ข้อตกลง

หลังจากที่นางสลบไป ผ่านหนึ่งอาทิตย์ ซื่อเหมี่ยวก็ยังอยู่กับลูกเพราะไม่ยอมให้มารดาไปไหน เจียเฟิ่งเองก็ตามใจบุตรชาย แต่มีอยู่อย่างหนึ่งที่เปลี่ยนไปคือ ซื่อเหมี่ยวกับเจียเฟิ่งนั้นทำเหมือนว่าทั้งสองรักกันต่อหน้าลูกเท่านั้น เพราะอยากให้จื่อลูมีความสุข ข้อเสนอนี้เจียเฟิ่งเป็นคนคิดขึ้นมา จนกว่าที่จื่อลูโตมากพอที่จะเข้าใจเรื่องนี้ ถึงตอนนั้นซื่อเหมี่ยวก็คงไม่มีชีวิตอยู่แล้ว นางคิดเช่นนั้นเลยรับข้อเสนอ ใช่ว่านางจะทำใจกับการตายหกปีนี้ นางต้องหารักษาตัวเองให้ได้ มันต้องมีวิธีที่สามารถถอนพิษได้ ตั้งแต่ที่ได้อยู่ที่จวนใช่ว่าจะกินนอน หลังจากพาลูกเข้านอนก็ไปนอนกับคนใช้ เช้ามาเข้าครัว แม้เจียเฟิ่งไม่ได้บอก แต่นางก็ละอายใจ เขาเพียงต้องการลูกมิได้ต้องการมารดาลูกด้วย เป็นเพียงที่ติดสอยห้อยตามลูกมา 

นางกำลังพาลูกมาเล่นที่สวน ส่วนเจียเฟิ่งไปด้านนอก ช่วงนี้เขาค่อยข้างยุ่ง เลยเจอกันตอนทานข้าวเย็น นางมองบุตรชายที่ที่วิ่งเล่นกับบ่าวรับใช่อย่างสนุกสนาน ก่อนที่จะวิ่งมาหามารดา ชวนไปเล่นซ่อนหา จนเวลาเย็น ซื่อเหมี่ยวนั้นเหนื่อยไปนั่งพักส่วนบุตรก็ยังขี่คอ เล่นกับบ่าวรับใช้ เห็นลูกยิ้มนางก็มีความสุข 

เมื่อก่อนได้วิ่งเล่นแบบนี้หรือเปล่า นางรีบปัดว่าคิดนี้ออกไป เรื่องผ่านมาแล้ว อย่าคิดให้มันปวดหัวดีกว่า 

"ท่านพ่อ.."เสียงบุตรชาย ทำให้นางออกมาจากความคิดก่อนจะมองบุรุษตรงหน้า ที่ยิ้มกำลังให้ลูกกำลังวิ่งไปหา เพราะความไม่ระวัง เด็กน้อยจึงล้มหน้าคะมำ คนเป็นพ่อที่เห็นลูกน้อยนั้นล้มกำลังรีบไปช่วยแต่

"อย่าเจ้าค่ะ"เสียงนางที่เอ่ยห้าม ก่อนที่นางจะเดินไปยืนดูจื่อลูค่อยลุกขึ้นช้าๆ ก็จะปัดเศษดินออก แล้วยิ้มกว้างจนแก้มปริ นางที่เห็นเช่นนั้นก็ยิ้มให้ลูกน้อย และนั่งไปปัดให้บุตรชาย 

ทั้งคู่อยู่ในสายตาของเจียเฟิ่ง เมื่อครู่เขานึกโมโหนางที่ใม่ให้ช่วย แต่พอเห็นลูกชายยืนได้ด้วยตนเองก็เข้าใจ หลายวันมานี้เขาให้คนสนิทนั้นค่อยติดตามนางทุกฝีก้าว กลัวมีแผนอะไรอีก แต่กลับตรงข้ามกับสิ่งที่เขาคิด ทำอาหาร ช่วยสาวใช้ เวลาที่จื่อบูนอน สิ่งที่เขาคิดไม่ถึงคือ นางไปนอนร่วมกับสาวใช้ แต่ไม่ไปนอนที่เขาจัดไว้ให้ ตอนแรกเขาจะมองข้ามไป สักพักนางคงทนไม่ไหวไปเอง ผ่านมาหลายวัน นางกลับไม่เอ่ยขอสิ่งใด ถึงยังไงความร้ายกาจของนางเขายังจำได้

ก่อนที่นางจะหนีไป

'ซื่อเหมี่ยว เจ้านำเงินเก็บไปไว้ไหน.."เจียเฟิ่งที่เดินเข้าห้องภรรยาก่อนจะเห็น ปิ่นปักผมที่มีมรกตงดงามบนผมภรรยา 

'เจ้าเอาเงินทั้งปีไปซื้อสิ่งนี้มาหรือ'เจียเฟิ่งเอ่ยด้วยความโมโห เงินนี้เขาเก็บไว้ใช้ซื้อเมล็ดไว้ปลูก นำไปซื้อตำราเรียนเพื่อสอบปีนี้ แต่...

