กลราคะ

บทที่ 5

คิรามาดักรอเจอเป้าหมายที่หน้าโรงหนัง​ เธอเป็นสาวผมสั้นเกรียน​ ร่างเล็ก​ ดูคล้ายทอม​ ทำงานเป็นพนักงานขายป๊อปคอร์นอยู่​ แวบแรกที่เขาเข้าไปแสดงตัวว่าเป็นตำรวจ​ เธอดูตกใจ

"หนูไม่เกี่ยวอะไรกับผู้ชายที่ตายนะคะ" 

เขารู้ว่าเธอหมายถึง… ศพที่แขวนห้อยหัวในห้องเย็นโรงน้ำแข็ง

"ทำไมถึงคิดว่าผมจะมาถามเรื่องนั้นล่ะครับ" 

"ก็มันเป็นข่าวไปทั่วเลย" 

"เราแค่มีเรื่องจะสอบถามเพิ่มเติมเกี่ยวกับคุณอร ที่เคยเป็นเพื่อนคุณสมัยมัธยมต้น" 

"อร…  อรทำไม"  ใบหน้าของสาวลุคทอม​ซีด​ 

คำตอบเธอ​ทำให้คิรารู้ว่า​ ข่าวเรื่องการตายของอร​ ยังไม่ได้แพร่ไป

"คุณอรได้ติดต่อมาบ้างหรือเปล่าครับ"

" ไม่นี่… " เธอดูเหมือนกำลังปิดบังอะไรอยู่​ "เราไม่สนิทกัน​ถึงขนาดจะติดต่อกัน​ ตั้งแต่จบม.ต้นก็ไม่เคยเจอกัน" 

คิรามองหน้ากับลูกน้องคนสนิท​ และตัดสินใจเปิดไพ่ ที่คาดว่าจะทำให้อีกฝ่ายยอมพูด

"คุณอรเสียชีวิตแล้วนะครับ" 

"อะไรนะ!" 

แล้วน้ำตาของเธอก็เฉลยเองว่า​ เธอโกหก​ จริงๆแล้ว… ​เธอสนิทกับเด็กสาวคนที่ตาย

… 

"เราไม่ติดต่อกันเลยตั้งแต่จบม.สาม"  สาวผมสั้นเกรียน​ นั่งกุมแก้วน้ำเต้าหู้อุ่นด้วยสองมือ​ ที่ร้านริมฟุธบาท​ ใกล้ห้างสรรพสินค้าที่เธอทำงาน

"ขออนุญาตนะครับ​ สมัยมัธยม​ คุณทราบข่าวเรื่องที่คุณอร​ แจ้งความผู้ชายที่ล่วงละเมิดเธอไหมครับ" 

เธอก้มหน้า​ สีหน้าสะอิดสะเอียนเหมือนไม่​อยากพูด​ เธอพยายามกัดฟันพูดต่อ

"เรื่องนั้นคนรู้กันหมดค่ะ​ ข่าวออกนิ่" 

"ในบันทึกการสอบสวน​ คุณอรได้อ้างว่า​ มีเพื่อนหลายคนถูกล่วงละเมิดด้วย​ ไม่ใช่เธอคนเดียว"

เธอเงียบไปเหมือนไม่อยากพูด… 

คิรามองหน้ากับจ่าชำนาญ​ จ่าชำนาญหยิบรูปออกมาแล้วเลื่อนไปตรงหน้าเธอ

"นี่คือ…" 

"รูปถ่ายจดหมายลาตายของคุณอรครับ"  จ่าชำนาญชี้ไปบนรูปตรงตัวอักษรที่เขียนด้วยปากกาไวบอร์ดสีแดง​ "นี่เป็นข้อความสุดท้ายที่คุณอรทิ้งไว้"

