1 เริ่มต้น

*แม่!!ผมไปซื้อม่าโม่รสต้มยำที่เซ่เว่นน่าาา*

*จ้าคุณลูกก กินมากๆมันไม่ดีน่ะ ซื้อให้มันน้อยๆ*

*ครับมั้มมี้คนสวย*

สวัสดีผมชื่อตะวันผมอยุ่กับแม่แค่2คนพ่อผมทำงานหนัก4เดือนกลับครั้งหนึงวันนี้ก้เป็นวันสดใสอีกวันที่ผมต้องออกมาซื้อม่าโม่รสต้มยำกลับบบ้านเพราะม่าโม่ที่บ้านผมมันหมดที่จริงแมวแมวรสต้มยำก้อร่อยน่ะแต่ม่าโม่ผมว่าอร่อยกว่าเพราะมันให้เยอะกว่าผมเลยซื้อผมเดินมาถึงเวเซนก้เข้าไปโซนมะหมี่กึ่งสำเร็จรูปก่อนจะหยิบม่าโม่มา5ซองก่อนเอาไปจ่ายรตัง

*กี่บาทครับ*

*ทั้งหมด50บาทค่ะ*

หลังจากคิดเงินเสร้จผมก็เดินออกมาจากร้านในทันทีเดินได้สักพักผมก็ได้ยินเสียงรถบรรทุกเบลดตามมาด้วยเสียงกรี้ดก่อนภาพตรงหน้าผมจะตัดไป

โครมมมม!!!!!!

ผมลืมตาขึ้นมาก็ได้ยินเสียงผู้หยิงคนหนึงร้องไห้และพูดขึ้นว่า

/ภูดินลูกอย่าเป้นอะไรน่ะ /

ทำไม่น้ำเสียงมันช่างคุ้นหูแม่เปิดละครหลังข่าวทิ้งไว้หรอทำไมผมรู้สึกเจ็บหัวอย่างงี้น่ะ ทำไมแม่ไม่พุดอะไรเลย แม่อินกับละครนั้นมากเลยหรอถึงเปิดกรอกหุผมอย่างงี้ ผมเริ่มรุ้สึกเเปลกๆ

ว่าผมเดินออกจากเวเซนไม่ใช่หรอทำไมผมถึงบ้านเร้วจังช่างมันเถอะขอนอนอีกหน่อยแล้วกัน

อันนี้มันใช่เวลามานอนมั้ยถ้าไม่ตื่นแบบนี้แม่คงมาปลุกแต่ไม่มาปลุกเดี่ยวน่ะตื่นสิ!!

*เฮือกกกก!!*

*ตาดิน!!*

ผมตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจแต่สักพักมีผู้หยิงโผล่เข้ากอดผมก่อนเรียกชื่อตัวร้ายหลังข่าวนั้นขึ้นมาเขากำลังแสดงละครอยู่หรอทำไมถึงเหมือนจริงจังผมนั่งทำหน้างงๆด้วยความยังไม่เข้าใจว่าทำไมผู้หญิงคนนี้คือใครเะออินละครจนเรียกชื่อตะวันเป็นภูดินเลยหรอ ผมนั่งงงได้ไม่นานเสียงนั้นก็พูดขึ้นอีกว่า....

*ตาดินไม่เป้นอะไรใช่มั้ยลุกอย่าทำให้เเม่เป็นห่วงอย่างงี้สิ*

*คุณเป็นใครครับ เรียกผมว่าภูดินทำไมผมชื่อตะวันนั่ะครับ*

*ภุดินสมองกระทบกระเทือนหนักแน่เลยไว้หายแม่ซื้อปลาเเซวมอนมาเลี้ยงตัวโตๆเลยความรักไม่จำเป็นต้องฆ่าตัวตายก็ได้*

*คะ ครับ*

ผมตอบออกไปแบบงงที่เธอไม่ตอบคำถามผมแม่แต่น้อยแต่ผมพอเข้าใจเหตุการณืมากขึ้นแล้วว่าผมเกิดมาในร่างตัวร้าย..........

คิดตามตอนต่อไป

อาจมีคำผิดอย่าโกรธกันน่าาา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***





novel PDF download