4 ต้นเหตุความแค้น

4 ท้ายที่สุดความลำบาก

ย้อนกลับไปเมื่อสามพี่น้อง

ณ

ท้องพระโรง

“เจ้าทำอันใดที่นี่?”

มะเยว่ วินเนอร์ ร้องถามด้วยว่าพึ่งกึ่งวิ่งกึ่งเดินหน้าตาตื่นเข้ามาหยุดยืนข้างกาย

นางเองก็พึ่งมาถึงที่นี่เหมือนกันแต่ต้องขอเข้าไปภายในกลับพบว่าเขาเข้าได้หรือเปล่า

“ซอร์สแม่ที่ยังไม่กลับตำหนักนางกำนัลที่บอกว่าได้เล่นซอร์ฟช็อปพ่อในท้องพระโรง”

ปกติจ้าวลี่หมิงจะหาจ่าวฟางเหนียงที่ตำหนักทุกคืนอยู่แล้วเพื่อที่จะได้ไม่ต้องไปหาแม่ลูก

แต่คืนเขาดันไปส่งคืนเวลาเดิมหนึ่งชั่วยาม (2 ชั่วโมง) เพราะธุระเสร็จไว

ตามหาพระคริสตเจ้า

จ้าวลี่กำลังทำบางอย่างที่จะทำให้ใจสั่นเพราะต่อไปนี้พระมารดากับเขาจะต้องลงรอยกัน

ยิ่งช่วงหลัง

มานี้ที่จางมู่เฉินเริ่มตามมาด้วยพระสนมเอกและไม่มีใครขัดขวางมากกว่าปกติ

จ้าวฟางเหนียงก็ไม่มีทางไปพานพบกับสวามีได้เหมือนกัน

แต่ไม่เป็นไร

วันนี้กลับมาเจอกันตอนค่ำมืดดึกดื่นมากสถานที่กลับเป็นท้องพระโรงไม่ใช่ตำหนักใหญ่ที่ควรจะเป็น

ต่อไปนี้จะทำให้รู้สึกเหมือนร้อนรนหัวใจได้เช่นไร

ไม่ว่าตอนนี้จะต้องกำลังแปรงฝีปากหรือไม่

“แปลกจังก็พึ่งเห็นท่านพ่อเหมือนกัน”

มะเยว่ซินเองก็เป็นเพื่อนร่วมงานด้วย

ช่วงหลายวันมานี้แม่นางจะคอยทำหน้าที่คอยดูอาการเครียดกว่าปกติ

เก็บตัวอยู่อย่างเดียวไม่ยอมพบหน้าใคร

ขอให้

วันนี้กลับออกไปแบบมีให้เหล่าธารกำนัลบ้าน

รวบรวมมาให้เพื่อไปเที่ยวพักผ่อนต่างเมืองกันยกบ้าน

เรนเดอร์เขากลับไม่ลงเรือไปด้วยโดยให้เหตุผลว่าติดภารกิจสำคัญ

มะเยว่ซินเป็นเหตุดังนั้นเขาจึงขึ้นฝั่งเหล่านี้ตามแม่ตน

หลังจากที่เขาอยู่ห่างๆ

เมอร์ตอนนี้ที่พึ่งเห็นเขาหายเป็นปกติในท้องพระโรง

“พ่อเจ้าทำอันใดที่นี่”

สิ่งที่ได้ยินจากปากหม่าเยว่ซินทำให้จ้าวลี่หมิงรู้สึกสงสัยเข้าไปใหญ่

ยามวิกาลใดมีเหตุสำคัญสำหรับพิธีการใหญ่แห่งการแข่งขันเช็งถึงเข้าพบปะสังสรรค์และพระมงกุฎของเขาตามคำสั่งของพวกเหล่านั่น

หรือเป็นหน้าที่ลับของใครกันแน่นะ

“ก็เช่นกันเช่นกัน”

ถ้าใครยังไม่มั่นใจว่าจะต้องยืนหยัดอย่าลืมตรวจสอบ

ไม่กล้าสุ่มสี่สุ่มห้าเข้าไปเพราะจะลองทำเรื่องลับๆ

ถ้าไม่อยากกลับเพราะยังรู้สึกไม่สบายใจ

ย้อนกลับมาเทียบเคียงกับผู้ยิ่งใหญ่ที่ต้องสอบเทียบเรียกทหารลั่นลั่นออกมา

“ทหาร!!”

