SEVENTEEN

"เนฟนายพูดถึงใคร?"

"ตาเฒ่าตาแก่คนหนึ่งที่ชอบโยนงานให้ลูกหลานนะ" ยิ้มดูก็รู้ว่าปั้นมา

...[ ด้านมิญ ]...

"เนฟไปอยู่ในตัวฉันก่อนเดี๋ยวค่อยออกมา"

ฟุบ

"ตายแล้วๆๆ ลูกเต้าเหล่าใครปล่อยทิ้งไว้เนี่ยน่ารั-กรี๊ด!!! ทำไมตาหนูเป็นแบบนี้ล่ะ!!?"

"อ...เอ่อ...คือ.."

"หรือว่าพ่อแม่คนไหนทำ!?"

"เปย!!ไปตามหามาซะใครมันกล้าทำเด็กคนนี้!!"

"เพคะพระสนม"

พระสนม?

"เธอชื่ออะไร?"

"มิญค่ะ.."

"ชื่อช่าง.."

ซวยละจะโดนจับได้มั้ยนะ

"น่ารักเสียจริง^^"

"...."

"ไม่ต้องกลัวไปนะ ต่อจากนี้ฉันจะเป็นคนดูแลเธอเอง" เธอพูดจบก็อุ้มฉันขึ้นมาในอ้อมอก ถึงจะรู้ว่าหากขึ้นมาบนสรวงวสรรค์ร่างกายจะตัวเล็กลงเหมือนเด็กอายุ12-13ก็เถอะ แต่ฉันก็ไม่น่าดูเด็กขนาดนั้นนะ(?)

"ตัวเธอเบาเหมือนขนนกชะมัด พวกเขาได้ให้ข้าวเธอกินบ้างรึป่าวเนี่ย?"

"ก..กินตามครบมื้อเลยนะคะ"

"เอาเถอะ ฉันจะพาเธอไปกินของดีเอง^^"

เธอจะพาฉันไปไหนเนี่ย?

...[ ด้านZIA ]...

"อะไรนะ? มีเด็กผู้หญิงแต่ไร้ดวงตางั้นหรอ!? ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน!?"

"ว..วังของพระสนมจารินค่ะ"

...[ ด้านจาริน ]...

"กินเยอะๆนะมิญ"

"ขอบคุณนะคะ..แต่คุณจะไม่เป็นไรหรอคะที่มาดูแลฉันแบบนี้?"

"ไม่เป็นไรหรอก"เธอยิ้มอ่อนให้ฉันถึงแม้จะมองไม่เห็นแต่ก็รู้สึกได้

ตึกๆๆ!!!

"มิญ!!"

"หืม-อะ!!" ใคร..ใครเข้ามากอดฉันกัน ...กอดแบบนี้

"Z-ZIA?"

"เธอมาทำอะไรที่นี่!! อย่าบอกนะว่าเธอมาคนเดียว!?"

"ยังไงฉันก็ต้องกลับมาบนนี้อยู่ดีไม่ใช่หรอคะ มาแวะเยี่ยมก่อนกำหนดจะเป็นปะไร"

"นี่เธอ..เป็นลูกของZIAงั้นหรอ" คำพูดและน้ำเสียงที่ฟังดูก็รู้ว่าเธอกำลังช็อคกับภาพตรงหน้าที่กำลังแสดงนี้อยู่

"อาจ..จะมั้งคะ"ฉันพูดไปด้วยถ้อยคำเศร้าสร้อย

"จารินขอบคุณนะคะที่ดูแลลูกฉันตอนฉันไม่อยู่" เธอจูงมือพร้อมจะพาฉันกลับวังตัวเองตลอดเวลา

"เดี๋ยวก่อนค่ะZIA"

"มีอะไรรึป่าวคะจาริน?"

"มิญน่ะ...เป็นลูกของคุณจริงๆหรอคะ"น้ำเสียงเธอดูกล้าๆกลัวๆที่จะถามนะ

"ค่ะ เธอเป็นลูกของฉันจริงๆ แม้ลักษณะภายนอกอาจจะไม่เหมือนกัน แต่พลังข้างในอาจไม่แน่นะคะ" คำพูดที่ชวนให้คลายสงใสแต่ปนไปด้วยการข่มเหง

"ZIA..ฉันอยากให้จารินมาอยู่เป็นเพื่อนฉัน" ฉํนดึงปลายเเขนเสื้อZIAแผ่วเบา

"..เห้อ เข้าใจแล้ว จารินนับแต่นี้จนกว่ามิญจะกลับเธอต้องอยู่เป็นเพื่อนมิญ"

"ตามสั่งค่ะZIA"

มิญ เธอทำแบบนี้ทำไม แบบนี้ก็เคลื่อนไหวตัวไม่สะดวกน่ะสิ

-ไม่ต้องห่วงหรอกฟูจิซุ จารินจะเป็นคนที่คอยช่วยเราและฉันก็เชื่อว่าเธอจะไม่มีวันนำเรื่องนี้ไปบอกZIAและGOD-

แล้วแต่เธอละกัน

"ไปกันเถอะค่ะองค์หญิงมิญ"

