ข้าจะแต่งงานกับเจ้า

หอดอกบัววสันต์

ภายในห้องของแขกที่ใหญ่ที่สุด เตียงหลังใหญ่เสาสูงจรดเพดานทำจากไม้แดงสลักเป็นลายดอกโบตั๋นตั้งอยู่กึ่งกลางภายในห้อง ม่านสีขาวสะอาดพรมกลิ่นหอมจนหอมฟุ้ง ปลิวไสวตามสายลมอ่อน ๆ ด้านข้างเตียงมีบ่ออาบน้ำร้อนส่วนตัวที่ควันขาวฟุ้งลอยกระจายตัวอยู่บนน้ำ กลีบกุหลาบสีแดงถูกโปรยเต็มในบ่อขนาดใหญ่นั้น

ร่างของชายหนุ่มรูปร่างกำยำสองคนนั่งแช่ในบ่อน้ำนั้นนั่งอยู่ข้างกายกัน หนึ่งบุรุษสวมเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวสะอาดผ่าลึกแสดงให้เห็นถึงผิวขาวราวหยวกกับกล้ามเนื้อมัดหน้าท้องเป็นลูก ๆ ของเขา ผมสีดำขลับที่ถูกปล่อยสยายออกมาระยาวไปแช่ในอ่างน้ำ หน้าผากกว้าง คิ้วดกดำคมเข้มเรียงเส้นสวยงามราวกับไผ่ที่ลู่ไปตามลมกับดวงตาเรียวยาวนัยน์ตาคล้ายเหยี่ยวจมูกโด่งเป็นสันรับกับใบหน้าและริมฝีปากที่ได้รูปนั้นใบหน้างดงามราวภาพวาด ผิวบนใบหน้าละเอียดราวกับผิวของสตรีก็ไม่ปาน แขนข้างซ้ายกางวางที่ขอบบ่อมือขวาถือถ้วยสุราไว้ในมือ สีหน้าแววตาแสดงถึงความสุขสบายและเคลิบเคลิ้มจากการถูกนวดคลึงที่ไหล่ของโบตั๋นงามอันดับหนึ่งของหอดอกบัววสันต์ อีกหนึ่งบุรุษท่อนบนเปลือยเปล่าแสดงความหนาแน่นของมวลกล้ามเนื้อและร่างกายผิวขาว ใบหน้าสะอาดสะอ้านดูเจ้าสำอางกว่าบุรุษที่อยู่ข้างกายอีกคนยิ่งนักแต่ความหล่อเหลาบนใบหน้าต่างก็ไม่มีผู้ใดด้อยกว่า ในมือข้างนึงถือกาสุราอีกมือถือถ้วยสุราเอาไว้

     "ปีนี้เจ้าก็ไม่เข้าไปสอบราชการอีกแล้วหรือ ท่านพ่อของเจ้ายอมใช่หรือไม่"

เขาพูดกับบุรุษข้างกายที่กำลังเพลิดเพลินกับการนวดคลึงไหล่จากนวดผ่อนคลาย พลางรินสุราลงในถ้วยสุราที่เตรียมไว้ก่อนจะวางกาสุราไว้ขอบบ่อ

ชายหนุ่มที่กำลังเคลิบเคลิ้มจากการถูกนวดลืมตาขึ้นมายิ้มที่มุมปาก

     "ไม่ปีนี้ข้าจะไปเข้าสอบตามที่ท่านพ่อต้องการ"

เจ๋อจุยมิ่งบุตรชายเพียงคนเดียวของท่านนายอำเภอเจ๋อยิ้มออกมาแววตาแฝงไปด้วยความนัย ตอบสหายรักหลิวซิ่วเหวินเจ้าของหอดอกบัวสันต์ชายหนุ่มผู้มั่งคั่งไปด้วยทรัพย์สิน เขาแสดงสีหน้าแปลกใจหรี่ตามองหันหน้ามาทางเจ๋อจุยมิ่ง

