บทที่ 10
โรงน้ำแข็งถูกทิ้งร้างหลังเกิดเหตุร้าย ใครคนหนึ่งเดินลากสายไฟ ฝ่าโพรงหญ้าสูงเข้าไปถึงสถานที่ที่ต้องการ ใครคนนั้น เสียบเครื่องปั่นไฟเข้ากับแหล่งจ่ายไฟฟ้าของโรงงาน เสียงหึ่มบอกว่าเครื่องเย็นกลับมาทำงานอีกครั้ง
‘งาน’ กำลังจะเริ่มขึ้น…หลังพักเบรคไปนาน
บุคคลลึกลับในชุดสีดำและหมวกที่ปกปิดใบหน้า นั่งลงและคิดทบทวน ไปถึงจุดแรกสุดของเรื่องราวทั้งหมดนี้
ทุกอย่างมันเริ่มมาจาก…
…
‘วีรา’ เขายังคงฝันร้ายถึงเธออยู่ ฝันถึงคืนที่น้องสาวมาหาเขา ชุดนักศึกษาของเธอเปื้อนเลือด เขาจำกลิ่นคาวประหลาดๆของวันนั้นได้
“นี่… อะไรอะวี ไปโดนอะไรมา”
เธอสั่นเทิ้มไปทั้งร่าง ขณะที่เขาขับรถพาเธอไปหาหมอตอนกลางดึก
“มดลูกของคุณวีราถูกตัดทิ้งค่ะ คาดว่าคนไข้น่าจะไปสถานทำแท้งเถื่อนผิดกฎหมายมา”
“อะไรนะ” เขาแทบไม่เชื่อหูตอนที่ได้รับแจ้งจากพยาบาล
ข่าวร้ายนั้นทำให้เขาตัดสินใจไม่โทรหาแม่
“ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้” …เขาถามน้องตอนที่เธอฟื้นแล้ว
“พี่ทาว” เธอพูดชื่อแฟนหนุ่มนักศึกษาแพทย์ของเธอ “เค้าตัดมดลูกของหนูออก” …พร้อมลูกในท้องของเธอ
“ทำไมต้องทำแบบนั้นด้วย พี่ไม่เข้าใจ” เวฬาตกใจกับสิ่งที่ได้ยินจนมือสั่น
“เค้าบอกว่าเค้าไม่อยากมีลูก และเค้ายังอยากมีอะไรกับหนูอีก โดยที่ไม่ต้องป้องกันแล้ว” เธอพูดด้วยสีหน้าเหมือนไม่อยากเชื่อเหมือนกันว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับเธอ แฟนหนุ่มของเธอ…ดูเป็นคนดีมาตลอด กระทั่งไม่กี่ชั่วโมงก่อน
“มันอยู่ไหน! ตอนนี้มันอยู่ไหน!”
และโดยไม่รอให้เธอตอบ เขาก็รีบขับรถไปที่หอพักที่แฟนของเธออาศัยอยู่ เขาเตรียมอาวุธที่จะจัดการมาด้วย …แต่สุดท้ายเขาก็ไม่กล้าทำ
“พี่ยังไม่ได้บอกแม่ ไม่กล้าบอก แต่วีต้องไปแจ้งตำรวจนะ” เขาหลบตาเธออย่างรู้สึกผิด ขณะกลับมาหาเธอที่โรงพยาบาล
เธอส่ายหน้า…
“ทำไม ทำไมไม่ไปแจ้งตำรวจ จะปล่อยให้มันรอดไปทั้งที่ทำแบบนี้เหรอ นีโง่หรือบ้าเนี่ย มีสมองหรือเปล่า” เขาด่าเธอไม่หยุด
เธอพูดกลับมาแค่ว่า…
“พี่เว… จากนี้ถ้าเกิดอะไรขึ้น ฝากดูแลแม่นะ”
เขารู้ว่าเธอคิดสั้น
“อย่าคิดทำอะไรบ้าๆแล้วก็อย่าพูดจาแบบนี้อีก” ทั้งที่เขาโกรธผู้ชายคนนั้น เขาโกรธตัวเองที่ไม่กล้าจัดการมัน แต่มาระบายอารมณ์ทั้งหมดลงใส่น้องสาวผู้เคราะห์ร้าย
เวฬาไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมตอนนั้นถึงพูดแบบนั้นออกไป
“โง่ไปคบคนแบบนั้นได้ไง ทำไมถึงยอมมัน แล้วทำไมถึงเชื่อมัน จนยอมให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาได้”
รู้ทั้งรู้…ว่าเธอไม่ได้สมัครใจ เธอยอมให้เขาพาไปยุติการตั้งครรภ์อย่างปลอดภัย แต่ไม่คิดว่าเขาจะตัดมดลูกเธอออกไปด้วย
“แล้วจากนี้จะทำไงต่อ” เขาถามเมื่อเห็นน้องสาวเอาแต่ก้มหน้าร้องไห้
“หนูจะจัดการเอง”
“สภาพอย่างนี้จะไปทำอะไรได้!” เขาตวาด พลางมองเธออย่างเจ็บปวด
ถึงแม้จะเป็นน้องต่างพ่อ และไม่ได้โตมาในบ้านเดียวกัน แต่ความผูกพันธ์นั้นลึกซึ้ง เธอก็ประสบชะตากรรมเดียวกัน เรื่องความเย็นชา ห่างเหิน ไม่ค่อยกล้าเข้าใกล้ลูกของแม่ …ซึ่งไม่ได้เป็นกับเขาแค่คนเดียว
“เชื่อหนูสิ หนูจะจัดการเค้าเอง”
“วีจะทำยังไง”
“แก้แค้น” เธอกุมมดลูกตัวเองขณะที่กระซิบออกมา “เดี๋ยวหนูฆ่าเค้าเอง”
“ให้ตำรวจจัดการเถอะ”
“เพื่อให้เขาไปใช้ชีวิตต่อในคุกน่ะเหรอ ทั้งที่หนู…ไม่มีโอกาสมีลูกแล้วด้วยซ้ำ”
เพราะมีแม่ที่เย็นชา วีราจึงฝันอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น อยากเป็นแม่ที่ดีของลูกมาตลอดตั้งแต่เด็ก
“งั้นวีไม่ต้องทำหรอก เดี๋ยวพี่ทำเอง” เขาพูดไปแบบนั้นทั้งตัวสั่น ทั้งไม่รู้ว่าจะกล้าลงมือหรือเปล่า
“ถ้าพี่เวทำก็ต้องติดคุกแทนหนูน่ะสิ” เธอกล่าว
“ไม่หรอก มันมีหลายวิธี ที่เราจะฆ่าคนโดยไม่ติดคุก”
“แล้วพี่จะทำยังไง…”
หลังจากนั้นเขาก็ใช้เวลาเพื่อศึกษาวิธีการฆ่าแบบต่างๆ เขาแค่จินตนาการว่าฆ่าเดนมนุษย์นั่นด้วยวิธีนั้น วิธีนี้… เขาหมดเวลาไปเป็นเดือน กับการคุยเรื่องวิธีฆ่าแฟนของน้องไปเรื่อย ยิ่งคุยกันก็ยิ่งสนุกและยิ่งผ่อนคลาย เสมือนได้ฆ่าคนๆนั้นไปแล้วจริง เขาถึงกับเอาไประบายลงเวบบอร์ด้วย
จินตนาการทำให้ความโกรธแค้นได้รับการบรรเทา แต่จินตนาการก็เป็นจินตนาการวันยังค่ำ เขาเพียงแค่อ้างกับน้องว่า ที่ยังไม่ทำ เพราะยังไม่เจอวิธีที่ไร้ข้อบกพร่อง เพื่อซื้อเวลาให้กับตัวเองที่ไม่กล้าลงมือ
ผ่านเรื่องนั้นไปเกือบปี… วีราเริ่มกลับมาสดใสขึ้น เริ่มแต่งตัวและออกไปกินข้าวนอกบ้านตามปกติ จนเขาคิดว่าเธอคงเริ่มต้นใหม่ได้ ลืมเรื่องเลวร้ายไปหมดแล้ว และเธอก็จะใช้ชีวิตของเธอต่อไปอย่างดี
แต่แล้ววันหนึ่ง เธอกลับโทรมาหาเขา
“พี่เว…หนูทำไปแล้วนะ”
“ทำอะไร!”
