บทนำ

"เด็กบ้า แกทำทุกให้ทุกอย่างพังไปหมด"

"ท่านแม่อย่า ข้าเจ็บ ท่านแม่"เสียงเด็กน้อยร้องขอผู้เป็นมารดา 

"หุบปาก"นางจับร่างบุตรชายทุบตีจนช้ำบวม ก่อนมีเสียงใครบางคนเอ่ยเข้ามา 

"โถๆ ทุบตีเด็กเช่นนี้หรือ อดีตฮูหยินซื่อ"น้ำเสียงแดกดัน คนด้านในออกมาสภาพร่างกายไม่ต่างอะไรไปจากศพเลย มองนางอย่างรังเกียจ

"เหอะ นึกว่าใครฮูหยินรองเฟยเองหรือ"

"ข้าเป็นฮูหยินเอกของจวนแล้ว มาเอ่ยเช่นนี้กับข้าไม่งั้น"นางหาได้เกรงกลัว สตรีตรงหน้าอีกแล้ว ตอนสตรีตรงหน้าเป็นฮูหยินเอก นางทนโดนสตรีผู้นี้ดูถูก เหยียดหยาบมามากพอแล้ว จากนี้ขอเอาคืนบ้างจะเป็นไรไป

"ไม่งั้นอะไรเล่า จะไปเลียขาสามีข้าหรือ เชิญ"ซื่อเหมียวยิ้มเยาะก่อนเดินไปตรงหน้าของฮูหยิน 

"คิดว่าท่านพี่จะรักใครมากกว่ากันเล่า อดีตฮูหยินที่มีลูกกับสามีเก่า และมาอ้างว่าเป็นบุตรชายของท่านพี่ ช่างไม่มีจิตสำนึกเสีย.."เสียงกรี้ดร้องของฮูหยินเมื่อถูก ซื่อเหมี่ยวกระชากผม นางไม่มีอะไรต้องเสียอีกแล้ว หลังจากที่ถูกสามีปลดจากตำแหน่ง ไหนบอกรักนางนักหนา จะไม่ให้มีเรื่องมาทำร้ายความรักของสองเรา แค่นางมีลูกกับผัวเก่าก็ปลดมาเป็นสาวข้างห้อง คราแรกก็ให้เหตุผลว่า มันเสื่อมเสียวงตระกูล นางยอมรับ และรอเขามาหาทุกคืน จนผ่านมาเป็นปีก็ไม่เคยเห็นหัวสามีมาเหยียบห้องของนางอีก นางทนไม่ไหวแล้ว ตายเป็นตายยังไงอีกไม่ช้านางก็จะสิ้นอยู่แล้ว 

"ช่วยฮูหยินเร็วเข้า"เสียงคนใช้ต่างเอ่ย พร้อมรีบไปดึงตัวทั้งสองออก จื่อลูที่เห็นว่ามารดาถูกทำร้าย จึงเข้าไปห้าม แต่ก็ถูกถีบออกมา เด็กชายทั้งเจ็บทั้งจุก จนสุดท้ายมีบ่าวใช้มาห้ามและลากตัวซื่อเหมียวไป

"กล้าดียังไงมาตบหน้าภรรยาข้า"เสียงดุดันของคุณชายจินเกอที่ผู้คนต่างหวาดกลัว แต่สำหรับซื่อเหมียว

"ข้าก็เมียท่านพี่นะเจ้าคะ"นางโมโห และเสียใจ น้ำตาของหาได้ทำให้คนตรงหน้ารู้สึกสงสารเลยสักนิด นางเอื้อมมือไปเกาะขาสามี แต่ถูกสะบัดออก ผู้คนโดยรอบต่างหัวเราะเยาะ

"เมียหรือ บอกข้าว่าไม่มีใคร แต่ดันมีบุตรและแอบอ้างว่าเป็นลูกข้าอีก จงลี่"

"อย่าทำอะไรท่านแม่นะ"เด็กน้อย รีบมาบังร่างของมารดา แต่ก็ถูกคนใช้จับตัวไว้ และเหล่าบุรุษคนหนึ่งถือแส้มา จากนั้นฟาดลงบนหลังสตรี นางพยายามคลานหนี แต่ก็ถูกจับแขนสองข้างตีอยู่อย่างนั้น เสียงกรี๊ดร้องโหยหวนดังลั่นทั่วจวน พอตีไปสักพักเสียงก็เงียบลงท่ามกลางผู้คนมากมาย 

"หยุด พาตัวไปไว้ที่ห้องซะ"จินเกอที่นั่งดูท่าว่านางจะสลบไปแล้ว จึงสั่งคนใช้พาตัวไป เขาลุกขึ้น และกำลังเดินกลับห้อง แต่มีเสียงตื่นตกใจของบ่าวที่เดินไปพยุง