     "แต่ในการเรียนเจ้าสอบได้ที่สุดท้ายตลอดเลยมิใช่หรือ นี่มันความฝันอะไรของท่านพ่อของเจ้ากัน แล้วเจ้าก็ช่างไร้ยางอายความรู้เจ้าก็เพียงเท่านี้จะเอาอะไรไปสู้กับใครเขา"

หลิ่วซิ่วเหวินพูดจาอย่างเปิดเผยตรงไปตรงมาคำพูดแต่ละคำราวกับมีธนูและหอกทิ่มแทงไปที่จิตใจและสมองของเจ๋อจุยมิ่ง จนเขาทนไม่ไหวเหล่ตาหันมามองสหาย

     "เจ้านี่มัน....ช่างเป็นสหายที่ดียิ่งนัก เปิดเผยจริงใจไร้ซึ่งลิ้นสองแฉก"

พูดไปพลางกัดฟันแยกเขี้ยวยิ้มชื่นชมความวิจารณ์อย่างตรงไปตรงมาของหลิวซิ่วเหวิน

     "ยังไงปีนี้ข้าก็ต้องสอบให้ผ่านให้ได้ เพื่อที่จะได้ให้ท่านพ่อไปสู่ขอเว่ยหลิงซานให้ข้า ข้าสัญญากับนางไว้แล้วปีนี้ข้าจะต้องสู่ขอนาง เพียงแต่มีข้อแม้เดียวจากบิดาของนางคือข้าต้องสอบนายอำเภอให้ได้"

แววตาน้ำเสียงแสดงความมุ่งมั่นของเจ๋อจุยมิ่งทำให้หลิวซิ่วเหวินนั่งขำในลำคอ ยกมือขึ้นมาตบไหล่สหาย

     "เจ้าคงรู้ใช่หรือไม่ว่าเว่ยหลิงซานแสนงามของเจ้ามีอีกคนที่หมายปองเช่นกันแล้วก็เป็นคู่ต่อสู้ที่สุดแสนจะน่ากลัวยิ่งนัก ถ้าว่าการตามตรงจะเรียกคู่ต่อสู้ก็คงจะไม่ได้เพราะเท่าที่ข้าดูเจ้าแล้วตอนนี้ช่างต่างกันราวฟ้ากับนรก"

หลิวซิ่วเหวินเอ่ยถึงถึงฟ้ากับนรกพลางยกมือขึ้นชี้บนฟ้าให้เจ๋อจุยมิ่งมองนิ้วตามและนรกที่ชี้นิ้วลงไปในบ่อน้ำร้อน คำพูดเตือนสติของหลิวซิ่วเหวินทำให้ดวงตาของเจ๋อจุยมิ่งราวกับมีไฟเผาไหม้ในดวงตาคู่นั้นเมื่อนึกถึงคนผู้นั้นขึ้นมาก็ทำให้รู้สึกอึดอัดหายใจไม่ออก เขารีบหันไปมองหน้าหลิวซิ่วเหวินแววตาจริงจังมือสองข้างกุมมือข้างขวาของหลิวซิ่วเหวินแล้วจ้องมองด้วยแววตาระยิบระยับราวมีดวงดาวนับล้านดวงทอแสงประกายอยู่ในนั้น

     "เพราะเหตุนี้ข้าถึงต้องมีเจ้าไงสหายรักของข้า เจ้าช่วยหาอาจารย์มาช่วยสอนข้าได้หรือไม่ เจ้ามีสหายมากมายกว้างขวางไปหมดช่วยแนะนำและช่วยข้าด้วยเถิดนะ"

