SIXTEEN

"ฟูจิซุฉันรู้ว่านายยังไม่หลับ"

"จับได้แล้วสิ"

"เรื่องนั้นนายไม่ต้องคิดมากหรอก นิมิตที่เนฟเห็-"

"มิญ ฟังฉันให้ดีนะ"ฟูจิซุพยุงร่างตัวเองลุกขึ้นนั่งชันเข่า

"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นฉันจะไม่ยอมให้ใครพาตัวเธอไปทั้งนั้น ไม่งั้นฉันจะมาเป็นองค์รักษ์เธอทำไมกัน"

"ฟูจิซุ..ไม่ว่ายังไงฉันต้องไปแม้นายจะทำให้มันเป็นจริงได้ ฉันจะต้องกลับไปทีนั้นไม่ว่ายังไงก็ตาม เพราะมีเพียงแค่ฉันเท่านั้นที่สามารถทำได้ ขอร้องละฟูจิซุ" เธอดึงปลายแขนเสื้อไว้อย่างสั่นเครือ

"บอกได้รึป่าว...."

"ถ้าหากเป็นพวกนายละก็..."

"มิญ..ถึงแม้ตอนนี้เธอจะมองไม่เห็นแต่ฉันจะช่วยเป็นตาให้เธอเอง" ฉันดึงมิญเข้าไปกอดในอ้อมอก ทั้งๆที่..อยากปกป้องไว้แท้ๆ...ทั้งๆที่..อยากให้ใช้ชีวิตบนโลกนี้อย่างสนุกสนานหลังจบเรื่องนี้แท้ๆ...ไม่อยากให้ไปเลย.... ร่างกายที่อบอุ่นในตอนนี้กำลังหลั่งน้ำตาเพียงเพราะเด็กผู้หญิงในอ้อมอกนี้คนเดียว

"อืม..ไม่เป็นไรนะ ฉันโอเค ได้โปรดอย่าร้องไห้เพื่อฉันเลย.."เธอยิ้มอ่อนให้ฉันก่อนจะกอดตอบกลับ

"ฉันน่ะ...เป็นเด็กที่เกิดมาเมื่อหลายร้อยหรือหลายพันปีก่อน เป็นเด็กที่เกิดมาด้วยความไม่ตั้งใจของพระเจ้าและZIAผู้เป็นมารดา พระผู้สร้างเกิดเห็นใจจึงได้ทำข้อสัญญากับZIAไว้แลกกับชีวิตของเธอเอง แต่พระผู้สร้างเมตตาฉันเพราะไม่อยากให้เสียมารดาไปจึงได้ให้ZIAเป็นพระเจ้าองค์ที่2แต่จะริบยศฐาบรรดาศักดิ์ทั้งหมด พลังอำนาจ หรือข้าราชบริวารเองก็ด้วย เหลือเพียงไว้แค่สถานะเท่านั้น แต่หลายร้อยปีที่ผ่านมานี้ข้าราชบริวารเองที่คอยเฝ้าดูZIAมาตลอด ตัดสินใจที่จะคอยรับใช้หลังจากเฝ้าดูแลอย่างห่างๆมาเนิ่นนาน ZIA ได้รู้ความลับของพระเจ้าองค์แรกหรือบิดาของฉัน ว่าเขาจงใจฆ่าฉันให้ตายเพื่อยึดพลังอำนาจที่อยู่ในสายเลือดของฉันกลับคืน เพียงเพราะอยากแข็งแกร่งขึ้นเลยคิดวิธีการนั้น.....เพียงเพราะเรื่องแค่นั้น..." ฟูจิซุโอบกอดฉันไว้ในอ้อมอกแน่นบอกเป็นนัยๆว่าไม่เป็นไรมีเขาอยู่ข้างๆ อย่ากังวลหรือเสียใจไปเลยถ้าอยากร้องก็ร้องออกมาอย่าอดกลั้นมันไว้ อย่าเก็บมันไว้คนเดียว เขาจะเป็นคนที่คอยช่วยเเบ่งเบาความทุกข์ความเสียใจนั้นเอง

"ขอบคุณนะ..แต่สิ่งที่ZIAต้องการจริงๆไม่ใช่ให้ฉันกลับไปหรอก...เธอแค่ต้องการให้ฉันฆ่าพ่อเท่านั้นเอง..หลังจากนั้น..เธอจะเป็นคนรับผิดชอบและรับการลงโทษจากพระผู้สร้างเพียงคนเดียว"

"ดูวุ่นวายจังเลยนะ"

"ดูนายไม่ตกใจเลยนะ ฉันเล่าไปตั้งเยอะขนาดนั้น"

"ฉันก็กะเอาไว้แล้วละว่ามันอาจมีมากกว่านั้น แล้วก็ใช่จริงๆด้วย"

"นายนี่...ฉลาดจริงๆเลยนะ"

"มิญฉันมีเรื่องจะร้องขอ"

"อะไรละ?"

