แรดให้เลิก

บทที่ 2

กลีบกุหลาบสีแดงที่โปรยปรายเป็นรูปหัวใจบนเตียงนุ่มสีเทาน่าขนลุก ห้องนอนที่ดูใหญ่โตโอ่อ่า แต่ของใช้ต่างๆกลับเรียบง่าย ไม่ได้รับการประดับประดาใดๆ แถมบรรยากาศตั้งแต่รั้วหน้าบ้านมาจนถึงห้องที่อยู่ชั้นสองนี้ ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็เหมือนใช้ฟีลเตอร์ขาวดำอยู่ตลอดเวลา

นี่ผมมาทำอะไรที่นี่เนี่ย!

"งานแต่งบ้าบออะไร ไหนแขก ไหนละโต๊ะจีน" ผมบ่นพึมพัม "ให้มานั่งรอเจ้าบ่าวในห้องหอแบบนี้ วิกผมบ้านี่ก็คันชะมัด เมื่อไหร่เจ้าบ่าวจะมาสักที นี่ถ้าชุดเจ้าสาวไม่ยาวลากพื้น ผมคงคิดว่าตัวเองมาเป็นโสเภณีแล้วนะเนี่ย ขนบธรรมเนียมอะไรก็ไม่มีสักอย่าง"

ฟึ่บ

นี่รอมาจะชั่วโมงแล้ว ยังไม่เห็นวี่แววหมาสักตัวเลย

"ไม่รู้ไม่ชี้แล้วโว้ย" ผมเอนหลังลงไปกับที่นอน ไม่สนว่ากลีบกุหลาบบนที่นอนจะกระจัดกระจายอย่างไร

เบื่อ คิดถึงคุณลำดวล อยากหนีกลับวัง!

แกร๊ก!

หนังสือประวัติศาสตร์ช่วยด้วย มีคนมา...

เสียงลูกบิดประตูทำให้ผมเด้งตัวลุกขึ้นมานั่งหลังตรงราวกับเป็นหุ่นพลาสติกตัวหนึ่ง มือบางๆขึ้นมาจัดแจงผ้าปิดหน้าเจ้าสาวผืนบางให้เรียบร้อย

"เฮ้อ..." เสียงหอบหายใจดูทุ้มเข้มน่ากลัว

นี่สินะเจ้าบ่าวของพาย มาก็ดี ผมจะได้รีบปั่น จะเอาให้ทนอยู่กับผมไม่ได้เลย

ฟึ่บ ฟึ่บ ตุบ

หางตาผมเหลือบมองเจ้าของห้อง ไม่สิ เจ้าบ่าวที่เข้ามาถึงก็ถอดเนคไทป์ ถอดเสื้อสูทดำตัวนอกออก โยนไปพาดบนโต๊ะบ้าง เค้าเตอร์บ้างดูสะเปะสะปะ ดูแล้วถึงยังไม่เห็นหน้าก็รู้ได้เลยว่า คงเป็นตาแก่หงำเหงือกที่ต้องการจะแอ้ม เด็กสาว แบบนี้จัดการง่าย

โชคดีจริงๆที่พายไม่ต้องมาแต่งงานกับคนแบบนี้

ฟุ่บ

เจ้าบ่าวป้ายแดงทิ้งตัวลงไปบนเตียงโดยไม่สนใจ ไม่ถงไม่ถามสุขภาพผมสักคำ

"..." ตาแก่นี่ ไม่เห็นหรือไงว่าผมนั่งหัวโด่ตรงนี้ อยู่ข้างๆเดี๋ยวก็ถีบซะเลยชิบ

ว่าแต่หมอนี่ชื่ออะไรนะ อ๋อ...

"อะแฮ่ม...พี่ฮวาคะ ช่วยเปิดผ้าปิดหน้าให้หนูหน่อยสิคะ" ดัดเสียงได้กระแดะมาก ผมยังหมั่นไส้ตัวเองเลย

ถ้าใครมาได้ยินเข้าว่าองค์รัชทายาทมาแต่งหน้าทาปากอ่อนๆ ทำตัวเป็นชายร่านรักอยู่ที่นี่ งานนี้ได้ตายสถานเดียว ตายแบบไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดเสียด้วย

"...." ไม่มีเสียงตอบกลับใดๆ ผมหันไปมองก็พบว่า....หลับ!

หลับ!

หลับเนี่ยนะ!!

"เฮ้ย เจ้าบ่าวที่ไหนเขานอนตายตอนเข้าหอเนี่ย อย่ามาดูถูกเรานะ รู้ไหมว่าเราแต่งหน้านานแค่ไหน"

ผมมองคนที่อ้าปากหวอไม่รู้สึกรู้สา ดูไม่มีทีท่าจะตื่น

หึ หลับเก่งใช่ไหม

ฟึ่บ หมับ

ผมขึ้นนั่งคล่อมคนที่นอนอยู่ ใช้มือทั้งสองข้างกดไหล่เขาไว้กับเตียง เขาสะดุ้งเล็กน้อย เงยหน้ามองผม

ตื่นได้แล้วเหรอ นึกว่านอนตาย!

