บทที่ 1 into

เพล้ง!! 

เสียงข้าวของตกแตกกระเจิดกระเจิง จากฝีมือของคนคนเดียว ที่บัดนี้เธอคนนั้นเเตกสลายไม่ต่างจากบรรดารูปภาพและแจกันราคาเเพงที่เธอขว้างทิ้งแม้แต่น้อย

นิ้วเรียวสลับชี้ไปยังสองชายหญิงตรงหน้า ราวกับคนบ้าขาดสติ นํ้าตาที่ไหลเปื้อนบนใบหน้าหวาน ถูกเช็ดแล้วเช็ดอีกคนมันแดงไปทั้งหน้า 

เสียงสะอื้นที่ดังขึ้นคลอกับเสียงคำพูด จนจับใจความไม่ได้ แต่ทุกคำทุกประโยคล้วนแต่แฝงไปด้วยความแค้น และความเจ็บปวด จนคนพูดนั้นแทบแหลกสลาย

" ฉันคาดหวังในความสัมพันธ์ของเราแต่คุณกลับหักหลังฉันไปเอาเพื่อนสนิทฉันมาเป็นเมียเป็นแม่ของลูกคุณ! " ปุณรดี(ปุน-ระ-ดี) ร้องไห้ปานจะขาดใจ เธอกัดริมฝีปากล่างจนได้กลิ่นคาวเลือด หวังจะช่วยหยุดนํ้าตาของเธอได้บ้าง แต่ยิ่งหวนนึกถึงเรื่องที่แฟนที่คบกันมาเกือบทั้งชีวิต และเพื่อนสนิทที่โตมาด้วยกันหักหลัง ก็ยิ่งทำให้นํ้าตาพากันหลั่งไหลมาไม่หยุดหย่อน 

ร่างบางประคองตัวเองไม่ให้ล้มไปตามเเรงสะอื้น ก่อนจะเอ่ยพูดต่อ " ฮรึก จ..จิตใจพวกคุณทำด้วยอะไร!!!!! " 

" ปรุง... " ธารทิพย์ผละออกจากอ้อมกอดของคันศร มือข้างหนึ่งกุมท้องไว้ตามสัญชาติญาณของคนเป็นแม่

แต่แท้ที่จริงแล้วเเค่เพียงอยากเย้ย เพื่อนสนิทตรงหน้าเพียงเเค่นั้น

แสร้งเดินเข้าไปหาเพื่อนหวังจะพูดคุยให้ใจเย็นลง แต่สุดท้ายเธอก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาฟังในสิ่งที่เพื่อนตวาดออกมา โดยมีคันศรเข้ามาประคอง กลัวปุรดีจะทำอันตรายเธอและลูก

" เงียบไปเลย!! " เสียงที่เคยเอ่ยแต่ถ้อยคำหวาน บัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นเสียงตะคอก ที่แฝงไปด้วยความชิงชัง ที่ส่งส่งผ่านทั้งทางสายตาและคำพูด

ปุณรดีมองภาพชายหญิงสองคนตรงหน้า พวกเขาดูรักกันดีเนอะ พวกเขาไม่ละอายใจกันบ้างหรืออย่างไร มือที่กอบกุมกันอยู่ ไม่สนใจบ้างหรือว่าแย่งของผู้อื่นไป 

'ฉันเจ็บ เจ็บจนแทบจะยืนไม่ไหวอยู่แล้ว ร้องไห้จนแทบหายใจไม่ออก '

" มียางอาย มีจิตสำนึกกันบ้างรึเปล่า ยามถ่างขายามสอดใส่ เคยคิดถึงหน้าฉันกันบ้างไหม!! " เธอเอ่ยขึ้นด่วยนํ้าเสียงที่สั่นเครือ

" พอเถอะปรุง ผมผิดไปแล้ว ผมขอโทษ ถ้าคุณจะโกรธหรือจะโทษใครก็โทษที่ผมคนเดียวเถอะปรุง " 

" ผมผิดไปแล้ว ผมขอโทษงั้นเหรอ? ฉันต้องให้อภัยคุณรึไง ถ้าคุณรู้สึกผิดจริง ก็อย่ามาขอโทษฉัน อยู่รู้สึกผิด จนตายไปเลย! เพราะฉันไม่มีวันให้อภัยคนอย่างพวกคุณ!! " เจ็บจนแทบพูดไม่ออก ยามเห็นที่ตรวจครรภ์ ปรากฎสองขีดที่ คันศรส่งให้ดู พวกเขาจับมือกันเข้ามา บอกว่าท้อง แล้วยังหวังจะให้เธอยิ้มรับและอวยพรอีกหรือ?

โลกสวยเกินไปรึเปล่า

" ฉันขอแช่งพวกเธอ!! ขอให้ไอ้เด็กที่เกิดมาเกลียดพ่อ และชิงชังแม่ตัวเอง! ขอให้ลูกคุุุุณต้องเจอเเบบเดียวกับที่ฉันเจอ ให้เสียใจ จนเป็นบ้าไปเลย!!! จำไว้! "

" ปุณรดี!!!!! " เสียงคันศรตะคอกออกมา ราวกับจะฆ่าเธอ ยิ่งเห็นเขาหวงแหน ภรรยาหมาดๆของเขาเธอยิ่งสมเพชตัวเองเสียจริง 

" แม่มันก็ใจแตก แย่งผัวเพื่อนมั่วกันจนท้องตอนอายุ16 ส่วนพ่อมัน ก็มักมากเอาไม่เลือกแม้กระทั่งเพื่อนสนิทแฟนตัวเองก็เอา! เลือกเกิดได้บรรลัยมาก!! " คำพูดเสียดสีทิ่มแทงใจออกมาจากปากเธอ ก่อนเเค่นเสียงหัวเราะ ออกมายามจบประโยค

ก่อนไปก็ไม่วายอวยพรให้คู่รักผิดศีลไปหนึ่งประโยค

" ขอให้รักกันจนชิบหาย ตายจากกันทั้งคู่ "

ขอให้จับมือกันลงนรก....ขอให้เจ็บปวดเหมือนอย่างที่ฉันเคยเจอ

หลังจาก ผ่านเหตุการณ์ครั้งนั้นมาสองปี ปุณรดีได้เข้าร่วมงานแต่งงานของอดีตแฟนหนุ่มและเพื่อนสาวคนสนิท ในฐานะ'แขกไม่ได้รับเชิญ' 

เธอพาคนเข้าไปพังงานแต่งจนราบ แช่งคู่บ่าวสาวและอวยพรทารกน้อย แม้จะรู้ดีว่าเด็กไม่เกี่ยวอะไรด้วย แต่เพราะความโกรธเเค้นเข้าครอบงำ จึงทำให้เธอนั้นไม่ทันได้คิด 

งานแต่งงานล่มไป ปุณรดีก็เดินทางไปเรียนต่อที่เมืองนอก และไม่กลับมาประเทศไทยอีก นับจากวันนั้นก็ไม่มีใครได้ข่าวคราวของไฮโซสาวปุณรดีอีกเลย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***