บทที่2 เพื่อนคนใหม่

หลังจากที่เกิดเรื่องขึ้นกับซูเหลียนฮองเฮาหลี่ทรงพิโรธเป็นอย่างมาก นางมิได้พิโรธเรื่องที่เสินฮวารังแกซูเหลียนแต่นางพิโรธเรื่องที่เฉินหลิงนั้นไม่ยอมช่วยซูเหลียนผู้ที่เป็นภรรยาของเขา แต่เขากลับเลือกที่จะช่วยเสินฮวาแทน ฮองเฮาหลี่ทรงมีรับสั่งให้กักบริเวณเฉินหลิงเป็นเวลาหนึ่งเดือนและห้ามให้ผู้ใดเข้าตำหนักซู่หมินยกเว้นแต่คนของฮองเฮาหลี่ที่จะเข้าไปส่งนํ้าและข้าว

และเรื่องนี้นี่เองที่ทำให้เฉินหลิงโกรธซูเหลียนมาก

มากเสียจนเขาอยากจะปลดนางออกจากตำแหน่งพระชายา แต่ต่อให้เขาอยากจะปลดตำแหน่งพระชายามากแค่ไหนเขาก็มิอาจทำได้เพราะมันเกี่ยวโยงถึงความสัมพันธ์ของทั้งสองแคว้น

-จวนตระกลูหาน-

เสินฮวาเป็นบุตรสาวของท่านแม่ทัพหานกับ

ฮูหยินรอง ถึงแม้นางจะเป็นแค่บุตรสาวเมียรองของแม่ทัพหาน แต่แม่ทัพหานรักและเอ็นดูเสินฮวามากที่สุด เสินฮวาอยากได้อะไรแม่ทัพหานก็จะหามาให้ทุกอย่าง

"น่าเบื่อเป็นที่สุด!" เสินฮวาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะพูดออกมา หลายวันมานี้นางอยู่แต่ที่จวนมิได้ออกไปไหนมาไหนเลยเพราะปกติแล้วเฉินหลิงจะพานางเข้าวัง แต่ตอนนี้เฉินหลิงเองก็ถูกฮองเฮาหลี่กักบริเวณอยู่นางจึงมิได้เข้าวังอย่างปกติ นางรู้ดีว่าฮองเฮาหลี่นั้นไม่ชอบนางเสียเท่าไหร่แต่นางก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก

"คุณหนูเป็นอะไรหรือเจ้าคะ" อี้จูเอ่ยถามอี้จูเป็นสาวใช้คนสนิทของเสินฮวานางรู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับเสินฮวาทั้งคู่สนิทสนมกันเป็นอย่างมากและหากมีอะไรที่เสินฮวาไม่พอใจนางก็จะลงที่อี้จูอยู่เสมอ

"ก็ข้าอยากพบรัชทายาท นี่ก็หลายก็หลายวันมาแล้วที่ข้าไม่ได้พบกับเขา เพราะนังซูเหลียนแท้ๆที่ทำให้รัชทายาทเฉินหลิงถูกกักบริเวณ!" นางพูดด้วยความโกรธแค้นนางเอาแต่โทษว่าเป็นความผิดของซูเหลียนทั้งๆที่นางเป็นคนผิดแต่นางกลับโทษคนอื่น "ถ้าคุณหนูเบื่อข้าจะพาคุณหนูไปเดินเล่นที่นอกจวนดีไหมเจ้าคะ" พร้อมกับหันหน้ามาหาเสินฮวาด้วยรอยยิ้มอันใสซื่อ

"เอาสิ อยู่แต่ในจวนข้าเบื่อจะตายอยู่แล้ว"นางทำน่าเซ็งๆก่อนที่จะตอบกลับมา

-ตำหนักหยวนซี-

ซูเหลียนนั่งรินนํ้าชาอยู่ที่สวนด้านหลังของตำหนักเวลาที่นางมีเรื่องไม่สบายใจนางชอบมานั่งที่นี่ นางนั้นไม่ค่อยชอบออกไปไหนมาไหนนางเลยอยู่แต่ที่ตำหนักหยวนซี สำหรับซูเหลียนนั้นตำแหน่งพระชายาเป็นตำแหน่งที่ไร้ค่าสำหรับนาง นางมิอยากได้ตำแหน่งนี้เลยเสียด้วยซํ้าแต่นางต้องการหัวใจของเฉินหลิงเพียงเท่านั้น

"พระชายาเพคะ" ตู้เหมิงเรียกซูเหลียนด้วยใบหน้าที่แตกตื่น "ว่าอย่างไร" ซูเหลียนวางแก้วนํ้าชาลงบนโต๊ะก่อนที่จะเอ่ยวาจา ซูเหลียนสงสัยว่าทำไม

ตู้เหมิงต้องแตกตื่นขนาดนั้นหรือว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้นหรือ!? "รัชทายาทมาเพคะ"

ตู้เหมิงกล่าวด้วยวาจาที่ดูกระวนกระวาย เขาจะมาหานางทำไมกันนะรอยวันพันปีไม่เคยมาหาเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่วันนี้กลับมาหานางเสียอย่างนั้น หลังจากที่ตู้เหมิงกล่าวมาซูเหลียนก็รีบลุกขึ้นและเดินเข้าไปยังตำหนัก