เขาพูดจบมองปฏิกิริยาของสหายรักที่ไม่เคยปฏิเสธขอความช่วยเหลือเลยสักครั้ง แต่ครั้งนี้หลิวซิ่วเหวินกลับดึงมือออกแล้วเอาไปกอดอกตนเองแนบมือหนีบไว้ใต้วงแขนนั้นแล้วพลางใช้ความคิด เจ๋อจุยมิ่งเริ่มใจคอไม่ดีเพราะเมื่อใดที่หลิวซิ่วเหวินยัดฝ่ามือไปไว้ใต้วงแขนแล้วล่ะก็นั่นหมายถึงเป็นงานที่หิน พลันนั้นหลิวซิ่วเหวินก็คลายมืออกแล้วหันหน้ามามองสบตากับเจ๋อจุยมิ่ง

     "มันก็พอที่จะมีอยู่นะ แต่เจ้าจะยอมรับอาจารย์คนนี้ได้หรือไม่"

หลิวซิ่วเหวินถามจบแล้วหันไปมองหน้าเจ๋อจุยมิ่งเพื่อหยั่งเชิง

     "ข้ายอมรับขอเพียงข้าทำข้อสอบได้ ข้ายอม"

เจ๋อจุยมิ่งพยักหน้าแววตามุ่งมั่น หลิวซิ่วเหวินพยักหน้าช้า ๆ ดวงตาเจ้าเล่ห์นั้นฉายแววออกมาเขายิ้มอย่างมีเลิศนัย

     "ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็รอฟังข่าวดีจากข้าก็แล้วกัน"

รอยยิ้มของหลิวซิ่วเหวินทำให้เจ๋อจุยมิ่งรู้สึกเย็นยะเยือกไปทั้งสรรพางค์กายจนต้องเอามือขึ้นมาลูบตัวทั้งที่แช่ในบ่อน้ำร้อน

     "เหตุใดจู่ ๆ ข้าถึงรู้สึกหนาวเช่นนี้กันนะ"

ปัง!!! ประตูห้องถูกเปิดเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาต บุรุษทั้งสองคนขณะกำลังสวมใส่อาภรณ์อยู่นั้น มองออกไปที่ประตูพบเวยหลงวิ่งเข้ามาหน้าตาตื่น

     "คุณชายรีบไปกันเถอะด้านล่างหอตอนนี้บ่าวไพร่ออกมาตามจับท่านกลับไปแล้วหากมาเจอว่าท่านอยู่หอดอกบัววสันต์ท่านได้ถูกนายท่านตีอีกแน่"

เวยหลงคนใช้คู่ใจของเจ๋อจุยมิ่งวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามารายงานให้นายน้อยรีบกลับจวนไปก่อนจะถูกลงโทษหนัก เจ่อจุยมิ่งรีบหันมามองหลิวซิ่วเหวินแล้วต่างคนต่างพยักหน้าให้กัน ชายหนุ่มวิ่งคว้าเสื้อก่อนจะวิ่งหนีออกไปทางด้านหลังเปิดหน้าต่างแล้วกระโดดออกไปสวมเสื้อคลุมแบบหลวม ๆ แล้วเดินไต่ตามหลังคาไปอย่างรวดเร็ว ส่วนเวยหลงหนีไปอีกด้านเพื่อหลอกล่อให้พวกบ่าวไพร่ไปอีกทาง

เจ๋อจุยมิ่งวิ่งหลุน ๆ หลบบ่าวไพร่มาถึงจวนสกุลเยี่ยก็เจอมือปราบเดินขวักไขว่เต็มไปหมดจึงรีบแฝงตัวเข้าประตูจวนสกุลเยี่ยที่มีบุรุษมากมายกำลังเข้าแถวต่อคิวเข้าจวนกันอยู่

     "ขอทางหน่อย ขอทางด้วย ข้าเข้าไปด้วย กำลังชุมนุมอะไรกันงั้นหรือ"

ชายหนุ่มมากมายยืนออกันที่หน้าประตูต่างเบียดกันเข้าไปในจวนสกุลเยี่ยซึ่งเจ๋อจุยมิ่งที่คิดแค่แฝงกายกลับถูกดันเข้าไปจนถึงจุดลงทะเบียนตรวจร่างกาย

