ฑัณธมรณา

บทที่ 6 

เกลินเริ่มงานเป็นผู้ช่วยของนิดาวันที่สองด้วยการออกไปเยี่ยมหญิงสาวในสมาคมบำบัดเหยื่ออาชญากรรมทางเพศที่นิดาเดินโครงการอยู่ ระหว่างขับรถไปด้วยกัน​ พวกเธอพูดคุยกันเรื่องเครื่องประทินผิวไปจนถึงเรื่องหนังสือที่อ่าน  งานอดิเรก และสเป็คผู้ชายที่ชอบ

“ดอกเตอร์มีคนมาจีบเยอะไหมคะ” เกลินรู้สึกผ่อนคลายกับหญิงสาวรุ่นพี่มากขึ้น

“ไม่มีเลย”

“หนูคิดว่า  อย่างดอกเตอร์น่าจะมีคนมาชอบเยอะไปหมด”  เกลินไม่อยากเชื่อ

“ก็คุณถามถึงคนมาจีบ  ไม่ได้ถามถึงคนมาชอบนี่ คนเราชอบกันง่ายจะตาย แค่แต่งตัวให้เห็นส่วนโค้งเว้า  แต่งหน้า ดูแลรูปร่างให้ดี เดี๋ยวก็มีคนมาชอบเอง แต่การจะมีคนเข้ามาจีบนี่สิ  หมายความว่าเค้าต้องการอะไรบางอย่างจากเรา  มันเป็นการเสนอข้อตกลงกัน  คือจะเริ่มดีลละนะ ฉันชอบคุณ ฉันจะทำดีกับคุณจากนี้นะ คุณตอบแทนอะไรฉันได้บ้าง  ชอบฉันตอบได้ไหม  คบกับฉันได้ไหม  มีเซ็กส์กับฉันได้ไหม  แล้วถ้าเรารู้ว่า  ฝ่ายตรงข้ามไม่มีอะไรให้เราสักอย่าง  เราก็คงไม่เข้าไปเสนอดีลให้เสียเวลา”

“เพราะอย่างนี้ ดอกเตอร์เวฬาเลยไม่เข้ามาจีบดอกเตอร์เหรอคะ  ทั้งที่ถ้าคบกันก็ดูเป็นคู่รักที่สมกันมาก เวลาคุณยืนคู่กันน่ะเหมือนอยู่ในนิตยสารเลยนะคะ” เกลินพูดพลางกัดริมฝีปากไปด้วย

“เค้าไม่จีบก็เพราะเค้าไม่อยากจีบไง ไม่มีอะไรซับซ้อนหรอก เวฬาคงไม่อยากจับคู่กับใครด้วย เค้าคงคิดเหมือนชั้นว่าการคบกันของคนทุกวันนี้มันฉาบฉวย แค่บังเอิญชอบอะไรสองสามอย่างเหมือนกันก็ทึกทักว่าเป็นคนที่ใช่แล้วก็รีบจับคู่กัน รีบเป็นแฟนกันเพราะกลัวไม่มีใคร รีบแต่งงานเพราะมันถึงวัย  พอคบๆไปสักพักก็เพิ่งจะรู้ว่าเอาตัวมาพัวพันในกับดักที่ดิ้นไม่หลุด แต่ก็ฝืนยิ้ม แล้วก้มหน้าทนต่อไป เพราะงี้ไงคอร์สบำบัดคู่สมรสถึงได้มีราคาแพง”

“หนูไม่เคยมีแฟนเลยค่ะ  แต่ใช่ว่าจะไม่เคยมีความสัมพันธ์กับผู้ชาย”  …แต่เคยมีเซ็กส์  เกลินอยากพูดไปแบบนั้นมากกว่า

แล้วนิดาก็หันมาถามเกลินด้วยคำถามชวนกระอักกระอ่วน

"แล้วมีกับเค้าหรือยัง" 

"อะ..  อะไรนะคะ"   

"กับเวฬาน่ะ​ มีเซ็กส์กันหรือยัง" 

"คือ…" เกลินไม่กล้าตอบ​ และก็ไม่อยากโกหก  “ทำไมถึงถามแบบนี้ล่ะคะ”

"รู้มั้ยว่าชั้นรู้ได้ไง"  นิดายิ้ม​ มือที่จับพวงมาลัยดูมั่นคง​ ไม่ว่อกไปซ้าย ไม่แว่กไปขวา 