"นางตายแล้วขอรับ นายท่าน"เสียงสั่นเครือเอ่ยอย่างหวาดกลัว ตนที่เป็นคนฟาดนาง แรงตอนที่เสียงนางร้องดังมาก นึกรำคาญจึงลงแส้เพื่อให้สลบ แต่นึกไม่ถึงว่าจะสิ้นใจ

จินเกอสีหน้าตกใจก่อนเอ่ยด้วยเสียงเรียบนิ่งว่า นำศพไปฝัง 

นางตายแล้วอย่างไร นางเป็นเพียงสตรีไร้ค่า ไม่ญาติมิตรอยู่แล้ว ตายไปก็ไม่มีคนมาสนใจหรอก ต่างจากฮูหยิน และเหล่าอนุที่สีหน้ากังวล และตกใจ กลัวนางเป็นผีแล้วมาหลอกจะทำอย่างไรดี 

...

เสียงแมลงร้องทั่วป่าในยามดึก ฝีเท้าของบุรุษสองคนกับเด็กน้อยที่เดินเข้ามาหยุดอยู่กลางป่า เด็กชายร่ำไห้ จนบ่าวสองคนนึกรำคาญ ขู่บอกหากไม่หยุดตนจะฝังเขาลงกับมารดา จื่อลูกทำได้เพียงปิดปากตนเองไม่ให้ส่งเสียง 

ทั้งสองคนขุดดินอยู่นานพอที่จะฝังร่างศพ 

"ไปอุ้มศพมา"ชายร่างบาง สั่งบ่าวอีกคนที่ดูอวบอ้วน ให้ไปเอาศพ จื่อลูที่มองดูร่างไร้วิญญาณของมารดาสะอึกสะอื้น ชายอ้วนรำคาญจึงถีบร่างเด็กออกไป และมาก้นมองร่างตรงหน้า

"อาเจีย ข้าว่ารูปร่างนางก็ดี ไม่น่าตายเลย"คนที่ขึ้นชื่อว่าอาเจียเดินมาหยุดมองเหมือนกัน พอมีแสงจันทร์ที่สาดส่องลงมาเห็นร่างที่ยังดูดี 

"หากฝังไปคงน่าเสียดาย เจ้าว่าหรือไม่"

"อาเจียว่าคิดท่านนี่ช่าง.."เขาเลียรินฝีปาก"ถูกใจข้านัก" 

ทั้งสองเปลือกผ้าห่อร่างซื่อเหมียว ที่ดูยังไงยังคงมีชีวิต แถมผิวไม่ซีคเลยแม้แต่น้อย เหมือนกับคนปกติ แต่ที่ว่านางตายแล้วนั่นคือเรื่องจริง เพราะดวงตานางไม่ปิด และตรวจชีพจรแล้ว ยืนยันว่านางตาย

"อย่ามาจับร่างกายแม่ข้า"จื่นลูรีบวิ่งมาดึงแขนชายร่างอ้วน ไว้ แต่ยังไงเด็กก็คือเด็ก ถูกผลัดออก แต่จื่นลูหาได้ยอม เข้าไปกัดแขนของอาเจียที่กำลัง ถอดชุดมารดา

"ไอ้เด็กบ้า"ก่อนอาเจียจะลุกขึ้นมา ปล่อยให้สหายตนเล่นกับศพรอเขา "ข้าจะฝังเจ้าก่อน คนแรก" เสียบที่ถือมาด้วยนั้นไล่สับเด็กน้อย แต่ไม่รู้เลยว่าทางด้านสหายนั้นเจออะไร 

"อ้ากก ผี!"เสียงร้องของสหาย ทำให้อาเจียต้องชะงัก หันไปเห็นร่างหญิงสาวลุกขึ้นนั่ง 

"อย่า...ทำอะไรพวกข้า หนีเร็วเข้า"สิ้นเสียงร้องขอชีวิต คนทั้งสองรีบวิ่งออกมา ปล่อยจื่อลูไว้ นางลุกขึ้นได้อย่างไร พวกเขาจำได้แม่นว่านางตายแล้วจริงๆ 

เสียงแมลงปกคลุมความเงียบ มีเพียงเสียงฝีเท้าน้อยๆของเด็กชาย เดินเข้าหาร่างมารดาที่กำลังสำรวจร่ายตนเอง ดูสับสนอะไรบางอย่าง