     "เดี๋ยว! เดี๋ยวก่อน อย่าดันข้า อย่าดัน"

หญิงสาวในร่างเยี่ยฮูหยินนั่งอยู่ฉากม่านกั้นโดยชายหนุ่มที่อายุผ่านการคัดเลือกต้องมาตรวจดูไฝโดยการปิดตาแล้วถอดเสื้อคลุมด้านบนให้เห็นตรงบริเวณหน้าอก

     "อะไรกัน ผ่านมาครึ่งค่อนวันคนที่อายุเข้าเกณฑ์และมีไฝที่หน้าอกซ้ายเหตุใดจึงมากันน้อยนิดนัก โอ้ว! ว๊าว! พ่อหนุ่มคนนี้ร่างกายแข็งแรงใช้ได้ กล้ามเนื้อนั้นดูสิช่างงดงามยิ่งนัก"

เยี่ยฮูหยินคิดในใจแต่นัยน์ตาเยิ้มฉ่ำ บ่าวไพร่สาว ๆ ต่างยืนยิ้มกลั้นขำกันกับหญิงชราที่มาเสียคนเอาตอนนี้

"แจ้งนามของเจ้ามาและวันเดือนปีเกิด"

เจ๋อจุยมิ่งมองซ้ายมองขวาเพื่อนบุรุษคนอื่นด้วยความงุนงง พอถึงรอบตนเองก็ตอบคำถามไป ก่อนจะมีคนเอาผ้ามาผูกตากับถอดเสื้อคลุมเจ๋อจุยมิ่งออก อารามตกใจร่างกายป้องกันตัวเองโดยอัตโนมัติเขาจับข้อมือบ่าวในจวนพลิกข้อมือแล้วใช้ฝ่ามือซัดไปจนกระเด็นไปชนม่านกั้นตรงเยี่ยฮูหยินนั่งอยู่ หญิงชราลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจกระโดดถอยหลังจ้องมองไปยังเจ๋อจุยมิ่ง ชายหนุ่มรูปงามที่ยืนค้างในท่ากางขาย่อตัวกำหมัดชกศัตรูผมยาวสยายพริ้วไหวตามลมกับเสื้อที่หลุดลุ่ยเผยแผงหน้าอกนวลเนียนกล้ามเนื้อแน่นนั้น ทำให้หญิงชราตกหลุมรักในทันที

เสียงหัวใจของหญิงชราเต้นเสียงดังตึกตัก ๆ สั่นระรัวราวจะทะลุออกมาด้านนอก ภาพทุกอย่างรอบตัวดูช้าดูชัดราวกับเวลาได้ถูกหยุดเอาไว้

     "ช่างเป็นบุรุษที่รูปงามอะไรเช่นนี้"

หญิงชราแค่เพียงคิดในใจแต่ขากลับหมดเรี่ยวแทบจะทรุดลงไปนั่ง เจ๋อจุยมิ่งเห็นหญิงชรากำลังจะเสียหลักล้มรีบถลาตัวไปเอาวงแขนรั้งเอวหญิงชราเอาไว้ มือของเยี่ยอูหยินเผลอไปดึงเอาปกคอเสื้อของเขาหลุดจากไหล่เลื่อนลงไปอีกจนมองเห็นหน้าอกฝั่งซ้าย พลันนั้นดวงตาของนางก็เบิกกว้าง เงยหน้ามองบุรุษรูปงามผู้นั้น

     "ไฝนี่ เขามีไฝที่หน้าอก หรือเขาจะเป็นบุรุษผู้นั้นของข้า"

แววตาหญิงชราแวววาเป็นประกายราวกับกำลังตกหลุมรักคนเบื้องหน้า

     "ท่านยายท่านเป็นอะไรหรือไม่"

