FOURTEEN

"อะไรกัน...ไม่น่ะ.." ภาพที่อยู่ตรงหน้าทำให้เด็กสาวถึงกับเข่าอ่อนยวบ ซากปรักหักพังที่กระจัดกระจายไปทั่ว ทั้งตึก ต้นไม้ บ่อน้ำขนาดย่อม ทุกๆอย่าง พังเละเทะไม่เป็นท่าเหมือนกับมีการทำสงครามโลกครั้งที่3 แม้แต่ต้นไม้สักต้นก็ยังไม่มี ทุกๆอย่าง...กำลังจะหายไป

...ฟึ่บ!!...

"มิญ เธอโอเครึป่าว?"

"มิญ ตื่นก่อน"

"ฟัลส์..ฟุจิซุ"

"ฉัน...ฝันไม่ดีด้วยละ"ฉันพยุงตัวขึ้นนั่งมือที่กำผ้าห่มไว้ก่อนจะหลับตาปี๋

"เล่ามาสิ มนุษย์ชอบบอกถ้าฝันไม่ดีแค่เล่าออกมามันก็จะไม่เป็นจริงเอง" ฟัลส์ยืนกอดอยู่ข้างๆ

"อื้ม.." ฉันเริ่มเล่าทุกอย่างทั้งภาพที่เห็น ทุกๆอย่าง..รายละเอียดต่างๆยังคงจดจำอยู่ภายในสมองและสองดวงตานี้อย่างชัดเจน..

"ฟัลส์..ฉันว่าท่าไม่ดีแล้วละ"ฟูจิซุแสดงท่าทีว่าวิตกกังวลอย่างมากอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไป

"มิญ..สิ่งที่เธอเห็นมีแค่นั้นจริงๆงั้นหรอ.."ฟัลส์โน้มตัวลงมานั่งข้างๆก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"...มันมีมากกว่านั้นแต่-"

...แปล๊บ!...

"อะ!อึก!" ฉันรีบกุมศรีษะแน่นพยายามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก แต่มันมีมากกว่านั้นแน่ๆต้องนึกให้ออกสิ!!

"มิญ!พอแล้ว!"ฟัลส์รีบเข้ามาห้ามทันทีที่เห็นท่าทีของมิญดูเจ็บปวดทรมาน

"เธอนอกพักผ่อนไปก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันกลับมา"พูดจบฟัลส์ก็รีบวิ่งออกไปจากห้องทันทีเหมือนกับฟูจิซุ

"นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย.."เด็กหญิงเอนตัวลงนอนพร้อมเอาแขนก่ายหน้าตน

...[ อีกด้าน ]...

"พอจะมีวิธีรึป่าวเนฟ?"

"อืมม.."เนฟเคสคิดหนักทีเดียวหลังรู้เรื่องนี้เข้า

"..ถ้าหากนั้นคือความฝันของมิญ คงไม่มีทางที่จะมีวิธีหลีกเลี่ยงหรอกฟัลส์" อูทิลหันเก้าอี้มาตอบ ก่อนจะหลุบตาต่ำลง

"พวกนายรู้ใช่มั้ยว่าฉันคือผู้สะกดปีศาจ.."อูทิลเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะมองด้วยแววตาที่เศร้าหมองหม่นลง

"อูทิล...ไดโปรด.."ฟูจิซุร้องเอ่ยด้วยความวิงวอนเพื่อไม่ให้สิ่งที่ตนคิดเช่นนั้นถูก

"ฉันไม่อยากทำเหมือนกันฟูจิซุ..แต่นายช่วยไปถามเธอทีได้รึป่าวไม่ใช่ในฐานะของปีศาจรับใช้แต่เป็น เพื่อน " อูทิลยิ้มเป็นนัยๆว่า ถ้าหากเป็นไปได้เขาก็อยากไปถามด้วยตัวเอง

"ฉันจะไปถามให้.."เสียงปิดประตูก็ดังขึ้น พร้อมกับบรรยากาศในห้องที่แปรเปลี่ยนเป็นความเศร้าหมองลง ทุกคนรู้ดีหากไม่ทำแบบนี้เหตุการณ์ที่มิญฝันเห็นถึงจะเป็นจริงขึ้นมา

...ก๊อก ก๊อก ก๊อก...