“หนูฆ่ามันเรียบร้อยแล้ว”
“ว่าไงนะ!”
เขารีบรุดไปดูศพผู้ชายคนนั้นที่หอพัก เธอใช้ชั้นในของเธอรัดคอเขาตาย เขาตายในสภาพเปลือย ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเธออาศัยจังหวะตอนมีเซ็กส์เพื่อจะรัดคอเขา
“เราต้องอำพรางคดี”
เขารีบทำความสะอาดร่างกายและแต่งตัวให้ศพ
ช่วงนั้นมีลัทธิคลั่งศาสนาระบาดอยู่ สื่อกำลังกระพือข่าวอดีตสาวกในลัทธิ…ที่ฆ่าตัวตายด้วยการแขวนคอ
เขาแขวนร่างของชายคนนั้นไว้กับขื่อ และทิ้งสัญลักษณ์ไว้ให้เหมือนกับที่เคยเห็นในข่าว แต่เพราะลักษณะการมัดที่ไม่แน่น และขาดความรอบคอบ ทำให้ร่างของศพพลิกลงมาอยู่ในสภาพคล้ายกลับหัว ตอนที่ตำรวจไปถึง
จากนั้นตำรวจก็พบหลักฐานคดีฆาตกรรม เพราะมีร่องรอยที่ทิ้งไว้บนตัวศพ รอยเล็บที่ขูดขีดบริเวณลำคอบ่งบอกว่าผู้ตายพยายามดิ้นรนตัดวัตถุที่รัดลำคอเพื่อหาทางรอด
ตำรวจพุ่งเป้าไปที่น้องสาวของเขาทันที เพราะเธอเป็นคนสุดท้ายที่มีคนพบเห็นว่าอยู่กับผู้ตาย และโดยไม่ต้องออกหมายจับ เธอก็เดินทางมามอบตัวเองที่สถานีตำรวจ
“ทำไมทำแบบนี้!” เขาตวาดเธอทางโทรศัพท์ “ไม่ต้องพูดอะไรจนกว่าทนายของแม่จะไปถึง และอย่าพูดถึงพี่เชียวนะ”
ตอนนั้นเขาไม่ได้ห่วงน้องเลย เขากลัวแต่ว่าน้องจะพูดอะไรที่ซัดทอดเขาและทำให้เขาเดือดร้อนไปด้วย เขาคิดหาวิธีแก้ต่างให้ตัวเองสารพัดขณะที่ขับรถไปสถานีตำรวจ
แต่พอไปถึงสถานีตำรวจ เขาก็พบร่างหมดลมหายใจของวีรา
เด็กผู้หญิงที่ใช้ชีวิตอย่างดีพร้อมและรอบคอบมาตลอด แค่บังเอิญเจอเดนมนุษย์ในวันหนึ่ง กลับต้องมาจบชีวิตในห้องขัง อย่างเดียวดาย
ทนมองหน้าเธอได้ไม่ถึงเสี้ยววิ เขาก็ปั่นป่วนจนต้องรีบวิ่งออกมาอาเจียนที่ด้านนอก
“ทางเราเสียใจด้วยนะครับที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น” แล้วนายตำรวจคนนั้นก็ตามออกมา
เขาจำหน้าตำรวจคนนั้นได้ดี… คิ้วเข้ม หนวดจางๆขึ้นครึม แววตาบาดคม และสุ้มเสียงน่ารำคาญ
“คุณเป็นพี่ชายของผู้ต้องหาใช่ไหมครับ จะเป็นอะไรไหมครับ ถ้าหลังจากงานศพผ่านไปแล้ว ทางเราจะขอสอบถามเพิ่ม”