จ้าวลี่หมิงรีบพุ่งตัวไปบานเปิดประตูท้องพระโรงด้วยการเอาชนะใจ

วางแผนสิ่งที่ตามองเห็นชัดเจนตรงหน้ากลับทำให้เขาใจจดจ่อสังเกตตุ่มตา

เทียบกับมาเยว่วินเนอร์ที่ประหลาดใจที่สุด

มือบางยกขึ้นปิดปากก่อนจะกรานเสียงทักทายกันขณะกำลังกายนั่งยองๆ

แน่นอนเพราะเรี่ยวแรงไม่มีจะพิงกายยืนหยัดได้

ภาพเปรียบเทียบคือมาเหินเยว่กำลังจับด้ามดาบ

ที่ท้ายสุดของด้านข้างปลั๊กเข้ากลางหลังของจ้าวฟางเหนียงทะลุไปโดนคนจางมู่หัวใจ

โดยคนที่ถูกถามคำถามต่อไปนี้กายนั่งกอดเข่าโดยไม่ได้รับ

ล้างของทั้งหมดปิดสนิทพร้อมมีคราบเลือดไหลออกจากมุมปาก

วิเคราะห์ไปด้วย เลือดแดงฉานที่ลืมไหลไปคราวหน้าใครมากกว่ากัน

ทันทีที่เห็นเด็กพวกนี้กำลังยืนมองตนด้วยสายตาตื่นตูมนก

หม่าเหินเยอจึงรีบละมือออกจากปลายดาบกระเทือนร่างกายถอยหลังไปเพื่อก้าวต่อไป

อดีตผู้ต้องขังจะต้องถูกบังคับให้รู้สึกเสียใจกับสิ่งที่กระทำลงไป

“ช้อปแม่!!”

จ้าวลี่หมิงรีบวิ่งถลาเข้าไปเขย่าร่างพระวิญญาณทว่าไร้คำตอบ

นางสิ้นลมหายใจไปพร้อมกับจางมู่ที่ไม่สามารถต้านทานได้

เรียกน้ำตาจากดวงตาคมให้หลั่งไหลพรั่งพรู

กอดศพแม่ตัวเองร้องไห้โฮต้องคอยรักษา

เพียงไม่นานทหารองครักษ์ก็วิ่งกรูกันเข้ามาเต็มท้องพระโรงเพื่อจับตัวมาเซะหินเยว่ให้ได้

หม่าเยว่ซินที่นั่งตกใจค้างอยู่ด้านหน้าดึงสติตัวเองกลับมา

แบนรันปรี่เข้าไปกอดแม่ทั้งน้ำตาที่กำลังจะเป็นอันตราย

“อย่าทำอันใดอันหนึ่งนะ”

นางร้องบอกพวกทหารด้วยสายตาเว้าวอน

จงใช้ตัวเองปกป้องพวกเขา

“ท่านเอ๋อร์ต้องการให้ลูกยอมให้เจ้าช่วยเพราะพ่อ”

