บทที่​ 7​ (1)

ตอนนี้ฉันกำลังนั่งสัปหงกในปากคาบแปรงสีฟัน ความจริงเช้าวันนี้ควรเป็นเช้าที่ฉันควร จะสดชื่นเพราะเมื่อคืนอุตส่าห์นอนแต่หัววัน

วันนี้ฉันมีนัดต้องไปถึงคอนโดของกันตาไม่เกินเจ็ดโมง เนื่องจากเธอมีงานตอนแปดโมง ยังไงฉันต้องเผื่อเวลาบนท้องถนน แต่ทว่าฉันกลับโดนโทรปลุกตั้งแต่ตีห้า ย้ำว่าตีห้า!!

ณ เวลา ตีห้าตรง

ในขณะที่ฉันกำลังฝันหวานฝันว่าตัวเองยืนอยู่ในเมืองขนมหวาน มีลูกกวาดหลากสี ในมือกำลังถือมาการองที่เพิ่งหยิบมันออกมาจากต้นไม้ ฉันกำลังอ้าปากเพื่อกัดชิมของที่อยู่ในมือ อยู่ ๆ ทุกอย่างก็มืดสนิทพร้อมกับมีเสียงเพลงดังขึ้นต่อเนื่องและดังขึ้นเรื่อย ๆ

ฉันหรี่ตาสู้แสงสว่างที่มาจากหน้าจอโทรศัพท์มือถือ

กันตา? .... ตีห้าสิบนาที!!

ตัดสายทิ้งสิรออะไร จากนั้นฉันก็หลับต่อแต่ไม่นาน ไม่นานจริง ๆ มันก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้ฉันไม่ได้ตัดสายแล้ว แต่กดปุ่มล็อกหน้าจอเพื่อให้มันเงียบเสียงแทน แต่ไม่นานมันก็ดังขึ้นมาให้ฉันกดเรื่อย ๆ จนนอนต่อไปก็คงไม่จบไม่สิ้นแน่นอน

“ฮาโหล...”

[ตื่น ๆ อาบน้ำเตรียมตัวมารับฉันได้แล้ว] ปลายสายพูดอย่างเจื้อยแจ้วซึ่งผิดกับฉันที่กำลังงัวเงีย

“...มันตีห้า”

[ใช่ไง สายแล้ว]

ฉันกะว่าจะตื่นสักหกโมงครึ่ง ยังไงก็ทัน คอนโดฉันกับเธอห่างกันไม่เท่าไหร่ แถมสถานที่ที่ทีมงานนัดก็ไม่ไกลจากละแวกนี้ด้วย

“ไม่สาย แค่นี้แหละ”

.

.

.

“ตัดอีกแล้ว! ทำไมชอบตัดสายฉันจังฮ่ะ! ได้ ๆ ๆ” กันตากัดฟันกรอดใช้นิ้วกดลงไปที่เบอร์เดิมที่เพิ่งโทรออกไปเมื่อครู่

เนื่องจากเมื่อกลางวันเธอเล่นนอนพักทั้งวันโดยไม่ลุกไปไหนจึงทำให้ตื่นเร็วกว่าปกติมาก

“ยัยนี่ตื่นสายแฮะ… ไม่รับใช่ไหม”

เธอกดตัดสายทิ้งและโทรย้ำ ๆ

[อะไรอีกคุณ!]

ปลายสายมีน้ำโหอย่างเห็นได้ชัด

“คุณผู้จัดการชั่วคราวคะ ถ้าไม่ลุกตอนนี้ฉันจะ…”

[…. ตรู๊ดตรู๊ด…..]

“ยัยโจรตกทอง! เอาอีกแล้วนะ” ว่าแล้วก็กดต่อสายต่อเนื่อง คราวนี้รอไม่นานปลายสายก็รับ

[อือ...]

“คราวนี้ห้ามตัดสาย”

[ไม่ตัดแล้ว]

“ไปอาบ...”

[ลุกแล้วค่า!!]

.

.

.

.

