รัชทายาทครับ ท่านกำลังจะแต่งงานกับมาเฟีย

เพื่อนเก่า

“องค์รัชทายาทคงไม่ใช่ว่า จะขึ้นครองบัลลังก์เพียงเพราะเกิดก่อน เจ้าชายเดย์ผู้น้องอย่างที่ร่ำลือใช่หรือไม่”

ผมยิ้มส่งให้หญิงสาวที่กล้าเสียมารยาทราวกับมันเป็นคำถามสุดแสนธรรมดา แม้ว่าในใจ…

ป้า! เข้างานมาได้ไงเนี่ย สาบานไหมว่าใช้ปากพูด แหม กล้าที่จะบอกว่าผมเป็นรัชทายาทเพราะเกิดก่อน ป้าละเป็นขุนนางเพราะเอาอะไรไต่มา เพราะดูแล้วเต้าป้าไม่น่าจะไต่ได้นะ ยานขนาดนั้น.... ผมมีบริการช่วยทำนมโดยไม่ต้องไปหาหมอนะ เตะสักปาบ ซ้ำด้วยปืนอีกสักสองนัด ก่อนเกิดใหม่ป้าปัดซ้ายปัดขวาเลือกเอาเลยว่าอยากได้นมไซซ์ไหน

“เราขอขอบคุณในความเสียสละและความรักชาติทุกลมหายใจของท่าน ขอให้ทุกท่านชื่นชมคุณผู้หญิงท่านนี้เช่นเดียวกับเรา สำหรับคำตอบของข้อนี้ เราเองก็รักรัฐชรัลเช่นเดียวกับท่าน เสด็จพ่อเป็นผู้ปรีชาและนอบน้อม แลพระองค์ก็มีทักษะการเจรจาหาผู้ใดเทียบ เราสัญญาด้วยเกียรติของเราว่า นับจากท่านพ่อลงมา เรา…เป็นผู้ถวายทุกลมหายใจเพื่อให้รัฐชรัลไปสู่สิ่งที่ดีกว่ายุคทอง นั่นคือ อิสระบนความมั่นคง”

แปะๆๆๆๆ

เสียงปรบมือจากแขกในงานดังเกรียวกราว สีหน้าของคนถามดูจะออกไปในทางผิดหวังก่อนจะเดินโทงๆ ออกจากงาน ผมมองเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยรอยยิ้มเป็นมิตรจากด้านบน

ผมย้ำกับตัวเองว่าต้องคีพลุคไว้จนกว่าจะถึงวันนั้น วันที่ผมได้เป็นพระราชา ห้ามให้ใครจับได้ว่า ผมชอบยิงปืนหรือต่อสู้มากว่าวิชานักการทูต ผมต้องยิ้มรับนิ่งสงบกับทุกสถานการณ์ และตอบกลับอย่างสุภาพที่สุด

“วันนี้องค์รัชทายาทแก้สถานการณ์ได้ยอดเยี่ยมมากพระเจ้าคะ” หลังลงจากกล่าวเปิดพิธี องครักษ์ส่วนพระองค์ก็เข้าประกบด้านข้าง

“ขอบใจนนท์”

“ผู้หญิงเมื่อสักครู่ นางเกี่ยวข้องกับวงการมาเฟีย หากครั้งหน้ามีเหตุพบเจอ พระองค์ทรงระวังให้มากนะพระเจ้าคะ”

“มาเฟียเหรอ”

“พระเจ้าค่ะ พวกมาเฟียทำทุกอย่างนอกกฎหมาย ไม่สนใจขนมประเพณีหรือวิธีการ ในรัฐของเรามีกลุ่มมาเฟียใหญ่ใช้สัญลักษณ์เป็นรูปงูคาบดอกกุหลาบ เป็นพวกชอบบงการทุกอย่างตามอำเภอใจพระเจ้าค่ะ”

“อืม เราไม่เข้าไปยุ่งหรอก” เดินหนี

องครักษ์ปรี่เข้ามายืนขวางหน้า “พระองค์จะเสด็จไปที่ใดพระเจ้าคะ”

ยิ้มตอบ “ห้องน้ำครับ”

.......