“ผมไม่มีอะไรจะพูดแล้ว”
“เธอมีเจตนาจะฆ่าตัวตายนะครับ เธอเตรียมการมาล่วงหน้าแล้ว ก่อนจะเข้าไปในห้องฝากขัง เธอบอกให้ฝากส่งให้ถึงมือคุณ บอกว่าห้ามให้ใครทั้งนั้นแม้แต่แม่ ต้องเป็นพี่ชายเท่านั้น”
ตำรวจคนนั้นส่งมือถือของเธอให้เขา มันล็อคอยู่และต้องเข้ารหัส เขาจ้องมองอยู่นาน เพราะเขาไม่รู้รหัสของน้องสาว
“คุณไม่รู้รหัสของน้องสาวเหรอครับ”
“ผมจะไปรู้ได้ยังไง!” เขารำคาญที่ถูกจุ้นจ้าน
“งั้นทางเราคงต้องขอคืนก่อน เพราะหลักฐานชิ้นนั้นยังถือเป็นของกลางอยู่ครับ”
เวฬาไม่สนใจ เขาเดินไปที่ลานจอดพร้อมมือถือของเธอ มันเป็นสิ่งเดียวในตัวเธอที่เขาพากลับไปด้วยได้
ตำรวจคนนั้นวิ่งมารั้งตัวเขา แต่เขาสลัดออก
“นั่นเป็นหลักฐานของคดีนะครับ การเคลื่อนย้ายพยานหลักฐานมันผิดกฎหมายนะครับ”
“คดีอะไรอีก น้องผมฆ่าตัวตายแล้ว ควรจบไปได้แล้ว”
“ทางเรายังไม่สรุปคดีเลยครับ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ไปคุยกับทนาย ครอบครัวของผมจะเอาเรื่องคุณให้ถึงที่สุด ข้อหากระทำการโดยประมาทเป็นเหตุให้ผู้ต้องหาเสียชีวิตในห้องขัง”
“ผมจะเอามือถือนี่กลับไป” เวฬาพูดอย่างเด็ดขาด “ถ้าคุณไม่พอใจก็ไปขอออกหมายจับมา”
เขาพูดจบก็เดินไปที่รถ …โดยไม่ฟังเสียงทัดทานใดๆทั้งสิ้นจากเจ้าหน้าที่
พวกลูกน้องของตำรวจคนนั้นเข้ามายึดตัวเขา เขาผลักออก ยื้อยุดฉุดกระชาก เกิดการต่อสู้วุ่นวาย เขาตะโกนบอกให้ชาวบ้านถ่ายคลิปไว้ว่าตำรวจทำร้าย อาศัยจังหวะชุลมุนขึ้นรถจนได้
พวกนั้นยังกัดไม่ปล่อย กรูกันมาขวางรถไว้ ในตอนนั้น เขาไม่สนว่าใครจะตาย แค่ต้องการขับฝ่าไป
"ทีจับฝ่ายที่โดนกระทำนี่พวกมึงเก่งเหลือเกิน" เขาตะโกนด่าอย่างบ้าคลั่ง บีบแตรยาว ก่อนเหยียบคันเร่งมิด
พวกเขาแตกกระเจิดกระเจิงไปคนละทาง เวฬาหลุดออกมาจนได้ ทิ้งทุกอย่างไว้เป็นหน้าที่ของแม่และทนายที่จะมาเคลียร์ภายหลัง
เขาต้องขึ้นศาลในเวลาต่อมา ถูกตัดสินข้อหาขัดขวางการทำงานและพยายามทำร้ายร่างกายเจ้าหน้าที่ตำรวจ
เขารู้สึกว่าโลกไม่ยุติธรรม!
