ตอนที่ 19

ตอนที่ 19 ให้ฉันหายไป

แพรวา part

ช่วงบ่ายไม่มีเรียน ฉันเลยโทรบอกพี่เจฟว่าจะไปทำรายงานที่ห้องของลิลลี่ แต่ความจริงแล้วฉันไม่อยากจะกลับไปที่คอนโด ฉันไม่อยากจะไปนั่งคิดฟุ้งซ่านอยู่คนเดียว

"แพร แกโอเคปะวะ"

ลิลลี่ถามฉันเมื่อเราเข้ามาข้างในห้องพัก

“ไม่ว่ะลี่ ฉันไม่โอเค ไม่โอเคเลยสักนิด"

จบประโยคฉันก็ปล่อยโฮใส่ลิลลี่อย่างหนัก จนเพื่อนต้องมานั่งลูบแขนฉันคอยปลอบใจใกล้ ๆ

"ไม่เป็นไรนะแพร แกมีอะไรแกบอกฉันได้ทุกเรื่องนะเว้ย อย่าเก็บไว้คนเดียว"

ฉันหันไปมองหน้าเพื่อนที่ตอนนี้นั่งมองฉันด้วยสายตาเป็นห่วง

"ลี่ เมื่อคืนฉันได้ยินพี่เจฟกับพ่อคุยกัน พ่อพี่เจฟบอกว่า ฉันกับพี่เจฟไม่เหมาะสมกัน เรื่องของเรามันไม่ถูกต้อง มันทำให้มหาวิทยาลัยเสียชื่อเสียง แล้วคุณพ่อของพี่เจฟก็บอกให้เขามาเคลียร์และจัดการให้เรียบร้อย"

พูดไปก็ร้องไห้ไป เจ็บอยู่ในอกเหมือนมีมีดกรีดลงตรงหัวใจ แค่คิดว่าฉันจะไม่ได้อยู่กับพี่เจฟมันก็เจ็บจนแทบทนไม่ได้

"แล้วที่แกมานั่งคิดเป็นบ้าเป็นหลังอยู่เนี่ย แกบอกพี่เจฟรึยัง บางทีแกอาจจะกำลังเข้าใจอะไรผิดก็ได้"

ฉันส่ายหัวเป็นคำตอบ

"ฉันไม่กล้าแก ไม่กล้าคุย ฉันกลัวลี่ กลัวว่าคำตอบมันจะเป็นเหมือนที่ฉันคิด กลัวว่าฉันจะไม่ได้อยู่กับพี่เจฟ ฉันไม่รู้เลยลี่ ไม่รู้เลยว่าทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้"

"เพราะแกรักพี่เจฟไงแพร แกถึงได้กลัวขนาดนี้ พี่เจฟก็ดูท่าทางรักแกมากนะ ทำไมแกไม่ลองคุยกับพี่เจฟดูก่อนล่ะ"

รักอย่างนั้นเหรอ ครั้งนึงพี่เจฟเคยถามฉันว่า ฉันรักเขาบ้างหรือเปล่า ฉันตอบไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้เพื่อนกลับบอกอย่างมั่นใจว่าฉันรักพี่เจฟ ทำไมความรักมันรู้สึกทรมานขนาดนี้นะ แค่มีคนบอกว่าเราไม่เหมาะสมกัน แค่นี้ฉันก็คิดมากจนนอนไม่หลับ ถ้าหากพี่เจฟมาบอกให้ฉันไปจากชีวิตเขาจริง ๆ แล้วฉันจะรับได้ยังไง ถ้าให้ฉันเป็นคนหายไปล่ะ มันจะดีกว่ามั้ย

//////////

หลังจากนั่งทำใจอยู่ที่ห้องของลิลลี่พักใหญ่ฉันก็กลับมาที่คอนโด มองดูทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในห้องก็ทำให้น้ำตามันไหลออกมาอีกครั้ง ฉันคงรับไม่ได้หรอกนะถ้าพี่เจฟจะมาบอกเลิกฉัน ฉันไม่อยากได้ยินคำ ๆ นั้น ให้ฉันหายไปซะตั้งแต่ตอนนี้ที่รับรู้ว่าเรายังเป็นอะไรกันยังจะดีซะกว่า เมื่อคิดแบบนั้นฉันก็จัดการเก็บของที่จำเป็นทันที แล้วเดินออกไปธุระข้างนอก กลับมาถึงห้องฉันก็วางของทุกอย่างที่เขาให้ไว้บนโต๊ะที่ห้องนั่งเล่น ฉันจะไม่อยู่เป็นภาระของพี่เจฟอีกแล้ว

///////////

เจฟ part

วันนี้ผมงานยุ่งทั้งวัน จู่ ๆ แพรวาก็บอกว่าขอไปทำรายงานห้องของลิลลี่เพื่อนของเธอแล้วจะกลับเอง ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร กว่าจะเสร็จงานทุกอย่างก็เกือบสี่ทุ่มแล้ว ผมรีบกลับมาที่คอนโดทันทีเพราะกลัวว่าแพรวาจะรอกินข้าว แต่พอมาถึงกลับไม่พบแพรวาอยู่ที่ห้อง เห็นเพียงสิ่งของที่ผมเคยซื้อให้เธอรวมทั้งโทรศัพท์และบัตรเครดิตวางอยู่บนโต๊ะในห้องนั่งเล่น พร้อมกับกระดาษโน้ตหนึ่งแผ่น

