ตอนที่ 18

ตอนที่ 18 ความเหมาะสม

เจฟ part

วันนี้เป็นวันที่เหนื่อยสุด ๆ ไหนจะปัญหาลูกค้างี่เง่าที่ร้าน จนต้องให้ลูกน้องจับโยนออกไป ไหนจะเอกสารของโรงเรียน มหาวิทยาลัย ในสังกัดอีกกองโตที่จะต้องเคลียร์ให้เสร็จ ใจจริงผมอยากจะลาออกจากตำแหน่งผู้บริหารนี้ซะให้สิ้นเรื่อง แต่ที่บ้านดันขอไว้เพราะแค่พี่สาวผมคนเดียวคงทำไม่ไหว ส่วนพ่อกับแม่ท่านก็เริ่มจะวางมือแล้ว

"พี่เจฟยุ่งอยู่เหรอคะ"

แพรวาเปิดประตูห้องที่ผมจัดเป็นห้องทำงานในคอนโดเข้ามาถาม

"ก็นิดหน่อยค่ะ แพรมีอะไรรึเปล่าคะ"

"ไม่มีอะไรค่ะ งั้นเดี๋ยวหนูไปชงกาแฟกับเอาขนมมาให้นะคะ พี่จะได้กินระหว่างทำงาน"

ดูเมียผมสิ เธอน่ารักมากเลย เอาใจเก่งที่หนึ่ง

คล้อยหลังแพรวาที่พึ่งออกไปชงกาแฟ ก็มีสายวิดีโอคอลเข้ามา เมื่อเห็นรายชื่อคนโทรเข้าก็ทำให้ผมต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพราะคือพ่อของผม ถ้าไม่มีธุระสำคัญจำเป็นจริง ๆ ท่านจะไม่คุยวิดีโอคอลเลย ที่ท่านโทรมาแบบนี้แสดงว่าต้องการเห็นหน้าผมและมีเรื่องสำคัญมาก ๆ

"สวัสดีครับคุณพ่อ"

"ว่าไงเรา ทำเรื่องฉาวโฉ่จนดังไปทั่วมหาวิทยาลัยแล้วรู้ตัวรึเปล่า"

"แต่มันก็ไม่มีอะไรนี่ครับพ่อ คนก็ลือกันผิด ๆ"

"ลือผิด ๆ แต่มันก็เสียหาย แกก็น่าจะรู้ดี ผู้บริหารระดับสูงคั่วเด็กในสังกัดที่เรียนอยู่ แกคิดว่ามันดูดีรึไง"

"ผมรู้ครับพ่อ แต่ผมกับแพรคบกันก่อนที่เธอจะเข้าเรียนที่นั่นนะครับ"

"แล้วมันเหมาะสมรึเปล่า มันถูกมันควรรึเปล่า อะไรคือความถูกต้อง ความเหมาะสม แกก็น่าจะรู้ดี เด็กนั่นยังไม่บรรลุนิติภาวะด้วยซ้ำ"

"แต่พ่อครับ ผมรักแพรวาจริง ๆ นะครับ"

"แกรักฉันก็เข้าใจ แต่แกต้องรีบเคลียร์ทุกอย่าง จัดการให้เรียบร้อย ก่อนที่ข่าวมันจะบานปลายไปมากกว่านี้"

"ครับพ่อ ผมจะรีบคุยกับแพรวา แล้วจะเคลียร์ตกลงให้เรียบร้อยครับ"

คุยเสร็จพ่อก็วางสายไป เฮ้อ..ผมไม่รู้จะเริ่มบอกแพรวายังไงดี ไม่รู้เธอจะเข้าใจ จะยอมรึเปล่า

แกร็ก!