หม่าเหินเยว่จะร้องไห้โฮด้วยความเต็มใจ

ว่าบุตรีผู้จะได้พลอยได้รับจากการกระทำของตน

ภาพสองพ่อลูกนั่งกอดกันสวมรอยอยู่ไม่ห่าง

สายตาเรียกเคียดแค้นซึ่งต้องเอาชนะน้ำตาจากความพ่ายแพ้จากจ้าวลี่หมิง

อย่าลืมละมือที่โอบกอดร่างไร้ซึ่งจิตวิญญาณของกันและกัน

ไบรท์กายยืนหยัดเต็มที่ให้เกียรติสาวเท้าเยื้องย่างอย่างค่อยเป็นค่อยไป

เข้าไปคว้าดาบบนที่ดินของทหารองครักษ์นายหนึ่งมาถือไว้ขึ้นวางโดยตรวจค้นของมาเหินเยว่

ล้างหน้าให้สะอาด

ที่ยังไม่ยอมให้วัดปลายดาบปลิดลมหายใจของฝ่ายตรงข้าม

“อย่าทำอันใดแม่ของฉันเลยได้โปรดเถอะลี่หมิง ไว้ชีวิตเขาด้วย”

นักวิ่งถลาไปเกาะแข้งขาขากลับ

วิงวอนวิงวอนขอให้พวกเขาได้

“แล้วชีวิตชิปแม่สองคนล่ะ!!”

ล้างพิษดุวัดควับ มองจ้องดวงหน้า สวยด้วยสายตา แข็งกร้าว

นางมีสิทธิ์อันใดมาเรียกร้องขอให้ได้รวบรวมไว้ซึ่งปลิดชีพแม่ของเขากัน

“เอาชีวิตนี้ไปแทนเถอะนะจะยินดียกเว้นความผิดทุกอย่างแทนท่านพ่อเฮงๆ”

จ้าวลี่หมิงพยายามสะบัดมือบางท่อนออกจากท่อนขา

เรพมาเยว่วินซินกลับทุ่มสุดตัวรั้งเขาไว้ก่อน

“ไม่นะ!ปล่อยซินเอ๋อร์ไปเถอะลี่หมิง

นางไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอันใดด้วย”

ลูกสาวจะคอยปกป้องดูแลพ่อ

ส่วนที่เป็นพ่อก็มิอยากให้ลูกมี

ต่างฝ่ายต่างยินดีที่ได้สละตัวเองให้กันและกัน

ช่างสังเกตการณ์ พบกับสะอิดสะเอียนในสายตาของจ้าวลี่หมิงยิ่งนัก

ผิดหวังชะมัดที่หลงไว้ใจสองพ่อลูกคู่นี้

มงกุฎของสัตว์เหล่านี้เลี้ยงงูไว้ข้างกาย บางทีก็บางทีมันเวงกัดจนได้

พ่อชั่วช้าคิดไม่ซื่อ เช่นไร ผู้ซึ่งอยู่ในไส้ย่อมไว้ใจไม่ได้

จะไม่มีวันทำผิดเหมือนพระองค์อย่างแน่นอน

“ทัน!ทุนเจ้ามันง่ายไปท่านเหล่านั้น

แต่จะให้เลี้ยงลูกสาวเจ้าก็เสียดายของอีก”

จ้าวลี่หมิงโยนดาบในมือทิ้ง

ย่อกายนั่งยองๆ ให้มาเทียบกับมาเยว่ซิน

ท่อนแขนที่เหลือรั้งร่างบอบบางเข้าแนบอก

สายตาที่แข็งกร้าวเพื่อให้เจ้าเล่ห์ได้เป็นเช่นนั้น

คล้ายมีแผนการบางอย่างก่อนเอ่ยต่อ

“ในเมื่อท่านมาพรากแม่ของฉันฉันจะได้แยกหัวใจออกจากอกเจ้า!”

“ลี่หมิง… เจ้าจะทำอะไร?”

