ดอกบัวสีดำ

 อดีตกาลเมื่อหนึ่งหมื่นปีก่อน

เมื่อครั้งเผ่าพันธ์ปีศาจถูกแบ่งแยกออกจากเผ่าพันธ์เทพและเผ่าพันธ์มนุษย์ เผ่าพันธ์เทพเชื่อว่าปีศาจใด ๆ ล้วนชั่วร้ายไม่อาจเป็นมิตรหรือใกล้ชิดกันได้ ทำให้เกิดการแบ่งแยกเผ่าพันธ์กันอย่างชัดเจน เมื่อเทพพบเจอปีศาจสามารถสังหารได้ทันที เพราะเหตุนี้ปีศาจเองก็คิดทำลายเผ่าพันธ์เทพที่คอยข่มเหงอยู่ร่ำไปเช่นกัน แต่ใด ๆ นั้นล้วนมีสองด้านถึงจะเป็นเทพเซียนก็มีทั้งดีและชั่วร้าย ปีศาจและมนุษย์เองก็เช่นกัน เช่นเดียวกับเรื่องราวที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้

—————————————————————

โลกมนุษย์

โลกมนุษย์ได้เกิดพายุฝนฟ้าตกกระหน่ำสิบวันสิบคืนไม่มีหยุดพัก ชาวบ้านเดือดร้อนข้าวปลาไร่นาต่างเสียหาย หลายหมู่บ้านได้ถูกฝนถล่มพัดหายไปกับสายน้ำหรือถูกดินภูเขาถล่มทับจนบ้านเรือนจมลงไปกับดินโคลน

หมู่บ้านซีถังที่ชาวบ้านยากจนอาศัยอยู่เป็นส่วนใหญ่บ้านเรือนต่างถูกปลูกสร้างด้วยดินทรายและไม้ไผ่ ชาวบ้านที่พอมีฐานะซื้อม้าต่างขนของย้ายถิ่นฐานกันขึ้นสู่ที่สูงเพื่อเอาตัวรอด แต่สำหรับครอบครัวที่จนมากก็ต้องยอมรับชะตากรรมของตนเอง

เมื่อปริมาณน้ำในเมืองหลวงสูงขึ้นจนเขื่อนที่กักเก็บน้ำจะล้นเขื่อน ทางการจึงจำเป็นที่จะต้องปล่อยน้ำจากเขื่อนออกมา ซึ่งเหล่าขุนนางต่างถกเถียงกันเพราะถ้าปล่อยน้ำไปชาวบ้านจะต้องเดือดร้อนและเมืองทั้งเมืองอาจจะจมอยู่ภายใต้มหาสมุทร

หน้าวัดเล่ยซาพระลูกวัดต่างเดินทางเคลื่อนย้ายออกจากวัดตามที่เจ้าอาวาสสั่งการ ทั้งวัดเงียบเชียบมีเพียงเสียงสายฝนที่เทกระหน่ำลงมา เจ้าอาวาสซือฝงใต้ซื้อไม่ยอมเคลื่อนย้ายหนีไปจากวัดเนื่องด้วยอาพาธขาสองข้างเดินไม่ไหวจึงไม่อยากเป็นภาระให้กับลูกศิษย์ ภายในบริเวณหน้าวัดมีสระบัวอยู่ บัวเหล่านี้เติบโตภายในสระแห่งนี้มากว่าสองพันปีจนกระทั่งวัดเล่ยซามาก่อสร้างแต่ใต้ซือซือฝงไม่ให้ทำลายบัวกอนั้นแถมยังเลี้ยงดูอย่างดีให้ปุ๋ยและดูแเลเรื่องแมลงดอกบัวเหล่านี้จึงสวยสดงดงามอยู่เสมอ

ชาวบ้านที่เหลือบางส่วนต่างสวดภาวนาเทพพิรุณบนสรรค์ให้เมตตาปราณีให้ฝนหยุดตก แต่ดูคำขอร้องจะไม่เป็นผลหนำซ้ำเลวร้ายเมื่อทางการมีประกาศมายังผู้ใหญ่บ้านให้หนีอย่างเร่งด่วนเนื่องจากทางการปล่อยน้ำออกจากเขื่อนและไม่เกินหนึ่งชั่วยามหมู่บ้านนี้จะถูกกลบไปด้วยมวลน้ำมหาศาลและจมอยู่ใต้น้ำ ซือฝงใต้ซือยังคงสวดมนต์ต่อเนื่องไม่หวั่นไหว ปีศาจดอกบัวหานตันก็ปรากฎตัวออกมาจากสระดอกบัว จ้องมองใต้ซือซือฝงด้วยความเป็นห่วง พลันนั้นปีศาจเงาฮวันหยิ่นก็ปรากฎตัวออกมาพลางจับข้อมือหานตันด้วยสีหน้าแววตาเป็นห่วงอย่างสุดซึ้งพลางส่ายหน้าเชิงห้ามปราม