"ลงไป!" เสียงทุ้มเอ่ยไม่พอใจ

เขาคิดว่าตัวเองเป็นใคร เป็นพระเจ้าหรือ ถึงได้มาออกคำสั่ง หรือเขาคิดว่าผมจะกลัว ถึงได้นอนนิ่งใช้แค่เสียงดุๆ แล้วผมจะทำตามที่เขาบอกอย่างว่านอนสอนง่าย

ถ้าคิดว่าสั่งผมได้ก็ลองดู ผมจะนั่งทับอยู่แบบนี้แหละ จะทำไม

ติ้ก ตอก ติ้ก ตอก

เสียงนาฬิกาฝาพนังดังอยู่อย่างนั้น ผมกับเจ้าบ่าวป้ายแดงเอาชนะกันด้วยความเงียบ เขาสั่ง แต่ผมไม่ทำเสียอย่างจะทำไม จะทับให้แบนไปเลย จะให้นั่งทั้งคืนก็ย่อมได้ เจ้าชายกรีนซะอย่าง

"เมื่อไหร่จะลง"

เช้ามั้ง ก็ไม่ได้อยากนั่งนักหรอก

"พี่ฮวาก็เปิดหน้าหนูก่อนสิคะ" ใช่ เปิดสักทีอยากเห็นหน้าชัดๆว่าแก่ขนาดไหน ถึงได้ไร้มารยาทเหมือนการศึกษาเข้าไม่ถึงขนาดนี้

"ไม่!" เสียงแข็งประกาศกร้าว

"... " ผมกัดฟันแน่น

หน้าท้องแกร่งขยับขึ้นลงตามการหายใจทำให้ผมที่นั่งทับอยู่ขยับขึ้นลงตามไปด้วยอย่างกับกำลังเล่นม้าหมุนในสวนสนุก ผมที่หงุดหงิดอยู่ก็เลยยิ่งหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม

"ไม่ต้องมาตอแหล แล้วก็หยุดอ่อย เลิกทำตัวร่านได้แล้ว ต่อให้เธอแก้ผ้าตรงนี้ ฉันก็ไม่มีอารมณ์หรอก"

โอ้โห สาบานไหมว่าใช้ปากพูด ขอบีบคอสักหน่อยเถอะ

หมับ!

ว่าแล้วว่าเจ้าบ่าวของพายต้องนิสัยไม่ดีแน่ นางถึงได้มีสีหน้าแบบนั้น คิดไว้แล้วไม่มีผิด

ผมจะแก้แค้นให้พายเอง

"นี่...จะทำอะไรอะ โอ๊ะ...กล้าบีบคอฉัน อยากตายสินะ"

คนโดนบีบคอลุกขึ้นนั่งอย่างง่าย ราวกับผมที่นั่งทับเขาอยู่เป็นแค่ตุ๊กตา ตอนนี้เราเลยอยู่ในท่าล่อแหลมพอสมควร หน้าท้องผมกับเขาชนกัน มือที่บีบคอแกร่งเปลี่ยนเป็นโอบรอบคอ

"แฮะๆ หนูขอโทษ"

อะ...ขอโทษแล้ว ทุบได้

"โอ๊ย หยุด..."

"นี่แหนะๆ"

ฟึ่บ

!!!

เขาเบนตัวไปด้านข้าง ก่อนจะทิ้งร่างผมลงกับเตียงแล้วพาตัวเองมาทาบทับไว้ไม่ให้ผมขัดขืน มือใหญ่ข้างขวาของเขารวบสองมือผมไว้เหนือหัวอย่างง่ายดาย กลีบกุหลาบปลิวว่อน กระจายไปทั่วเตียง ผ้าปิดหน้าเปิดออกทำให้ผมเห็นอะไรๆได้ถนัดตา

"จะทำอะไรอะ" ผมโวยวาย

ผู้ชายคนนี้แม้ไม่ได้ใส่สูทคลุมตัวนอกก็ยังหล่อเหลา หน้าตาดูลูกครึ่งนิดๆ อายุน่าจะประมาณสามสิบต้นๆ ดวงตาที่มีความแขกหน่อยๆสีดำสนิทดูน่าเกรงขาม เขามองมาเหมือนไม่เชื่อสายตาอะไรบางอย่าง ตอนแรกยังทำหน้าดุ แต่พอเห็นใบหน้าผม แววตาของเขาก็เปลี่ยนไป ราวกับว่า เจอของถูกใจบางอย่าง

แย่แล้ว

หรือเขาจะรู้ว่าผมไม่ใช่พาย แต่พายบอกว่าไม่เคยเจอกันมาก่อนนี่น่า

"ปล่อยนะ" ผมดิ้นขัดขืนเมื่อเขาเอาแต่จ้องหน้า แต่ไม่ยอมขยับตัวหรือพูดอะไรสักที

กรรมที่ผมหนีคุณลำดวลมากำลังสนองผมแน่ๆ ถึงต้องมาโดนเจ้ายักษ์แรงเยอะจับกด....กับเตียงแบบนี้

"หึๆ" เขาหัวเราะมุมปาก

ผมไม่ใช่ตุ๊กตาไขลานพูดได้นะ มันน่าขำน่าสนุกตรงไหนไม่ทราบ เจ้ายักษ์โรคจิต

"ขำอะไร" ผมแวด "ปล่อยสิ"

คนอะไรแรงเยอะขนาดนี้ ดิ้นจนหมอนหลุดไปข้างเตียงแล้วเขายังไม่สะทกสะท้านเลย เจ็บมือไปหมดแล้วเนี่ย

"น่าสนใจ"

กึก!

"ภรรยาข้า น่าสนใจจริงๆ"

สนใจอะไรล่ะ รีบๆรำคาญแล้วไล่ผมสักที อยากกลับบ้าน

.......

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***