/พี่เจฟ หนูขอบคุณทุกอย่างที่พี่ทำให้หนู ขอบคุณที่พี่รักหนู หนูขอโทษที่เป็นภาระให้พี่ หนูรู้ว่าเราไม่เหมาะสมกัน ใคร ๆ ก็มองอย่างนั้น แต่หนูทนไม่ได้หรอกนะที่จะรอให้พี่มาบอกเลิกหนู หนูขอเป็นคนหายไปเองในตอนที่รู้ว่าเรายังเป็นอะไรกันอยู่จะดีกว่า หนูขอโทษที่หนีไปดื้อ ๆ แบบนี้ จำได้มั้ยว่าพี่เคยถามหนูว่ารักพี่บ้างมั้ย ตอนนี้หนูรู้แล้วนะ หนูรักพี่ รักมาก หนูเลยต้องเลือกวิธีแบบนี้ หนูกดเงินในบัตรไปสองหมื่นนะคะ ไว้หนูตั้งตัวได้เมื่อไหร่หนูจะคืนให้พี่นะ หนูรักพี่เจฟนะคะ ลาก่อนพี่เจฟของหนู/

ผมอ่านข้อความในกระดาษแผ่นนั้นเสร็จผมก็รู้ทันทีว่าแพรวาได้ยินเรื่องที่ผมคุยกับพ่อ แต่ว่า..เธอกำลังเข้าใจผิด ผมรีบกดโทรศัพท์หาพี่สาวผมทันทีเผื่อว่าแพรวาจะโทรไปบอกอะไรกับพี่ผมบ้าง

"พี่เจน พี่รู้มััยว่าแพรวาไปไหน"

ผมถามทันทีที่ปลายสายรับโทรศัพท์

"พี่ไม่รู้ ว่าแต่ทะเลาะกันเหรอ แพรวาถึงหายไปน่ะ"

"เปล่าครับพี่ แพรแค่เข้าใจผิด แต่ผมจะต้องตามเธอกลับมาให้ได้"

"มีอะไรให้ช่วยก็บอกพี่นะเจฟ ตามน้องสะใภ้พี่กลับมาให้ได้นะ"

ผมวางสายจากพี่เจน ก็ต่อสายโทรหาไอ้ตินทันที ผมสั่งให้ลูกน้องออกตามหาแพรวาทุกที่ ผู้หญิงตัวคนเดียวคงจะไปไหนได้ไม่ไกลหรอก แต่หลายชั่วโมงต่อมาก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะเจอตัวแพรวา

"ถ้าพวกมึงตามหาเมียกูไม่เจอ กูจะไล่พวกมึงออกให้หมด!!"

ผมตะคอกผ่านโทรศัพท์ใส่ลูกน้องอย่างหัวเสีย เธอหายไปไหนกันแน่นะแพรวา

///////

เช้าวันต่อมาผมรีบไปที่มหาวิทยาลัยทันทีเพื่อที่จะถามเพื่อนสนิทของเธอว่าแพรวาหายไปไหน

"หนูก็ไม่รู้หรอกนะพี่ว่าไอ้แพรมันหายไปไหน มันก็ไม่ได้บอกอะไรหนูเลยเหมือนกัน เมื่อวานหลังจากที่มันมานั่งร้องไห้ที่ห้องหนูอยู่พักใหญ่แพรก็ขอตัวกลับ แล้วเราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย"

"ลี่รู้มั้ยทำไมแพรวาเป็นแบบนี้ เกิดอะไรขึ้น"

"เท่าที่หนูรู้แพรบอกว่าได้ยินพ่อพี่บอกให้พี่มาเคลียร์เรื่องมัน แพรมันเลยเข้าใจว่าพี่จะมาบอกเลิกมันตามคำสั่งพ่อนั่นแหละ แล้วก็เมื่อวานไอ้ผู้หญิงห้องสามมันด่าแพร หาว่าแพรเป็นเมียเก็บต่อหน้าคนในโรงอาหาร เลยทำให้แพรมันคิดมากไปอีก"

เมื่อผมได้ฟังเพื่อนสนิทของเธอบอกเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มันทำให้ผมโมโห ลำพังข่าวลือมันไม่เท่าไหร่ แต่มีสิทธิ์อะไรมาทำให้แพรอับอายต่อหน้าคนอื่น

"พาพี่ไปที่ห้องเรียนของผู้หญิงคนนั้น"

ผมบอกให้ลิลลี่พาไปหาคนที่ด่าแพรวา เมื่อไปถึงห้องเรียน ผมก็เดินเข้าไปในห้องทันที

"คะ คุณเจซซิน ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรเหรอคะ"

เสียงของอาจารย์ประจำวิชาเอ่ยถามอย่างตกใจ

"พอดีผมมีธุระกับลูกศิษย์ของอาจารย์นิดหน่อยครับ คงไม่ว่าอะไรนะครับ"

ไม่ต้องรอคำตอบ ผมเดินตรงไปยังผู้หญิงคนนั้นทันที

"เธอกล้าดียังไงมาด่าเมียฉันว่าเป็นเมียเก็บ จำไว้นะถ้าฉันตามหาแพรวาไม่เจอ เธอจะต้องรับผิดชอบกับคำพูดตัวเอง เป็นผู้หญิงฉันก็จะไม่ออมมือ โทษฐานที่ทำให้เมียฉันเสียใจ"

จบคำพูดผมก็เดินออกมา โดยที่ไม่สนใจเสียงซุบซิบที่ดังตามหลัง ใครก็ตามที่ทำให้แพรวาร้องไห้ ผมจะทำให้มันเจ็บยิ่งกว่าที่แพรวารู้สึก ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายก็ตาม

//////////

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***