ONE

"คุณมิญคะได้เวลาทานยาแล้วนะคะ" เสียงที่ไม่คุ้นเคยแต่อ่อนนุ่มจัง..

?

"....ตาฉัน" ภาพที่อยู่ตรงหน้าดูคุ้นๆ...เพดานของโรงพยาบาลหรอ?..แต่มันดูไม่เหมือนโรงพยาบาลปกติเลย

"คุณมิญคะ? ยังเจ็บตรงไหนรึป่าวคะ?"น้ำเสียงที่ดูห่วงใย

"ที่นี่คือ..."ฉันลุกขึ้นมองไปรอบๆห้องที่ดูสะอาดสบายตา

"เป็นสถานที่ ที่เอาไว้ฟื้นฟูร่างกายที่เสียหายอย่างหนักน่ะค่ะ เพื่อให้ร่างกายได้ฟื้นฟูอย่างเต็มประสิทธิภาพเราเลยนำคุณมิญมาไว้ห้องพักที่มีธาตุอากาศบริสุทธิ์สูงค่ะ"

รอยยิ้มไม่เห็นเหมือนตอนนั้นเลย..น้ำเสียงก็ด้วย..?

"ถ้าคุณ ธิล ล่ะก็ตอนนี้ไปทำงานอยู่เดี๋ยวอีกสักพักก็มาแล้วค่ะ"

"...ค่ะ" เป็นเด็กที่พูดไม่เก่งสินะ^^"

"ผมขอเข้าไปนะ" "เชิญค่ะ"

"......"

"อาการเป็นไงบ้างครับคุณหมอ"

"ตอนนี้ไม่มีอาการอะไรน่าเป็นห่วงแล้วค่ะ คุณเนสเคฟ"

"ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วนะมิญ" เค้ายิ้มแล้วหันมามองฉัน น้ำเสียงดูคุ้นจัง?

มองไม่เห็นหน้าเลย...อยากเห็นจัง

ควับ!

"แหม~อยากเห็นหน้าผมขนาดนี้เลยหรอครับมิญ" ดวงตาสีแดงปนเทาขาวกลืน รอยยิ้มที่เผยเขี้ยวเล็กน้อย ดู...น่ารักจัง(?)

"นุ่มจัง..อ่ะ!ขอโทษ!!" แย่แล้วฉันเผลอไปลูบผมเขาซะแล้ว..ฉันจะโดนตีมั้ยน่ะ

ฉันหลับตาปี๋

"นุ่มใช่มั้ยล่ะครับ?"เขายิ้ม

"ไม่..ตีฉันหรอคะ?"

"...."เขาเงียบ ก่อนที่เขาจะหันหน้าไปหาคุณหมอสาวและกระซิบอะไรกันบางอย่าง

"เดี๋ยวพวกฉันมานะ เธอรออยู่ที่นี่ก่อนนะมิญ"เขายิ้มแล้วเดินออกไปพร้อมกับคุณหมอคนนั้น

แกร๊ก..ตึง..

ฉันเดินดูรอบๆอย่างละเอียด จนกระทั่งได้ยินเสียงดังจากข้างนอกบานประตูนั้นฉันแง้มออกไปดู

กึก..

"เน้! อูทิล ผลงานวิจัยของนายยอดไปเลยนะ!"

"คราวหลังสอนพวกฉันบ้างสิอูทิล!" ฉันมองผ่านบานประตูที่เปิดออกเล็กน้อย

"ไม่เอาหรอก พวกนายชอบนอนตลอดเวลาฉันจะสอน..."เขาเหลือบมองมาทางนี้ เขาเห็นฉัน?

ปึง!

ฉันรีบปิดประตูก่อนที่เขาจะรู้ว่าฉันอยู่ที่นี้ ฉันเดินกลับไปที่เตียงแสนนุ่มนั้นและขอให้เขาไม่เห็นฉันก่อนที่ฉัน..

หลับไปอีกครั้ง

เสียงอะไร..น่ะ? "ใค...กิด....แย่.."ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เห็น..คนที่ยืนอยู่ข้างเตียงฉันนั้นคือผู้ชายที่เขาเห็นฉันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนนั้นเอง ทำไมเขามาอยู่ที่นี่ได้?

"เข้ามา...ได้ยังไงคะ?"ฉันพูดและเขาก็สะดุ้งเล็กน้อยขณะที่กำลังดูบาดแผลตามตัวฉันอยู่

"...แย่ซะแล้วสิ.."เขาพูดเสียงเบาจนฉันไม่ได้ยินเลย

"พอดีฉันเป็นหมอฝึกหัดน่ะ ไม่ต้องห่วงนะถึงจะเป็นหมอฝึกหัดฉันก็อยู่ระดับสูงเชียว"เขาพูดจบก่อนจะตรวจบาดแผลตามร่างกายฉันอีกครั้ง

"....ทำแบบนี้ระวังโดนหมอผู้หญิงคนนั้นดุเอานะคะ"ฉันเหลือบมองเขาเล็กน้อยก่อนจะมองสิ่งที่เขากำลังทำอยู่

"...เธอรู้งั้นหรอว่าฉันไม่ใช่หมอฝึกหัด?" เขาชะงักเล็กน้อยก่อนจะหันหน้ามามองฉัน

"อื้ม คุณก็เห็นฉันไม่ใช่หรอคะตอนนั้นคุณถึงเข้ามาในห้องนี้"

"ขอโทษนะพอดีตอนนั้นฉันตกใจกับบาดแผลตามร่างกายของเธอเลยไม่ได้ขอโทษที่เห็นเข้าโดยไม่ได้รับอนุญาตน่ะ แต่พอเข้ามาอีกทีก็เห็นเธอนอนหลับซะแล้วแถมแผลพวกนี้ก็ดูรุนแรงมากด้วยฉันเป็นห่วงกลัวว่าแผลพวกนี้จะได้รับการรักษาไม่ดีน่ะ"เขายิ้มแห้งก่อนจะโค้งตัวขอโทษ

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ถ้าอยากจะศึกษาเป็นแนวทางล่ะก็..ฉันอนุญาตค่ะ"

"..แต่เธอรู้สึกไม่ดีไม่ใช่หรอที่ให้คนอื่นมาเห็นแผลแบบนี้" ฉันเบิกตากว้างเล็กน้อย

"ฉัน มิญ ค่ะ แล้วคุณล่ะคะ?"

"ผมอูทิลครับ ขอโทษนะครับผมต้องเป็นฝ่ายแนะนำตัวก่อนแท้ๆ"เขายิ้มแห้งอีกแล้ว(?)

"แค่นี้ก็ถือว่าเป็นคนรู้จักกันแล้วนะคะ ถ้างั้นเชิญศึกษาเป็นแนวทางเลยก็ได้ค่ะ"ฉันหันมองเขาเล็กน้อย

"ขอบคุณนะครับ" ...เป็นแค่คำขอบคุณแท้ๆแต่ทำไม...มันรู้สึกอบอุ่นจังนะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***