'ฉันฆ่ามันเองแหละ มันสมควรตายแล้ว'​

คิราไม่ได้ตาฝาด​ แวบหนึ่งเขาเห็น​สาวลุคทอมตรงข้ามแสยะยิ้ม

แต่เพราะเธอยังก้มหน้าเงียบ​ เขาจึงต้องจี้ด้วยไฟ

"น่าสงสารนะครับ​ ที่ผู้หญิงคนนึงต้องมาทำลายชีวิตตัวเอง​เพื่อคนเลวคนนึง​ แทนที่จะใช้ชีวิตต่อไปให้มีความสุข​ ขนาดตายยังคิดแค่ว่าได้แก้แค้นคนๆนั้นแล้ว ถ้าเป็นผม​ ผมจะใช้ชีวิตต่อไปให้มันดีๆ​ ให้ประสบความสำเร็จ​ เพื่อให้คนที่ผมเกลียด​ได้เห็น​ และมันจะได้… "

"พวกคุณจะไปรูัอะไร!​ พูดง่ายนิ่  ลองมาโดนบ้างสิ" เธอตวาดอย่างเหลืออด ก่อนพรั่งพรูออกมา

"อรพูดถูกแล้ว​ มันสมควรตาย​ และอรไม่ได้ทำลายชีวิตตัวเอง​ อรแค่สละตัวเอง​ อรช่วยพวกเรา​ อรเป็น…. เป็น… เป็นฮีโร่ของพวกเรา!"  

"ฆาตกรจะเป็นฮีโร่ได้ยังไง"  จ่าชำนาญช่วยกระตุ้น​ "เด็กสมัยนี้ตรรกะวิบัติไปหมด"

ได้ผล… เธอฟิวส์ขาด

"เพราะพวกผู้ใหญ่มันห่วยไง​ ระบบมีไว้ทำไม​ กฎหมายมีไว้เพื่ออะไร​ เอาไว้เก็บเงินคนไม่ใส่หมวกกันน็อค​ คนขับรถฝ่าไฟแดงแค่นั้นเหรอ​ ถ้าตำรวจอย่างพวกคุณทำหน้าที่ดีๆ​ ​เด็กผู้หญิงอย่างพวกเราก็ไม่ต้องลุกขึ้นมาทำอะไร"

คิราตัดสินใจปล่อยหมัดฮุค

"คุณรู้อยู่แต่แรกแล้วว่าคุณอรจะไปฆ่าเค้า​ ทำไมไม่ห้ามครับ"

"ใครจะไปคิดว่ามันจะทำจริง​ เรื่องฆ่ามันทุกคนก็คิด​ แต่ไม่มีใครกล้าทำ​ ที่มันเป็นแบบนั้นก็เพราะไอ้หมายเลข​ 403421! "

เธอพูดไปจนจบแล้วเพิ่งชะงักว่าตัวเองเพิ่งหลุดข้อมูลสำคัญไป​ 

"พูดต่อสิครับ"  

เธอถอนหายใจเหมือนรู้ว่าจมมุม​ เธอปาดน้ำตาออก​ ก่อนยอมเปิดปาก

"หกเดือนที่แล้ว​ อรติดต่อมา​ เธอบอกว่ามีคนส่งข้อความมาบอกเธอว่าผู้ชายคนนั้นกำลังจะได้ปล่อยตัว​ อรไม่เชื่อเลยไปตามดูมันที่แถวๆบ้านเกิด​ เห็นผู้ชายคนนั้น​ มันกลับมาหาลูกเมียมัน​ กอดกัน​ ดูมีความสุข​ แล้วมันก็เริ่มคุยกับคนในหมู่บ้านไปทั่ว​ ประมาณว่ามันโดนใส่ร้าย​ จนต้องไปอยู่ในคุก​ มันพูดเหมือนว่าพวกเราแรดเอง​ แล้วมาขอเงินมัน​ พอมันไม่ให้​ ก็เอามันเข้าคุก​ มันบอกมันเป็นแพะรับบาป​ คนในหมู่บ้านก็เชื่อที่มัน​พูด​ ให้โอกาสมัน​ ให้มันทำงาน​ มันมีชีวิตใหม่​ มันยิ้ม​ มันร่าเริง​ เหมือนมันไม่เคยทำอะไรผิด​"

นั่นคงเป็นจุดเริ่มต้นของความแค้น… 

"คนที่ติดต่อมาเป็นใคร​ พอทราบไหมครับ"