"คุยเหมือนตอนที่ยังไม่รู้จักฉันเถอะค่ะ ฉันชอบแบบนั้น"ฉันยิ้มให้เธอพร้อมจับมือเธอเหมือนลูกที่จับมือแม่อย่างอ่อนโยน

"....ได้ค่ะ"เธอแอบตกใจเล็กน้อยแต่ก็เหมือนจะดีใจนะ(?) แต่ในขณะเดียวกันZIAก็ได้ยืนมองทั้งสองคนอยู่ห่างๆ เธอคงรู้อยู่แก่ใจอยู่แล้วว่ามิญรู้เรื่องที่เธอพยายามใช้มิญเป็นเครื่องมือฆ่าGODแต่ZIAก็จะเป็นคนรับบทลงโทษเอง ถึงจะรู้อย่างงั้น..มิญก็ไม่เคยแสดงอาการท่าทางรังเกียจหรือหวาดกลัวเธอเลย มิญยอมรับกับทุกสิ่งเพื่อคนที่เธอรัก เธอยอมสละตัวเองเพื่อไม่ให้เกิดสงครามนั้นเป็นนิสัยที่GODเคยมี แบบนี้ZIAไม่ยิ่งรักมิญเข้าไปได้ไง มิญเป็นเด็กที่ เมื่อมีปัญหาเข้ามาเธอก็พร้อมที่จะแก้มันทันที หากมีความจริงที่ยอมรับได้ยากเธอก็จะฝืนรับมันไว้ หากความทุกข์มันทำให้คนที่มิญรักเจ็บปวด เธอก็พร้อมจะเก็บมันเอาไว้เอง เธอแบกรับความรับผิดชอบมามากมาย เธอไม่เคยบ่นว่าเหนื่อย เธอไม่เคยบ่นว่าท้อเลยสักครั้ง

...มิญฉันไม่อยากใช้เธอเป็นเครื่องมือเลย...ฉันอยากเห็นเธอมีความสุขมากกว่านี้..มากกว่านี้อีก..อยากให้เธอได้รับความสุขที่แท้จริงบ้างสักครั้ง.......

...[ ด้านเนฟ ]...

"เราจะไปไหนกันเนฟ?" เขาชี้นิ้วขึ้นฟ้า

"อะไรนะ?"

"สวรรค์" เขายิ้มก่อนจะลากคอเสื้ออูทิลเข้าเกตก่อนจะหายตัวไป

...——————...

"ไหวรึป่าวทิล?"

"ไห-อุก!!"

"เราไม่มีเวลามาพักนะอูทิล ไม่งั้นได้เกิดหายนะทั้งโลกแน่" เขาพูดผลางลากอูทิลไปด้วย

"นายยังไม่ตอบฉันเลยนะ- อุก!!"

"ไปห้ามมิญกับฟูจิซุกันไงถามมาได้"

"ในนิมิตนั้นนายเห็นอะไรกันแน่"

"..เห็นอะไรงั้นหรอ.."

...< นิมิต >...

...เจ้าทำกระไรลงไปZIA!!! เจ้ารู้หรือไม่ว่าสิ่งที่เจ้าทำนั้นมันบาปมหันต์ต่อสรวงสวรรค์!!...

"ข้ารู้...แต่หากข้าไม่ทำท่านก็จะมีภัยรวมถึงลูกของข้าด้วย.."

...แล้วไย!!? คิดว่าข้ามิรู้รึ!? ข้ารู้ข้าเห็นเป็นกะตา! ไยเจ้าจึงคิดรังเกียจเดียดฉันท์GODถึงเพียงนี้!!...

"ท่านจะไปรู้กระไรได้เล่า!! ท่านเคยเห็นใจข้าด้วยรึ!! ครั้งนั้นท่านเห็นแก่ลูกข้าท่านจึงไม่คิดจะเอาชีวีข้าไปแต่หากไม่มีลูกข้าท่านยังจะเข้าข้างข้าอยู่หรือไม่!!? ที่ข้าทำทั้งหมดนี่เพราะข้าไม่อยากให้ท่านเจ็บ!! ข้าห่วงท่านจากใจเพราะท่านเปรียบเสมือนพ่อข้าแม้ข้าจะเป็นเพียงแค่ในนามแต่เนื้อกายเป็นเพียงมนุษย์ก็ตาม!!!"