…
เขาเพิ่งคิดออก… ตอนมองหน้าเธอครั้งสุดท้ายในโลงศพ ก่อนฝาโลงจะปิดตลอดกาล และร่างถูกฝังลงดิน
เธอตายด้วยสีหน้าสงบ เหมือนเธอหลับ ถ้าเขาไม่ได้คิดไปเอง เขาว่าเธอมีความสุขยิ่งกว่าในตอนที่รู้ว่าตัวเองสอบติดแพทย์ด้วยซ้ำ …เหมือนเธอปลดล็อคบางอย่างในชีวิตได้ก่อนตาย
เขาเพิ่งตระหนักในนาทีนั้น… การตายของเธอเป็นเพียงจุดเริ่มต้น
“รหัสผ่านคือวันที่ผู้ชายคนนั้นตาย” เวฬาพูดออกมาเบาๆในความมืด
เกลินที่หลับอยู่บนตัวเขา…ขยับร่างเล็กน้อยแทนการตอบสนอง
เขาเริ่มพูดต่อ ขณะที่เกลินค่อยๆตื่นขึ้นมา
“ก่อนหน้าจะตายไม่กี่วัน เธอคุยกับผม เธอบอกว่าผมไม่ต้องแก้แค้นให้เธอแล้ว ผมมีเรื่องทำเยอะแยะต่อจากนี้ ตอนนั้นผมกำลังเรียนปริญญาเอก เธอบอกให้ผมตั้งใจเรียน จะได้ช่วยผู้หญิงที่เป็นเหมือนเธอได้อีกหลายคน”
เวฬาหันไปมองภาพคู่ของเขากับน้องสาว แม้มองไม่เห็น แต่เขาจำได้ว่ากรอบรูปตั้งอยู่ตรงไหน
“ในมือถือเธอ มีแต่ข่าวของพวกผู้หญิงที่เคราะห์ร้ายเซฟเก็บไว้ เธอหมกมุ่นเรื่องนั้นมากหลังจากเกิดเรื่อง"
เธอเปลี่ยนรหัสไปก่อนหน้านั้นนานมาก เธอตระเตรียมวันที่จะแก้แค้นล่วงหน้าเอาไว้เป็นเดือน
"ผมเห็นในแชต เห็นข้อความที่พวกเค้าคุยกัน ผมคิดว่านั่นคงเป็นสาเหตุ… ”
“หือ…” เกลินยังสะลืมสะลือ
ช่วงเวลาที่วีรารักษาตัวอยู่ เธอนั่งศึกษาเรื่องของผู้หญิงที่เคราะห์ร้ายกว่าเธอ แทนที่เธอจะมองว่า เธอโชคดีกว่าพวกนั้น ผู้หญิงพวกนั้นยังอยู่ต่อไปได้เลย ทำไมเธอจะอยู่ไม่ได้ แต่เธอกลับฆ่าตัวตาย
“วีรา…ไปหาคอนแทคฯมาจากไหนไม่รู้ ได้มาเต็มไปหมด ก่อนเธอตายหนึ่งเดือน เธอไปนัดเจอเด็กผู้หญิง เจอญาติๆของคนที่เป็นเหยื่อ เธอส่งข้อความสุดท้ายมาหาผมและยกเลิกข้อความไป ผมไปเจอในโน้ตแทน เธอเขียนว่า… "
“ผู้หญิงพวกนั้นตายหมดแล้ว”
“อาจารย์คะ” เกลินตื่นแล้ว
ผู้หญิงพวกนั้นก็เหมือนแม่ของเขา เหมือนน้องสาวของเขา และเหมือนเกลิน ยังดำรงอยู่ต่อ แแต่มองโลกด้วยแววตาแห้งผาก บอกทุกคนว่าทุกอย่างจะดีขึ้น… จะเริ่มต้นใหม่ เป็นแค่คำโกหก
“ในแชตของน้อง ผู้ชายคนนั้นยังทักมา มาขอนอนด้วยอยู่เรื่อยๆเลย ทั้งที่ทำแบบนั้นกับน้องผมไป”
เกลินผงกหัวขึ้นมามองเขาอย่างเป็นห่วง
พวกเธอตายไปนานแล้ว ตั้งแต่วันที่โดนกระทำเหมือนไม่ใช่คน การฆาตกรรมทางวิญญาณ นั้นยืนนานและเลวร้ายกว่าความตาย…
"มันจะไม่มีวันหายไป ถ้าไม่ทำไรสักอย่าง"
น้ำตาไหลเขาออกมาอย่างไม่มีเหตุผล เวฬายื่นมือปาดน้ำตาออก ขณะที่เกลินรีบโผเข้ามากอดเขาไว้แน่นเหมือนแม่พุ่งหาทารกเฃทันทีีได้ยินเสียงร้องไห้
“อาจารย์คะ หนูอยู่ตรงนี้นะคะ ไม่เป็นไรนะคะ”
เวฬาสะอื้นในอกเธอ ความเจ็บปวดของพวกเธอ แทรกซึมเข้ามาเป็นเลือดเนื้อในกายเขา ตั้งแต่วันที่เขาเริ่มปฏิสนธิในครรภ์
"จะให้ทำอะไร บอกหนูมานะคะ หนูทำได้ทุกอย่าง"
อะไรที่จะปลดปล่อยพวกเธอได้… เขาจะทำ
"หนูยอมตายเพื่อคุณค่ะ…"
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 11
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments