นาฏกรรมจำนน

บทที่​ 4

แดดเช้าส่องผ่านกระจกเข้ามา​ เขาเดินมาที่เตียง​ พร้อมถ้วยกาแฟในมือ​ เขาเลิกผ้าห่มออก​จนหมด​ และดูเรือนร่างเธอในแดดสว่างจัดขาวโพลน

"สวยจัง  มาสเตอพีชเลย" 

เขาพึมพำ​ และเธอตื่น​ จริงเธอตื่นมาสักพักแล้วแต่แกล้งทำเป็นหลับอยู่

เขากระดกกาแฟเข้าปาก​ เธอลืมตา​ เขาก้มลงและปล่อยกาแฟไหลรินลงในปากเธอ​ เธอกลืนกาแฟลงไป​อย่างว่าง่าย​ เหมือนลูกนกรับอาหารจากแม่

"อาจารย์คะ…  อะ…"

เธอไม่ทันได้พูดจบก็ต้องชะงักเพราะเขาชำแรกลงไป​… ซ้ำแล้วซ้ำอีก​ 

… 

เธอระบมไปทั้งร่าง​ แต่ก็ยังลากสังขารขึ้นรถเมล์ไปทำงาน​ เพื่อไปให้ถึงสถาบันก่อนเขา​ เพื่อให้เหมือนต่างคนต่างมาจากบ้านของตัวเอง

เขาขับรถมาจอดที่สถาบัน​ รู้สึกอ่อนเปลี้ยเพลียแรง​ ต้นขา​ บั้นเอว​ และสะโพกตึงเคล็ดไปหมด​ เขานึกเป็นห่วงเธอขึ้นมา

เกลินแข็งแกร่งกว่าที่เขาคิด​ เธอชงกาแฟ​ ซีรอกส์เอกสาร​ และจัดเตรียมโต๊ะเก้าอี้ในห้องประชุมอย่างรู้งาน​ คุณสุวภาร์สอนเธอเอาไว้ดี

นิดาเหล่ตามองเขาเหมือนจับผิด​ เธอแอบกระซิบตอนที่พักเบรคสัมมนา​ และไม่มีใครจับตามอง

"คุณจัดไปแล้วรึยัง" 

"จัดอะไร" 

"เด็กคนนั้นไง​ อย่าคิดว่าไม่รู้นะว่าคุณเป็นไง" 

"พูดอะไรบ้าๆ"  เขาจิบชาเปปเปอมินท์​ "ไม่ได้เจอกันตามผับซะหน่อย" 

"งั้นก็พาไปผับแล้วมอมเหล้าซะสิ" 

"พูดจาให้สมกับเป็นอาจารย์หน่อย" 

"หึ…  ชั้นเป็นนักวิชาการต่างหาก" 

เขาเหล่มองเกลินที่ยืนคุยกับคุณสุวภาว์อยู่ไกลๆ

" ช่วยอะไรอย่างสิ"

" อะไร… "

" ช่วยขอตัวเด็กคนนั้นไปทำงานกับคุณที" 

"ทำไมล่ะ  เค้าทำงานไม่ดีเหรอ"

" ไม่มีอะไร​ ผมแค่ไม่ชอบ"

" ไม่ชอบเพราะอะไร​ บอกเหตุผลหน่อยสิ"

" เค้าดูเหมือนพวกสตอคเกอร์​ ผมกลัวว่าทำงานไปนานๆแล้วจะล้ำเส้น" 

"จะบอกว่าเค้าชอบคุณงั้นสิ"

"คิดแบบนั้นก็ได้ถ้าสบายใจ" 

"ไม่หลงตัวเองไปหน่อยเหรอ"

" สรุปจะช่วยหรือไม่ช่วย"  เขาชักสีหน้าหงุดหงิด

" ช่วยก็ได้แต่ต้องเล่าให้ฟังก่อนว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างเมื่อวาน" 

เวฬาเริ่ม…  "เมื่อวาน​ ผมพาเธอไปสัมภาษณ์นักโทษคนที่กำลังจะได้รับการปล่อยตัว"

นิดาเบิกตากว้างอย่างสนใจ

… 

เกลินจับตาดูทั้งสองอยู่​ ชายหนุ่มหญิงสาวรุ่นราวคราวเดียว​ ดูสมกับราวคู่รักจากโลกภาพยนตร์​ ใบหน้าเคลื่อนใกล้​ กระซิบกระซาบ​ ​ เสียงวิดีโอในห้องสัมมนาดังกระหึ่มไปเรื่อย​ แต่ทั้งสองไม่สนใจฟัง​ ดูเหมือนบทสนทนาจะมีข้อมูลที่สำคัญกว่าเรื่องที่ฉายบนสไลด์

… 

นิดาชู่วปากให้เขาเงียบเสียงลง​ เพราะเกลินกำลังเดินตรงเข้ามาแจกเอกสารชุดใหม่

“นี่เอกสาร และนี่กาแฟค่ะอาจารย์”

เกลินพยายามอย่างมากที่จะสบตากับเวฬา​ แต่เขาเมินไปทางอื่น​ นิดาสังเกตอากัปกิริยาของทั้งคู่ตลอดเวลา​ 

พอเวฬาทำกาแฟกระฉอกใส่เสื้อตัวเอง​ เธอก็กุลีกุจอมาเช็ดให้​ แต่เวฬาปัดมือเธอออกอย่างรำคาญ​ แล้วดึงกระดาษทิสชู่มาเช็ดเอง

"ใจดำจังนะ"  นิดาแอบกระซิบตอนที่เด็กสาวเดินออกไปแล้ว

"ถ้าสงสารก็รีบรับไม้ต่อไปสิ"  เขาพูดอย่างเย็นชา

… 

คิราได้รับแจ้งว่ามีเด็กสาวคนหนึ่งฆ่าตัวตาย​ เธอทิ้งจดหมายลาเป็นคำสารภาพ

"ฉันฆ่ามันเองแหละ มันสมควรตายแล้ว" 

สั้นๆได้ใจความ​ จากรายงานพบว่าเธอคืออดีตเหยื่อของอาชญากรข่มขืนที่เพิ่งถูกปล่อยตัวจากเรือนจำ​ เธอฆ่าตัวตายด้วยเข็มฉีดยา​ และเสียชีวิตจากอาการหัวใจหยุดเต้น*

"ไม่มีทาง"  เขาพูดทันทีที่เห็นศพ​

ในห้องชันสูตรอันเย็นเยือก ร่างเล็กบางขาวโพลนนอนอยู่บนเตียง สีหน้าของเธอสงบ ไม่มีอะไรติดค้าง เธอคือศพที่ตายตาหลับ 

"เด็กผู้หญิงสูง​ 155  หนักแค่​ 45​ กิโลกรัม​ ไม่มีทางที่จะฆาตกรรมผู้ชายหนัก​ 78 ได้​ ยิ่งจับขึ้นไปแขวนข้างบนยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่​ ยกเว้นว่าจะมีคนอื่นร่วมมือด้วย" คิรากล่าวต่อ 

"จากกล้องวงจรปิดที่จับภาพสถานที่​ มีคนร้ายเข้าออกโรงงานแค่คนเดียว​ รูปพรรณสัณฐานตรงกับเด็กคนนี้"  จ่าชำนาญลูกน้องคนสนิทให้ข้อมูล

"เด็กเป็นอดีตพนักงานในโรงงานน้ำแข็งครับ​ ทำให้รู้ทางเข้าออกเป็นอย่างดี" ลูกน้องอีกคนบอก