"ท่านแม่"แม้จะกลัว แต่ก็ยังเดินเข้าไปหาคนที่ชื่อว่าเป็นแม่

"แม่หรือ ข้าเป็นมารดาเจ้าหรือ"พอได้ยินคนนั้นออกมาจากสตรีตรงหน้า น้ำตาของเขาก็ไหล ตอนแรกดีใจที่มารดาฟื้นขึ้น แต่พอได้ยินเสียงที่เอ่ยออกมาเหมือนไม่รู้จัก ยิ่งบีบหัวใจดวงน้อยๆของจื่อลู

"ท่านทุบตีข้าเท่าใหร่ก็ได้ แต่อยากเอ่ยว่าข้าไม่ใช่ลูกท่านได้หรือไม่ขอรับ"เสียงสั่นเครือที่ดูหน้าสงสาร

"ได้ ข้า..แม่จะไม่เอ่ยเช่นนั้นอย่างร้องไห้เลย"พอได้ยินเสียงเด็กร้องอย่างนั้นซื่อเหมียวใจอ่อนลงทันที นางไม่รู้ว่าตนเองอยู่กลางป่าได้อย่างไร จำได้ว่าตนที่ตกน้ำ และเห็นร่างสามีที่โดดลงมาช่วย แต่ตื่นมาอยู่ในความมืดตอนนี้

"แม่จำไม่ได้เกิดอะไรขึ้น ช่วยบอกมารดาได้หรือไม่" เด็กน้อยพยักหน้า และบอกว่าตนชื่อ จื่อลู เป็นลูกชายของนาง และเล่าเรื่องเมื่อกลางวันว่านางถูกตีจนตาย และกำลังจะฝัง

พอได้ยินเช่นนั้น นางนึกสงสารร่างนี้จำใจ และตั้งมั่นว่าจะดูและจื่อลูให้ดี แทนท่านแม่จริงๆของจื่อลู

"เจ้าเก่งมากที่อยู่รอดมาถึงวันนี้ ต่อจากนี้ แม่สัญญาว่าจะดูแลเจ้าอย่างดี เชื่อแม่หรือไม่"

"ขะ..ขอรับ"เด็กน้อยเชื่อฟังมารดา น้ำเสียงอ่อนโยนและท่าทางที่นางแสดงออกทำให้เด็กน้อยดีใจ 

จนฟ้าเริ่มสว่างนางพาบุตรชายเดินผ่านป่ามาเรื่อยๆ พอได้ยินเสียงน้ำไหล นางจึงรีบเดินไปหาแม่น้ำที่ติดกับถนน นางไม่รีรอ พาบุตรชายมาชำระร่างกาย พอได้เห็นรอยแผลบนตัวจื่อลู นางแทบไม่เชื่อสายตา 

"รอยนี้"

"..." 

"แม่ตีเจ้าใช่หรือไม่" นางมองดวงหน้าของเด็กชายที่ก้มหน้าลงต่ำ นางไม่ต้องให้ลูกเอ่บบอก เพราะรอยหยิกจนช่ำ และรอยแดงนี่ด้วย หากไม่ใช่มารดาจักมีใครอีกเล่า 

แต่มีบางสิ่งที่จะให้นางตกใจมากกว่านี้ เงาสะท้อนเป็นนางเอง หาใช่ร่างของสตรีใครอื่น "ข้า...ไม่สิ ที่สำคัญแม่ตีเจ้าหรือ"เสียงสั่นเครือของนางที่เอ่ยออกมาโดยไม่รู้ตัว และน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม 

"ท่านแม่ ข้าไม่เจ็บ อย่าร้องไห้เลยขอรับ"บุตรชายเอ่ยแม่ปลอบนาง พอมองดีๆแล้ว เด็กคนนี้เหมือนเขามาก เหมือนจนนึกว่าเป็นเขาตอนเด็กเลยก็ได้ นี่ใช่นางจริงหรือ ที่ทำให้ลูกตนเองต้องตกในสภาพนี้ หากเป็นเช่นนั้น ปล่อยให้นางตายไปไม่ดีกว่าหรือ 

"แม่ขอโทษ" นางกล่าวพร้อมโอบกอดร่างเล็กตรงหน้า ยิ่งกว่าเจ็บปวดที่นางได้รับคือ เด็กคนนี้ต้องทนความเจ็บปวดมามากเพียงใดกัน แม้จะโดนขนาดนี้ ยังคงรักมารดามากเช่นนี้ได้

หญิงสาวพยายามควบคุมนึกทบทวนตนเองให้มาก ตอนนี้นางตายไม่ได้เพราะหนึ่งชีวิตที่ยังต้องพึ่งนาง ต้องพาลูกชายของตนเองกลับไปหาเขาเสียก่อน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***