"กลิ่น…" 

แล้วเธอก็เฉลย…

"เธอมีกลิ่นเดียวกับเค้า  คนเรามีกลิ่นเฉพาะตัวอยู่นะ กลิ่นน้ำหอมปรับอากาศในห้องนอน กลิ่นน้ำหอมในรถ กลิ่นบ้าน  กลิ่นสถานที่ที่เคยอยู่  กลิ่นน้ำหอม แชมพู น้ำยารีดเสื้อผ้า กลิ่นกาย กลิ่นที่หลากหลายทำให้ทุกคนมีความเฉพาะตัวที่ลอกเลียนไม่ได้ ถ้าเราจะมีกลิ่นเดียวกับใครได้ ก็ต้องสนิทแบบเนื้อแนบเนื้อเท่านั้นจริงไหม”

เกลินนึกไม่ถึงเพราะเธอไม่เคยได้กลิ่นอะไร  สำหรับเธอมีแค่หอมกับไม่หอม

“คุณควรจะรู้เอาไว้ เวฬาเค้าผ่านการคบกับเด็กฝึกงานแบบคุณมาหลายคนมาก ไม่สงสัยหรือว่าทำไม ผู้หญิงที่มาทำงานที่นี่  ทำงานสามสี่เดือนก็ออกไปหมด ไม่มีใครอยู่ได้นานสักคน”

แต่นิดาก็ยังอยู่… 

“เค้าเป็นพวก…เรียกว่าอะไรดีล่ะ ฟันไปทั่ว แต่ไม่ถึงกับมั่วไปหมด ไม่ใช่พวกคืนเดียวจบ คบทีละคน แต่ไม่นาน และไม่เปิดตัว หลายครั้งแล้วที่เค้าติดพันคนในสถาบัน ก็แอบๆคบกันทั้งนั้น แต่สุดท้ายชั้นก็ดูออกหมดทุกคน คุณสุวภาว์ก็ระแคะระคายอยู่เหมือนกัน แต่หาหลักฐานไม่ได้ ก็เลยไม่พูด”

“ถ้าหนูพูดอะไรไป อาจารย์เค้า…จะเดือดร้อนไหมคะ”

“นี่คุณยังเป็นห่วงเค้าอยู่อีกเหรอ” นิดาเกือบหัวเราะ  “ซื่อจริงๆนะ”

เกลินตัดสินใจพูดออกไป

“หนูชอบอาจารย์เค้าจริงๆค่ะ”

“ว่าแล้วเชียว” นิดาถอนหายใจ  “ทำไมพวกคุณถึงมาลงเอยแบบนี้กันหมดนะ”

“ลงเอยแบบนี้ …แบบนี้…คือยังไงคะ”  มือเธอเผลอขยุ้มกระโปรงแบบไม่รู้ตัว

“ชั้นกำลังพาเธอไปดูอยู่นี่ไง  เดี๋ยวเธอก็รู้เอง”

นิดาขับรถมาถึงชานเมือง ตรงที่ gps ขึ้นว่าพวกเธอมาถึงสมาคมเพื่อนหญิงพลังหญิง  เธอเลี้ยวรถเข้าไปและเกลินเพิ่งรู้ว่าโครงการของนิดาตั้งอยู่ในเรือนจำ

…

ระหว่างฟังนิดาสอบถามสารทุกข์สุขดิบของผู้ต้องขังหญิงด้วยท่าทีแบบญาติที่มาเยี่ยมมากกว่านักจิตวิทยา​ เกลินก็เปิดแฟ้มประวัติของพวกเธอไปพลาง

เคสแรกเป็นหญิงวัย​ 53  เธอติดคุกข้อหาฆาตกรรมสามีด้วยการเอามีดทำครัวแทง​ เธออ้างในชั้นศาลว่าเป็นการปกป้องตัวเอง​ สามีของเธอพยายามจะข่มขืนหลานสาวเธอ​ แต่ศาลเห็นว่าเป็นการกระทำเกินกว่าเหตุ

เคสที่สอง​ หญิงวัย​ 35​ ฆาตกรรมสามีที่ชอบบังคับมีเพศสัมพันธ์กับเธอ​ โดยใช้ไม้กอล์ฟตี​ แค่ต้องการทำร้าย​ ไม่มีเจตนาฆ่าให้ตาย​ ศาลคงจะรับฟัง​ ถ้าเป็นการตีเพียงสองสามครั้ง​ มิใช่นับไม่ถ้วน

