เจอแล้ว

'ถง เจียเฟิ่ง'คนที่แอบอ้างว่าตนคือพ่อของจื่นลู มองบิดาอย่างสงสัย บุรุษผู้นี้หรือคือบิดาของตน? เด็กน้อยถูกอุ้มอยู่ในอ้อมแขน เด็กชายที่มองเจียเฟิ่งตาไม่กระพริบ จนอีกฝ่ายที่อุ้มอยู่ส่งสายตามามอง ก่อนริมฝีปากยกยิ้มขึ้น จื่อลูที่เห็นว่าคนตรงหน้านั้นรู้ตัว ก็รีบหันหนี มองเห็นมารดาที่ถูกอุ่มขึ้นรถม้าอีกคัน 

“ท่านแม่!” จื่อลูที่เห็นเช่นนั้นทำได้เพียงเรียกแม่ตน ก่อนถูกอุ้มขึ้นรถม้า เด็กน้อยถูกวางลงนั่งข้างๆ “ท่าน..พ่อจะพาเราไปไหนหรือขอรับ” นั้นเรียนรู้ไวจึงเอ่ยเรียกบิดา ตอนนี้เขาเชื่อว่าคนนี้คือพ่อของตน หากมองดี ๆ แล้วมีส่วนที่เหมือนกันอยู่สองส่วนเลยที่เดียว เจียเฟิ่งที่ได้ยินบุตรเรียกเช่นนั้นก็ดีใจ หากรู้ว่านางนั้นมีลูกเขาอยู่ คงรีบไปรับตัวมา หากไม่หนีเขาไปละก็ ดวงตาของเขาเหมือนมีไอสังหาร จนจื่อลูก็รู้สึกกลัว

"ไม่ต้องกลัวลูกพ่อ เรากำลังไปอู่ เป็นบ้านของเจ้านับแต่บัดนี้"

"ท่านแม่ด้วยหรือเปล่าขอรับ"เด็กชายเอ่ยอย่างดีใจ และไม่ลืมที่จะถาม ท่านแม่ตอนนี้จื่อลูเชื่อว่า มารดาเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ เห็นสิ่งที่มารดาพยายามปกป้องเขา ครั่งเมื่อในห้องเก็บฟืน  ต่างกับท่านแม่คนเก่าคงทิ้งเขาอยู่ในป่าไปแล้ว

"ลูกอยากให้นางอยู่ด้วยหรือ" 

"ขอรับ ท่านแม่ถูกทำร้ายหยุดหายใจไป ก่อนจะถูกฝัง ฟื้นขึ้นมาและหนีมาด้วยกันขอรับ"

"นางได้ทำร้ายลูกหรือไม่" หย่งเล่อได้ยินเช่นนั้นไม่ตอบอะไร สามปีมานี้เด็กน้อยถูกตีตลอด พึ่งมาทำดีกับตนได้แค่สามวันนี้เอง พอบุตรชายไม่ตอบ เจียเฟิ่งเลือดขึ้นหน้า เขารู้ได้เลย... กล้าดียังไง เขารู้สึกแค้นใจนัก สงสารบุตรที่ต้องทนทุกข์มากี่ปี 

การเดินทางช่วงดึก จนเวลาฟ้าสางตอนนี้ ยามอู่(11:00-12:59) เด็กน้อยที่ยังไม่ได้นอนหลับตั้งแต่พระอาทิตย์ขึ้น ตอนี้หนุนตักบิดาหลับสนิท บิดาคอยบังแสงอาทิตย์มาตลอดทางก็จะทุกจุดหมาย เจียเฟิ่งปลุกบุตรชายก็ที่จะอุ้มนั่งบนแขนลงมาจากรถม้า จื่อลูหรี่ตาเล็กน้อย เมื่อกระทบแสงด้านนอก ไม่นานนักตนก็เห็นจวนขนาดใหญ่ ตอนอยู่จวนเดิมไม่กว้างเท่านี้เลย เจียเฟิ่งที่เห็นบุตรตื่นเต้นก็ยิ้มน้อยๆกับกิริยานั่น จนคนใช้ยิ้มตาม ดีใจที่เห็นเจ้านายตนยิ้มได้สักที หลายปีมานี้ไม่เคยได้เห็นรอยยิ้มของนายท่านสักครั้ง

"ท่านแม่เล่าขอรับ" จื่อลูพยายามลงจากอ้อมแขนของบิดา แล้ววิ่งไปหามารดารถม้าอีกคัน ก่อนจากเห็นมารดาพยายามลงจะรถม้า สีหน้าเรียบเฉยดวงตาที่แดงและช่ำ

