FIVE

"เจ็บๆ"

"เป็นไงบ้างละคะหมัดลูกศิษย์อันดับ1คุณเจ็บรึป่าว"

"ถ้าคุณหมอสาวทำเบาๆก็ไม่เจ็บหรอกครับ"หัวเราะแห้ง

"ใครสั่งใครสอนให้คุณไปพูดอย่างงั้นกับอูทิลล่ะคะ คุณก็น่าจะรู้ดีกว่าใครๆว่าเด็กนั้นไม่ชอบให้ใครมาพูดจาแบบนั้น"

ปึด!

"เจ็บๆๆๆครับ!"

"เสร็จแล้วค่ะ ต่อจากนี้อย่าไปพูดแบบนั้นกับอูทิลนะคะฉันคิดว่ารอบหน้าไม่น่าโดนแค่หมัดแล้วล่ะค่ะ^^"

"เป็นรอบยิ้มที่ไม่แย่ไปซะทีเดียวนะครับ"

"ฉันจะถือว่านั้นเป็นคำชมนะคะคุณเนฟเคส^^"

"อูทิล~~ฮึบ!!"

"เลิกมากระโดนเกาะหลังฉันสักทีเปียย่า!" ผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว..เขาเป็นแฟนทิลรึป่าวนะ(?)

"ก็นายเล่นหายหัวไปทั้งวัน อาจารย์ก็เรียกตามหานายไปทั่วแต่นายไม่ยอมโผล่ไปเลยนี่นา!"

"เพราะฉันมีคนไข้ที่ต้องดูแลไง และเรื่องนี้ก็ไม่เกี่ยวกับเธอด้วย" น้ำเสียงเด็ดขาด ดูแข็งกร้าวไม่เหมือนตอนที่คุยกับฉันเลยนี่นา.. แปลกจัง(?)

"หมายถึงมิญน่ะหรอ ให้คนอื่นดูแลก็ได้นี่นา เด็กคนนี้อายุ14-15แล้วนะ!"เธอพองแก้มและกอดอกเล็กน้อย ทำท่าทีเหมือนงอนแฟนที่ไปมีหญิงอื่นเลย

"เธอไม่รู้อะไรก็อย่ามายุ่ง..มิญเธอน่าจะหิวแล้วนะเราไปกินข้าวกันดีกว่า" หลังทิลพูดกับผู้หญิงแปลก(?)คนนั้นเสร็จก็หันมาถามฉันอย่างอ่อนโยนก่อนจะอุ้มฉันไว้ในอ้อมแขนและพาไปยังโรงอาหารของที่นี่

ฉันไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ...

"เวลานี้ไม่ค่อยมีกินมากินข้าวเท่าไหร่นะคนเลยจะน้อยหน่อย" เขาหันมายิ้มให้ฉันอย่างอ่อนนุ่มก่อนจะจับฉันไปนั่งเก้าอี้ข้างหน้าและดูเหมือนเขาจะเดินไปไหนสักทีเลยแหะ..

"นี่ หนู" ฉันหันตามเสียง

"ชื่อมิญใช่มั้ยล่ะ" ผู้หญิงแปลกคนนั้นนี่..

เธอเดินมานั่งข้างๆอย่างช้าๆ และยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ดูน่ากลัวจัง..

"เธอเป็นอะไรกับอูทิลกันแน่หรอ เมื่อไหร่ที่อูทิลเห็นเธอต้องรีบวิ่งแจ้นเข้าไปหาทุกทีเลย" เธอเท้าคางมองหน้า

"ฉัน..ไม่เข้าใจ?"ฉันรู้สึกงงกับคำถามของเธอจัง ทิลกับฉันเราก็เป็นเพื่อนกันนี่แต่ทำไมเธอถึงถามแบบนั้นกัน

"อย่ามาทำเป็นใสซื่อหน่อยเลยมิญ!"อยู่ดีๆเธอก็เสียงดุขึ้นพร้อมดึงแขนฉันขึ้น

ปั๊ก!!

"หยุดเดี๋ยวนี้เปียย่า! เธอทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย!?" อยู่ดีๆทิลก็เข้ามาผลักเปียย่าออก ฉันทำให้พวกเขาทะเลาะกันรึป่าวนะ.... ทุกสายตาที่หันจ้องมองมาที่พวกเรา มันดู..น่ากลัวนะ

"หยุดทำตัวแบบนี้สักที!มันทำให้คนอื่นเดือดร้อนนะ!!"ทิลขึ้นเสียงดุใส่โดยไม่สนคนรอบข้างเลยแหะ และดูเหมือนคนอื่นๆก็ดูจะชินกับเหตุการณ์แบบนี้แล้วด้วย

ฉันดึงเสื้อกาวน์เล็กน้อยและส่ายหน้าเพื่อให้ทิลรู้สึกตัว

"...ไม่มีรอบหน้าเด็ดขาด" เขาดูสงบลงพร้อมกับยกถาดอาหารในมือมาวางไว้บนโต๊ะ

"...ว้าว" ฉันตาเป็นประกายทันทีหลังจากเห็นอาหารในถาด

"เธอกินไปก่อนนะมิญเดี๋ญวฉันมา" ทิลลูบหัวฉันก่อนจะจับแขนเปียย่าออกไปจากโรงอาหาร

"น่าตกใจนะเนี่ยที่เห็นเธอกล้าออกมากินข้าวที่โรงอาหารคนเดียวแบบนี้ได้แล้ว" ฉันเงยหน้าเล็กน้อยเพราะกลัวอาหารจะกระเด็นใส่เสื้อ เนฟเคส? แผลที่หน้านั่นคงยังไม่หายสินะ(?)