เคสที่สาม​ หญิงวัย​ 22​ ปี​ ข้อหาทารุณกรรมลูกชายวัย​ 10​ ขวบของตน​ ศาลลดโทษให้ติดคุกไม่กี่ปี​ เพราะพิสูจน์ได้ว่ามีอาการทางจิต​ เนื่องจากถูกทารุณกรรมมาแต่เด็ก​ ระหว่างติดคุก… ​เธอก็เข้ารับการรักษาทางจิตเวชร่วมด้วย​ 

"ช่วยอะไรหน่อยได้ไหมคะ"  ผู้หญิงคนสุดท้ายแอบเดินมาหาเกลิน​ ฉกฉวยจังหวะที่นิดากำลังคุยกับเคสคนอื่น

"ค่ะ​ ได้ค่ะ​ มีอะไรคะ"  เกลินรีบลุกขึ้น

"ช่วยเซิส​ tiktok​ ชื่อนี้" เธอแบมือให้เห็นชื่อลูกที่แอบเขียนไว้​ "แล้วส่งข้อความไปหาเค้าทีได้ไหม​ บอกว่าคุณมาเจอฉันที่นี่​  แล้วช่วยพิมพ์ไปหน่อยว่า​ แม่ฝากบอกว่า​ แม่คิดถึงมาก​ รักหนูมากๆนะ" 

"คือว่าเจ้าหน้าที่ไม่อนุญาต…" 

"ช่วยหน่อยนะคะ​ มีคำสั่งศาล​ ห้ามไม่ให้ชั้นยุ่ง​ หรือติดต่อกับลูกอีก​ ญาติก็บล็อคทุกช่องทางเลย​ แต่ชั้นคิดถึงลูกจนอยากจะตายให้ได้ทุกวัน​ ชั้นคิดถึงลูกจริงๆนะคะคุณ"

นิดาเดินมาแยกผู้หญิงคนนั้นออกไป​ได้ทันเวลา

" มานี่ก่อนค่ะ​ เกษร ดอกเตอร์มีอะไรอยากถามคุณเพิ่มเติมนิด"

เกลินมองตามพลางสงสัยว่า  ทำไม… ผู้หญิงที่รักลูกมากขนาดนั้น ถึงมาติดคุกในคดีทารุณกรรมลูกตนเอง

… 

ทั้งสองกลับออกจากเรือนจำหญิง​ รถมุ่งหน้าขึ้นทางด่วนเพื่อจะถึงกรุงเทพฯให้ทันก่อนฟ้ามืด​ เกลินมีอาการหดหู่และหนักอึ้ง​ จากสิ่งที่พบเห็นเมื่อครู่​ จนไม่มีแรงจะถามหรือคุยอะไรอีก​ เธ​อเหม่อมอง​ออกไปนอกหน้าต่าง​ 

"เห็นอะไรในผู้หญิงกลุ่มนั้นไหม​ พวกเธอมีบางอย่างร่วมกัน"  นิดาทำลายความเงียบ

"จุดร่วม…  สิ่งที่ผู้หญิงพวกนั้นมีเหมือนกัน"  เกลินหันมาจากหน้าต่าง​ 

"คือ… ต่างเคยเป็นเหยื่อความรุนแรงในครอบครัว" 

"ที่ต่อมาพัฒนาเป็นอาชญากรหญิง" นิดากล่าวต่อ​

"ไม่ยุติธรรมเลยนะคะ"  เกลินพูดเศร้า​ "พวกเค้าก็แค่อดทน​ จนถึงจุดที่ทนไม่ไหว​ แล้วพอระเบิดออกมา​ ก็กลายเป็นอาชญากร"

"มันไม่ยุติธรรม​ ตั้งแต่เค้าเริ่มอดทน​ ในสิ่งที่ไม่ควรทน  แต่ละคนที่คุณเห็นน่ะพอคุ้ยประวัติสาวลึกๆแล้วก็มีปัญหาความรุนแรงมาตั้งแต่เด็ก​ พอโตขึ้นก็เลือกความสัมพันธ์แพทเทิร์นเดิม​ๆ​ พ่อเจ้าชู้​ ก็เลือกผู้ชายเจ้าชู้​ พ่อชอบใช้ความรุนแรง​ ก็คว้าเอาคนที่ชอบใช้ความรุนแรงมา​แต่งงาน​ แถมพวกเค้ายังไม่ค่อยรู้ตัวด้วยว่า​ เลือกเอาตัวปัญหาแบบเดิมๅมาเป็นคู่ชีวิต​ ชอบบอกมารู้อีกทีว่าเลวก็ตอนที่คบไประยะนึงแล้ว" 