"อรบอกไม่รู้ว่าคนนั้นเป็นใคร เจอกันในเวบใต้ดิน​ ชื่อ​ lucifer​"

น่าจะมีคนคอยชักใยเด็กคนนั้น…

จ่าขำนาญพยายามเซิสหาเวบไซต์นั้น​ แต่ถูกอุ้มบินหายไปแล้ว

"ในเวบนั้น​ เป็นเวบประมาณไหนครับ" 

"อรบอกมันเป็น​กระทูถามเรื่องการแก้แค้น​ เรื่องการฆ่าตัวตาย​ การฆาตกรรมแบบต่างๆ​ อรสนิทกับสมาชิกในนั้น​ ​ 403421  เริ่มจาก​ 403421​ โพสเรื่องคดีนึงที่เคยดังมากในอดีต​ คดีที่มีนักศึกษาแพทย์ถูกแขวนห้อยหัว​ แล้วอรก็ไปเมนต์ตอบ​ เค้าเริ่มคุยกันมาจากกระทู้นั้นแหละ​"

จ่าชำนาญกับคิรามองหน้ากัน

" กลโกรธา"  คิราพูดออกมา​

เธอพยักหน้า​… น้ำเต้าหู้ในมือเริ่มเย็นชืด

จ่าชำนาญดูตื่นเต้นเมื่อรู้ว่าพวกเขาคลำมาถูกทาง

"จากนั้นอรก็เริ่มหลุดไปทุกที​ มันพูดไม่หยุด​  เรื่องการฆ่าด้วยการแขวน​ การฆ่าแล้วตรึงบนไม้​ จัดศพให้กลับหัว​ ​เค้าบอกว่ามันเป็นการประจานคนบาปในสมัยโบราณ​ เป็นการบอกว่า​ คนๆนี้จะต้องตกนรกแน่"  

"อรอยากลงโทษผู้ชายคนนั้นใช่ไหมครับ"

"ค่ะ…  หนูพยายามห้ามเค้าแล้ว​ บอกว่าให้ต่างคนต่างอยู่​ บอกเดี๋ยวมันก็รับกรรมมันเอง​ แต่อรพูดว่า.. "

"กรรมไม่มีจริง"  คิราพูดออกมาพร้อมเธอ

เธอตะลึง… 

เขารู้ได้อย่างไรน่ะหรือ…  ก็เพราะมันเป็นคำที่แฟนสาวของหมอพูดเอาไว้ในห้องสอบสวน​ ในวันที่เธอสารภาพว่าฆ่าเขาตาย​ และไม่นานหลังจากนั้น​ เธอก็ฆ่าตัวตาย

นี่เป็นฆาตกรรมเลียนแบบอย่างแท้จริง

สิ่งที่เขาต้องหาต่อไปก็คือ…  ใครคือคนที่ส่งข้อความมา

… 

นิดาเงยหน้าขึ้นจากจอมือถือ​ และเห็นว่าเกลินเดินเข้ามาในห้องทำงานของเธอ​ เธอยกมือไหว้และยืนรอคำสั่งอย่างสงบเสงี่ยม

"ไปนั่งที่โต๊ะเถอะ​ วันนี้ยังไม่มีอะไรให้ทำหรอก" 

ดอกเตอร์สาวโบ้ยปากไปยังโต๊ะผู้ช่วย​ เกลินเดินไปนั่ง​ ดูเชื่องและเปราะบางเสียจนน่าสงสาร​ นิดามองเธอแล้วนึกถึงข่าวเมื่อเช้า

"ได้ฟังข่าวหรือเปล่าเรื่องเด็กผู้หญิงที่ฆ่าตัวตาย​ อ่านแล้วสะเทือนใจเนอะ" 

"ข่าวอะไรคะหนูไม่ได้ตามเลย" 

นิดายิ้ม…  หย่อนโทรศัพท์ลงกระเป๋า​ หยิบลิปสติกออกมาเติม

"หัดตามโลกซะบ้างนะ​ อย่าเอาแต่อ่านหนังสือ​อย่างเดียว"