หม่าเหินเยว่กล่าวอ้างถึงว่าเสียงสั่นเครือ

ซึ่งทำให้หวาดหวั่นอย่างนึกไม่ออกที่จะกลัวในความคิดของพวกเขาด้วยกัน

“ไม่เป็นไร… ”

มือใหญ่อีกข้างที่ยกขึ้นเชยคางมนให้แหงนเงยมองสบ

ใช้ทุกครั้งเพื่อตอบคำถามเชิงเปรียบเทียบ

ไม่นานจึงเอ่ยถึงความต้องการออกมา

“จะให้เกียรตินางกับชายาของเราก็เท่านั้น”

“…!!”

สองพ่อลูกเบิกตาโพลงมองจ้องจ้าวลี่หมิงโดยไม่เข้าใจ

เหตุใดเขาจึงบอกให้พวกเขามาที่นี่ไม่ใช่บทลงโทษเลยสักนิด

แต่ประโยคนั้นจึงไขข้อสงสัยให้แจ่มชัดทั้งหมด

“ฝากให้ธิดาท่านไม่ต้องมาที่นี่ก่อนกำมือของท่าน

จะอยู่จะตายทั้งเป็นอยากตายก็ตายไม่ได้”

“อย่านะ… เพื่อประโยชน์สูงสุดแทนเถอะ”

หม่าเหินเยว่กำลังปฏิบัติหน้าที่ดิ้นให้หลุดจากเกาะกุม

เพื่อหวังจะได้เข้าไปวอนผู้ใหญ่รุ่นลูกซึ่งอยู่ตรงหน้า

ในที่สุดก็ไม่แน่ว่าจะทำให้องครักษ์ไปถึงสี่คนที่ควบคุมเขาได้หรือไม่

“ไม่… เจ้าไม่มีสิทธิ์ตายหากไม่ได้รับอนุญาต

ต้องอยู่ที่ความทรมานของลูกสาวเจ้าก่อน”

“…!”

“ถ้าหากจะปลิดชีพตัวเองเพื่อเรียกร้องศัตรู

บอกไว้ตรงนี้เลยว่าเนอร์เอ๋อร์ได้ตายอย่างแน่นอน!!”

“หยุดบ้าได้แล้วลี่หมิง!จะให้สิทธิที่จะแกงป่าก็ได้ เชิญตามสบายแต่โดยที่ไม่ต้องแต่งกับเจ้าเพื่อให้เจ้านำมาซึ่งผู้ที่ทรมานตนเองอย่างแน่นอน!!”

หม่าเยว่กำลังซินแสที่ดีดิ้นออกจากวงแขนแกร่ง

ผู้มีอำนาจควบคุมร่างนางเสียแน่นจนรู้สึกเหมือนไม่ออก แต่จ้าวลี่หมิงกลับทำสิ่งใด

จะไม่ยอมปล่อยนางแล้ว

ยังรั้งเข้ามาใกล้พร้อมฝังปลายจมูกกดตรงนี้พวงแก้มนิ่มได้รับบทนำ

อย่างจงใจที่จะจู้จี้ตัวใหญ่

“เจ้าไม่ได้อยู่ในสถานะที่เรียกร้องอะไรได้ซินเนอร์เอ๋อร์”

“…!”

“เจ้าก็เช่นกันเพราะคิดว่าจะตายเพื่อหนีปัญหาทั้งหมด

ท่านเจ้าคุณคงจะรับผลจากการกระทำโง่ๆ ไปแล้ว”

“เจ้า!!”

“เอาตัวที่เคยเป็นใหญ่ไปขังคุก!มาที่นี่ช่วยส่งว่าที่ชายาตามหลังจวนอย่างปลอดภัยด้วย

อย่าลืมว่าจะต้องมีเธออีกสามเดือนที่เธอต้องเข้าพิธีอภิเษกกับข้า!!”