เสียงนุ่มทุ้มลึกราวกับมีลำแสงแห่งสวรรค์สาดกระจายไปทั่วร่างงดงาม หญิงชราทำท่าเอามือปิดตาเบือนหน้าหลบ

     "ท่านยาย" เจ๋อจุยมิ่งเอ่ยปากเรียกอีกครั้ง

     "โอ้ ข้าช่างแสบตาเหลือเกิน แสงแห่งความงดงามของท่านช่างส่องแสงสว่างเรืองรองเหลือเกินจนตาข้าพร่าเลือนไปหมด"

หญิงชรายืนขึ้น จ้องมองหน้าเจ๋อจุยมิ่งพลางยืนบิดม้วนตัวไปมาลืมตัวว่าตนเองอยู่ในวัยชรา พลันนั้นเสียงดังจากมาจากข้างหลังเยี่ยเสี่ยวหยวนวิ่งเข้ามาพร้อมมือปราบของอำเภอ

     "ไหนใครเข้ามาก่อกวน ท่านมือปราบจับตัวไปเลย ท่านแม่ของลูก ท่านไม่เป็นไรใช่หรือไม่ เอ๋า พวกท่านยืนนิ่งอยู่ทำไมเขาจงใจมาก่อกวนทำให้ท่านแม่ของข้าตกใจจับตัวเขาไปเลย"

เยี่ยเสี่ยวหยวนออกคำสั่งแต่เหล่ามือปราบยืนมองหันซ้ายหันขวากันไม่ยอมเข้ามา

     "หยุดนะ ห้ามพวกเจ้าแตะตัวบุรุษผู้นี้"

เยี่ยฮูหยินยกมือขึ้นมาเชิงห้ามเหล่ามือปราบ แล้วหันไปยิ้มให้เจ่อจุยมิ่ง

     "ท่านผู้นี้ไม่ต้องเป็นห่วง ข้า...จะปกป้องท่านเอง"

เยี่ยฮูหยินเอามือทาบที่อกเชิงอาสาจะปกป้องเขา แต่เหล่ามือปราบพร้อมใจกันยกมือคำนับบุรุษหนุ่มผู้นั้น

     "นายน้อยได้โปรดอย่าทำให้พวกเราลำบากใจได้โปรดกลับไปที่จวนด้วย"

     "หา!! นายน้อยงั้นหรือ งั้นนี่ก็คือเจ๋อจุยมิ่งบุตรชายของเจ๋อจางหมิ่นเองหรอกหรือ"

เยี่ยเสี่ยวหยวนเป็นสหายศึกษาวัยหนุ่มกับเจ๋อจางหมิ่นมาก่อนที่เขาจะแต่งงานแล้วย้ายไปอยู่บ้านเกิดของภรรยาหลังจากย้ายมาก็เพียงแต่คุยกันเรื่องของเขากับผู้เป็นบิดาแต่ไม่เคยพบหน้ากันจริง ๆ เลยสักครั้ง

     "ขออภัยท่านลุง ข้าเสียมารยาทแล้ว ข้าขอตัว"

เจ๋อจุยมิ่งรีบลาเยี่ยเสี่ยวหยวนก่อนจะเดินจากไป เยี่ยฮูหยินก็ตะโกนออกมาจากด้านหลังพลางชี้นิ้วไปที่เจ๋อจุยมิ่ง

     "ข้า..จะ...แต่ง...งาน...กับ...เจ้า"

เสียงดังฟังชัดของเยี่ยฮูหยินทำให้ทั้งสวนต่างตกใจตกตะลึงตาค้างโดยเฉพาะเจ๋อจุยมิ่งหันกลับมามองแล้วชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง พลางจ้องมองไปที่หญิงชราที่ยิ้มออกมาจนเห็นฟันสีดำที่เกิดจากการเคี้ยวหมาก เขาตาเบิกโพลงพลางเอามือมากุมที่อกไว้ปกป้องตนเองจากหญิงชราที่มองด้วยสายตาแทะโลมนั้น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***