"และมันเป็นไปไม่ได้ที่"  หมออนาวิน แพทย์นิติเวชคู่ใจสารวัตรคิรา​ เอ่ยขึ้นอย่างเฉียบคม “เด็กอายุแค่ 17-18 จะคิดวิธีการฆ่าคนด้วยวิธีที่ผิดปกติได้ขนาดนี้ ถ้าเป็นคนปกติคิดจะฆ่าเหยื่อด้วยความแค้น แค่เอามีดไปแทงก็จบ แต่นี่กลับแขวนคอและทิ้งสัญลักษณ์ไว้เพื่อประจานเหยื่อ แถมวิธีที่เธอฆ่าตัวตาย ไม่ใช่วิธีที่เข้าถึงได้ทั่วไป ขนาดผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์หลายคน​ ยังไม่รู้”

“พ่อเด็กให้การว่าก่อนลูกสาวจะตาย เธอหมกมุ่นกับอินเตอร์เน็ตมาก เข้าเวบแปลกๆ เป็นไปได้ไหมครับว่าเค้าจะได้ข้อมูลและวิธีการพวกนี้มาจากอินเตอร์เน็ต” ลูกน้องในทีมเอ่ย 

…

ออกจากห้องชันสูตร คิรารีบต่อสายหาทีมไซเบอร์ทันที

“เช็คคอมพิวเตอร์ของผู้ตายหรือยังครับ ครับ… ครับ… โอเคครับ ถ้าเจอข้อมูลอะไรที่เกี่ยวข้อง ช่วยติดต่อผมด่วนนะครับ”

จ่าชำนาญถาม “แผนกไซเบอร์ว่าไงครับ” 

คิราตอบด้วยสีหน้ากังวล

“คอมฯเธอติดไวรัสไปเมื่ออาทิตย์ก่อน เธอเอาคอมไปล้างที่ร้าน และก็ไม่ได้ไปเอาคืน”

“แล้วข้อมูลล่ะพี่”

“ข้อมูลหายหมดเกลี้ยง ไม่เหลือเลย”

“ท่าทางเราจะเจองานหิน”

คิราถอนหายใจแทบคำตอบ

“โดยปกติแล้วฆาตกรที่ลงมือฆ่าเพื่อล้างแค้น ถ้ามีเหยื่อที่เหมือนกับตัวเองหลายคน ฆาตกรน่าจะพยายามติดต่อกับเหยื่อคนอื่นๆ ..เพื่อหาแนวร่วม หาเหตุผลเข้าข้างตัวเองให้กล้าลงมือ  เราต้องรีบตามหาเหยื่อคนอื่นให้เจอ ก่อนที่ข่าวจะออกไป และพวกเค้าจะตั้งหลักทัน”

ทั้งสองเดินออกจากตึกนิติเวชไปยังลานจอดรถพร้อมกัน

…

นิดารับโทรศัพท์ด่วนจากกรมราชฑัณฑ์ เธอรีบตรงไปหาคิราถึงห้องทำงาน เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็เห็นว่าเกลินนั่งอยู่ในห้อง ตรงโต๊ะเล็กๆ ที่แยกส่วนออกมาจากโต๊ะทำงานของเวฬา แผ่นหลังเล็กบอบบางนั่งพิมพ์งานก๊อกแก๊กไปเรื่อย 

เวฬายืนอยู่หน้าชั้นหนังสือ ทั้งสองหันหลังให้กัน ต่างคนต่างทำงาน ต่างคนต่างอยู่

“มีอะไรหรือเปล่า”  เวฬาหันมาถาม

“เจ้าหน้าที่ทางเรือนจำโทรมาทวงแบบประเมิณทางจิตของผู้ต้องขังคนล่าสุด คุณส่งให้เขาหรือยัง”

“ผมเพิ่งให้เมจเซนเจอร์ไปส่ง น่าจะไปถึง…” เขามองนาฬิกา “อีกสิบนาที”

“แล้วสรุปคุณเซ็นต์ให้ผ่านหรือไม่ผ่าน” 