"เธอกินไปเถอะฉันแค่จะมาบอกเรื่องอะไรให้ฟังทีหลัง"เขายิ้มและเดินมานั่งเก้าอี้ข้างหน้า

ฉันพยักหน้าและกินข้าวต่อ

"อย่างที่เธอรู้ หุ่นยนต์เมื่อคราวก่อนที่บุกมาที่นี้แต่กลับมีเพียงแค่ห้องเธอเพียงห้องเดียวเท่านั้นที่ได้รับความเสียหายหนัก และฉันอยากให้เธอมาร่วมเข้าฝึกการต่อสู้ที่สถาบันนี้ เธอน่าจะรู้ดีว่าฉันทำแบบนั้นทำไม ฉันไม่คิดจะบังคับหรอกนะ อย่างไหนที่ทำให้เธอสบายใจเธอจงเลือกสิ่งนั้นเถอะแม้ว่าเธอจะเลือกฝึกหรือไม่ฝึกพวกคนที่นี่ก็จะปกป้องเธออยู่ดี แน่นอนถ้าเธอเลือกไม่ฝึกเธอก็ต้องไปเรียนพวกการแพทย์แทนนะ^^ แต่เธอเลือกได้เสมอนะว่าจะเรียนวันไหนเวลาไหนฉันไม่อยากให้เธออึดอัดเวลาอยู่ที่นี้เพราะโดนบังคับหรอก" เขาลุกขึ้นและลูบหัวฉันก่อนจะเดินจากไป

...เลือกยากนะเล่นพูดมาแบบนี้ แต่ถึงอย่างงั้นเขาก็น่าจะรู้อยู่แล้วละว่าฉันจะเลือกอะไร ไม่งั้นเขาคงไม่พาตัวฉันมาที่สถาบันแทนจะไปโรงพยาบาลรัฐหรอก

...อีกด้านหนึ่ง(มุมมองอูทิล)...

"เธอต้องการอะไรกันแน่เปียย่า"

"ฉันแค่อยากรู้เท่านั้นเองว่าเด็กคนที่ชื่อมิญเป็นอะไรกับนายกันแน่เวลานายเห็นเธอนายชอบวิ่งเข้าไปหาตลอดเลยนี่นา~"

"เรื่องนั้นมันเกี่ยวอะไรกับเธอ? ฉันอดทนมามากพอแล้วนะเปียย่า ไม่ว่ากี่ครั้งกี่หนที่ฉันไปหาคนไข้เธอชอบเข้ามาจุ้นตลอด โดยเฉพาะครั้งนี้...." แค่หนสองหนยังพอทนเเต่นี้มันจะเยอะเกินไปแล้วฉันให้โอกาสกับเธอเยอะเกินไปงั้นหรอ? หรือว่าฉันควรทำตัวกับเธอเหมือนพวกนั้นกัน(?)

"นายก็รู้นี่อูทิล ฉันสนใจนายตลอด ไม่ว่านายจะทำตัวยังไงฉันก็สนแค่นายตลอด แต่กลับบางคนที่ไม่เคยสนใจหรือไม่รู้จักนายเลย นายเกิดไปสนใจคนพวกนั้น ฉันแค่....อยากรู้ว่าต้องทำตัวยังไงนายถึงจะสนใจฉันบ้างก็แค่....นั้น"

จังหวะนั้นฉันแทบหัวระเบิด การที่เธอมาทำตัวแบบนี้มันไม่ต่างอะไรกับโรคจิตเลยชัดๆ ถึงจะรู้อยู่แก่ใจมาตลอดว่าเธอสนใจฉันแต่ก็ไม่คิดว่าจะหนักถึงขนาดนี้ ฉันกุมขมับเล็กน้อยก่อนที่จะพาเธอไปหลบมุมอยู่ซอกตึก

ตึง!!

"ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอจะสนใจฉันมากแค่ไหน" ฉันกดตัวเธอติดกำแพง(คาเบะด้ง)

"แต่อย่าสิว่าฉันกับเธอ เรามันไม่เหมือนกันตั้งแต่แรกไม่สิ... ตั้งแต่เกิดมาแล้วด้วยซ้ำ ฉันเกิดมาพร้อมกับพรสวรรค์ส่วนเธอเกิดมาพร้อมกับพรแสวงที่ต้องไคว่คว้าเอาเอง ส่วนฉันแค่นั่งอยู่นิ่งๆก็ได้สิ่งที่เธอพยายามแถบตาย มันดูน่าตลกมั้ยล่ะ?" ฉันฉีกยิ้มมุมปากออกเผยให้เห็นเขี้ยวเล็กน้อย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***