EIGHT

...[ปัจจุบัน]...

"อ่ะอ่าว..แหม๋~ไม่ได้เจอกันนานเลยนะทิล"สีหน้าที่ยิ้มระรื่นแบบนั้น รอยยิ้มที่ดูน่ารังเกียจ แววตาที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้นอยากจะx่า ไม่ผิดแน่...ฟัลส์ออกมาแล้ว!!!

"ฟัลส์..นี่แก..จะออกมาเร็วเกินไปแล้วนะ" ฉันรีบลุกถอยหนี

"อะไรกันๆ~นี่อย่าบอกนะว่านายให้เลือดกับเฟนไม่ทันจนฉันต้องโผล่ออกมาแบบนี้น่ะ?" เขาแสยะยิ้มออกมาพร้อมลุกขึ้นมานั่งมอง

"เป็นรอยยิ้มที่น่ารังเกียจซะไม่มี"ฉันมองตาต่ำ

"แหม๋ๆเป็นเด็กไม่ดีเลยนะ แต่ครั้งนี้ฉันจะไม่อาละวาดละกัน" เขากลับไปนอนลงที่เตียงผ่าตัดอย่างง่ายดาย

"..หมายความว่าไงกัน"ฉันรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเลยแหะที่หมอนั้นไม่อาละวาด

"พระเจ้า...Zia น่ะ ให้สัญญากับฉันไว้"เขาเหลือบมองก่อนจะหลับตาลง

"หมายความว่าไงฟัลส์ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ!!!"ไม่ทันก่อนจะจบประโยคฉันรีบเข้าไปเขย่าตัวอย่างรวดเร็ว

"อึ่ก...อูทิล.."เสียงสั่นระรัว

"...เนฟ..F*ck!!!" ฉันสะบทคำหยาบออกมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"..."เนฟลุกขึ้นนั่งมองแล้วหันมามองฉันอย่างเงียบๆเหมือนรู้ว่ามันต้องเกิดเรื่องบางอย่างที่เป็นอันตรายต่อโลกขึ้นแล้ว

...[มุมมองมิญ]...

"รู้สึกไม่ค่อยดีเลยแหะ..ในเวลาเเบบนี้ฉันควรสบายใจดีรึป่าวนะ.."

...มิญ......

...มิญ..เธอคือคนที่ถูกกำหนดนะ...

"ใครนะ!!?" เสียงนั้นมันอะไรกัน กำลังพูดเรื่องอะไรอยู่

...ฟังฉันนะมิญ หายนะเริ่มคืบคลานเข้ามาทุกทีแล้วเธอต้องแข็งแกร่งขึ้น...

"ม-หมายความว่าไงกัน..?"ถึงฉันจะตกใจอยู่แต่ถ้านั้นเป็นสิ่งที่ฉันสามารถทำได้ละก็...

...ภาชนะ..เธอคือภาชนะของปีศาจ.....

...จงเรียนรู้แล้วควบคุมมันซะ..อย่าให้มันควบคุมเธอเด็ดขาด...

"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันแน่! ฉันไม่ตลกด้วยหรอกนะเรื่องแบบนี้!!"

...ถ้าเธออยากจะรู้ความจริงละก็..แข็งแกร่งขึ้นให้ได้สิแล้วฉันจะเป็นคนบอกเธอเอง...

"เดี๋ยว!!...ไปซะแล้ว"

ปึ่ก!

"มิญ!เธอเป็นอะไรรึป่าว!?"

"คุณหมอสาว..ไม่มีอะไรค่ะ"ฉันก้มหน้าลงเล็กน้อย

"ฉันตกใจหมดเลยรู้มั้ย นึกว่าเธอจะเป็นอะไรไปซะอีก ฮวู่" เธอพูดจบก็โผลเข้ามากอดฉันที่ยังไม่ทันตั้งตัวเลยสักนิด

"ค-คุณหมอ ฉันไม่เป็นไรจริงๆนะคะ"ฉันยิ้มแห้งก่อนจะกอดร่างที่สั่นเทิ้มของเธอไว้ในอ้อมกอดเล็กๆนี่

...[ด้านทิล]...

"อืม...เข้าใจแล้ว แล้วนายจะเอายังไงต่อจากนี้ละ"

"จะให้ฉันทำอะไรได้เนฟ นายเป็นภาชนะของปีศาจส่วนฉันคือผู้สะกดปีศาจไว้ในภาชนะ ฉันไม่มีทางห่างจากนายแน่นอน"

"แล้ว..ถ้าเกิดมีภาชนะตนใหม่เกิดขึ้นมาละ?"

"นาย..หมายความว่ายังไง..มันไม่มีทางที่จะเกิดเรื่องแบบนั้นแน่นอน หากภาชนะตนปัจจุบันยังมีชีวิตอยู่ภาชนะตนใหม่จะไม่ถือกำเนิดเด็ดขาด!"

