บทที่ 4

" ปิยะทัศ... คุณปิยะทัศ!! " ไม่ว่าจะเรียกเท่าไหร่ก็ไม่หันมาสักที จนคนเรียกเริ่มจะหัวเสียถึงได้ตะโกนออกไปคนเดินถึงได้หยุดชะงักแทบจะทันที " ไอ้เด็กบ้า!!! " 

" ครับ " คนโดนเรียกขานรับอย่างไพเราะ ยอมรับเลยว่าตอนนี้ปุณรดีเดือดจัด เธอคิดว่าเขาคงต้องทดสอบความอดทนหรือไม่ก็กำลังแก้แค้นเธอแทนแม่เขาแน่ๆ

' ไอ้เด็กบ้านี่ เรียกดีๆไม่หันต้องให้เธอสรรหาคำด่ามาเรียก '

" ครับ? เรียกผมแล้วไม่พูด " ปิยะทัศทวงถามสิ่งที่คนเรียกเขาอยากจะพูด

ปุณรดีหายใจเข้าออกลึกๆ สงบสติอารมณ์เสร็จก็หยิบเช็คพร้อมปากกาขึ้นมาส่งให้ผู้ชายตรงหน้า " ไวน์ขวดกี่บาท ก็กรอกมาแล้วกัน " 

เขารับมาก่อนจะเขียนอย่างอื่นที่ไม่ใช่ตัวเลขลงไปและส่งคืนให้เจ้าของไป และเดินไปเลย

' ผมรับเป็นกาแฟ '

" อะไรว่ะเนี่ย.. " เธอยกมือเกาหัวทันที วันนี้กังวลแทบตายว่าถ้าเจอธานทิพย์แล้วจะควบคุมอารมณ์ไม่ได้ จนอาจเผลอปะทะฝีปากกับยัยนั่นสักยกสองยก แต่กลับต้องมาปวดหัว กับลูกของธารทิพย์แทนเนี่ยน่ะ...

กลับตาลปัตรไปเสียหมด ไม่เหมือนที่คิดไว้เลยสักนิด

วันต่อมา 

เป็นอีกวันที่ประธานบริษัทอย่างเธอเข้าไปสิงบริษัทแค่ช่วงเช้าแล้วก็ชิ่ง หอบงานกลับมาทำที่ห้อง ส่วนเอกสารยิลย่อยที่ต้องเซ็นระหว่างนั้น ก็ได้ขจรที่ส่งมาทางไฟล์แล้วเธอก็เซ็นต์ให้

กว่าจะเครียงานเอกสารเสร็จก็ปาไปเกือบเที่ยงข้าวเช้ายังไม่ได้ทาน " ลงไปหาอะไรทานหน่อยดีกว่า "

'หรือจะสั่งขึ้นมาดี' ความขี้เกียจมันสั่งให้คิดวิธีนี้ขึ้นมา สรุปก็สั่งขึ้นมานั่นแหละ จิ้มเลือกมาสองสามเมนู นอนรอรับของสบายๆ แทนที่ตะต้องแต่งตัวลงไปทานด้านล่าง 

รอกินเฉยๆง่ายกว่าเยอะ 

ตัวก็ไม่ต้องแต่งนํ้าก็ไม่ต้องอาบ จะขลุกอยู่บนเตียงทั้งวันเลย

ก็อกๆ 

ปุณรดี ลุกขึ้นจากที่นอนอย่างรวดเร็ว ไม่ลืมหยิบกระเป๋าสตางค์ไปด้วย

ขณะที่กำลังรับอาหารอยู่นั่น ห้องข้างๆก็เปิดประตูออกมาทันที มันไม่ใช่เรื่องน่าแปฃกหรอก แต่ที่แปลกและที่น่าตกใจยิ่งกว่า คือคนที่อยู่ข้างห้องเธอ คือ 'ปิยะทัศ' ไอ้เด็กบ้าคนนั่นนั่นแหละ

และเขาเองก็ดูจะอึ้งไม่ใช่น้อยที่เห็นเธอ เป็นสิ่งยืนยันว่า เขาไม่รู้จริงๆว่าเธออยู่ห้องนี่ ไม่ได้ตามมาป่วนจริงๆ 

เชื่อได้เรอะ???.