"แล้วคนสุดท้ายล่ะคะ​  จากแฟ้มประวัติ เค้ามีครอบครัว​อบอุ่น​ สามีก็ดีมาก​ เค้าก็ดูรักลูก  แต่ทำไมสุดท้ายถึงเอาปมที่เคยถูกทารุณในวัยเด็กมาลงกับลูกตัวเองอีก"

" เรามักวิ่งเข้าไปในวงกตของพฤติกรรมทางจิตแบบเดิมๆ​ เพราะมันถูกถางทางเอาไว้ในสมองเราแล้ว เราก็ชอบวิ่งไปในทางเดิมซ้ำๆ​ เหมือนคนเราชอบขับรถไปทางที่คุ้นเคยน่ะแหละ"  นิดาตบไฟซ้าย​ เพื่อเตรียมขับรถลงจากทางด่วน

"จะบอกว่า​  เค้าทำร้ายลูกโดยไม่ตั้งใจเหรอคะ"

" เวลาที่ลูกดื้อ​ เธอจะลงโทษลูกด้วยวิธีเดียวกับที่เธอเคยโดน​ และเธอควบคุมอารมณ์โกรธที่มันเกิดขึ้นตอนลงโทษลูกไม่ได้​ ทั้งที่เธอย้ำตลอดว่ารักลูกมากกว่าทุกคนในโลก"  นิดาชะลอรถเพื่อเซนเซอร์จ่ายเงินอัตโนมัติบนทางด่วน​ 

" ถ้าลูกเป็นตัวแทนของเราในตอนเด็ก​ ถ้าเคยเจ็บปวดจากโดนกระทำ​ ทำไมต้องทำให้เจ็บซ้ำ​​ คนเราไม่เข็ดหรือคะ"  เกลินรู้สึกเหมือนกำลังถามตัวเองมากกว่า

" ก็เพราะบาดแผลทางใจ​ มันรักษาไม่ได้ง่ายๆไง​ล่ะ​ มันเจ็บแต่มองไม่เห็น​ โดยไม่รู้สึกตัว​ เราก็เผลอไปเกา​ ไปแกะมัน​ ซึ่งไม่ได้ทำให้แผลดีขึ้น​ นอกจากทำให้อักเสบกว่าเดิม"  นิดาตอบ

" จริงๆแล้ว​ ผู้หญิงคนนั้น​ ควรจะไปตีคนที่ตีตัวเองมากกว่าตีลูก​ ไม่ใข่หรือคะ"  เกลินถามอย่างข้องใจ​

แล้วก็เริ่มหยุดไม่ได้​  "เธออาจต้องการแก้แค้น​ เพราะรู้สึกว่ามีบางสิ่งที่ไม่ยุติธรรม​ บางสิ่งยังไม่ได้รับการแก้ไข เวลาผ่าน เธอโตขึ้น​ เธอพยายามลืม​ กดลงไป​ เธอเริ่มต้นใหม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า​ แต่ความรู้สึกว่ายังไม่ได้รับความยุติธรรมมันยังอยู่"

" การลงมือแก้แค้นหมายความว่า​ สภาวะจิตของคนเรามาถึงจุดที่กลไกจัดการอารมณ์มันไม่ได้ผลแล้วไง"

" ก่อนเราจะข้ามเส้นนั้น​ มันอาจมีสัญญาณเตือน​ แต่เราทำเป็นไม่เห็น​ ไม่สนใจมัน"  เกลินครุ่นคิด

นิดาแทรก​ " ย้อนกลับไป​ ก่อนเราจะก้าวข้ามเส้นแบ่งระหว่างคนปกติกับอาชญากร  ​ อะไรทำให้ผู้หญิงพวกนั้นยอมทนอยู่กับความเลวร้าย​ จนสภาวะจิตถูกทำลาย​ จนมันมีผลกระทบต่อการดำเนินชีวิตที่เหลือล่ะ"