"ท่านรู้หรือไม่ว่าGODคนที่ท่านสร้างขึ้นมาเขาคิดจะลอบปลงพระชนม์ท่าน!? แน่นอนท่านรู้!! แล้วคิดว่าข้าวที่รู้เยี่ยงนั้นจะปล่อยให้เขาลอยนวลงั้นรึ!!? ข้ารู้วว่าท่านมีพลังอำนาจที่แข็งแกร่งกว่าGODมากโข ถึงเพียงนั้นข้าก็ไม่อาจปล่อยให้เขาทำในสิ่งที่ตนเองต้องการได้หรอก!! แล้วไหนเรื่องที่GODพยายามจะลอบฆ่าลูกของข้าเพียงเพื่อให้ตนได้พลังอันแข็งแกร่งมาครอบครองอีกเล่า!! เป็นเยี่ยงนี้แล้วคิดว่าข้าจะทนต่อไปงั้นรึ!!? ข้าก็เป็นมนุษย์ที่ถูกพวกท่านเลือกมาเป็นส่วนหนึ่งของสรวงสรรค์เพียงเท่านั้น คิดว่าข้าจะละทิ้งความรู้สึกของมนุษย์ไปเพียงเรื่องแค่นี้งั้นรึ!!! ท่านเคยถามใจข้าบ้างหรือไม่ว่าข้าต้องการสิ่งที่ผู้คนเรียกว่าผู้ส่งสารอะไรนั้นรึป่าว!? ที่ข้าทนอยู่ถึงทุกวันนี้ไม่ใช่เพราะอยากใกล้ชิดหรืออยากได้อำนาจจากท่าน เพราะหากข้าไป แล้วจะมีเทพองค์สวรรค์ชั้นใดมาเข้าใจความรู้สึกของมนุษย์กัน!? จะมีตนใดที่รับรู้ความเจ็บปวด ความทุกข์ยากของเหล่าชาวมนุษย์!?"

...เจ้าพูดมาพอรึยังZIA...

"...หึ..ข้าน่ะ..ไม่เคยคิดว่าจะได้พูดคำนี้กับท่านเลยพระผู้สร้าง"

..."ข้าเกลียดท่านลึกสุดหัวใจ"...

"ข้าเจ็บ..ฟูจิซุ..ข้าเจ็บที่หัวใจเหลือเกิน" มืออันเล็กค่อยๆกอบกุมหน้าอกตัวเอง

"มิญ...ข้าไม่อยากให้เจ้ามาเห็นสิ่งพวกนี้เลย.."

"สิ่งที่ข้าทำนั้นมันถูกต้องแล้วหรือ..ทำไมข้าคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำยิ่งนัก..."

"เราไม่สามารถหยั่งรู้โชคชะตาของผู้อื่นได้เสมอไปหรอกนะ.."

..."ข้ารักและเกลียดท่านสุดหัวใจ..เคส"...

...เจ้า..รู้ชื่อข้าได้เยี่ยงไร.....

..."ข้าสืบสานตามหาความจริงมาโดยตลอดว่าแท้จริงแล้วท่านเป็นใครกันแน่ จนไปเจอสมุดบันทึกเล่มหนึ่งของท่าน ที่ท่านได้เขียนไว้ตลอดตอนอยู่ในฐานะของGOD"...

..."ข้าอยากให้ท่านได้รู้เป็นครั้งสุดท้าย..ท่านน่ะ..ไม่สมควรที่จะเป็นพระผู้สร้างเอาซะเลย"...

หลังสิ้นเสียงกิโยตินอันใหญ่ได้ร่วงลงมาตัดผ่านคอขาวผ่องอย่างรุนแรง ทั้งเสียงวิพากย์วิจารณ์ของเหล่าทวยเทพหรือเทพชนชั้นสูงๆเองก็ตาม นับจากที่เกิดเหตุการณ์นั้นเพียงไม่กี่นาที ประโยคที่ เคส หรือพระผู้สร้างเอ่ยมานั้นทำให้เหล่าชาวสรวงสรรค์ทุกคนถึงกับตะลึงไปตามๆกัน

...นับแต่บัดนี้ไป...จะไม่มีผู้สืบทอดองค์มกุฏราชกุมารพระผู้สร้างอีกต่อไป ตราบนิจนิรันดิ์ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลจะสำคัญมากน้อยเพียงใดหรือแม้แต่โลกจะถึงคราวสิ้นสลาย ตำแหน่งนี้จะไม่มีวันปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง เว้นเสียแต่ เด็กผู้นั้นจะเกิดขึ้นมาอีกครั้ง ZIA หากZIAกลับมาจุติในโลกแห่งนี้อีกครั้งจริงๆ ข้าขอสัญญาด้วยนามของผู้ควบคุมสูงสุด ZIA จะเป็นเพียงคนเดียวที่ตำแหน่งองค์มกุฏราชกุมารยอมรับและเป็นเพียงผู้เดียวที่ได้รับความเมตตาต่อจักรวาล และ ประกาศอีกอีกหมาย ข้าจะขอลงจากตำแหน่งนี้ไป เมื่อคราวที่บุตรของZIAนั้นได้ขึ้นครองกลับมายังตำแหน่งที่ตนควรได้รับและเมื่อถึงครานั้นข้าจะขอกลับไปสู่วัฏจักรเดิม ...

...< จบนิมิต >...

".....เอาเป็นว่าฉันจะบอกนายทีหลังละกัน"

"เรื่องมากซะจริง"

...[ พระผู้สร้าง ]...

"มาจนได้เจ้าลูกชาย" นั่งมองผ่านเกต

"ข้ามั่นใจเลยว่าเจ้านั่นคงได้เห็นนิมิตนั้นเข้าแล้ว"

"ดูเหมือนข้าจะคิดอะไรดีๆออกซะแล้วสิ หึ"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***