"หากนั้นเป็นอภิสิทธิ์ของZiaก็ใช่ว่าจะทำไม่ได้ไม่ใช่รึไง" เขานั่งเท้าคางบนเตียงคนไข้แล้วหันมามองราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่

"....เนฟ ฉันอยากรู้บางอย่างเกี่ยวกับคนที่เรียกตัวเองว่าพระเจ้าอย่างZia"

"มันไม่ดีหรอกมั้งอูทิลที่นายจะอยากรู้เกี่ยวกับหมอนั้นนะ ถึงมันจะไม่มีกฏว่าห้ามสืบค้นข้อมูลของหมอนั้นเเต่ไม่น่าจะใช่เรื่องดีเลยนะ"เขามองฉันอย่างกังวลใจ

"ถึงจะเป็นงั้นก็เถอะแต่สิ่งที่เจ้าฟัลส์พูดว่าจะมีเด็กของคนปกติเกิดมาเพื่อทำลายวัฏจักรเหล่านี้มันเหมือนเป็นสัญญาณบ่งบอกถึงสงครามเลยนะเนฟ"ฉันพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

"ตามหาเด็กนั้นให้เจอก่อนที่ศัตรูจะหาเด็กนั้นเจอก่อนพวกเรา"

...[ด้านมิญ]...

"มิญเธอจะเอาจริงหรอ? ร่างกายเธอยังไม่หายดีเลยไม่ใช่รึไง"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณหมอ ฉันพักมาเยอะเกินพอแล้ว.."

"เห้อ ถ้าเกิดอันตรายขึ้นมาละก็ฉันจะหยุดทันทีเลยนะ"

ฉันพยักหน้า ก่อนจะเริ่มซ้อมต่อสู้กับพวกหุ่นยนต์ที่ตัวใหญ่กว่าฉันนิดหน่อย

(เธอเป็นเด็กจริงๆใช่รึป่าวเนี่ยทำไมความสามารถในการต่อสู้สูงขนาดนี้)

"แฮ่กๆๆ..ขอเพิ่มอีกระดับค่ะ" ฉันหันไปบอกคุณหมอสาว

"แต่เธอดูจะไม่ไหวแล้วนะมิญ"

"ฉันไม่เป็นไรหรอกค่ะ นะคะ"

"ไปได้นิสัยอูทิลมาสินะเนี่ย ก็ได้แต่อย่าหักโหมละ"

"ขอบคุณค่ะ"ฉันยิ้มอ่อนตอบ

...[57 นาทีผ่านไป]...

(เหนื่อยชะมัด...แฮ่กๆ ตอนนี้คุณหมอสาวก็ไม่อยู่ด้วยสิ แขนขาเริ่มไม่มีแรงแล้วแหะ)

ปิ๊ปๆ ปิ๊ปๆ

(แย่ละ!หลบไม่พ้น!!)

...ใช้พลัง.....

...พูดมันออกมา-...

"..."

"ข้าคือภาชนะตนใหม่จงฟังคำบัญชา ฟูจิซุ"

ตู้ม!!!

"อ-อะไรกัน!?"ฉันตกตะลึงอยู่นานก่อนจะตั้งสติขึ้นมาได้

"หือ? แม่หนูเธอเป็นคนเรียกฉันออกมางั้นหรอ?"

"ม-มั้งคะ" ฉันยิ้มแห้งทันที

"ห๋า? คิดว่าเป็นภาชนะที่ควรค่าให้ขังฉันเอาไว้แล้วรึไง!?"

"....ข-ขอโทษค่ะ..ฉันไม่รู้เรื่องเลยสักอย่าง" ฉันกลัวว่าเขาจะx่า ฉันเอาแต่ก้มหน้าก้มตา ทำตัวไม่ถูกอยู่อย่างงั้น กลัวว่ามันจะเหมือนกับตอนนั้น...ตอนที่พวกนั้นทำร้าย

"....เงยหน้าซะ"

"...."

"ฉันบอกให้เงยหน้า!!"

ฉันรีบเงยหน้าขึ้นทันที...

"สวยจัง..!!"ฉันรีบปิดปากทันที

"ไม่ได้ยินคำนี้มานานเเล้วนะเนี่ย" เขาดูช็อกเล็กน้อยก่อนจะกลับมาเหมือนเดิม

หมับ!

"ทำไรของเธอเนี่ย?"หือ? อะไร?ฉันทำอะไรงั้นหรอ?....ทำไมฉันเผลอไปลูบหัวเขาละเนี่ย!!

"ขอโทษค่ะ!"

"พอดี..มันสวยจน..ฉันห้ามใจไม่อยู่ค่ะ อย่าทำอะไรฉันเลยนะคะ!" ฉันหลับตาปี๋

"น่ารำคาญจริง ทำไมฉันถึงดวงซวยถูกอัญเชิญออกมาตลอดเลยละฟะ" เขาอารมณ์เสียซะแล้วสิ..

"จะว่าไป เจ้าเนฟนั้นตายแล้วหรอมิญ"