     "ใต้ซือมีพระคุณกับข้าไม่เช่นนั้นข้าคงรอดมาไม่ได้จนถึงทุกวันนี้ ข้าต้องช่วยใต้ซือช่วยชาวบ้านเจ้าอย่าห้ามข้าเลยและอย่ากังวลข้าบำเพ็ญมา สองพันปีแล้วรากของข้าแข็งแรงและหยั่งลึกพอต้านทานมวลน้ำได้"

ฮวันหยิ่นปีศาจเงาคนรักของหานตันจำใจต้องปล่อยมือเพราะคงห้ามคนรักในการช่วยเหลือมนุษย์คงไม่ได้

     "ถ้าเช่นนั้นข้าจะอยู่เคียงข้างเจ้า"

หานตันยิ้มออกมาอย่างยินดี พลางเอามือคลำที่ท้องดอกบัวเหล่าใหม่ได้ถือกำเนิดขึ้นในครรภ์  หานตันเดินไปยังเชิงสะพานใหญ่ยืนบนสะพานที่สายฝนเทกระหน่ำสาดซัดลงมา และมวลน้ำมหาศาลกำลังพุ่งมาตามเส้นทางของแม่น้ำ หานตันร่ายมือขึ้นมาดูดพลังจากมวลธรรมชาติลงสู่ปลายเท้าแล้วหยั่งเท้าลึกลงไปเพื่อเตรียมกั้นน้ำที่กำลังทะลักเข้ามา

ร่างปีศาจดอกบัวที่หยั่งรากลงไปกางใบสีเขียวขนาดใหญ่จนปิดทางไหลของน้ำแน่นสนิท จนคิดว่าคงปลอดภัยชาวบ้านเห็นอภินิหารกลับคิดว่าคือเทพเซียนที่มาช่วยเหลือจึงยืนดูด้วยใจลุ้นระทึก น้ำเขื่อนรอบแรกปะทะมาใบบัวขนาดใหญ่เท่าประตูเมืองแห่งนึงสามารถต้านทานมวลน้ำได้ ชาวบ้านต่างส่งเสียงเชียร์และสรรเสริญแต่หารู้ไม่ว่าใบบัวมีรอยฉีกออกมา ยังไม่ทันได้ตั้งหลักมวลน้ำระลอกที่สองก็ไหลทะลักมาคราวนี้ซัดก้านใบบัวยักษ์หักไป รากเริ่มโอนเอียงลู่ไปตามแรงดันของน้ำ หานตันเริ่มอ่อนแรงเพราะไม่รู้ว่าน้ำที่ทางการปล่อยออกมานั้นมากเพียงใดเพียงแค่สองระรอกก็สุดช้ำแล้ว รออยู่บนสะพานครู่นึงจนไม่เห็นมวลน้ำมา จึงร่ายพลังดึงรากที่หยั่งไว้ขึ้นมา พลันนั้นมวลน้ำมหาศาลอีกลูกก็ทะลักเข้ามาด้วยความเร็วและแรงจนซัดรากของหานตันหลุดไปกับกระแสน้ำพัดผ่าน เพราะรากชำรุดเสียหายทำให้หานตันทรุดลงกับพื้น ฮวันหยิ่นเห็นเข้าก็เปลี่ยนร่างเป็นเงาลอยไปมาหยุดตรงหน้าหานตันแล้วรีบอุ้มนางลอยตัวขึ้นมาจากพื้นสำรวจดูเท้าพบว่าเป็นรอยช้ำที่แขนสองข้างข้าง หานตันอ่อนเพลียมากรีบบอกกับปีศาจเงา

     "พาข้ากลับไปที่สระบัวที"

ฮวันหยิ่นอุ้มหญิงคนรักที่โรยแรงขึ้นมาแล้วพากลับไปยังวัดเล่ยซาค่อย ๆ หย่อนตัวคนรักลงที่สระบัว ขาสองข้างของหานตันแปรเปลี่ยนรากบัวแต่รากเสียหายหนักมากไม่อาจหยั่งลงไปลึกเพื่อรักษาได้ดั่งเดิม ปีศาจเงาจ้องมองสีหน้าเจ็บปวดของหญิงคนรักด้วยความเจ็บปวด

     "ขนาดเทพบนสวรรค์ยังไม่ทำหน้าที่ของตนเอง เหตุใดเจ้าต้องทำเกินหน้าที่ด้วย ไม่ได้การหากเป็นเช่นนี้ต่อไม้รากของเจ้าหยั่งลึกดูดพลังรักษาจากธรรมชาติไม่ได้เจ้าต้องตายแน่ ข้าจะไปสวรรค์ขโมยผลไม้อายุวัฒนะมาให้เจ้า"