ฉันพูดแทรกใส่อารมณ์ลงไปในน้ำเสียง พร้อมบิดขี้เกียจ ฉันคงไม่ข่มตานอนแล้ว นอนไปก็ไม่หลับ กำลังเคลิ้ม ๆ กันตาก็โทรโชว์เบอร์กระหน่ำ

[ห้ามวางสายเด็ดขาด]

“ทำไมคะ ฉันจะได้ไปอาบน้ำ”

[ฉันอยากมั่นใจว่าเธอตื่นแล้วจริง ๆ เปิดลำโพงและเอาเข้าไปในห้องน้ำซะ]

“บ้าเหรอ ฉันอาบน้ำนะ”

[ก็ฟังเสียง ไม่ได้ไปนั่งดูซะหน่อย]

ยัยดาราโรคจิต!!

[เข้าใจไหม ถ้าตัดสายอีกรอบเธอตายแน่]

เธอจะเอามีดมาแทงฉันรึไง?

[เงียบทำไม ตอบสิตอบ]

“อะ ๆ ก็ได้” ฉันตอบปัดความรำคาญ

ฉันกดเปิดลำโพงและวางโทรศัพท์มือถือวางไว้บนชั้นวางของ ซึ่งฉันตรวจเช็กแล้วว่าจุดนั้นเป็นจุดที่ปลอดภัยจากน้ำและมั่นใจว่ามือถือฉันไม่พังแน่นอน

“เทส ๆ เสียงก้องใช่ไหม ฉันอยู่ในห้องน้ำแล้วนะ” ฉันบอกกล่าวอีกรอบ

ฉันบีบยาสีฟันลงบนแปรง ขยับแปรงช้า ๆ ลงบนเนื้อฟัน จากนั้นทุกอย่างเริ่มเงียบ บรรยากาศเหมาะกับการพักสายตาอีกครั้ง

[$#%*@^*$#]

ฉันปรือตาสะลึมสะลือเพราะได้ยินบางอย่าง

[ยังอยู่ใช่ไหม ฮัลโหลเธอ]

“คะ? ค่ะ! ค่ะ!” ฉันสะดุ้งเหยียดตัวนั่งหลังตรง

[ล้างหน้าเดี๋ยวนี้เลยนะ!]

“ค่า” ฉันเกาหลังก่อนลุกขึ้นจากโถส้วม กดชักโครกและเปิดฝักบัวให้น้ำที่ไหลออกมาทำให้ฉันสดชื่น ตื่นตัว

นี่ฉันเป็นนักโทษในเรือนจำรึเปล่า นักโทษไฮเทคอะไรอย่างงี้

“บรื๊อออ” ฉันเป่าปาก สะบัดหน้า เอามือขึ้นตบแก้มตัวเองเบา ๆ เพื่อขับไล่ความง่วงออกจากตัว

และในที่สุดตอนนี้ฉันก็ยืนอยู่หน้ากระจกในชุดเสื้อยืดสีเหลือง กางเกงขาวยาวสีดำและรองเท้าผ้าใบสียีนส์

[แต่งตัวเสร็จแล้วใช่ไหม ออกมาตอนนี้เลย]

“รู้แล้วค่ะ แล้วคุณไม่ไปอาบน้ำแต่งตัวรึไง มาคอยคุมฉันอยู่นั่น”

ที่บ้านเธอเป็นองค์กรโทรศัพท์แน่ ๆ

[เสร็จตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้วแล้วโน่น]

ตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้ว? เธอโทรปลุกฉันตอนตีห้า ก็แสดงว่าเธอต้องอาบแถว ๆ ตีสี่ แต่ดูท่าแล้วคงเป็นคนอาบน้ำนาน ไม่ต่ำกว่าชั่วโมง อาบตั้งแต่ตีสามเลยเหรอวะ ไม่หลับไม่นอนเลยรึไง

ฉันยืนคำนวณเวลา คิดถูกไม่ถูกก็ไม่รู้แหละ ไม่คิดแล้วคงประมาณนั้นแหละ จะเอาอะไรกับคนตกเลขอย่างฉัน

“ฉันจะขับรถแล้ว แค่นี้นะคะ ถึงแล้วเดี๋ยวฉันโทรบอก” และฉันก็กดตัดสาย เก็บมือถือลงกระเป๋าถุงผ้า

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***