"ถวายบังคมเพคะรัชทายาท" นางย่อตัวลงเล็กน้อย "พวกเจ้าออกไปให้หมด" เฉินหลิงพูดด้วยนํ้าเสียงที่แข็งทำไมเขาต้องให้คนออกไปด้วยเล่า

ดูท่าบรรยากาศไม่ดีเสียแล้วจะต้องเกิดเรื่องขึ้นกับนางเป็นแน่! สิ้นเสียงของเฉินหลิงสาวใช้ที่อยู่ในตำหนักก็ต่างกันพาออกไปรวมถึงตู้เหมิงด้วยเช่นกัน "ท่านมาทำอะไรที่นี่เพคะ" ซูเหลียนถามด้วยความสงสัยเวลาที่เฉินหลิงมาหานางจะต้อง

มีเรื่องเกิดขึ้นตลอด อยู่ๆเฉินหลิงก็กระโจรเข้าใส่ซูเหลียนพร้อมกับเอ่ยว่า "ข้าเกลียดเจ้า ข้าเกลียดเจ้าได้ยินไหม" เฉินหลิงผลักซูเหลียนจนล้มลงตอนนี้ร่างของนางลงไปนั่งอยู่กับพื้นเสียแล้ว

ซูเลียนพยายามพยุงตัวเองขึ้นมาก่อนที่นางจะตรงเข้าไปตบหน้าของเฉินหลิงหนึ่งฉากนางไม่ยอมเป็นผู้เสียเปรียบอยู่ฝ่ายเดียวถึงแม้นางจะรักชายที่ยืนอยู่ตรงหน้านั้นมากแค่ไหนก็ตาม

"ข้าจะมิยอมให้ท่านรังแกข้าอยู่ฝ่ายเดียวหรอกนะและจำเอาไว้ถึงแม้ข้าจะรักท่านอย่างสุดซึ้งแต่นั่น!ก็ไม่ได้แปลว่าข้าจะยอมให้ท่านรังแกข้าได้ง่ายๆ"

หลังจากที่เฉินหลิงได้ฟังคำพูดของซูเหลียนนั่นทำให้สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป เพราะเหตุใดนางจึงเปลี่ยนไปถึงเพียงนี้นี่ไม่ใช่ต่านซูเหลียนที่เขารู้จักสิ้นคำของซูเหลียนนางก็เดินออกจากตำหนักไป

"ตู้เหมิงไปกันเถิด"

"ไปไหนหรือเพคะ" ตู้เหมิงเลิกคิ้วเล็กน้อย

"ไปที่ไหนก็ได้ข้าไม่อยากเห็นหน้าชายผู้นั้น"

ตอนนี้นางโกรธเฉินหลิงมากแม้แต่หน้าของเขานางก็ยังมิอยากจะเห็นนางอดกลั้นมาตั้ง2ปีแต่ตอนนี้นางจะไม่ทนอีกแล้วนางจะมิยอมให้

เฉินหลิงกระทำนางอยู่ฝ่ายเดียวเป็นแน่!

-ยามเซิน- (15:00น.)

-ตลาด-

ซูเหลียนและตู้เหมิงก็พากันออกมาจากวังหลวงทั้งคู่ก็เดินหาของกินบ้าง ดูเครื่องประดับบ้างนางมิเคยรู้เลยว่าของพวกนี้จะมีขายตามตลาดวันนี้นางดูมีความสุขมากกว่าที่เคยเป็นนางออกมาจากวังหลวงนั่นเหมือนกับได้ออกมาเปิดหูเปิดตา

นางปรารถนาที่จะเป็นตัวเองมานานแล้วเพราะอยู่ในวังนางต้องทำเหมือนไม่มีความรู้สึกอยู่เสมอด้วยตำแหน่งของนางแล้วนางมิควรแสดงความรู้สึกใดๆทั้งสิ้น

จู่ๆก็มีชายคนหนึ่งวิ่งมาชนนางเข้าอย่างจัง

ร่างของทั้งคู่ลงไปกองอยู่กับพื้น ชายผู้นั้นลุกขึ้นและส่งมือให้ซูเหลียน ซูเหลียนเงยหน้าขึ้นไปมองแต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเขานั่นเอง!คนที่ช่วยชีวิตของนางไว้นางจับมือของชายผู้นั้น

"คือท่านนั่นเองที่ช่วยชีวิตข้า" นางส่งยิ้มให้แก่เขาเป็นรอยยิ้มที่ตู้เหมิงเองก็ไม่ได้เห็นมานานมากแล้ว

"ข้าขอถามชื่อท่านได้หรือไม่"

"ข้าชื่อหวังหยาซวี แม่นางล่ะมีนามว่าอะไร"

"ข้า...."นางมิกล้าบอกว่านางเป็นใคร เพราะนางเองก็กลัวว่าถ้าหยาซวีรู้เขาจะเกร็งเวลาที่อยู่กับนาง

"ข้ามีนามว่า จ้าวซู่เหริน" สุดท้ายนางเลือกที่

จะโกหกหยาซวีแต่ถึงอย่างไรสักวันตัวตนของนางต้องถูกเปิดเผยเป็นแน่!

