เจอกันอีกแล้ว

**พักเที่ยง**

ตอนนี้ถึงเวลาพักเที่ยงแล้วครับผมบอกแล้วว่าผมโดดคาบเช้า มันน่าเบื่อน่ะเลยโดดแม่ม

@โรงอาหาร

ผมเดินต่อกแต่กไปมาเพื่อหาร้านข้าวที่ผมอยากกิน ตอนนี้โคตรหิวเลย คาบบ่ายมีเรียนศิลปะกับห้อง5 (ต้นข้าวห้อง7) ด้วยสิ จารย์ก็ยังเป็นจารย์ห้องปกครองที่สอนด้วยสิจะโดดก็กระไรอย่ดูถ้าผมโดดทั้งวันไม่มาเสียจะยังดีกว่า

อ๊ะ! ผมได้ข้าวแล้วล่ะ กระเพราาาา~ น่าอร่อยๆ อยากหม่ำเร็วๆจัง ว่าแต่กินไหนดีล่ะโต๊ะเต็มไปหมด แน่นเอี๊ยดเหมือนรถติดในกรุงเทพฯเลยแม้แต่ทางเดินยังไม่เว้น ถ้ากระเพราผมหกนะผมจะกระโดดถีบเรียงคนเลย มองไปทางไหนก็เจอแต่มนุษย์เดินขวักไขว่ เบื่อแล้วนะเมื่อไหร่จะได้กิน "ไปกินตรงบันไดทางหนีไฟได้มั้ยหว่า" ผมพึมพำกับตัวเองก่อนจะเดินไปทางบันไดหนีไฟตรงหลังสนามวอลเลย์บอล

"👀" พอผมมาถึงถึงกับชะงักเลย ไอ้นี่มัน..ไอ้คนเมื่อเช้าที่ทำตัวแบดบอยแล้ววาดรูปอะ ตอนนี้มัน..เล่นมือถือ?เกม?หรือคุยกับสาว? แล้วผมจะอะไรกับมัน ผมว่าผมควรจะไปนั่งตรงดีมั้ย? นี่คือคำถามครับ

พรึ่บ!

"!!!" หวาๆ เขาเงยหน้าขึ้นมาแหละ เป็นผมก็เงยอะ ดันมีคนมายืนจ้องตัวเองขนาดนั้น "??" เอียงคอแถมยังทำหน้าตาสงสัยอีก โอ้ยย ทำไมผมคิดว่ามันน่ารักล่ะ ไม่ๆ ผมชายแท้โว้ยยย

"นั่งด้วยได้มั้ย พอดีที่โรงอาหารมันเต็ม" ผมตอบกลับไปอย่างระแวดระวัง แหงล่ะ ถ้าทำเขาไม่พอใจบางทีเขาอาจชกไม่ก็ทุ่มผมลงพื้น ผมยิ่งตัวเล็กกว่าเขาถึงร่างผมมันจะมีน้ำมีนวลก็เหอะไม่ใช่จำพวกหนังหุ้มกระดูกแล้วก็มีน้ำมีนวลจนเกินไป มันพอดีอะ แต่ผมสังเกตุถึงความบึกบึนของเขา

"นั่งก็นั่งดิไม่ได้แปะชื่อเอาไว้" ปากเนี่ยเบี้ยงไว้กี่ตัววะห้ะ ถึงมีหมาออกมาเพ่นพ่านทีหลายๆตัว ใครได้ไอ้เวรนี่เป็นผัวนี่ต้องกัดกับมันตายเป็นแน่แท้

"ครับๆขออนุญาตนั่งนะครับ" ผมตอบกลับแบบประชดประชันสุดขีด เป็นใครใครมันจะนิ่งอยู่เฉยละครับ

ชิ้ง~ สายตาเหมือนฟาดฟันเฟมือนทิ่มแทงกลางทรวงอก บ่งบอกถึงความไม่พอใจ กลัวแล้วครับ ขออภัยที่ท้าทายอำนาจมืดครับ

ง่ำๆ~ ผมละความสนใจจากเขาแล้วมากินข้าวในจานที่ตอนนี้แทบจะหายร้อนแล้ว อร่อยเป็นบ้า เหมือนได้ขึ้นสวรรค์ บอกตามตรงมันเหมือนผมไม่ได้กินข้าวแบบเหงาๆเหมือนเมื่อก่อนเลย เมื่อก่อนถึงจะนั่งกับพวกคนอื่นๆ(คนอื่นที่ไม่เกี่ยวอะไรกับตัวเอง)ไปขอส่วนที่นั่งอะ แต่ตอนนี้โคตรรู้สึกต่างออกไปเลย ตอนนี้มันเงียบแต่ไม่เหงาไม่โดดเดี่ยว ถึงจะไม่ได้คุยกันแต่รู้สึกไม่เหงาเลยสักนิด

นี่หรือจะเป็นความรู้สึกที่พิเศษ การที่มีคนนั่งข้างๆเวลากินข้าวมันดีแบบนี้เองหรอ ทำไมมันต่างจากที่บ้านผมเลยล่ะ ทำไมมันถึงต่างกันขนาดนี้นะ ผมก้มมองจานข้าวของตัวเองที่ตอนนี้มันเกลี้ยงแวววับเหมือนพึ่งล้างจานมา ก้มลงมองจานแล้วนึกอะไรไปเรื่อยเปื่อย อยากร้องจังเลย น้ำตาเริ่มเอ่อคลอ แต่มันต้องย้อนกลับไปเพราะว่า..เราไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้คนเดียวไง

"อยากร้องก็ร้องคิดซะว่ากูไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้" ผมนี่รีบหันขวับไปมองหน้าคนพูดเลย นี่มันรู้หรอว่าผมจะร้อง "ร้องสิ ถ้าไม่อยากให้เห็น...ก็เอามือมาปิดหน้ากูไว้" มันพูดพร้อมกับหลุบตาเสมองไปทางอื่น ไอ้นี่...หรือว่ามันอ่านความคิดกูได้วะ ตายห่าละ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***