"พี่เจฟ กาแฟกับขนมมาแล้วค่ะ"

เสียงเปิดประตูพร้อมกับเสียงของแพรวา พร้อมด้วยกาแฟและขนมที่เธอบอกจะไปเอามาให้

"ขอบคุณนะคะ คนดีของพี่"

"ไม่เป็นไรค่ะ พี่เจฟทำงานต่อเถอะ หนูจะไปนอนแล้ว"

คนตัวเล็กพูดเสร็จก็หันหลังออกไปจากห้องทันที ปกติเธอจะชอบนั่งดูเวลาผมทำงาน ทำไมวันนี้เธอดูเงียบ ๆ ไปนะ หรืออาจจะเหนื่อยจากเรียน ผมละความคิดจากแพรวาแล้วรีบกลับมาเคลียร์งานตัวเองให้เสร็จ ไว้พรุ่งนี้ค่อยหาทางคุยกับแพรวาเรื่องที่คุณพ่อโทรมาอีกที

///////////

แพรวา part

พยายามข่มตาให้หลับตลอดทั้งคืน แต่สมองเจ้ากรรมก็ดันคิดแต่เรื่องที่บังเอิญได้ยินพี่เจฟกับคุณพ่อคุยกัน ความเหมาะสม ความถูกต้องอย่างนั้นเหรอ มันก็ถูกของท่าน ระหว่างฉันกับพี่เจฟมันไม่มีอะไรถูกต้องและเหมาะสมสักอย่าง ฉันเป็นแค่เด็กผู้หญิงที่โดนพ่อส่งมาขายขัดดออก แต่ดันโชคดีที่เจอพี่เจฟ โชคดีที่เขารักและดูแลฉันอย่างดี เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ก็ทำเอาหัวใจของฉันเจ็บจี๊ดอยู่ข้างใน

"ดูหน้าตา ยังกะซากศพเดินได้ จัดหนักจนไม่ได้หลับได้นอนรึไงยะ"

เสียงยัยลิลลี่เอ่ยทักทาย ขณะที่เดินมาทางฉัน

"เปล่าซะหน่อยแก แค่มีเรื่องให้คิดน่ะ"

"เรื่องอะไรอะแพร แกเล่าให้เราฟังได้นะ"

ฉันพยักหน้าเบา ๆ บอกว่าตกลง ฉันรู้ว่าลิลลี่เป็นห่วง แต่ถ้าฉันคิดอะไรไม่ออกจริง ๆ ก็คงต้องปรึกษาเพื่อนอีกที

ช่วงเช้ามีเรียนวิชาหลักสองวิชา แต่ในหัวของฉันตอนนี้มันตื้อไปหมดคิดอะไรไม่ออก ฟังอาจารย์ไม่เข้าใจสักเรื่อง ถ้าฉันหายไปจากชีวิตพี่เจฟ ทุกอย่างมันจะดีขึ้นมั้ยนะ ดูจากการคุยกันของพี่เจฟกับคุณพ่อเมื่อคืน เขาก็คงจะคิดไม่ตกและลำบากใจกับเรื่องนี้เหมือนกัน

"แพร ไปกินข้าวกัน"

"อืม ไปสิลิลลี่ ฉันก็หิวแล้ว อยากกินก๋วยเตี๋ยวต้มยำร้านป้าพอดี"

พักเรื่องปวดหัวเอาไว้สักพักแล้วกัน เพราะตอนนี้ท้องไส้เริ่มส่งเสียงประท้วงออกมาแล้วล่ะ

ขณะที่ฉันกับลิลลี่กำลังเดินอยู่ในโรงอาหารที่ใต้ตึกคณะ

พลั่ก! จู่ ๆ ก็มีกลุ่มผู้หญิงเดินมาชนไหล่ฉันอย่างแรงจนฉันเซไปหาลิลลี่

"โอ๊ะ ขอโทษนะ พอดีไม่ทันมองน่ะ ว่าแต่เธอเจ็บรึเปล่า"

น้ำเสียงขอโทษที่ฟังดูเหมือนไม่อยากจะขอโทษสักนิด

"ไม่เป็นไร เราไม่เจ็บ"

ฉันตอบกลับไปให้เรื่องมันจบ ๆ

"ก็ว่าอยู่ว่าคงไม่เจ็บ เพราะดูจากลักษณะผิวและหนังหน้าแล้ว คงจะด้านหน้าดู"

จู่ ๆ ยัยผู้หญิงคนนี้ก็ด่าฉันขึ้นมาซะเฉย ๆ แต่พอมองดี ๆ นี่มันพวกที่หมั่นไส้ฉันและชอบพูดกระแทกฉันประจำนี่นา

"นี่พวกเธอ มันจะมากไปแล้วนะ แพรมันไปทำอะไรให้"