พาลูกกลับหมู่บ้านอู่

ซื่อเหมี่ยวที่ให้คำมั่นกับลูกว่าหลังจากนี้ ตนจะเป็นแม่ที่ดี วินาทีที่เห็นหน้าตนเองในแม่น้ำ นางไม่ได้ตายแต่วิญญาณนางถูกทำให้หลับหรือที่จริงนางมาจากอดีต ถ้านางมาจากอดีตจะไม่ทำเรื่องแบบนี้ สามีเองก็รักเขาจนสุดหัวใจ(แม้จะรักอยู่ฝ่ายเดียว) ไม่มีวันที่นางจะนอกกาย แม้แต่ทำร้ายลูกเป็นแน่ หากจะเป็นข้อหนึ่ง สามปีนี้นางถูกวิญญาณอื่นเข้าสิง แต่ทำไมนางถึงไม่รู้อะไรเลย ซื่อเหมี่ยวได้แค่คิดอยู่ในใจ 

นางได้ตัดสินใจทันทีกลับหมู่บ้านอู่ บ้านเกิดสามี ขอแค่กลับไปเจอหน้าเขาอีกครั้ง ถึงเวลานั้นเขาจะผลักใสไล่ส่งยังไงก็เชิญ ถ้านางหนีเขามาคงแค้นนางมาก อุตส่าห์ได้แต่งงานกับคนที่รัก ถึงฐานะไม่ร่ำรวย แต่ก็อยู่กันด้วยความสุข และที่สำคัญทำไมนางต้องมารับกรรมแทนวิญญาณนังนั้นด้วย วิญญาณที่ทำร้ายชีวิตนาง ไม่รู้เลยว่าตนกลับไปจะได้อยู่ที่ใด ขอเพียงออกให้ห่างจากที่นี่ นางเดินตามถนนไปเรื่อยๆ ไม่นานก็มีคนรถม้าผ่านมา เลยขอติดรถ แม้เส้นทางที่ไปไม่ใช่หมู่บ้านอู่ เส้นทางข้างหน้าค่อยว่ากัน 

นางมองร่างเด็กน้อยที่ยังมองมาที่นางอย่างแปลกใจ นำมือไปลูบที่ผมบุตรชาย ใบหน้าที่นั้นช่างเหมือนเขาไม่มีผิด 

"นอนที่ตักแม่ได้นะ "ซื่อเหมี่ยวเอ่ยอย่างอ่อนโยนเมื่อเห็นเด็กชายง่วงคอตกไปหลายครา  

มารดานั้นเปลี่ยนไปเด็กชายเลยไม่รู้จะทำตัวอย่างไร นิ่งไปสักพัก จนนางคิดว่าเด็กคงกลัว เป็นใครใครก็กลัว หากอยู่ๆ คนที่ทำร้ายมาตลอด ทำดีด้วย นางจะพยายามต่อไป แต่จู่ๆหย่งหล่อก็มานอนตัก ทำให้นางตกใจและดีใจ น้ำตาเองพยายามไม่ให้ไหล นางยิ้มน้อยๆ มองลูกที่หลับอยู่ นำผ้ามาห่มให้ ก่อนจะมองออกไปด้านหน้า

......

เมืองลี่เจียง

"นางหนู จากนี้จะไปไหนต่อหรือ"หลังจากลงรถม้า ตาเฒ่านั้นก็ถามอีกรอบ 

"หมู่บ้านอู่เจ้าค่ะ"

"คราแรก ข้าฟังเป็นหลัวถังที่เจ้าจะไป ตายๆไปที่นั้นไม่ได้"ตาเฒ่าเอ่ยจริงจัง "ที่นั้นตอนนี้มีแต่ทหาร สตรีมิอาจเข้าไปได้ "ตาเฒ่าเอ่ยต่ออีกว่า ตอนนี้เมืองอู่นั้น เป็นค่ายทหารไปแล้ว สามปีก่อนถูกศัตรูเข้ามาโจมตีเพื่อประกาศสงคราม ชาวบ้านล้มตายไป หากมีคนรอด ยากนักจากเหตุการณ์นั้น พอนางได้ยินก็อึ่งไป และแปลกใจทำไมนางถึงรอดกัน ตาเฒ่าที่เห็นสภาพทั้งสองก็ถอนหายใจ"สองคนแม่ลูก จะไปที่หมู่บ้านอู่ทำไมหรือ"

