนางอยู่ที่โลกมนุษย์ดอกบัวลักษณะแปลกเช่นนี้คงโดนตัดไม่ก็ถอนรากออกไปสักวันแน่"

เย่ไหลเซียงสีหน้าครุ่นคิดก่อนขาของหานตันจะค่อย ๆ แห้งเหี่ยวขึ้นมาจนถึงกึ่งกลางลำตัว สีหน้าบ่งบอกความเจ็บปวดทำให้เย่ไหลเซียงคิดจะรักษาหานตันก่อน

     "นั่นคือเลือดเนื้อของเจ้า เจ้าต้องได้ดูแลเอง มาข้าจะช่วยรักษาเจ้าเอง"

     "อย่า ได้โปรดอย่าใช้พลังตบะของท่านรักษาข้าเลย อาการเช่นข้าท่านต้องเสียตบะกว่าพันปีอย่าเลยเจ้าค่ะ ข้ารู้ว่าพลังของท่านทั้งสร้างและรักษาหากท่านจะรักษารับปากข้าช่วยพาเหลียนฮวาไปดูแลที่ตำหนักเทพด้วย"

เย่ไหลเซียงสีหน้าครุ่นคิด ก่อนจะรับปากจะดูแลดอกบัวสีดำให้

     "ก็ได้ ข้าจะดูแลดอกบัวสีดำนี้เอง"

หานตันยิ้มออกมา พลางน้ำตาไหลก่อนร่างจะแห้งเหี่ยวทั้งหมดกลายเป็นเพียงกอดอกบัวที่แห้งกรังเท่านั้น เย่ไหลเซียงยืนขึ้นวาดมือเปลี่ยนดอกบัวที่แห้งเฉานั้นให้กลายเป็นปิ่นดอกบัวสีทองแล้วปักเข้าที่ผมของตนเองก่อนจะหันไปยังดอกบัวสีดำที่เพิ่งแตกหน่อนั้นแล้วถอนหายใจก่อนยื่นมือออกไปแล้วดอกบัวเล็ก ๆ นั้นก็มาอยู่บนฝ่ามือ

     "เจ้าดอกบัวอัปลักษณ์ ข้าไม่รู้หรอกนะจะทำให้เจ้าบานได้หรือไม่ แต่ข้ารับปากภูติดอกบัวมารดาเจ้าเอาไว้แล้ว ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็ไปอยู่กับข้าก็แล้วกัน"

ลู่หลานผีเสื้อน้อยสีทองบินมาตอบรอบ ๆ ดอกบัวสีดำนั้น เย่ไหลเซียงยิ้มออกมา

     "ทำไม ลู่หลานเจ้าชอบนางงั้นหรือ"

ผีเสื้อน้อยสีทองกระพือปีกประกายผงสีทองที่ปีกร่วงโปรยลงที่ดอกบัวสีดำนั้น

     "เจ้าเป็นผีเสื้อที่ชอบดมดอมดอกไม้นี่นา เพราะฉะนั้นต้องดูแลให้ดี ๆ นะ"

ตำหนักชูฮวา

เย่ไหลเซียงกลับมาถึงตำนักเดินลัดเลาะไปยังน้ำตกบริสุทธิ์ ช่วงระหว่างเดินผ่านมวลบุปผา ร่างเดิมก่อนเย่ไหลเซียงจะกลายเป็นเทพบุปผาคือดอกราตรีราชินียามค่ำคืนด้วยเหตุนี้กลิ่นกายอันหอมรัญจวนของเย่ไหลเซียงก็ฟุ้งกระจายไปรอบ ๆ ทำให้บรรดามวลหมู่ดอกไม้ต่างเบ่งบานกลายร่างเป็นมนุษย์ ต่างส่งสายตายั่วยวนและดึงดูดให้เทพบุปผาผู้งดงามหันมาสนใจและสัมผัสตนเอง แต่ว่านอกจากจิตใจที่มีแต่ความเมตตาแล้ว เทพบุปผาหาชายตาแลไม่ แม้เหล่าบุปผานั้นจะงดงามเพียงใดก็ไม่เคยทำให้นางหวั่นไหวได้เลย 

     "ข้าเพียงแค่ต้องการให้ท่านเย่ไหลเซียงสัมผัสตัวข้าแม้เพียงน้อยนิดก็คงจะดีไม่น้อย"

ภูติกุหลาบตนนึงพูดออกมาขณะกลายร่างเป็นมนุษย์นั่งอยู่บนโขดหินริมน้ำตกบริสุทธิ สายตาของเหล่าบุปผาที่ตบะมากกว่าพันปีที่กลายร่างได้ต่างนั่งจ้องมองใบหน้าและท่วงท่าอันงดงามของเย่ไหลเซียงด้วยดวงตาหยาดเยิ้มแต่นางก็ไม่สนใจ ยังคงเดินสำรวจพื้นที่เพื่อหาที่ปลูกดอกบัวสีดำกอนั้น

     "นั่นดอกอะไรกัน น่าเกลียดจังสีดำราวถ่าน"

เหล่ามวลดอกไม้ต่างพากันหัวเราะขำขันกับดอกบัวสีดำนั้น เมื่อเจอแอ่งน้ำเล็ก ๆ แสงแดดเพียงพออุณหภูมิน้ำไม่เย็นยะเยียบมากจนเกินไป เย่ไหลเซียงก็นำดอกบัวสีดำนั้นวางลงในแอ่งน้ำ

     "อยู่ตรงนี้นะเจ้าอัปลักษณ์ ข้าหวังว่าเจ้าจะเข้มแข็งพออย่าไปฟังคำดูถูกของพวกนาง ถึงแม้เจ้าจะไม่มีวันที่ผลิบานได้ แต่เจ้าก็คือดอกไม้ของข้า"

เย่ไหลเซียงยืนขึ้นยื่นนิ้วมือให้ลู่หลานผีเสื้อน้อยมาเกาะที่นิ้ว ก่อนเดินกลับผ่านสระมรกตที่เหล่าบุปผางามที่กลายร่างต่างเล่นน้ำกันอยู่ และภูติดอกไม้บางตนที่ใส่ชุดบางเบาเพียงน้อยชิ้นนั่งอยู่ตรงขอบสระ

เย่ไหลเซียงก็สะบัดมือเสกให้ใส่เสื้อคลุมปกปิดเรือนร่างนั้นซะ

     "วันนี้อากาศออกจะหนาวใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้นเช่นนี้หากไม่สบายข้าจะไม่รักษาให้พวกเจ้า"

เย่ไหลเซียงพูดเปรย ๆ ออกมาโดยไม่ชายตามองเดินกลับเข้าตำหนักไปยังหอตำรานั่งอ่านตำราและดื่มชาที่ลู่หลานน้อยชงให้อยู่ในห้องนั้นอย่างเงียบ ๆ ภูติผีเสื้อลู่หลานกลายร่างเป็นมนุษย์เพื่อคอยรับใช้เย่ไหลเซียง หลังชงชาให้ก็มานั่งด้านหลังถือหวีมาแปรงผมให้ ยิ่งย่ำค่ำกลิ่นหอมจากผมและผิวกายของเทพบุปผายิ่งอบอวนไปทั่วทั้งตำหนัก เทพสาวหลับตารู้สึกสบายที่ศีรษะเอนตัวกับหมอนอิงฟังเสียงร้องเพลงของเหล่าบุปผาในสวนที่แผ่วเบาอย่างมีความสุข

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***