เกลินต่อ… " ​ เพราะตั้งแต่ตอนที่เกิดเริ่อง​ พวกเค้าไม่ยอมรับรู้ขีดจำกัดตัวเอง​ ว่าทนถึงได้ระดับไหน​ เค้าแค่รู้สึกว่าไม่มีทางเลิอก​ อยู่ภายใต้อำนาจที่ขัดขืนไม่ได้​ ทำอะไรไม่ได้นอกจากทนไปเรื่อยๆ​ ทั้งที่มันไม่จริง"

เกลินเริ่มมีน้ำเสียงโกรธ

"ทั้งที่! คนเราควรต้องกรีดร้องออกมาทันทีที่ถูกทำให้เจ็บ มีสิทธิ์ที่จะโต้ตอบ  แต่​หลักการศาสนา​ หลักสังคมสั่วๆ​ ไลฟ์โค้ช​ โลกสวย​ นักจิตวิทยา นักบวช​ ​ ชอบบอกให้เราเงียบ​ ปล่อยวาง​ ไปนั่งสมาธิ​ ปล่อยให้เป็นกรรมใคร​ กรรมมัน​!"

เกลินรู้สึกเจ็บหน้าอกขึ้นมา​จนต้​องหยุดพูด 

"การแก้ปัญหามีวิธีอื่นนอกจากตาต่อตาฟันต่อฟันด้วยนะ"  นิดารอให้เกลินใจเย็นลง​  "เช่น​ ต้องไม่ไปจี้มันซ้ำอีก​ ไม่วิ่งหาแบบแผนของพฤติกรรมเดิม​ๆ​ ไม่ตอกย้ำหรือลงโทษตัวเองทางความคิด​ ด้วยการย้ำคิดย้ำทำเหตุการณ์นั้น​ในหัว​ ไม่พาตนเองไปอยู่ในสถานการณ์เสี่ยง​ ​ ไม่ว่าจะเสี่ยงน้อยหรือมากก็ต้องหนีออกมา​ ไม่มีข้อต่อรองใดๆทั้งสิ้น"

" แล้วมันต่างอะไรคะกับการปล่อยวางและไปนั่งสมาธิ​ สุดท้ายสังคมก็สอนให้เราปล่อย​ไปไม่ต้องไปคิดถึงมัน​ ให้วิ่งหนีมันอยู่ดี"  เกลินทนไม่ไหวจนต้องแย้งออกมาอีก

นิดาเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะพูดต่อ… 

"แม่ของชั้น เคยเป็นผู้หญิงเก่งมาก​ สามารถมีชีวิตอยู่โดยไม่แต่งงานก็ได้​ แต่เพราะอยากเอาชนะพ่อ​ ก็เลยพยายามทำให้เค้ารัก​ พยายามผูกมัดเค้าด้วยชีวิตแต่งงาน​ ด้วยลูกสาว​ สุดท้ายก็มัดไว้ไม่อยู่​ พ่ออยากหนีออกไป​ อยากแต่งงานใหม่​ตลอดเวลา​ กับผู้หญิงคนแล้วคนเล่า แม่ก็ไม่ยอมเซ็นต์ใบหย่าให้​สักที กดดันพ่อสารพัด​ สุดท้ายทะเลาะกันลงไม้ลงมือ​ ตีกันเป็นสิบปี​ กระทั่งวันนึง​ แม่โกรธถึงขนาดเอาปืนออกมายิงพ่อ​ แต่โชคดีวันนั้นปืนไม่มีกระสุน​ แม่ถึงเพิ่งจะคิดขึ้นมาได้​ วันนั้นแม่ยอมเซ็นต์ใบหย่าแบบง่ายๆ​ ทั้งที่ยื้อเกือบตายมาหลายปี"

เกลินน้ำตาไหลออกมาไม่รู้ตัว​ ขณะฟังนิดาเล่าเรื่อง​ของตัวเอง

เพิ่งสังเกต… เธอซ่อนความเจ็บช้ำไว้หลังแว่นกันแดดอันใหญ่​ เพราะเธอยังสวมมันอยู่แม้แดดจะร่มลงในยามเย็น

"เรื่องของพ่อแม่​  ให้บทเรียนชั้นเลยนะ​ ว่าให้ตายยังไง​ ก็อย่าเอาตัวเองเข้าไปในจุดที่มีความเสี่ยงอีก"