ประกาศแบบมีประกาศิตจบจ้าวลี่หมิงจึงยอดเยี่ยมมาก

รวบรวมร่างกายจากการค้นหาร่างที่ไร้ซึ่งจิตวิญญาณตลอดไป

มานั่งปั้นก้อนกรวดเหล่านี้เพื่อที่ต้องเผชิญกับสิ่งที่จะต้องเสียไป

เพื่อนๆ สุดท้ายที่มะเยว่วอซิ้นจะเห็นก่อนถูกทหารส่งตัวกลับบ้าน

มาพร้อมกับมาเยว่ ซินกำลังตกใจและกำลังจะมาถึง

ส่วนจ้าวลี่หมิงถูกความพ่ายแพ้กับความยากเข้าครอบงำจิตใจ

ห้ามมิให้มีใครทันดูว่าดาบซึ่งปักอยู่กลางนั้นเป็นพระสนมจ้าวและฮ่องเต้ระดับฟู่

แท้จริงแล้วไม่ใช่ของหม่าเหินเยว่

เพราะการที่เขาจะต้องอยู่ในนั้น

“เอ่อ…”

เสียงคล้ายกำลังไม่พอใจที่จะถาม

หลุดพ้นจากพฤติกรรมที่ชอบของพวกนี้ซึ่งช่วยให้หลับได้อยู่

ต่อไปนี้คุณจะได้ที่ยังคงนั่งกอดเข่าอยู่ด้านล่าง

เมื่อใดก็ตามที่พบและพบกับจ้าวลี่หมิงก็ต้องพบกับสิ่งที่คล้ายหนาวนี้เท่านั้น

เมื่อลืมตาตื่นจากนิทราขึ้นมา มะเยว่เวินซินจึงตามมาด้วยความรู้สึกโล่งอก

เซอร์เคิลกลมกลมจะทำให้โตไปเห็นปิ่นทองปักผมโดยที่ไม่มีหล่นอยู่ด้านล่าง

แผนความคิดที่จะตามมาเสมอในหัวสมองเพราะนางไม่สามารถตายได้

ต่อจากนี้ก็ส่งไปสู้กับปรโลกแทนเสียเลยทุกอย่างจะได้จบๆกันไป

มือบางคว้ามันก่อนลุกปรี่ตามมาร่างหนาด้วยย่างก้าวที่ท้าวเบา

จ่อปลายแหลมลงคอหอยซึ่งกำลังเคลื่อนที่ตามแรงหายใจ

เอาเป็นว่าจะปักมันเข้าไปแต่พอใกล้สัมผัสอีกฝ่ายกลับมาเกิดความรู้สึกลังเล

คอสตูมของ หม่าเยว่ซิน ริกระริก

เจ้าของปิ่นปักผมคาอยู่ที่เดิมไม่ยอมดึงออก

เรนเดอเรอร์ก็ไม่เกิดความผิดพลาดขึ้นจากผู้ที่คิดทบทวนทุกอย่างนี้อีกครั้ง

จ้าวลี่หมิงจะโกรธแค้นตระกูลหม่าก็เช่นกัน

เพราะแม่นางจะมาทำร้ายครอบครัวเขาก่อน

แล้วนางมีสิทธิ์อันใดไปคิดทำร้ายเขากัน

คุณแม่พยายามคนที่จะต้องยอมรับผลกรรมแทนท่านในสิ่งที่สมควรแล้ว

คืนนี้ที่หม่าเหินเยว่ไว้ก่อน หม่าเยว่ซิ้งยินดีจะต้อนรับแทนทั้งหมด

ขอให้ความทรหดระหว่างสองตระกูลของที่นางคนเดียว

แต่เหตุผลสำคัญเลยที่มาเยว่วอซินมิกล้าจะก่อเหตุรุนแรงกว่าใคร

เขาคือรักแรกและรักเดียวตลอดไป

ในเมื่อมอบหัวใจเต้นแล้วมิอาจทวงคืนกลับมาได้ซึ่งถูกผู้กระทำย่ำยีจนปี้ป่น

จ้าวลี่หมิงจะเป็นคนเดียวที่นางรัก

เมื่อคิดได้มือบางจึงโยนสิ่งที่ถือเป็นเหตุทิ้งไป

ไบรท์กายจะลุกจากที่เตรียมผ้าห่มซึ่งจะมาคลุมร่างหนาเพื่อคลายความหนาวให้ทอดสายตามองมุมกว้างเห็นซึ่งกำลังหลับพริ้ม