ฮวันหยิ่นทำท่าจะลุก หานตันจับข้อมือชายคนรักไว้พลางส่ายหน้า ใบหน้าซีดขาวอ่อนกำลังของหานตันทำให้นางกลายร่างกลับเป็นดอกบัวในทันที  ฮวันหยิ่นซึ่งในใจบัดนี้กำลังหวาดกลัวและเจ็บปวดเกรงจะสูญเสียคนรักไปกำลังลุกลามเผาไหม้ความรู้สึกและสติ เขาลุกขึ้นเดินผละออกมาจากสระบัว แววตาที่กำลังเอ่อท้นไปด้วยน้ำใส ๆ นั้นไหลลงมาอาบแก้มเขายกมือมาปาดน้ำตาที่ไหลลงอาบแก้มก่อนหายตัวไป

ตำหนักสวรรค์

    ณ สวนผลไม้สวรรค์ของเหล่าเทพเซียน มีผลไม้วิเศษนานาพันธ์ หนึ่งในนั้นที่ถูกเฝ้าดูแลโดยเวรยามทหารนั่นคือผลไม้อายุวัฒนะ ปีศาจเงาฮวันหยิ่นแฝงกายดั่งเงาไปตามการเคลื่อนไหวของสิ่งต่าง ๆ ที่เป็นเงาจนมาถึงสวนผลไม้เทพ ปีศาจแอบแฝงเข้าไปเด็ดออกมาได้หนึ่งลูก เห่าฟ้าสุนัขสวรรค์คู่ใจของเทพสามตาเอ้อหลางก็เห่าเสียงดังระหว่างเดินผ่านสวน

เพราะเห่าคล้ายกับได้พบเจอปีศาจ เทพเอ้อหลางจึงค่อย ๆ เดินเข้าไปในสวนเพื่อตรวจสอบผลปรากฏเจอปีศาจเงาหลบหนีผ่านไปต่อหน้าต่อตา การไล่ตามจับกุมปีศาจบนสวรรค์จึงเริ่มขึ้น 

ในโลกมนุษย์ หานตันที่กลายร่างเป็นบัวในสระได้กำเนิดบัวเหล่าใหม่ขึ้นมา เพราะบาดเจ็บหนักนางจึงได้ตั้งจิตอธิษฐาน ใช้พลังวิญญาณครั้งสุดท้ายขอวิงวอนไปยังเทพบุปผาที่อยู่กึ่งกลางระหว่างเทพและปีศาจผู้มีหน้าที่ดูแลมวลบุปผชาติทั้งหมดในสามโลกนี้

ขณะเดียวกันปีศาจเงาฮวันหยิ่นไม่สามารถต่อกรกับเทพเอ้อหลางได้ ได้ถูกเห่าฟ้าติดตามจนพบแล้วเทพเอ้อหลางใช้ทวนเทพแทงเข้าที่ร่างปีศาจเงา ผลไม้อายุวัฒนะยังกำอยู่ในมือแน่น ร่างปีศาจเงาทรุดลงเทพเอ้อหลางมาดึงเอาผลไม้สวรรค์จากในมือก่อนจะเงื้อทวนขึ้นปลายทวนแหลมชี้ไปที่ร่างของปีศาจเงากำลังจะถูกแทงอีกรอบก่อนวิญญาณแตกสลายวาระสุดท้ายของชีวิตปีศาจเงาตัดสินใจฮึดสู้ลมหายใจสุดท้ายหนีจากคมทวนของเทพเอ้อหลางแล้วหนีไปที่ประตูสวรรค์ก่อนหลบหนีไปที่โลกมนุษย์

   ร่างที่กำลังจะสูญสลายของปีศาจเงาเดินทางกลับไปถึงสระบัว ร่างปีศาจเงาค่อย ๆ คืบคลานเข้าไปใกล้ดอกบัวในสระ ดอกบัวที่เป็นตัวแทนของหานตันมีหยดน้ำใส ๆ ผุดออกมาจากกลีบดอกสีชมพูนั้นคล้ายกำลังร้องไห้เศร้าโศกเสียใจ ฮวันหยิ่นเอื้อมมือไปแตะกลีบบัวเบา ๆ ก่อนจะเหลือบไปเห็นบัวเหล่าใหม่กำเนิดขี้นมา แววตาก็เปล่งเประกายมีความสุขขึ้นมา เอื้อมมือไปยังบัวเหล่าเล็กนั้น พลังวิญญาณเริ่มสูญสลายทีละน้อย ๆ จนปลายนิ้วได้สัมผัสกับดอกบัวเหล่าใหม่ก่อนวิญญาณแตกจะสูญสลายไป หยดโลหิตวิญญาณของปีศาจเงาหยดลงไปที่กลีบบัวน้อย ๆ

   พลันนั้นดอกบัวสีชมพูก็กลายเป็นดอกบัวสีดำทันที หยดน้ำผุดราวหยดน้ำค้างเกาะในยามเช้าหานตันในร่างดอกบัวกำลังร่ำไห้ปริ่มใจจะขาด ทำให้แรงอธิษฐานครั้งสุดท้ายปลุกใครบางคนที่กำลังพักผ่อน ด้วยปรารถนาอันแรงกล้าทำให้คำอธิษฐานส่งไปถึงเย่ไหลเซียงผู้เป็นเทพบุปผาสะดุ้งลืมตาตื่นทันที

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***