"ข้าแม่ลูก..เอ่อ รอดจากเหตุการณ์เมื่อหลายปีก่อน กำลังจะกลับไปอีกครั้งเจ้าค่ะ หากต่อจากนี้คงไม่มีที่ให้ไปแล้ว "นางโกหกไป ก่อนกอดลูกไว้ ตาเฒ่าเห็นแบบนั้นก็ถอนหายใจ ตัดสินใจให้ทั้งสองไปพักกับตน บอกว่าตนอาศัยอยู่คนเดียว ภรรยาก็จากไปปีที่แล้ว และไม่ค่อยได้อยู่บ้านสักเท่าไหร่ หากนางจะมาอยู่กับเขาก็ย่อมได้ นางที่ได้ยินก็ดีใจ

พอมาถึงก็ใกล้เย็นแล้ว ตาเฒ่าเลยแนะนำตัวว่าตนชื่อ โจวเฟิง ก่อนที่นางจะแนะนำตัวกลับไป 

"เจ้าทั้งสองไปนอนที่ห้องนั้นละกัน บ้านข้าอาจจะเล็กไปหน่อยนะ "ตาเฒ่าเอ่ยอย่างอารมณ์ขัน ซื่อเหมี่ยวยิ้มน้อยๆให้ 

ต่อจากนี้ตนต้องเริ่มชีวิตใหม่ที่นี้ ส่วนสามีนางนั้นจะรอดหรือเปล่านะ หากไม่รอดล่ะ นางที่กำลังเหม่อลอย ก่อนมือเล็กๆมาบีบมือนางให้ได้สติ นางหันไปมองบุตรชายพอยิ้มบางๆ พอได้เห็นสีหน้าเด็กชายนางจึงได้สติ ตั้งมั่นว่าจะอยู่เพื่อลูก โจวเฟิงที่เห็นทั้งสองดูรักใคร่กันเช่นนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะถาม หลังจากที่เข้านำรถไปจอดไว้แล้ว

"แล้วสามีเจ้าเล่า ทำไมถึงมากันแค่สองคน"

"สามีข้า หลังจากสามปีก่อน พวกเราก็ไม่ได้เจอกันเลยเจ้าค่ะ "นางเอ่ยเสียงเศร้า ชายชราก็เข้าใจในทันที ตาเฒ่านั้นก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา

มาทางด้านของคุณชายจินเกอที่ตอนได้รับข่าวว่า ซื่อเหมี่ยว ยังไม่ตายหลังจากที่บ่าวไปตรวจดูกลางป่าในตอนเช้า ไม่เห็นคนทั้งสอง คุณชายเพียงรับฟังแค่นั้น หลังจากคำสัญญาที่ให้ไว้ก็ตัดขาดแล้ว เขาตอบแทนบุญคุณให้นางเพียงเท่านี้ เรื่องสามปีก่อน ที่นางพยายามเข้าหา เขาไม่รู้อะไรเลย จนเหตุที่กองกำลังฝ่ายศัตรูได้เข้าทำร้าย ฆ่าผู้คนนั้น นางขอร้องให้พามาด้วย และมีผู้ชายคนหนึ่งที่วิ่งตามมาด้านหลัง เขาไม่รู้เลยว่านั้นคือสามีนาง จนมาถึงตอนนี้ความจริงเปิดเผย เขาโง่เองที่เชื่อนาง มีสามีอยู่กับมาหลอกเขา แถมว่าเด็กนั้นเป็นลูกเขาอีก

"คุณชายขอรับ มีคนขอพบขอรับ.อ้าก"บ่าวเอ่ยจบ ยังที่คุณชายจะได้ลุก เสียงกระแทกประตูเปิดออก พร้อมกับบุรุษผู้หนึ่ง ดวงตาสีน้ำตาล ผมดำเงายาวสลวย 

"ลูกข้าอยู่ไหน"เขาเอ่ยเสียงดัง และชี้ดาบมาทางจินเกอ ตอนนี้ตัวสั่นไม่หยุด

.....