" ค่ะ​ อาจารย์"  เกลินจ้องมองริมฝีปากแดงสดของเธอ

" อย่าเรียกอาจารย์เลย ชั้นไม่ใช่อาจารย์สักหน่อย"

" งั้นเรียกพี่ได้ไหมคะ"

"สมัยนี้เค้าไม่ให้เรียกพี่เรียกน้องในที่ทำงานแล้ว​ รณรงค์การยกเลิกระบบซีเนียริตี้​"  เธอเติมปากเสร็จพอดี

"งั้นเรียกดอกเตอร์ก็ได้ค่ะ  ให้หนูเก็บกวาดห้องและจัดเอกสารไหมคะ" 

"เรื่องนั้นให้แม่บ้านทำก็ได้​… ทำไมล่ะ กลัวไม่มีอะไรทำเหรอ"

เกลินพยักหน้า… ไม่กล้าสบตาเธอเท่าไหร่นัก

" ขยันจังนะ​  เอ้า​ อยากทำก็ทำ​ แต่วันนี้ชั้นจะออกไปประชุมทั้งวันนะ​ เลิกงานแล้วคุณก็กลับบ้านตามเวลาได้เลย​ ไม่ต้องรอ"

"ค่ะ… ดอกเตอร์"

"งั้นไปนะคะ"

" ค่ะ"

นิดาคว้ากระเป๋าใบแพง​ รุ่นใหม่ล่าสุด​สีเข้ากับกระโปรงที่สั่งตัด​​ สับขาออกไปจากห้อง​ เหมื​อนนางแบบในนิตยสารมากกว่านักวิชาการ​ สวย​ ปราชญ์เปรื่อง และหรูหรา​… ภาพลักษณ์แบบที่เด็กผู้หญิงทุกคนใฝ่ฝัน​ เกลินมองตามอย่างเพลินสายตา​ และอิจฉาในที

… 

มาถึงลานจอดรถ​ นิดาก็อดไม่ได้ที่จะหยิบมือถือ​ออกมาส่งข้อความหาเพื่อนร่วมงานทันที

'เธอดูเศร้านะ​ ที่อยู่ๆก็โดนย้ายมา​ วันนี้เดินซึมเข้ามาเหมื​อนผีดิบ'​

เขาตอกกลับมาทันที

'มีผู้หญิงคนไหนไม่เศร้าบ้างที่ต้องมาทำงานกับคุณ'​

"ปากดีเหมือนเดิม"  นิดาพึมพำ​ แล้วพิมพ์ต่อ​ 'ไม่รู้สึกผิดบ้างหรือไง'​

เขาพิมพ์ตอบมา…  'ต้องการอะไรจากผม'​

'​แค่นี้ก็โมโหเหรอ'

'​ไม่ได้โมโห​ แค่ถาม…'

นิดายิ้ม​ กวนแค่นี้พอประมาณ​ เธอชอบที่จะทำให้เวฬาโมโห

… เป็นศัตรู ที่ปฏิบัติต่อกันเหมือนเพื่อนสนิท​ เป็นผู้ร่วมงาน​ แต่ความรู้สึกเหมือนคู่สามีภรรยาที่หย่าร้าง​ เกลียดที่เขา​เก่งกว่า​ แต่ก็รู้สึกว่าน่าดึงดูด​ หึง… แต่ไม่ได้อยากเป็นแฟน​ อยากมีเซ็กส์ด้วย​ แต่เอาชนะด้วยการไม่ยอมเกินเลย​ 

ความสัมพันธ์ของเธอและเขาดูซับซ้อน​ แต่ไม่เคยมีอะไร

ที่ซับซ้อนคือแววตาของเด็กคนนั้น​ ตอนเธอมองเวฬา​ นิดากลัวเด็กสาวจะถลำลึกไปมากกว่านี้​… อดนึกเป็นห่วงไม่ได้เลย

… 

"ผู้หญิงคนนั้นชอบอาจารย์หรือคะ"  

เวฬาเงยหน้าขึ้น​ มองเกลินที่นอนทอดร่างเปล​ือยอยู่ตรงหน้า​ ผิวพรรณของเธอดูเรื​องรอง​ เย็นเยือก​ เมื่อต้องแสงจากดวงจันทร์