" คุณปรุง อยู่ห้องนี่? " ปิยะทัศเอ่ยถามพร้อมชี้มายังห้องเธอ

" อืม " เธอตอบสั้นๆ ก่อนจะหันมาจ่ายเงินและรับอาหารกลับเข้าห้องไป ทิ้งไว้เพียงแต่รอยยิ้มของบุคคลข้างห้อง ที่ปุณรดีไม่ทันได้เห็น

" บังเอิญจัง คุณปรุงเธอพักอยู่ห้องนี่ เนาะครับ... " เจมส์เอ่ยประชดประชัด ก่อนจะยื่นสัญญาซื้อขายคอนโดห้องนี้ที่ี่่พึ่งเซ็นต์เช็คซื้อไปสดๆร้อนๆเมื่อไม่กี่นาทีก่อน ให้กับคุณชาย

ตอนแรกก็สงสัย ซื้อห้องเพิ่มทำไม ทั้งๆที่ห้องชั้นบนดีกว่าห้องชั้นนี้เป็นไหนๆ ตอนนี้เจมส์คนนี้รู้เหตุผลแล้ว... รู้เหตุผลพร้อมกับโดนปิยะทัศ ตบหัวไปพร้อมๆกัน

จะมีศึกสงครามพ่อลูกหรือเปล่านะ...

" นั่นแฟนเก่า พ่อคุณยะนะครับ " ไม่วายเอ่ยเตือนไปอีกที อันนี้พลั่งปาก....

" แล้วไง โง่ไม่เอาเอง " 

" แต่ภรรยาคุณพ่อคุณยะคือแม่คุณยะนะครับ " อันนี้พูดเพราะอารมณ์พาไปล้วนๆ

" ถึงได้บอกว่าโง่ไง " 

" ห๊ะ! " 

อกไอ้เจมส์จะแตก!! ถ้านึกหน้าเขาตอนนี้ไม่ออก ให้นึกถึงตัวการ์ตูนเวลามันอึ้งอะไรสักอย่าง แล้ว อ้าปากตกถึงพื้น นั่นแหละเขาตอนนี้เลย

ตกดึกเวลาสวรรค์ของปุณรดี เวลาเเห่งการคลุมโปง สร้างถํ้าขนาดเล็กบนที่นอนเพื่อดูซีรีย์ รอบๆเต็มไปด้วยกองขนม และนํ้าอัดลม เป็นนิสัยเสียอย่างนึงที่แก้ไม่หาย นั่นคือการเอาของกินขึ้นมาทานบนที่นอน มารดาบ่นจนตายจากไป แล้วเธอก็ยังไม่เลิกทำสักที...

ตึ้งงงงง

เสียงโทรศัพท์ดังขัดจังหวะขึ้นมา ทำให้คนที่กำลังจดจ่ออยู่กับซีรีย์ต้องละไปรับสาย จากบุคคลที่โทรมาในยามวิกาล กวนเวลานอนคนอื่น...

" อืม.. " ปุณรดีขานรับบุคคลปลายสายอย่างไม่สบอารมณ์

[คุณปรุงครับ พรุ่งนี้มีนัดประชุมใหญ่นะครับ] ไม่ใช่ใครที่ไหน ขจรโทรมาบอกกำหนดการณ์ของวันพรุ่งนี้ จนคนฟังถึงกับต้องกดสต็อปซีรีย์ไว้ก่อน

" หือ? ใครนัดประชุม ฉันปล่าวนะ "

[คุณพ่อของคุณปรุงจะนัดประชุมใหญ่ทุกสิ้นเดือนครับ เดี๋ยวผมจะส่งเนื้อหาคร่าวๆไปให้อ่านนะครับว่าเราจะประชุมกันประมาณไหน]