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

ผมเดินมาเข้าห้องน้ำที่ดูโล่งราวกับไม่เปิดใช้บริการ หลังเสร็จกิจก็กดปั๊มน้ำโถสุขภัณฑ์ให้เรียบร้อยก่อนจะเอ่ยระบายอย่างอดรนทนไม่ไหว

“โอ๊ย เบื่อ เหนื่อย อยากยิงปืนอ่า! ยัยป้าปากแดงนั่นน่าหงุดหงิดชะมัด อยากจะจับมาเป็นเป้าซ่อมยิงปืนไม่ก็กระสอบทรายจริงๆ อย่าโลกสวยได้ไหม อิสรภาพบ้าบออะไร ตัวผมเองยังไม่มีเลยเหอะ ไม่เอียนตายเพราะปั้นหน้าเข้าสังคมก็เก่งแล้ว ถ้าไม่ต้องเป็นคิงคนต่อไปจะต้องมาทนกับยัยป้ามหาภัยแบบวันนี้ไหมห้ะ!” บ่นเสร็จก็เปิดประตูออกจากห้องสุขา

!!!

“เธอ!”

“เอ่อ….องค์รัชทายาท ขะ...ขอประทานอภัยเพคะ หม่อมฉันไม่ทราบว่าพระองค์จะทรงโปรดการใช้ห้องน้ำสตรี” ก้มหน้าก้มตาเอ่ยเสียงแผ่ว

ห้องน้ำสตรี!

ผมมองซ้ายขวา พอเห็นว่า ไม่มีโถปัสสาวะของผู้ชายก็แน่ใจแล้วว่า….

ตายแล้ว!!

อยากยิงตัวเองตายเดี๋ยวนี้จริงๆ

ผมหันกลับไปมองใบหน้าหญิงสาวพยายามสังเกตให้ชัดว่านางเป็นลูกหลานขุนนางท่านใด เพราะเธอดวงถึงฆาตแล้วที่มาได้ยินความลับของผม

เดี๋ยวนะ

“พาย...พายใช่ไหม พายที่เคยมาเล่นกับเราตอนเด็กๆ ใช่ไหม”

“เพคะ”

'พาย' เพื่อนเล่นคนเดียวในวัยเยาว์ของผมที่หายไปหลังจากพี่เลี้ยงไปกราบทูลเสด็จพ่อว่าพายชวนผมปีนต้นมะม่วงในเขตพระราชฐาน

หมับ!

“พระองค์ พระองค์กอดหม่อมฉันไม่ได้นะเพคะ หากมีใครเห็น…”

“พายเป็นไงบ้าง เราคิดถึงพายมากเลย ตอนนั้นเราแค่ปีนต้นไม้กันเอง ไม่คิดว่าเธอจะโดนท่านพ่อลงโทษ” ผมผละกอดจับไหล่เธอไว้ พอเห็นสีหน้าที่เศร้าสร้อยของอีกฝ่ายจึงถามต่อ “พายเป็นอะไรหรือเปล่า ไม่ดีใจที่เจอเราเหรอ”

ส่ายหัว "ดีใจเพคะ เพียงแต่..."

"แต่..."

“หม่อมฉันกำลังจะแต่งงานกับท่านฮวาเจ้าค่ะ"

แต่งงาน!!

ไม่เจอกันตั้งนาน เจอทั้งทีก็จะมีข่าวดีซะงั้น แต่....ทำไมเจ้าสาวดูเศร้าจังเลย บอกว่าเจ้าบ่าวตายหรือเป็นขันทีโดนตัดจู๋ยังดูโอเคกว่า

“ฮวา ชื่อดีนี่ เธอ…ไม่ชอบเขาเหรอ” พายส่ายหัว

“การแต่งงานของหม่อมฉันเพียงเป็นการเปิดทางให้งานของคุณพ่อ หม่อมฉันมิอาจมอบหัวใจให้ชายใดได้หรอกเพคะ โดยเฉพาะพวกนอกกฎหมายเช่นนั้น” สีหน้าของพายเศร้าสร้อยราวกับขายวิญญาณให้ปีศาจไปแล้ว

“พาย…” ผมเม้มปาก ก่อนจะตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง “ถ้างั้น...ผมจะแต่งงานแทนพายเอง”

“...” พายเงยหน้ามองอย่างไม่เข้าใจ

“ผมจะเป็นเจ้าสาวให้เอง พายไม่ต้องกลัวนะ”

แล้วจุดเริ่มต้นขององค์ชายที่กลายไปเป็นเจ้าสาวกำมะลอก็เริ่มขึ้น....