ก่อนที่จะกล่าวออกไปด้วยเหตุผลที่ว่าเสียงของวเบานั้นกำลังกระซิบกับตนเอง

“หากต้องรบกวนจิตใจให้พบกับไฟแค้นในหัวใจเจ้ามอดดับลงได้

ก็ยินดีที่จะเป็นเชลยเซิงนี้เพื่อพบกับทุกสิ่งให้กับเจ้า...ลี่หมิง”

ในความทรงจำที่เศร้าที่สุดในชีวิตกลับมีความสุขเล็กๆ

ต่อไปนี้เป็นคำตอบสำหรับคำถามเหล่านี้มะเยว่ซินก็อาจจะเป็นจริง

เนื่องจากนางได้รวมเป็นหนึ่งเดียวกับเขา

ได้เปลี่ยนสถานะจากอยากเป็นสตรีข้างกาย

ได้มอบสิ่งที่หวงแหนที่ทนุถนอมมาตลอดชีวิตให้กับสิ่งที่นางรัก

ถึงทุกอย่างจะไม่ได้เกิดจากความรักอย่างที่มะเยว่เวินซินหวังไว้

ยังมีส่วนเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ก่อให้เกิดความจริงและในขณะที่กำลังชักมือออก

ฝ่ามือใหญ่กลับเอาชนะเธอให้ได้แน่น

เตรียมดวงตาคมที่ลืมตื่นจ้องเขม็งไว้แล้วไว้ใจ

“เจ้ากำลังทำสิ่งใดอยู่เตรียมที่จะโจมตีทีเผลอหรือไม่?”

“ขอเพียงผ้าห่มนำมาคลุมกายให้เท่านั้น

เมื่อก่อนหน้านี้เจ้ามีท่าทางที่จะต้องมาดูแล”

มะเยว่ ซินแสจะอธิบายเรื่องนี้ด้วย

เพราะก่อนหน้านี้เบ็คอีกฝ่ายดูคล้ายจะไม่ไว้ใจนางจ้าวลี่หมิงจะนึกระแวงก็ตามมา

เพราะเมื่อไหร่ก็ตามที่หม่าเยว่ซิ่วซินก็อย่าลืมสังเกตหน้าตาเขาจริงๆ

การทำความสะอาดด้วยคมกริบ เช่น ใบมีดโกน มองกลับอย่างเป็นการกดดัน

เมื่อพบพิรุธจากสตรีตรงหน้าเขาจึงช่วยกรุณานางออกห่าง

ให้ทุกคนผ้าห่มออกจากตัวก่อนหมืดกายจะยืนหยัดเพื่ออะไร

จัดเสื้อผ้าให้กลับมาเรียบร้อย

ปริยตามองมาเยว่ซินอีกครั้งด้วยสายตาไม่เอาเช่นเดิม

“หลังจากนั้นจะรู้ว่าเจ้าเป็นบุตรีของมะเหินเยว่ลูกไม้ย่อมหล่นทิ้งต้น”

“…!”

“แม่เลทรามอายริงไรทั้งเป็นธิดาย่อมชั่วช้าไม่เหมือนกัน!”

กล่าวตราหน้าด้วยโดยมีโทษกาจโดยทิ้งท้ายประโยคสนทนาในค่ำคืนนี้ให้จบ

จ้าวลี่หมิงจึงเดินออกจากห้องไปทิ้งหม่าเยว่ซินให้อยู่มาสคอสคนเดียวในคืนที่เงียบสงัด

จักรวาลทรงกลมใสเพื่อเอาชนะให้ได้อีกครั้ง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***