ติ้ง รวดเร็วทันใจสมเป็นขจร พูดจบข้อความก็ส่งมาแทบจะทันทีเลย

" อืม ได้รับแล้ว ขอบคุณมาก " 

[ไม่เป็นไรครับ ฝันดีนะครับคุณปรุง]

" เช่นกันค่ะ " 

" ฝันดีเชี่ยอะไรล่ะ! เอกสารเป็นสิบหน้า เฮ้อออ " 

คืนนั้นทั้งคืนเสบียงที่สะสมไว้ต้องเอามาใช้กับงาน แทนจะได้นอนกินขนมดูซีรีย์เพลินๆ กลับต้องมานั่งอ่านสรุป เอกสารที่ขจรส่งมา

วันต่อมา

เป็นประชุมที่จัดว่าโหด เริ่มประชุมตั้งแต่แปดโมงตรง ยาวจนถึงสิบสองนาฬิกา ทำให้ท่าประธานป้ายแดงอย่างปุณรดีนั่น หลังขดหลังแข็ง เสียงแหบเสียงแห้งกันไปเลยทีเดียว 

ประชุมเสร็จปุ๊บก็หอบท้องหิ้วโซ และเอกสารกลับไปที่ห้องอย่างเคย ไม่ชินกับห้องทำงานพ่อจริงๆ  อาจเพราะมันนอนเซ็นต์ไม่ได้...

ความคิดตามประสาคนขี้เกียจ

" ผมช่วยไหม " เสียงคุ้นเคย ที่ไม่อยากได้ยิน 

" ไม่เป็นไร แค่นี้ก็ติดกาแฟคุณหลายแก้วแล้ว " ถึงปุณรดีจะพูดเช่นนั้น แต่ปิยะทัศก็แย่งเอกสารให้มือเธอมาถือให้อยู่ดี 

เจ้าของเอกสารมองตาเขียวปั๊ด ปุณรดีเดือดปุดๆ ไม่รู้ทำไม เด็กบ้านี่ทำเธอโกรธได้ตลอดจริงๆ เป็นสิธีแก้เเค้นหรือไง?

เอาแบบอื่นได้ไหมละ แบบนี้มันเหนื่อยสมอง ของเเบบเหนื่อยกายเสียยังดีกว่า ประเภทเดินเข้ามาด่ากันเลย อะไรแบบเนี่ย

กองเอกสารถูกวางบนโตณะทำงายเธออย่างปลอดภัย ผู้บุกรุกที่เข้ามาโดยพละกาลเเอบสังเกตุห้องของเจ้าของห้องทันที

ปุณรดีที่รู้ว่าห้องตัวเองนั่นโคตรรกเพราะเธอไม่เคยจัด ก็รีบไล่แขกไม่ได้รับเชิญออกไปในทันที แต่ไม่วาย ตอนเธอจะปิดประตูกลับโดนปิยะทัศคว้าแขนไว้เสียก่อน

" ผมขอใช้สิทธิกาแฟ หนึ่งแก้ว " 

ปุณรดีเลิกคิ้ว เป็นเชิงถาม 

" ไปเลี้ยงกาแฟผม " 

" อ๋อ เดี๋ยวเอาเงินให้ " แต่คนขอให้เลี้ยงกลับปฎิเสธ ไม่รับเงิน ซํ้ายังไม่ยอมปล่อยมือจากข้อมือเธออีกด้วย

" ไม่เอาคุณต้องไปเลี้ยง ไม่ใช่ให่เงินไปซื้อ " 

" เรื่องมากจัง " 

ได้รับคำตอบเป็นรอยยิ้มจากผู้ชายตรงหน้า ช่างขัดกับลุคนักธุรกิจหนุ่มไฟแรง อย่างเขาเสียจริง ไหนใครบอก คุณชายปิยะทัศพูดน้้อยเย็นชาราวกับรูปปั้นนํ้าแข็ง

มันตรงกันข้ามแปลกๆนะ รึเธอคิดไปเอง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***