'เหอะ..แต่ข้าเห็นมันลดราคา ข้าเลยต้องรีบซื้อ เงินนั้นค่อยหาใหม่ก็ได้ เจ้าอย่าห่วงมากนัก'

'เจ้าพูดอะไรของเจ้า ซื่อเหมี่ยวเจ้าเป็นอะไร ตั้งแต่ที่เจ้าจมน้ำ เปลี่ยนไปอยากกับคนละคน'

'ก็จำอะไรมิได้'

'นิสัยก็เปลี่ยนด้วยหรือ'พอทะเลาะกัน นางก็หนีไปพบกับชู้นั้น 

เจียเฟิ่งที่ยังนึกถึงความทรงจำเก่าๆ ก่อนจะถูกบุตรชายนั้นเรียกได้สติ เจียเฟิ่งจึงอุ้มบุตรชาย หันไปหาซื่อเหมี่ยวที่ก้มมือยืนอยู่ข้างๆ จึงเดินไป ซื่อเหมี่ยวพยายามตัดใจได้บ้าง เพราะต้องขอบคุณนิสัยของเขาที่เปลี่ยนไป ทำให้ตัดใจได้ง่าย นางเดินตามเขาไป ก่อนจะแยกออกมาทำอาหารในครัว 

...

"ท่านแม่มานั่งนี่เลยขอรับ"บุตรชายที่ตบโต๊ะข้างๆ บิดาโดยที่นางนั่งตรงกลางระกว่างทั้งสอง วันนี้ลูกชายตนเป็นอะไร ทุกวันเจ้าลูกชายจะนั่งข้างบิดามิใช่หรือ ทั้งสามได้ทานอาหาร โดยนางมักคีบผัก เนื้อให้บุตรชาย นางทำชิ้นเล็กให้ลูกตนโดยเฉพาะ 

เจียเฟิ่งที่เห็นกระทำของนางที่จะชอบคีบนั้นคีบนี้ให้ลูกโดยที่ตนเองไม่ได้เอาอะไรเข้าปากเลย เขาสังเกตมาหลายวัน นางก็ทำเช่นนี้ เจียเฟิ่งที่คีบเนื้อไปไว้ในจานของซื่อเหมี่ยวโดยไม่รู้ตัว จนนางหันมามองอย่างแปลกใจ เจียเฟิ่งที่ได้สติจน ไอเบาๆ

"อะแฮ่ม..เจ้าก็ทานบ้างเถอะ คีบอาหารให้แต่จื่อเอ๋อร์อย่างเดียวเจ้าจะอิ่มหรือ"เขาเอ่ยก่อนจะหันไปมองเจ้าลูกชายที่ยิ้มแป้น ข้าวยังเต็มปากรีบพยักหน้าตามพ่อตน 

"ขอบคุณเจ้าค่ะ" นางเอ่ยรับก็จะคีบเนื้อเข้าปาก เขาแสดงเก่งเสียจริง

จื่อลูเห็นเช่นนั้นก็ยิ้ม ตนน่าจะเปลี่ยนที่นั่งให้ตั้งนานแล้ว เด็กคิดในใจ และทานอาหารต่อ

ตกดึก

แสงจันทร์สาดส่องกระทบน้ำที่นิ่ง เสียงแมลงที่ดังอยู่ใกล้ๆ ซื่อเหมี่ยวหลังจากส่งลูกชายเข้านอน นางก็นอนไม่หลับมานั่งมองแม่น้ำ ที่ที่นางเคยตก เปลี่ยนทุกอย่างในชีวิต นางนั่งมองอย่างว่างเปล่า ก่องมีใครบางคนเดินมาจากด้านหลัง

"เจ้ามาทำอะไรที่นี้ "เสียงของเจียเฟิ่งทำให้นางหลุดออกมาจากความคิด ซื่อเหมี่ยวหันไปจะทำความเคารพ 

"ท่านเจ้าเมือง..ข้าเพียงนอนไม่หลับเจ้าค่ะ"นางพยายามนิ่ง รอให้อีกฝ่ายเอ่ยต่อ 

"วันนี้จื่อเอ๋อร์พยายามทำให้เราใกล้ชิดกัน.."

"เจ้าค่ะ ข้า" คนตัวสูงเลยเดินเข้าใกล้นางถึงรอคำตอบ"อย่างที่ข้าเคยบอกสามปีที่ผ่านมาความทรงจำข้าได้หายไป มีเพียงความทรงจำของครอบครับที่เติบโตมา และ....สามีที่ข้ารัก.."

"เพ้ออะไรของเจ้ากัน"เจียเฟิ่งที่หยุดการพูดของนาง ทำให้ซื่อเหมี่ยวชะงักไป ก่อนจะยิ้มน้อยๆ พร้อมกับพยายามกลั้นน้ำตา เจียเฟิ่งที่เห็นกิริยาของนาง "ความทรงจำนั้น ข้าจะตัดสินใจจากการกระทำของเจ้า แต่ข้าอยากจะบอกคือ เคยทิ้งข้าไปกับชายชู้ ผิดสัญญาที่เจ้าเคยบอกกับข้า"

"ข้า..."นางกลืนคำที่จะพูด ถึงยังไงซะบุรุษตรงหน้าก็คงไม่เข้าใจ นางย่อตัวเดินออกมา แต่ก็ถูกอีกฝ่ายจับมือไว้ นางก้มหน้าปกปิดน้ำตาที่ไหล แม้จะทำใจยังไง.. เจียเฟิ่งดึงมือที่ปิดหน้านางออก 

"..."เขาเงียบไป เมื่อเห็นนางร้องไห้ ก่อนขมวดคิ้วไม่เข้าใจนางเสียใจกับคำพูดของเขาหรือ เมื่อก่อนเกลียดเขาขนาดนั้น หรือความทรงจำหายไปจริงๆ ไม่ใช่แผนของนาง? เรื่องนี้ต้องหาคำตอบแสียแล้ว 

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***