นางมองไปรอบๆเห็นผู้คนมากมาย ยื่นตอนรับก่อนที่จะสบตากับคนที่เข้ามาอยู่ตนหน้า ถึงแม้จะเขาจะแตกต่างจากอดีตมาก แต่ดวงตานั้นยังจำมันได้ดี นางมองเขาเพียงเท่านั้นก่อนจะนั่งลงให้เท่ากับจื่อลู ก่อนจะสำรวจร่างกายของบุตรชาย 

"อย่าจับตัวลูกข้า"เสียงคมเข้มที่ดึงจื่อลูไว้ ก็จะเรียกสาวใช้ให้พาหย่งเล่อเข้าไปดูแลต่อ หย่งเล่อนั้นมองที่มารดาก่อนเพื่อเป็นการอนุญาต ซื่อเหมียวทำได้เพียงพยักหน้าและยิ้มให้ 

ย้อนกลับไปตั้งแต่ถูกอุ้มขึ้นมาในรถม้า นางอยู่ในความฝัน หญิงสาวค่อยเปิดตามองรอบๆ ตอนนี้ไม่รู้สึกเจ็บ หรือหมดแรง แต่มีแสงสว่างรอบกาย ก่อนจะมีคนหนึ่งปรากฏตรงหน้าเป็นหญิงสาวคนหนึ่ง ก่อนรอบๆ จะแปลเปลี่ยนเป็นแม่น้ำผ่านหมู่บ้านอู่ที่นางจำได้ ตอนตกน้ำคราวนั้น เหมือนเห็นหญิงคนหนึ่งยิ้มอยู่อีกด้านของแม่น้ำ ก่อนค่อยๆ ลอยตัวเข้ามา

นางกำลังเห็นสิ่งบางสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสามปีก่อน ซื่อเหมี่ยวที่เห็นดวงวิญญาณ กำลังผลักนางออกจากร่าง ซื่อเหมียวพยายามเข้าไปช่วยโดยไม่รู้ตัว พอเข้าไปสัมผัสมันเป็นเพียงภาพเท่านั้น ดวงวิญญาณของนางนั้นยังหลับอยู่เลย ก่อนดวงวิญญาณจะกลายเป็นดวงสีขาวลอยขึ้นจากพื่น ก่อนจะหายวับไป ซื่อเหมี่ยวที่เกิดความสงสัย แต่ภาพนั้นตัดจบเพียงเท่านั้น ก่อนเผยให้เห็นเพียงว่ามีอีกดวงวิญญาณของใครสักคน ปรากฏตรงหน้า หญิงสาวผู้หนึ่งหากแต่ดูงดงามมาก 

"ขอบคุณร่างกายเจ้ามาก" เสียงหญิงสาวผู้นั้นเอ่ยออกมา พร้อมรอยยิ้มที่หาได้สำนึก หมายความว่าอะไร

"กล้าดียังไง มาทำลายชีวิตของคนอื่น"ซื่อเหมี่ยวเดินเข้าหา หากแต่จับตัวนางไม่ได้เลย หญิงสาวนั้นยิ้มเยาะ ที่เห็นว่าไม่สามารถทำอะไรตน ก่อนจะเอ่ยต่อ 

"ที่จริง ก็ไม่คิดว่าเจ้าจะกลับมา ข้าแค่ทำตามใจในสิ่งที่อยากจะทำ" 

"การที่ทำให้สามี ภรรยาคนอื่นแตกหักกันงั้นหรือ?"ซื่อเหมี่ยวเอ่ยอย่างแค้นใจ 

"ข้าชอบท่านพี่จินเกอ มิได้ชอบสามีเจ้า แต่เจ้ากลับท้องก่อนที่ข้าหนีไป เหอะ ปานี้ข้าคงมีความสุขไปแล้ว" นางเอ่ยออกมาอย่างหน้าไม่อาย จนซื่อเหมี่ยวแทบคลั่ง ทำไมนางไร้สำนึก ร่างตนเองก็ไม่ใช่ยังจะเห็นแก้ตัวใช้ร่างนางอีก "แต่ถึงข้าจะอยู่ร่างเจ้าไปอีก หกปี เจ้าก็ตายแล้ว ข้าจึงออกจากร่างเพื่อหาร่างใหม่ รออีกพันปีก็ไม่สาย"นางเอ่ยก่อนจะมองเจ้าของร่างตรงหน้าที่ตอนนี้ หน้าตาแดงก่ำคงโกรธนางมากทีเดียว แล้วใครสนเล่า.. 