เกลินรู้ว่าฝ่ายตรงข้ามกำลังพยายามเตือนเธอ… 

"ถ้าไม่อยากลงเอยด้วยการเป็นอาชญากร​ ต้องตัดไฟแต่ต้นลม​ อย่าเอาตัวเองลงไปในวัฏจักรเดิมๆ​ จี้บาดแผลของตัวเองซ้ำอีก​ เช่น​ การคบผู้ชายเลวๆ" 

"แล้วถ้าผู้ชายคนที่เราคบ​ ไม่ใช่คนเลว​ แต่เคยเป็นเหยื่อมาเหมือนเรา​ เราต่างก็… เป็นคนเดียวในโลกที่เข้าใจกันและกัน​ ​ บาดแผลทางใจของเราทั้งคู่จะรักษาหายได้ไหมคะ" 

นิดาอึ้งไปพัก  ก่อนระเบิดหัวเราะออกมา​ 

เมื่อตั้งสติได้​ เธอก็พูด​   "เธอนี่ซื่อจริงๆ​ พูดอย่างกะหลุดมาจากโลกนิยาย"  

เธอคงอยากบอกว่า​ 'โง่'​ มากกว่า… 

"หยิบโน้ตบุคส์ที่อยู่หลังรถมาสิ"  เธอพูดเสียงห้วน

"ค่ะ"  เกลินรีบเอื้อมมือไปหยิบโน้ตบุคส์ส่วนตัวของนิดามาเปิดอย่างรวดเร็ว​ 

โน้ตบุคส์ขึ้นให้ใส่รหัส… นิดาบอกรหัสที่เต็มไปด้วยสัญลักษณ์ซับซ้อนกับเธอ

เกลินพิมพ์ตามคำ​บอก​ หน้าจอเปิด… 

"เข้าไปในโฟลเดอร์หมายเลข…"  

นิดาบอกชื่อไฟล์​ ซี่งต้องพิมพ์รหัสอีกถึงจะเปิดได้​ 

เกลินพิมพ์รหัสอีก

ขณะที่นิดายังขับรถด้วยสองมือที่นิ่งและมั่นคง​ เธอกล่าว… 

"ทำใจดีๆเอาไว้นะ" 

เกลินรู้สึกเหมือนกำลังเปิดกล่องแพนโดร่า​ ขณะดับเบิ้ลคลิกที่ไฟล์​ ทุกอย่างเปิดออกมา​… เกลินแทบอยากอาเจียน

​จอโน้ตบุคส์ เต็มไปด้วยคลิป  sex​ ของเวฬากับผู้หญิงคนอื่น​ จากมุมต่างๆในเพนท์เฮ้าส์สุดหรูของเขา​  ในห้องนอน​ ในอ่าง​อาบน้ำ​… ทุกฉากในห้องนั้น​ ล้วนคุ้นตาเธอ

"เด็กฝึกงานคนก่อน" 

"อาจารย์​ เค้า.. เค้าถ่ายไว้ทำไม!"  เกลินสั่น

"เค้าคาดเดาไว้แล้วว่าการมีเซ็กส์กับเด็กฝึกงานไม่ปลอดภัย​ ถ้าผู้หญิงเกิดอยากขยับสัมพันธ์​ แล้วเขาไม่ยอม เด็กจะแฉ​ จะแบลคเมล์เค้าเมื่อ​ไหร่ก็ได้​ ถ้าเด็กมีหน้าที่การงานและภาพลักษณ์ในสังคมของเค้าเป็นตัวประกัน​  เค้าก็ควรจะมีความลับของเด็กเป็นตัวประกัน​ มันถึงแฟร์"

" แล้วดอกเตอร์ไปได้รูปพวกนี้มายังไงคะ"  เกลินเริ่มค้นหาไฟล์อื่นๆอย่างลนลาน

เวฬาน่าจะมีคลิปลับของเธอรวมอยู่ในคอลเลคชั่นของเขาด้วย

"ก็เด็กฝึกงานคนเก่า​ เค้าแสดงตัวแรงๆกับทุกคนว่าเป็นแฟนของเวฬา​ ตามไปงานเลี้ยงรุ่น​ ตามไปสนามไดรฟ์กอล์ฟ​ ส่งเมลไปหาแม่ของเวฬา​ด้วย มีการขอนัดเจอเพื่อจะเปิดตัวเองกะแม่เค้าเลยนะเวฬาเริ่มมองว่านางล้ำเส้น​ ก็เลยส่งคลิปพวกนั้นมาขู่​นาง" 