"ทั้งสองคนทานข้าวเสียก่อน "ตาเฒ่าเอ่ยก่อนจะยกอาหารมาให้  

"ขอบคุณท่านตามากๆ เจ้าค่ะให้ที่อยู่กับเราแม่ลูก"นางเอ่ยขอบคุณ โค้งตัวเล็กน้อย ก่อนมือของตาเฒ่านั้นจะมาจับที่มือบางไปกุม นางสะดุ้งแต่ก็ให้ตาเฒ่านั้นจับ ยังไงซะท่านตาก็แก่มาก คงทำอะไรไม่รู้ตัว หย่งเล่อเห็นเช่นนั้นก็พยายามมองที่แม่ตน แปลกใจแม่มักไม่ชอบใจเวลา บ่าวรับใช้แก่ๆหรือคนแก่มาจับก็มักจะด่า ไม่ชอบให้มาใกล้ พอวันนี้กลับ.. 

"เอ่อ..ท่านแม่ขอรับ"เด็กชายเรียกแม่ให้ทันมาสนใจ เทน้ำให้มารดา ก่อนวิ่งไปหาตาเฒ่าเพื่อขอบคุณและนั่งคั่นกลางระหว่างคนทั้งสอง สีหน้าของเขาแสดงออกมาว่าไม่พอใจอย่างชัดเจน 

นางได้ชุดของภรรยาของตาเฒ่ามาใส่ ชุดสีขาวแม้จะหลวมมากไปหน่อยแต่ก็ใส่ได้ นางจับผมที่ฟูและม้วนกันเป็นเกลียว   หยิบกรรไกร ก่อนจะส่องกระจกแตกตรงกลาง คืนนี้ยังเป็นที่วันที่แสงจันทร์ส่องสว่าง แสงเทียนทำให้พอได้เห็นดวงหน้า เด็กชายที่นอนหลับไปแล้ว ตาเฒ่าเองก็ไปนอนอีกห้อง นางจึงใช้โอกาสจัดแจงตนเองใหม่ 

ซื่อเหมี่ยวรวบผม และตัดตรงปลายที่หวีไปไม่ได้ ตัดเหลือเพียงแค่หลังตรงอก นางมองใบหน้าตนที่ตอนนี้ความสาวของวัยที่ยังไม่ถึงยี่สิบปี แต่ใบหน้านั้นหมองคล้ำ ผิวเองที่ไม่ได้ดูแล อยากรู้เสียจริงว่าใครกันมาเข้าร่าง 

ตอนนี้นางคิดแค่เพียงจากนี้จะไปไหนต่อ หากกลับบ้านเกิดก็ใช้เวลาหลายวัน เงินก็ไม่มี สามีเองก็ไม่รู้อยู่หรือตายไปแล้ว ความรู้สึกที่นางไม่เคยได้รับ ต้องมารับกรรมแทนผู้อื่น ช่างไม่ยุติธรรมนัก นางจึงร่ำไห้อยู่คนเดียว

"อึก.."นางพยายามกั้นเสียงไว้เพื่อไม่ให้ลูกตื่นก่อนจะออกไปข้างนอก เวลาตอนนี้ดึกมากแล้ว ทั้งเงียบสงบ นางเดินไปนั่งที่ไม้เตี้ยๆข้างกองไฟจุดไล่ยุงให้สัตว์ในคอก นางร้องไห้เบาๆ กับทุกอย่างนาง อายุแค่สิบห้าปี แต่งงานแค่สองเดือนเอง คิดถึงเวลาเก่าๆ วันที่นางเริ่มเห็นเขายิ้มมาให้ เพียงสองวันก่อน มันคืิครั้งแรกที่เห็นรอยยิ้มนั้น

"ข้าอยากกลับไปหาท่านพี่ อึก.."นางเอ่ยเบาๆ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้รักนาง แต่เขาซื่อสัตย์ดูแลนางมาอย่างดี ประโยคนึงที่นางจำขึ้นใจ และถึงเขาจะไม่รักแต่นางเต็มใจอยู่ด้วยคือ'แม้ตอนนี้ข้าไม่ได้รักเจ้า ขอสัญญาเพียงว่าจะไม่ทิ้งเจ้าไปไหน' คำนี้คือตอนที่เขามาสู่ขอ เพราะท่านย่าเขานั้นเลือกคู่แต่งงานให้ นางเองเชื่อคำนั้นเลย ให้เขาทุกอย่าง 

ตอนนี้เล่า นางถูกวิญญาณที่ไหนไม่รู้ สิงเข้ามาทำร้ายความสุข ทิ้งเขาหนีมาแต่งกับคุณชายที่ไหน หักหลังสามีไม่พอ ทำร้ายลูกนางด้วย ชีวิตนางล่มจมเกินไป

