แม่พุดซ้อน

หญิงสาวผิวพรรณสีเหลืองนวลในชุดไทยโบราณห่มสไบสีม่วง ใบหน้ากลมหน้าตาจิ้มลิ้ม ซึ่งตอนนี้มีบ่าวกำลังจัดแจงชุดให้

“คุณพุดซ้อนเจ้าคะ! คุณหญิงให้มาถามว่าใกล้เสร็จหรือยังเจ้าคะ” เสียงบ่าวที่ถามไถ่ด้วยน้ำเสียงกระแทกกระทั้นมาจากด้านนอกห้อง

พูดไม่ทันขาดคำประตูก็เปิดออกทำให้บ่าวที่ถามอยู่หน้าประตูสะดุ้งโหยง

“มึงมิอยากมีปากไว้กินข้าวฤๅ อีฟัก” บ่าวที่ออกมาจากห้องพูดจายั่วยุคนที่อยู่ข้างนอก

“พูดจากระแทกกระทั้นใส่แม่นายกู มิรู้จักที่ต่ำที่สูง” บ่าวอีกคนพูดเสริม

ฟักตอนนี้สีหน้ากลับหงุดหงิด ดูสั่นกลัวเล็กน้อย

"เสร็จแล้วก็ไปซีเจ้าคะ" ฟักเหวี่ยงสีหน้า สะบัดก้นแล้วเดินนำไป

“แม่พุดซ้อน ทำไมถึงให้ผู้ใหญ่รอนานเล่าเจ้า” หญิงสาวผิวพรรณเหลืองนวลใบหน้าผ่อง อยู่ในชุดสไบสีชมพูทักถามด้วยเสียงอ่อน

“ข้าแต่งตัวนาน ทำให้มาช้าเจ้าค่ะ เจ้าคุณพ่อ”

“ก็รีบไปเสียได้แล้ว ประเดี๋ยวจักไปมิทันกาล” ผู้เป็นเจ้าของเรือนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ แต่ทรงอำนาจ

เมื่อทุกคนลงเรือกันหมด แต่แม่พุดซ้อนกลับยังมิลงเรือสักที ทำให้คนบนเรือกลับมองเป็นตาเดียวว่าทำไมนางถึงไม่ลงเรือ

“แม่พุดซ้อนจักชักช้าอยู่ไย ทำไมมิลงเรือเล่า” หญิงสาวผู้ทรงมีอำนาจในเรือนนี้กล่าวขึ้นเมื่อเห็นแม่พุดซ้อนมิลงเรือมาด้วยน้ำเสียงว่ากล่าว

“ข้ามิใคร่อยากจักนั่งเรือลำเดียวกับผู้ที่มิใช่ครอบครัวของข้าดอก… ไอ้มั่นมึงไปเตรียมเรือให้กูใหม่ประเดี๋ยวนี้” หลังจากแม่พุดซ้อนตอบกลับเสร็จ ก็รีบสั่งบ่าวให้นำเรือมาอีกลำ

“แล้วเจ้าคุณพ่อมิใช่ ครอบครัวเจ้าฤๅ” หญิงสาวหน้าผ่อง ผิวพรรณนวลพูดด้วยน้ำเสียงอ่อน

“เอ้า! มิต้องพิรี้พิไรกัน ให้นางนั่งเรืออีกลำไปเถิด… ไอ้มิ่งออกเรือ” ผู้ที่เป็นใหญ่ในบ้านพูดด้วยน้ำเสียงดูทรงอำนาจจบ แลสั่งให้บ่าวรีบออกเรือ

เมื่อมาถึงเรือนของพระยาพิสัยซึ่งเป็นเกลอของพระยาหัสดีผู้เป็นพ่อของแม่พุดซ้อน และแม่บุหลัน

“ข้าไหว้เจ้าค่ะเจ้าคุณลุง คุณหญิงป้า”

“ไหว้พระเถอะแม่บุหลัน” พระยาพิสัยตอบกลับแม่บุหลันด้วยใบหน้ายิ้มแย้มต้อนรับแขก

“มาทางนี้เถิดคุณหญิงสร้อย แม่บุหลัน แลแม่พุดซ้อนด้วยหนาเจ้า” คุณหญิงสายหยุดเชิญแขกของตนเข้ามานั่งข้างใน

จวบจนมาถึงเวลาบ่าย งานบุญบ้านก็เสร็จสิ้น พระยาหัสดีแลลูกเมียท่านจึงขอตัวกลับเรือน ระหว่างทางกลับใกล้จะถึงเรือนนั้นเรือของแม่พุดซ้อนเกิดโคลงเคลง

“ไอ้มั่นพายเรือให้มันดี ๆ หน่อยสิวะ” เย็นบ่าวของแม่พุดซ้อนพูดขึ้นเมื่อเห็นเรือนั้นโคลงไปมา

“กูเวียนหัว มึงพายให้มันดี ๆ หน่อยไอ้มั่น หรือมึงจักอยากโดนหวายลงหลัง” แม่พุดซ้อนพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“ขอรับ”

หลังจากไอ้มั่นตอบรับได้ไม่นานเรือกลับโคลงไปมามากขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้แม่พุดซ้อน แล้วบ่าวในเรือส่งเสียงกรีดร้องด้วยความตื่นกลัว จนทำให้เรือลำหน้าต่างหันมาดูกันว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่นานเรือก็ล่มต่อหน้าต่อตาคนเรือลำข้างหน้า เมื่อพระยาหัสดีเห็นว่าเรือของลูกตนนั้นล่ม แลสั่งบ่าวไพร่ให้รีบไปช่วยลูกของตน

“พวกมึงรีบไปช่วยลูกกูประเดี๋ยวนี้!”

ฝ่ายทางแม่พุดซ้อนพยายามตะเกียกตะกายน้ำ พยุงตัวขึ้นมาแต่กลับมีมือพยายามกดเธอให้จมลงไป พุดซ้อนพยามยามดิ้นสุดฤทธิ์ จนมือไปดึงสิ่งของอะไรได้บางอย่าง แต่ตอนนี้ฟองอากาศจากปอดเริ่มพวยพุ่งออกจากปาก มวลน้ำไหลทะลักเข้าปากและลำคอ ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบลง…

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***