THIRTEEN

...[ ด้านROBOT ]...

"ครั้งนี้ก็ล้มเหลวอีกแล้วงั้นหรอแซนดอร์ส?" เสียงเย็นชาฟังกี่ทีก็ไม่เคยจะคุ้นชินกับมันสักครั้ง

"ขออภัยด้วยครับ พอดีมีหมามาจุ้นไม่เข้าเรื่อง งานเลยสะเปะสะปะแบบนี้" นั่งคุกเข่าก้มหน้าแบบนี้ปวดหลังชะมัด

"แซนดอร์สฉันถามนายอย่างสิ.." เสียงฝีเท้าที่ค่อยๆก้าวลงมาจากบันไดอย่างเบาแต่ทุกฝีก้าวที่กดลงพื้นแถบทำให้บันไดทรุด ค่อยๆอย่างก้าวเข้ามาหาอย่างช้าๆและเยือกเย็น

ปลายนิ้วมือเรียวค่อยๆจับปลายคางเด็กหนุ่มขึ้นอย่างช้าๆแต่รุนแรง"ฉันไม่เคยให้โอกาสกับใครเกิน2ครั้งหรอกนะ" สายตาที่ได้ประสานกันทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกผวาเล็กน้อยก่อนจะหลุบตาลงพร้อมเอ่ยน้ำเสียงความลำบากใจ "ขอโทษครับ เสร็จจากตรงนี้ผมพร้อมจะไปรับโทษทันที" เด็กหนุ่มได้ยันร่างให้ลุกขึ้นยืนก่อนจะหันหลังแล้วเดินออกจากห้องไป สถานการณ์มันควรจะเป็นแบบที่เด็กหนุ่มคิด แต่กลับกัน

...หมับ!...

"อื้อ!!" แขนทั้งสองข้างถูกรวบไว้ด้านหลังกาย ปากที่อยากจะพูดว่าทำไมทำแบบนี้กลับถูกมือเรียวสมส่วนกดปิดเอาไว้ "บอกฉันทีสิแซนดอร์สว่าฉันควรทำยังไงกับนายในตอนนี้ดี" ลมหายใจที่รดต้นคอพร้อมเสียงกระซิบข้างหูทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกตกใจเล็กน้อยก่อนที่จะถูกมือเรียวสมส่วนบีบแขนที่ถูกรวบไว้ทั้งสองแรงขึ้น "อึ่ก!!" มือเรียวสมส่วนค่อยๆเลื่อนจากปากไปยันคอ ค่อยๆกดจนรู้สึกหายใจติดขัดเล็กน้อย "ข-แค่ก! ผมขอโทษครับ!ผมจะไม่ทำผิดอีกเป็นครั้งที่สามเด็ดขาด!" "ถือซะว่าฉันเอ็นดูนายนะเเซนดอร์ส ไปซะ!" พูดจบชายหนุ่มก็ปล่อยร่างกายที่กำลังเกร๊งทันที ร่างของเด็กหนุ่มทรุดลงกับพื้นพร้อมกอบโกยอากาศทันที

...[ ด้านมิญ ]...

"มิญ เธอพร้อมหรือยัง ถ้าไม่ไหวก็บอกฉันนะจะได้หยุดทันที" คุณหมอหญิงเอ่ยห่วงเป็นนัยๆ

"พร้อมค่ะ!" ฉันพร้อมยิ่งกว่าอะไร ตั้งแต่วันนั้นมา ฉันก็ไม่เคยฝันแบบนั้นอีกเลย แต่ที่น่าประหลาดใจคือรับรู้ได้ทันทีว่าผู้คนมีพลังอยู่ในค่าเฉลี่ยเท่าไหร่หรือใครเก่งกว่าใคร หรือไม่ ใครก็เคียงกับคำว่า เทพ ที่สุด แต่มีอีกอย่างหนึ่งที่คือ ฉันสามารถอัญเชิญและทำสัญญากับปีศาจตนอื่นก็ได้ตามใจชอบไม่ว่าจะกี่ตน สิบหรือร้อยตนฉันก็สามารถทำได้ ทักษะในการรักษาบริสุทธิ์มากกว่าคนทั่วไปถึง 5 เท่าความบริสุทธิ์ของผู้คนตามค่าเฉลี่ยนคือ 32% แต่ของฉันคือ 160% เพราะฉะนั้นฉันเป็นเพียง 0.0001%ของโลกที่จะหาพบ และสมรรถาพสูงกว่าคนปกติถึง 87% ทิลกับคุณเคสเห็นแบบนั้นก็นั่งทรุดพื้นไปเลย ไอเราก็ได้แต่เกาหัวพร้อมยิ้มแห้งไปหน่อยๆ..

...ตู้มม!!!!...

"มิญ!!"

"อ่า..ขอโทษนะคะคุณหมอหญิงดูเหมือนฉันจะทำห้องฝึกพังอีกแล้วล่ะค่ะ.."

"นี่มันครั้งที่7แล้วนะคะมิญ"คุณหมอหญิงกับผู้ช่วยคนอื่นๆถึงกับส่ายหน้ากุมขมับกันไปตามๆกันฉันก็ได้แต่ยิ้มแห้งและก้มโค้งพอเป็นพิธี

"ช่างมันเถอะ ศักยภาพของเธอสำคัญกว่าห้องฝึกอีก แต่ว่าถ้าเธอทำห้องฝึกพังอีกเธอคงต้องจ่ายค่าซ่อมแซมแล้วละนะ" ใบหน้าที่ยิ้มแย้มกับคำพูดของคุณหมอหญิงดูสวนทางกันไปยังไงก็ไม่รู้..แหะๆ

...[ 4วันต่อมา ]...

"เตรียมพร้อมแล้วนะทุกคน"

"ต้องถามเจ้าฟัลส์มากกว่าใครอื่นเลยนะเนฟ วันๆเอาแต่นอนไม่เห็นจะฝึกตรงไหนเลย"

"เห้ยๆ ฟูจิซุนี่นายจะหาเรื่องฉันรึไง?"

"ทั้งสองคนหยุดเลยนะคะถ้ายังไม่อยากกลับไปในลูกแก้ว" รอยยิ้มที่ดูชั่วร้ายของมิญทำให้ทั้งสองคนสงบลงทันทีทันใด

"เอาละ เปียเธอจะต้องไปรักษาคนบาดเจ็บแนวหน้า และทิลนายก็ต้องไปต่อสู้แนวหน้าด้วยเช่นกัน"

"จริงหรอคุณเนฟเคส!!" ดูตาเป็นประกายลุกวาวนั้นสิ ฉันละเอือมกับแววตานั้นจริงๆ

"อย่าคิดที่จะทำอะไรแปลกๆละเปีย"

"เข้าใจแล้วน่าอูทิล~" ทำไมฉันรู้สึกหงุดหงิดจังแหะเวลาที่เห็นสองคนนั้นอยู่ด้วยกัน

"ส่วนฟัลส์ ฟูจิซุจะต้องไปรักษาความปลอดภัยมิญแนวหลังกองทัพด้านในสุด กองทัพด้านในสุดจะมีเพียงแค่พวกนายสามคน"

"ไปกันเถอะมิญกองทัพด้านในสุดใช้เวลานานกว่าจะไปถึง"

"ขอเวลาแปปนึงนะ!" พูดจบฉันก็ลากทิลออกไปนอกห้องพร้อมสวมกอด"ห้ามตายเด็ดขาดนะคะ!" พูดจบฉันก็รีบวิ่งไปหาพวกคุณฟูจิซุทันที