นางร้องไห้จนพอ ได้สติกลับมาพยายามไม่นึกถึงมันให้ได้ ไม่สามารถกลับไปหา มีเพียงปกป้องลูกนางให้รอด

แต่นางหารู้ไหมว่ามีใครบางคนมาด้านหลัง

ซื่อเหมี่ยวที่นั่งอยู่นั้น ก็ถูกมือปริศนาปิดปาก ก่อนจะลากไปที่ห้องเก็บฟืน ถึงแม้มันจะค่ำ แสงจันทร์ก็สาดส่องลงมา เป็นตาเฒ่าเจ้าบ้าน นางถูกผ้าที่มีกลิ่นสมุนไพรบางอย่าง พอสูดดมเข้าไป นางเริ่มหมดแรงไม่มีกำลังผลักตาเฒ่านั้นที่วางนางลงกับผ้าบาง ก่อนจะทับร่าง จับมือที่ไร้เรี่ยวแรงของสตรีใต้ร่างไว้

"ท่านตา ท่านจะทำอะไรปล่อยข้าเถอะ"นางพยายามเอ่ยขอร้องตาเฒ่า 

"แม่หม้ายเช่นเจ้า ข้าเองก็เป็นพ่อหม้าย เป็นอย่างอื่นไปไม่ได้ พรมลิขิตพาให้เรามาเจอกันอย่างไรเล่า"เสียงตาเฒ่าเอ่ย น้ำลายที่ไหลลงมาถูกชุดนาง ซื่อเหมี่ยวเพียงแค่มองก็หวาดกลัวถึงที่สุด นางไม่ได้อยากมีสามีคนที่สาม นางเริ่มร้องไห้ออกมา ก่อนจะตะโกนสุดเสียงร้องให้คนช่วย หากแต่ไม่มีใครเลย มีเพียงเสียงฝีเท้าเล็กๆที่วิ่งออกมาจากด้านในจวน 

"ปล่อยท่านแม่ข้า ไอ้ตาเฒ่าใจร้าย..."ไม่ทันที่ตาเฒ่าจะปิดปากนาง หินที่ถูกจื่อลูปาใส่หัว 'เด็กนี่หูไวเสียจริง'เอ่ยในใจ

ตาเฒ่ารีบเดินถือเคียว เดินไปหาเด็ก เด็กน้อยถอยหลัง กระแทกกับไม้ที่กั้นม้า ภาพตรงหน้าที่มีคนถือของมีคมมาเตรียนฟันคอน้อย

"อย่าทำอะไรลูกข้า ข้ายอมทุกอย่างอย่า!"เสียงซื่อเหมี่ยวพยายามขอร้อง ให้ตาเฒ่านั้นยอมปล่อยลูกนางไป

" ข้าสัญญาว่าจะดูและเจ้าอย่างนี้ ฮ่าฮ่าฮ่า"เสียงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี จื่อลูตัวสั่นด้วยความกลัว แต่พอหันไปมองมารดาที่ด้านหลัง ตะโกนขอร้องอยู่ วินาทีที่เคียวกำลับจะตัดคอเด็กนั้น ดาบยาวเล่มหนึ่งก็ตัดคอของตาเฒ่าหื่นกาม จนขาดสะบั้น เลือดไหลออกมาเป็นน้ำพุที่คอของเขา จื่อลูที่เห็นร่างชายแก่ล้มลงข้าง จื่อลูขาสั่งยืนไม่ไหว ก็จะมีมือหนามาจับที่แก้มพร้อมเช็ดความเลือดให้ 

"เหมือนมาก เหมือนข้ามากจริงๆ"เสียงทุ้มต่ำของบุรุษตรงหน้า ผมสีดำเงางาม ดวงตาสีน้ำตาลเป็นประกาย ริมฝีปากยกยิ้ม มองเด็กน้อยที่กำลังสั่นกลัว ก่อนจะหันหลังไปมองสตรีที่นอนเหลือเพียงชุดบาง ไม่มีแรงอยู่ในห้องฟืน ซื่อเหมี่ยวที่ไม่เห็นชัดเจน เพราะน้ำตาที่ไหลและปกปิดดวงตา เห็นเป็นเพียงเงา มีคนมาช่วยลูกตนไว้  และใครบางคนที่เดินมาหานาง ก่อนที่นางจะหลับไหล 

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***