ระหว่างที่นิดากำลังเล่า​ เกลินจ้องจอโน้ตบุคส์ค้างอยู่

"​เด็กก็เครียดสิ​ ไม่รู้จะปรึกษาใคร​ ก็เลยมาคุยกับชั้น​ เอาคลิปให้ดู​ ชั้นแนะนำให้เค้าแจ้งความ​ จะขับรถพาไปแจ้งความแล้ว​ แต่เด็กกลัวว่าจะเป็นเรื่องใหญ่​ เป็นคดีขึ้นมา​ ต้องมีคนขุดคุ้ยคลิป​ กลัวมันจะมีผลต่ออนาคต​ ต่ออาชีพการงาน​ ต่อผู้ชายที่จะมาแต่งงานด้วย​  ก็คิดกลัวไปสารพัดแหละ​ สุดท้ายไม่แจ้งความ​ ลาออกไปเงียบๆ"

เกลินยกมือขึ้นมาปิดหน้า​ ปิดปาก​ กลั้นไม่ให้เสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมา

" ขอร้องล่ะ"

นิดาหยิบทิสชู่บนรถส่งให้เธอ

" อย่าให้ชั้นต้องขับรถพาเธอไปแจ้งความอีกคนเลยนะ"

นิดาถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วขับรถต่อไปในความเงียบ

…

เกลินนั่งอยู่บนร่างของเวฬา​ เคลื่อนร่างลอยลิ่วเหมื​อนเล่นกระดานโต้คลื่น​ พลางแหงนหน้าขึ้นไปสบกับเลนส์ตาของกล้อง​ ที่ซ่อนอยู่บนโคมไฟระย้าเหนือเตียง

"ได้อะไรมาไหมวันนี้"  เขาถามขณะทำหน้าที่เป็นเครื่องผลิตคลื่นให้เธออย่างไหลลื่นและต่อเนื่อง

"รายชื่อของเคสทั้งหมดที่คุณนิดาดูแล​ และช่องทางติดต่อ" 

"บิงโก!" เขารวบผมเธอและดึงเข้ามารับจุมพิตหนักหน่วงแทนรางวัล

… 

ระหว่างที่นิดากำลังขับรถ​ มองตรงทางข้างหน้า​ เธอไม่ทันสังเกตว่า​ ​ เกลินไม่ได้คา​หน้าจออยู่ที่ไฟล์คลิปภาพเซ็กส์ลับของอาจารย์หนุ่ม​ กับผู้หญิงคนอืืนแล้ว

แต่เธอมูฟออน​ไปที่ไฟล์รายชื่อประวัติส่วนตัวผู้รับบำบัดของนิดา​แล้ว​ ลอบยกมือถือขึ้นมาถ่ายหน้าจอโน้ตบุคส์ไว้​ อย่างเบามือและเงียบกริบ​ 

… 

"แล้วจะทำไงกับรายขื่อพวกนี้คะ"  เกลินถามขณะถอนตัวออกจากเขา​ และทิ้งตัวลงคลานสี่ขาบนเตียง

เธอต้องการถามถึงขั้นตอนต่​อไป… 

"รอดู… "  เขากล่าวขณะคว้าร่างเธอให้มั่น​ เพื่อจะปีนขึ้นม้าหมุนสวนสนุก​ 

"เดี๋ยวก็รู้เอง" เขาดันเธอไปจนสุดขอบเตียง​ และเธอเอามือผลัก​ ผนังต้านไว้

ต่างดื้นรนกระเสือกไส​ เถลือกไถล​ ยื้อยุดผลักดึงกันไปมากว่าจะได้จังหวะที่แน่นอน

ม้าหมุนเริ่มเคลื่อนทะยานไปข้างหน้า​ ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเมื่อไหร่​ เคลื่อนขึ้นและลงตามจังหวะเพลงในกล่องดนตรี​ ที่บรรเลงออกจากลำคอเธอและเขาอย่างเป็นธรรมชาติ​ ปราศจากการเสแสร้ง​ ไม่ต่างจากทารกที่แผดเสียงร้องหาเต้านมของแม่เพื่อความอยู่รอด​ 

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***