"ฉันเข้าไปนะมิ-!!" ดวงตาเบิกกว้างสีหน้าตกใจ ทุกอย่างล้วนตกอยู่ในภวังค์ภาพตรงหน้าที่แถบทำให้ฟูจิซุช็อคไปทันที

เธอหันมองลงมาที่ฟูจิซุอย่างช้าๆก่อนจะเริ่มต้นสนทนา

"ไม่เจอกันนานเลยฟูจิซุ" เธอยิ้มอ่อนโยน

"Z-ZIA!!" ฟูจิซุเอ่ยร้องลั่น ร่างกายที่แข็งทื่อช็อคกับภาพตรงหน้า

"ขอโทษทีนะฟู แต่เด็กคนนี้คงต้องกลับไปกับฉันแล้วละ เธอเองก็กลับได้แล้วนะ"

"หมายความว่ายังไงกันแน่ครับท่าน! การที่ท่านทำแบบนี้มิญไม่เสียใจหรอครับ!!"

"นี่เป็นการตัดสินใจของเด็กคนนี้น่ะ.."เธอก้มหน้าผลางลูบผมมิญอย่างละเมียดละมัย

...[ ไม่กี่นาทีก่อน ]...

"....ฉันรู้ว่าท่านกำลังรับฟังฉันอยู่..หากมีวิธีที่ทำให้สงครามจบลงฉันก็จะทำ"

..."...."...

"ฉันรู้ว่าท่านไม่สามารถยื่นมือเข้ามาเปลี่ยนแปลงโศกนาฏกรรมเหล่านี้ได้ แต่ท่านสามารถหยุดยั้งได้นี่..."

..."เจ้าจะแลกกับอะไร"...

"ทุกสิ่งที่ท่านต้องการ"

..."...กลับไปกับข้า"...

..."กลับไปสู่สถานที่ที่เจ้าควรอยู่ สถานที่ที่ผู้คนยอมรับเจ้า ข้าอยากให้เจ้ากลับไป"...

..."ดินแดนของพระเจ้า"...

"ข้าคงเป็น..บุตร ของท่านจริงๆสินะ.. บุตรของพระเจ้าที่หายไปเมื่อหลายร้อยปีก่อน พรแห่งโชคชะตานำพาบุตรนั้นไปสู่ห้วงแห่งความจริงว่าโลกใบนี้ไม่ใช่สิ่งที่ดีเสมอไป"

..."รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน"...

"แรกลืมตาตื่น...รู้สึกได้ทันทีว่าที่แห่งนี้ไม่ใช่ที่ของข้าและข้าก็เกลียดมันอย่างซึ้งใจทั้งๆที่พึ่งได้ออกมาจากท้องแม่ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะรู้ทั้งหมด เรื่องราวในชีวิตต่างๆค่อยๆปะติดปะต่อกัน จนกระทั่งได้ยินเสียงของท่านข้าก็แน่ใจ...."

..."พรแห่งปัญญาสินะ..หึ"...

เสียงที่ฟังดูก็รู้ว่าว่าอีกคนนั้นกำลังแสดงใบหน้าที่เผยยิ้มบางออกมาให้เห็น ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกดีใจที่ได้เจอลูกของตนและเสียใจที่ไม่สามารถอยู่เคียงข้างคนที่รักได้ในทุกช่วงที่สิ่งต่างๆเข้ามาทั้งดีและทุกข์

"ถ้าหากนั้นเป็นสิ่งที่ท่านจะช่วยหยุดยั้งสงครามเหล่านี้ได้ข้าก็จะไป"

..."คิดให้ดีก่อนเสียเถิดมิญ ก่อนหน้านี้เจ้าเป็นคนร้องขอข้าเองมิใช่รึว่าไม่อยากไป"...

"ข้า....ได้โปรดเถอะค่ะ ท่านแม่"

..."........"...

..."เข้าใจแล้ว"...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***