FOUR

กริ๊งงงง!! กริ๊งงงง!! กริ๊งงงง!!

"เฮือก!!" ฉันตกใจตื่นขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงดังขึ้น

"รีบอพยพหมอฝึกหัดทั้งหมดที่อยู่ระดับต่ำกว่าเชี่ยวชาญเร็วเข้า!!!" ฉันแง้มประตูออกไปดูเพราะได้ยินเสียงดังกันข้างนอก และสิ่งที่ฉันไม่อยากจะให้เกิดขึ้นมันก็เกิดขึ้นจนได้...นั้นคือ Robot Devil หุ่นยนต์ปีศาจที่คอยบงการอยู่เบื้องหลังของสถาบัน โตเรีย บุกมาที่สถาบันล่าปีศาจแห่งนี้จนได้

มันเห็นฉัน

ปึง! ฉันรีบปิดประทันที

"ไม่เอานะ ไม่เอาแบบนี้สิ!"ฉันร้องขดตัวอยู่ใต้เตียง ร่างกายเริ่มสั่นเท่าอีกแล้ว เหงื่อที่ผุดขึ้นมาตามตัวและไรผม เสียฝีเท้าดังเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ น้ำสีใสที่ไหลออกมาจากเบ้าตาอาบใบหน้า ดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว มันเหมือนกับตอนนั้น...แต่ตอนนี้มันน่ากลัวยิ่งกว่าซะอีก และแล้วประตูก็ถูกเปิดออก

ฉันหลับตาปี๋และปิดปากเเน่น

"มิญ เธออยู่นี่เองฉันตามหาแถบแย่"เสียงหายใจที่ดูหอบฟังดูก็รู้ว่ารีบมาหาแค่ไหน น้ำเสียงที่คุ้นเคย ทิล

ฉันดีใจรีบลืมตาขึ้นทันที และฉันออกมาจากใต้เตียงด้วยความที่ดีใจเกินไปพอเงยหน้าขึ้นไปทันใด นั้นกลับไม่ใช่ทิล

ควับ!

ฉันหายใจไม่ออก... โดนหุ่นยนต์บีบคอแบบนี้มันก็ลำบากเหมือนกันนะ..

"มิญ!!!" นั้นมัน... ภาพที่อยู่ตรงหน้านั้นเรือนรางมาก มองแถบไม่ออกว่าเป็นใครแต่น้ำเสียงและท่าทางก็พอรู้อยู่ว่านั้นคือ ทิล ตัวจริง ใส่ชุดที่ไม่เคยเห็นมาก่อนเลยแหะน่าจะเป็นชุดต่-

แค่ก!! เริ่มหายใจไม่ได้แล้วสิ...

ตู้ม!!

อะไรกัน...เหมือนภาพตัดเลยแหะ..เพียงเเค่ไม่กี่วิหุ่นยนต์ตัวนั้นก็ปลิวไปกระแทกกับกำแพงเพียงแค่การเตะครั้งเดียวของทิลเท่านั้น นั้นไม่ใช่หุ่นยนต์ตัวเล็กๆเลยนะ

"มิญ!!" เขาเข้ามาพยุงฉันให้อยู่ในอ้อมกอดอย่างอ่อนโยน ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ เหมือนกลัวจะเสียสิ่งสำคัญไปเลยนะ

"ไม่เป็นไรทิล.."

ฉันสลบไป

..."มิญ"...

...ใครเรียกกัน?...

..."เธอคือตัวตนที่จะสามารถเปลี่ยนแปลงโลกใบนี้ได้นะ"...

...ไม่มีทาง...

..."ได้โปรดสัญญากับฉันมิญ เธอจะไม่ทิ้งหน้าที่นี้"...

...........

...ฉัน......

