Paparazzi สืบข่าวป่วนหัวใจ (มีEBOOK Meb)

บทที่ 8 (1)

ระหว่างการเดินทางไปที่กองละครบรรยากาศในรถค่อนข้างเงียบถึงเงียบที่สุดเพราะฉันไม่รู้จะคุยอะไรกับเธอดี แต่แล้วกันตาก็พูดขึ้นมา

“เวลาเหลือไหมถ้าฉันจะแวะ”

“เหลือเฟือค่ะ เพิ่งเจ็ดโมงเอง” ฉันเหลือบมองนาฬิกาของรถยนต์ก่อนจะมองทางต่อ “แล้วจะแวะที่ไหน”

“ร้านขายยา”

“คุณไม่สบายเหรอ”

“เปล่า จะซื้อครีมลบรอยแผล”

“อย่าบอกนะว่าสองหลอดที่เพิ่งซื้อไปหมดแล้ว”

“หมดแล้ว”

“บ้าน่า! ทาหรืออาบ” ฉันอุทานอย่างตกใจ หลอดหนึ่งฉันใช้ได้เกือบเดือน ดีไม่ดีเหลือทิ้งด้วยซ้ำไป

“เอาเป็นว่าจอดซื้อด้วย” เธอขี้เกียจอธิบาย

ฉันขับไปมองหาร้านยาให้เธอไป จนเห็นป้ายเภสัชสีเขียวอยู่ไกล ๆ ฉันตีไฟเลี้ยวและเทียบจอด

“ถึงแล้ว” ฉันหันไปบอกกันตาเพราะเห็นว่าเธอกำลังวุ่นกับการก้มหน้ากดโทรศัพท์มือถือ อาจจะไม่ได้สังเกต

“ลงไปซื้อสิ” เธอเงยหน้าบอกอย่างงุนงง “ขอมากกว่าสองนะ ครั้งก่อนไม่พอ” กันตาสั่งต่อโดยไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับสีหน้าบนใบหน้าของฉัน

“....” ฉันอึ้งจนไม่รู้จะพูดอะไรดี พี่อ้อมใจเจอแบบนี้ไหมหรือเป็นคนเดียวที่โดน

“ยังไม่ไปอีก”

“ค่า”

ฉันเอี้ยวตัวไปหยิบถุงผ้าที่หลังเบาะเพื่อจะเอากระเป๋าตัง... ว่าแต่ทำไมฉันต้องเอากระเป๋าตัวเองด้วยล่ะ จากนั้นฉันจึงกลับมานั่งท่าเดิมพร้อมแบมือยื่นไปหน้ากันตา

เธอมองฉัน ย่นคิ้วเล็กน้อยและในขณะที่เธอกำลังจะอ้าปากพูดบางอย่าง ซึ่งฉันรู้ว่าเธอต้องด่าหรือพูดกระแทกจึงรีบแทรกขึ้น

“เงินค่ะเงิน” มีที่ไหนกันสั่งแล้วไม่ให้เงิน รวยตายเลย หมายถึงเธอน่ะที่รวย คราวก่อนฉันอุตส่าห์ไม่ทวงค่ายาเพราะเห็นใจที่นอนแหงกอยู่โรงพยาบาล

“เอาไป” กันตายื่นแบงค์ห้าร้อยให้ “อย่าอุบอิบเงินทอนฉันล่ะ”

“ฉันคนดี แต่ว่าห้าร้อยเนี่ยนะ มันอันบะสองร้อย ได้สองหลอดเหมือนเดิมนะคุณ”

ฉันในสายตาของเธอยังคงเป็นโจรอยู่อีกเหรอเนี่ย!

เธอเหล่มองฉันสักพักก่อนล้วงหยิบแบงค์เทาขึ้นมาเปลี่ยนกับแบงค์ที่อยู่ในมือฉัน

“ซื้อหมดนั่นเลย”

ฉันรับเงินมาจากเธอก่อนจะตรงเข้าร้านขายยา

“สวัสดีค่ะรับอะไรดีคะ” เภสัชสาวสวยยิ้มทักทาย

“ครีมลบรอยแผลเป็นค่ะ”

เธอหยิบขึ้นมาวางบนตู้กระจกหลอดเดียว

“เอาห้าอันค่ะ”