"ฉันจะไปด้วย ฉันจะไปสรวงสรรค์นั้นกับเธอ แม้ว่าอาจช่วยได้ไม่มากก็ตาม"

"นั้นมัน..."

"ครั้งนี้ฉันจะดิ้อดึงไปกับเธอ เธอห้ามฉันไม่ได้หรอก"

"...เอาแต่ใจจริงๆ"

...[ สรวงสรรค์ ]...

"ZIAเจ้าไปหาใครมา"

"ท่านจะยุ่งไปทำไมGOD"

"ข้าถามเจ้าดีๆนะZIA"

"แต่มันเรื่องของข้า หยุดยุ่งกับชีวิตข้าสักที"

"ZIA!!"

"ปล่อยข้า ท่านจำคำที่พระผู้สร้างเอ่ยไม่ได้งั้นรึ!?"สะบัดข้อมือ

...[ ตอนเกิดเรื่องคำอ้อนวอนในการเชิญพระผู้สร้าง ]...

...แต่ว่า นับแต่บัดนี้ไปGODเจ้าห้ามยุ่งเกี่ยวกับZIAอีก แม้ข้าจะไม่ใช่ผู้สร้างปัญญาแห่งการพิจารณา แต่ข้าก็เข้าใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้ได้ดี GODเจ้าทำผิดต่อZIAเกิดพอแล้ว แต่ข้าจะให้อภัยเจ้าเป็นครั้งสุดท้ายหากมีอีกข้าจะมาหาและลงโทษเจ้าด้วยตนเอง ถึงข้าจะครอบครองดาวหลายดวงอย่าคิดว่าข้าจะไม่รู้ ข้ามีตาอยู่ทั่วทุกทิศ...

...จงรำพึงไว้เสมอว่าข้าไม่ลงโทษเจ้าในหนนี้ก็ดีเพียงใดจงอย่าเรียกร้องสิทธิ์ของตนเอง...

...ส่วนเจ้า ZIA แม้มันจะเป็นเรื่องที่ไม่สมควรเกิดขึ้นข้าก็ขอโทษจากใจ แต่มันคงมากเกินไปหากจะรับเจ้าเข้ามาเป็นบุตรของข้าเปรียบกับเรื่องที่เกิดขึ้น งั้นเจ้ายินยอมที่จะมาเป็นผู้ดูแลห้องสมุดในสถานที่ของข้ารึป่าว?...

ทั้งทวยเทพเหล่าเทวดา องค์รักษ์หรือชนชั้นสูงๆที่เหนือกว่าGODแต่มีศักดิ์ต่ำกว่าพระผู้สร้างต่างตกใจค้างกับการกระทำที่ไม่เคยมีมาก่อนของพระผู้สร้างรวมแม้กระทั่งGODและZIA

"..ข..ข้าคิดว่าได้รั-"

...ตอบแค่ว่าได้หรือไม่ก็พอข้าไม่ต้องการคำตอบอื่น...

"..ได้เพคะ"

...[ ปัจจุบัน ]...

"GOD ข้ารู้ว่าท่านต้องการจะทำอะไรกันแน่ เพราะงั้นข้าจะไม่ยอมท่านเด็ดขาด ข้าจะไม่ยอมให้ท่านมาทำร้ายพระผู้สร้าง" เธอเอ่ยด้วยเสียงเข้มปนข่มขู

"ZIA เจ้าเคยได้ยินรึป่าวคนที่รู้ไปซะทุกเรื่องย่อมตายเร็วกว่าคนโง่!" มืออันหยาบกร้านบีบไปที่ใบหน้าสวยๆของZIAจนเกิดเป็นรอยแดงมืออย่างชัดเจน

"GOD ท่านรู้รึป่าวว่าท่านอาจตายไม่ช้าเพราะน้ำมือบุตรของเรา"ใบหน้าสวยที่ถูกบีบแสยะยิ้มออกมาจนทำอีกคนรู้สึกโกรธเกรี้ยวอย่างรุนแรง

"ZIA!!" GODง้างมือจะตบเข้าไปที่ใบหน้านั้นแต่ด้วยคำที่พระผู้สร้างเคยพูดก็พุดขึ้นมาในหัว ก็ได้วางมือลง

"หึ" ZIA เผยให้เห็นรอยยิ้มของผู้ชนะ รอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความสะใจความดีใจความเครียดเเค้น

...[ สถานที่แห่งหนึ่ง ]...