"ไม่รู้สิ…  คิดว่านะ​ ฟังดูหลงตัวเองไปไหม"  เวฬาไม่รู้จะตอบยังไง​ หมุนไวน์ในแก้วไปเรื่อย​ และสูดดมกลิ่นอ่อนละมุนของแอลกอฮอล์

"ทำไมไม่คบกันล่ะคะ​ ดอกเตอร์เป็นคนดีนะคะ​" 

"เราเป็นแฟนกันไม่ได้หรอก​ ความรู้สึกมันไม่ใช่"

"แล้วชอบเค้าไหมคะ" เธอเริ่มสั่นเพราะเครื่องปรับอากาศ

"ชอบสิ…  นิดาดูเหมือนจะซับซ้อนแต่เป็นคนดีนะ​ คุณก็ดูออกนิ่" 

เวฬาจิบไวน์​ นั่งบนโซฟา​ มองดูเกลินที่ลุกขึ้นนั่งบนเตียง​ ในเพนเฮาท์หรูระยับ​ กว้างใหญ่​ และอ้างว้าง​ เกินกว่าจะอยู่ตัวคนเดียว

"คุณควรโตไปเป็นคนแบบเค้านะ​ นิดาเก่งและก็พึ่งพาตัวเองได้​ รู้จักกันมา​ 5​ ปี​ ไม่เห็นเคยมีแฟน​ และก็เหมือนไม่จำเป็นต้องมี"  เขาคว้าชุดคลุมอาบน้ำที่หล่นบนพื้นโยนให้เธอ​ 

"หนูก็อยากเป็นค่ะ​ ถ้ามีชีวิตรอดไปถึงวันนั้นนะ"  เธอรับชุดกำมะหยี่นุ่มมาสวมเพื่อคลายหนาว

เขาพยายามไม่ใส่ใจคำพูดเชิงดราม่าของเธอ​… จึงเปลี่ยนเรื่อง

"แล้ววันนี้ที่ไปทำงานห้องของนิดา​ ได้อะไรมาบ้างครับ" 

"เจอแต่งานวิจัยเก่าๆ​ กับเอกสารถอดเทปสัมภาษณ์เคสเหยื่อแต่ละคดี​ มีแต่เนื้อหา​ แต่ไม่ระบุตัวตนเหยื่อ" เกลินเดินตรงมาหาเขา​ เพื่อรับแก้วไวน์ที่เขารินให้จิบคลายหนาว

"เอกสารพวกนั้นต้องเก็บอย่างรัดกุมมาก​ ถ้าหลุดออกไป​ อาจมีผลตามกฎหมาย" เขาเติมไวน์ให้เธออีก​ "ลองรหัสที่ผมให้ไปหรือยัง"

"ในตู้เซฟไม่มีอะไรเลยค่ะ​ มีแค่เงิน​ เครื่องประดับ​ สมุดบัญชี​ พวกเอกสารราชการ" ไวน์ทำให้ร่างกายเธอร้อนขึ้นอีกครั้ง

"อาจต้องลองดูวิธีอื่น​ พรุ่งนี้ผมจะบอก​ แต่ตอนนี้ได้เวลาต้องนอนละ"  เขาชำเลืองมองนาฬิกาหัวเตียง​ แล้วคลายชุดคลุมอาบน้ำของตนเอง

"ค่ะ"  เธอปลดชุดคลุมออกเช่นกัน​ ก่อนเดินมาห่มคลุมร่างของเขาด้วยกายแทนผ้าห่ม​ ให้ริมฝีปาก​ แผ่นอก​ สะโพก​ และขาช่วงบนแนบเป็นหนึ่งเดียว

เขามีเซ็กส์กับเธอแทนการกินยานอนหลับ​ โดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอชอบหรือไม่​ เธอทำไปเพราะความหลงใหล​ หรือแค่บริการ​ เขาไม่สนใจทั้งนั้น​ เขาแค่ต้องการดำดิ่งลึกลงไป​ ในร่างกายใครสักคน​  เพื่อผ่านไปให้พ้นในแต่ละคืนวัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***