ฉันสะดุ้งตื่น ฉันหันไปมองข้างๆก่อนจะพบทิลที่นอนเฝ้าอยู่ ฉันลุกขึ้นนั่งบนเตียงที่มีสายน้ำเกลือระโยงระยาง

"..สัญญา..ฝันอะไรเนี่ย"ฉันนั่งกุมขมับอยู่อย่างงั้นก่อนจะเหลือบไปเห็นบานกระจกที่สะท้อนตัวเอง

"รอยที่คอ.."ฉันอึ้งอยู่สักพักและค่อยๆจับคอตัวเอง ภาพเหล่านั้นก็ผุดขึ้นมาในหัวอย่างท่วมท้น

น่ากลัว

ฉันนั่งกอดตัวเองที่กำลังสั่น

"ไม่ต้องกลัวนะมิญ ฉันอยู่นี่แล้ว" เสียงอันอบอุ่น โอ้มกอดแสนอ่อนโยนกำลังปลอบฉันอยู่

"ออกไปสูดอากาศข้างนอกกันดีมั้ย? เดินไหวรึป่าว?"เขาถามด้วยความห่วงใย

ฉันพยักหน้าตอบ

เขาค่อยๆจับฉันลุกออกจากเตียงและเดินไปที่สวนข้างนอกของสถาบัน ว่าแต่..ทั้งๆที่โดนหุ่นยนต์บุกเเท้ๆแต่กลับไม่มีความเสียหายอะไรเลย

"ที่นี่ถูกออกแบบมาพิเศษน่ะ มันจะซ่อมแซมตัวเองทันทีหากมีการความเสียหายเกินกำหนด" เขาจูงมือฉันไปข้างนอกพลันพูดไปด้วย

"อาการเธอดีขึ้นแล้วหรอมิญ"เสียงที่ดังมาจากด้านหลัง เนฟเคส นี่

"นายไม่ต้องมายุ่งเคส!" อยู่ๆเขาก็จับฉันไว้ข้างหลังตัวเอง เกิดไรขึ้นนะ?

"ฉันถามมิญนะอูทิล" เขายิ้มดู..เจ้าเล่ห์?

"คนอย่างนายไม่ต้องมาพูดเลยเคส! ไปไกลๆเลย!" ทิลเขาดูโกรธๆที่เนฟเคสมายุ่งเรื่องอาการฉันเลย

ทุกคนรอบข้าง: รุ่นพี่อูทิลกับคุณเนฟเคส ทะเลาะกันหรอนั้น เป็นกันอย่างงี้อีกแล้ว คราวนี้ใครจะเป็นฝ่ายชนะละเนี่ย

ดูเหมือนทุกคนเขาจะเคยชินที่ทั้งคู่ทะเลาะเป็นเรื่องปกติเลย ฉันหันไปมองทั้งคู่ต่อ

"คุณไปเร็วสุดแท้ๆ ทั้งๆที่รู้ว่าผมไปช่วยไม่ทันยังจะเรื่องมากอีก!"

"ก็ฉันอยากทดสอบนายหน่อยนี่ว่าจะพัฒนาขึ้นรึป่าว"

พั๊วะ!!

ทุกคนรอบข้าง: เห้ยยๆๆๆ รุ่นพี่อูทิลเขาเเม่งเอาจริงวะ!! กล้าต่อยคุณเนฟเคสได้ไงเนี่ย! เกิดเขาโกรธขึ้นมามีหวังยับแน่!!

ฉันอึ้งอยู่เพียงไม่กี่นาที ที่เห็นทิลใช้ความรุนแรงต่อหน้าฉันแบบนี้

"ชีวิตคนต้องมาก่อนสิเคส!!" จับคอเสื้อเคสแน่น

เนฟเคสเขาดูอึ้งๆอยู่เล็กน้อยเหมือนพึ่งเคยเห็นปฏิกิริยาแบบนี้ครั้งแรกก่อนจะ..

ทุกคนรอบข้าง: ......เห้ย!!!!!คุณเนฟเคสก้มโค้งขอโทษหรอเนี่ย!!!!!!

ฉันตาค้างไปเลยที่เห็นแบบนี้ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย เขาเดินมาหาฉันใกล้ๆ

"ขอโทษนะมิญ ฉันไม่น่าเลย ทำให้เธอต้องเจ็บตัวขนาดนี้"

"ไม่..เป็นไรค่ะ คุณไม่ต้องขอโทษหรอก ฉันไม่เป็นไรเเล้วนี่ไงคะ" ฉันอ้ำๆอึ้งๆอยู่หน่อย

ทิลดูไม่สบอารมณ์เล็กน้อยรึป่าวนะ(?)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***