"ท่านคะ"

...ข้าเห็นแล้ว...

"เราจะทำยังไงดีคะ แบบนี้มันจะเป็นการก่อเกิดกว่าเหตุเอานะคะ"

...ข้าจะเป็นคนจัดการเรื่องนั้นเอง ตอนนี้เจ้าไปทำหน้าที่คุณหมอหญิงต่อเถอะ R...

"เข้าใจแล้วค่ะ"

...หวังว่าเจ้าลูกชายตัวเเสบจะจัดการได้นะ...

...[ บนโลก ]...

หลังจากนั้นไม่นานสงครามก็ได้เริ่มขึ้น ฝั่งของศัตรูนั้นไม่รู้ว่าเนฟเคสจะบุกเข้ามาเร็วกว่ากำหนดจึงตั้งรับไม่ทันทำให้เสียกำลังไปกว่าครึ่งไม่สิเรียกว่าแถบไม่เหลือเลยน่าจะดีกว่า เพียงพลังของอูทิลกับฟัลส์ก็ทำให้ทหารจำนวนแสนคนล้มกันเป็นแถบจนในที่สุด...

"ไงเคสไม่เจอกันนานเลยนะ"

"ทำหน้าที่ได้ดีมากแซนดอร์ส"เนฟเคสเดินเข้าไปจับมือกับเพื่อนสนิทมิตรสหายเก่าที่ห่างหายกันไปนาน เห็นงี้แต่แซนดอร์สก็เป็นเพื่อนที่เนฟเคสรักมากที่สุดเลยคนนึงทั้งอุปนิสัย การปฏิบัติตัวและการใช้ชีวิต เป็นคนที่ทั้งสถาบันนับถือเลยก็ว่าได้แม้อูทิลจะเกลียดแซนดอร์สเข้าไส้แต่เขาเองก็นับถือแซนดอร์สเป็นเหมือนพี่ชายคนนึงแม้ทั้งคู่จะอายุห่างกันไม่กี่ปีก็ตาม

"ฉันก็นึกว่านายจะทรยศจริงๆซะอีก"

"นายตลอดมานายก็เชื่อใจฉันมาโดยตลอดไม่ใช่รึไง" เขายิ้มเยาะออกมา

"กวนโอ้ยให้มั้ยน้อยๆหน่อย แล้วคุณหมอหญิงละ?"

"เห็นบอกจะไปพยาบาลคนนั้นแถวนี้สักหน่อย"

"อะไรคะ? พอฉันไม่อยู่นี่ นินทราฉันใหญ่เลยนะคะ"

"พูดปุ๊บก็โผล่มาปั๊บเลยเเหะ"

"คราวนี้ก็จบสักที เอาละได้เวลาพาหัวหน้าคนเก่าของนายกลับไปขังแล้วละแซนดอร์ส"

...[ ด้านมิญ ]...

"มิญเธอจะไปตอนนี้เลยงั้นหรอ"

"อืม ถ้าจะไปก็คงต้องตอนนี้นี่แหละ ตอนที่พวกเขาไม่อยู่"

"เธอรู้วิธีไปงั้นหรอ"

"ZIAบอกฉันมาแล้วน่ะ"

"งั้นหรอ"

"ไปกันเถอะ GODกำลังรอเราอยู่นะ" เธอเอื้อมมือมาดึงมือฟูจิซุเข้าไปในเกตวาร์ปก่อนจะหายตัวไปออกจากห้อง

...[ ด้านเนฟ ]...

"....อ่า เจ้าพวกนั้น"

"มีอะไรงั้นหรอเนฟ?"

"ทิล..งานนี้นายต้องไปกับฉัน"

"หมายความว่าไง?"

"มิญกับฟูจิซุหนีไปแล้ว"

"อะไรนะ!?"

"คงช่วยไม่ได้แล้วละ ไยท่านถึงทิ้งภาระหน้าที่ให้ข้าหมดเลยเล่าท่านพ่อ!!"

...หึ ตอนนี้คงกร่นด่าข้าอยู่บนโลกสินะ...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***