"หมายความว่ายังไงที่ข้าจะตาย"

"หืม.!อย่าบอกนะว่าพ่อแม่เจ้าไม่ได้บอก ร่างเจ้าโดนพิษแห่งการตาย มันจะมีร่อยสีขาว รอบข้อมือเจ้า หากประจบกันเมื่อไหร่ มันจะนำโชคร้ายมาให้ถึงแก่ความตายในที่สุด ร่อยนั้นผ่านไปหนึ่งปีจะเคลื่อนหนึ่งครั้ง หากข้าคิดก็คงอีกหกปี ตอนเจ้าอายุได้ ยี่ห้าปี ชีวิตนั้นมีไม่มากแล้ว ข้าจึงคิดอย่างไรเล่า ทำไมเจ้าถึงยังกลับมาอีก"หญิงสาวผู้เอ่ยอย่างเหนื่อยใจ หากนางตายไปตั้งแต่ตอนนั้น ก็ไม่ต้องมารับรู้เรื่องพวกนี้ ซื่อเหมี่ยวนำมือดึงผ้าขึ้นเผยให้เห็น รอยสีขาวเล็กๆ ตอนนี้มันรอบข้อมือนางจะประจบกันอยู่แล้ว 

"...ทะ"เสียงสั่นระริกของซื่อเหมี่ยวที่ตอนนี้ แทบจะเป็นลม นางขาอ่อนลงทันที ดวงตาที่มีน้ำตาก็ใหลออกมา คนตรงหน้าที่เห็นก็มองบนก่อนจะนั่งข้างๆ 

"เจ้าต่อจากนี้ก็ใช้เวลาให้คุ้มเสียเถอะ ข้าเพียงมาบอกเจ้า เอ่อ..แล้ว ขอโทษ"หญิงสาวเอ่ยอย่าติดๆขัดๆ นางใช่ว่าจะขอโทษคนไม่เป็น แต่นางคิดว่ายังไงเจ้าของร่างเดิมคงไม่กลับมา นางจะทำอะไรก็ได้ แถมร่างที่นางอยู่ก็จะตายในอีกไม่ช้าด้วย นางเลยคิดเพียงแค่อยากอยู่กับคนที่ตนรัก แม้จะผ่านมากี่ชาติ ชาตินี้ก็แค่ผิดพลาด ที่เด็กบ้านั้นเกิดมา แค้นใจนัก ตอนนี้เขาคงรักข้าไปแล้ว

"ข้าไม่ให้อภัยเจ้า หากข้าตายไปเกิดกี่ชาติก็ไม่ให้อภัย"ซื่อเหมี่ยวที่ตอนนี้ แทบอยากฆ่าหญิงผู้นี้ ทั้งมีแต่ความเห็นแก่ตัว ความคิดที่นึกถึงแต่ตนเอง ไม่มองคนรอบข้างเลยว่าต้องทุกข์ เพราะนางเพียงใด หญิงสาวผู้นั้นที่ได้ยินก็ยิ้มออกมา ก่อนจะลอยไปในความว่างเปล่า ทิ้งปัญหาให้นางแก้ไขเพราะยังไงก็ไม่ต้องเจอกันอีก

แม้ไม่นานนางก็ตื่นอยู่ในรถม้าคันหนึ่ง ซื่อเหมี่ยวยังจำฝันนั้นได้ แสงอาทิตย์อ่อนๆส่องเข้ามาในรถม้า หญิงสาวนั่งกอดเข่าตนเอง ร้องไห้อีกครั้งนางจะทำอย่างไรต่อแต่นี้ ไม่ได้เข้มแข็งขนาดนั้นเสียหน่อย เป็นเพียงสตรีที่อยากมีครอบครัว และตายไปอย่างมีความสุข ต้องการเพียงเท่านั้น ทำไมปัญหาต่างๆถึงมาลงที่นาง ซื่อเหมี่ยวร้องไห้อยู่นานจนหยุดไปเอง เหม่อลอยอยู่นาน ก่อนสูดลมหายใจเข้าออกเรียกสติกลับมา คิดหาทางว่าจะทำอย่างไร ไม่รู้เลยว่าตนโดนพิษมาได้ยังไง หากตายจริง หก ปีนี้ของได้อยู่กับลูก ดูแลเขาก่อนตาย ส่วนสามีเอง ถึงนางจะรักมากแค่ไหน คงเกลียดนางไปแล้ว โรคของนาง เชื่อว่า ถ้ามียาพิษก็ต้องมียาแก้พิษ ซื่อเหมี่ยวที่แววตานั้นเริ่มมีหวัง ก่อนจะจัดความสำคัญกับตนเองว่า ถึงแม้สามีจะเกลียดนาง นางจะอยู่เพื่อลูกให้ได้ นางต้องทำใจยอมรับ ถึงต่อไปนางจะตายก็ตาม รู้เพียงแค่ว่าตนพยายามที่สุดแล้ว ก่อนมีเสียงบุตรชายมาเรียก

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***