ในระหว่างที่ทั้งคู่สนทนากันอยู่นั้นเสินฮวานางก็เดินมาเห็นพอดิบพอดี

"เอ๊ะ! นั่นมิใช่ต่านซูเหลียนหรอกรึ" นางพูดพรางพร้อมกับมองไปที่ซูเหลียน นางเองก็แปลกใจที่มาเจอซูเหลียนในที่แบบนี้เพราะปกติแล้วซูเหลียนมิชอบออกมาจากตำหนักหากไม่มีเรื่องเกิดขึ้นจริงๆ

"นางยืนคุยกับชายที่ไหนกัน" เสินฮวาเกิดความสงสัยขึ้นมาคนอย่างซูเหลียนหนะหรือจะมีเพื่อน

"ไม่ว่าจะเป็นชายมาจากที่ใดข้าก็หาสนใจไม่แต่เรื่องนี้คงจะต้องถึงหูของรัชทายาทเป็นแน่!"

รอยยิ้มของนางแฟงไปด้วยความชั่วร้ายใช่แล้วเสินฮวานางมิชอบซูเหลียนมาแต่ไหนแต่ไรเพราะนางเองอยากที่จะขึ้นเป็นพระชายาแต่ความฝันของนางกลับต้องล่มสลายในที่สุด

หลังจากที่เสินฮวาเห็นซูเหลียนยืนคุยกับชายแปลกหน้านางก็รีบกลับไปที่จวนตระกูลหานเพื่อที่จะนำข่าวนี้ไปบอกกับแม่ทัพหานผู้เป็นเสด็จพ่อของนาง แม่ทัพหานนั้นต้องการให้เสินฮวาเป็นฮองเฮาจึงทำทุกวิธีทางเพื่อเขี่ยซูเหลียนลงจากตำแหน่งพระชายา

"แม่นางมาจากตระกูลจ้าวหรือ" หยาซวีเอ่ยถาม

"ถูกต้องแล้ว แต่ตัวข้านั้นต้องเข้าไปทำงานรับใช้ในวังหลวงจึงมิค่อยได้ออกมาเสียเท่าไหร่" ซูเหลียนนางตอบด้วยความมั่นใจไม่มีความลังเลเลยแม้แต่น้อย "แล้ว....เราพอที่จะเป็นเพื่อนกันได้หรือไม่" ซูเหลียนนางนั้นอยากจะมีเพื่อนนอกจากตู้เหมิงแล้วนางก็ไม่มีใครเลย

"ได้สิ เหตุใดข้าใยจึงจะต้องปฏิเสธเจ้าด้วยเล่า"

หยาซวีส่งยิ้มให้นาง นางมิเคยได้รับรอยยิ้มเช่นนี้มาก่อนหยาซวีเป็นคนแรกที่ยิ้มให้นางเช่นนี้

ซูเหลียนอยากให้เฉินหลิงยิ้มให้นางแบบนี้บ้างขอเพียงแค่ครั้งเดียวก็ถือว่าเพียงพอแล้วแต่นางก็รู้ดีว่านางไม่มีวันได้รอยยิ้มเช่นนี้จากเฉินหลิงแน่

"เจ้าบอกข้าว่าเจ้ามิค่อยได้ออกจากวังใช่หรือไม่"

"ถูกต้อง" นางพยักหน้าเล็กน้อย

"คืนนี้ข้าจะพาเจ้าไปในที่ที่หนึ่ง เจ้ามารอข้าที่

สะพานแม่นํ้าหวายในยามไฮ่" เอ๊ะ!ที่สะพานแม่นํ้าหวายหรือ!? นั่นมันที่ซูเหลียนได้พบกับหยาซวีเมื่อครั้งก่อนที่นางตกนํ้าหนิ "ได้แล้วพบกัน" นางส่งยิ้มให้หยาซวีก่อนที่จะเดินจากมา

"ท่านจะไปพบเขาจริงหรือ" ตู้เหมิงถามนาง

นางเองก็สงสัยโดยส่วนตัวแล้วนางมิค่อยไปไหนมาไหนกับคนที่เพิ่งรู้จักแต่ทำไมกลับหยาซวีนางยอไปง่ายดายถึงเพียงนี้ "อืม" นางตอบเพียงสั้นๆแต่ได้ใจความซูเหลียนรู้สึกถูกชะตากับชายผู้นี้มากนางจึงยอมไปกับหยาซวีง่ายๆพวกนางทั้งคู่ก็พากันกลับเข้าวังเพื่อนเตรียมตัวสำหรับคืนนี้

*หมายเหตุ ยามไฮ่\=21:00น.-22:59น.

ตามจริงแล้วเฉินหลิงนั้นต้องถูกกักบริเวณเป็นเวลา1เดือน แต่ฮองเฮาหลี่ลดหย่นโทษให้เหลือแค่7วัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***