ทันทีที่นิดาถามคำถามนั้น  เสียงพิมพ์งานของเกลินก็เงียบกริบลง

“ผมเซ็นต์ให้…” เวฬาเหลือบตามองเกลิน 

เธอรู้ว่าเวฬากำลังพูดถึงเคสที่เขาและเธอเพิ่งไปสัมภาษณ์มาเมื่อวาน

“ผ่าน” 

สิ้นเสียงตอบ เกลินลุกขึ้นจากที่นั่งของเธอ แรงจนได้ยินเสียงขาเก้าอี้เบียดพื้นลั่น เธอกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปจากห้องทำงานของเขา ไม่ต้องหันไปมองก็พอจับความรู้สึกได้ว่าเธอไม่พอใจ

นิดามองเวฬาอย่างข้องใจ… 

“ทำไมให้ผ่านล่ะ คุณพาเด็กคนนั้นไปทดสอบด้วยตาตัวเองแล้ว ก็เห็นแล้วว่าผลออกมาเป็นไง”

“ก็…เขาดูสำนึกได้ เขามีความตั้งใจที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเอง งั้นผมไม่ควรให้โอกาสเขางั้นเหรอ”

นิดาแค่นหัวเราะเหยียด “ฉันไม่เคยเชื่อหรอกว่าไอ้พวกอาชญากรบ้ากามมันจะกลับใจได้ ไม่เชื่อพวกมันเลยสักคน”

“พวกคุณนี่เหมือนกันหมด” เขาเดินไปที่ตู้ปลา หยิบกระบอกอาหารและหย่อนไรน้ำลงไปอย่างใจเย็น  “ชอบมีอคติกับผู้ชาย”

“จะเป็นใคร ถ้ามีไอ้นั่นก็เหมือนกันหมด”

“หือออ ผมไม่เป็นนะ” เขายียวน

“คุณน่ะตัวดีเลย”  

นิดาเดินไปกระชากลูกบิดประตูอย่างหงุดหงิด ก่อนจะออกเธอเหลือบมองโต๊ะทำงานของเกลิน แล้วหันไปบอกเขา 

“บอกให้เด็กคนนั้นย้ายมาทำงานกับชั้นวันพรุ่งนี้ได้เลย”

“เห็นใจเธอแล้วล่ะสิ”

“เห็นใจคุณต่างหาก หลังจากนี้เค้าคงจะเกลียดคุณมาก เพราะรู้ว่าคุณหลอกใช้เค้า​ ทั้งที่รู้ว่าเธอเคยเป็นเหยื่อ​ รู้ว่าเธอมาด้วยจุดประสงค์อะไร​ แต่กลับไม่มีความเห็นใจเธอเลย”

เขาแค่นหัวเราะ​ "พวกคุณก็เป็นเหมือนกันหมด" 

"ว่าไงนะ!" 

“เธอไม่ใช่เหยื่อของนักโทษคนนั้นสักหน่อย คุณก็ไม่ใช่เหยื่อของนักโทษคนนั้น พวกคุณก็แค่ คนที่เคยเป็นเหยื่อของคนอื่น แต่คุณพาลไปทั่ว ถ้าพวกคุณมีประสบการณ์ในอดีตที่ไม่ดี แล้วเอามันมาลงโทษผู้ชายทุกคนที่คุณเจอ อย่างนี้ใครกันแน่ที่เป็นเหยื่อ พวกคุณ… หรือผู้ชายพวกนั้น”

เวฬายังพูดไม่ทันจบประโยค นิดาก็ดึงประตูปิดใส่หน้าเขา เสียงบานประตูลั่นเข้าไปถึงหัวใจที่เต้นระรัวของเกลินที่แอบยืนฟังอยู่มาตั้งแต่ต้น

………………….. 

*ผู้เขียนตั้งใจเลี่ยงไม่เขียนรายละเอียดที่ล่อแหลมเป็นอันตรายและเสี่ยงต่อพฤติกรรมเลียนแบบ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***