บทที่​ 6 (2)

ฉันเปิดประตูหลังรถพลางรวบของที่วางเกลื่อนอยู่บนเบาะลงกระเป๋าผ้าใบประจำ ก่อนจะปิดประตูพลันเหลือบไปเห็นถาดโฟมสีขาวที่วางไว้สุดฝั่งของเบาะนั่ง

“กินเองแล้วกัน กำลังหิวอยู่พอดี” ฉันมองถาดโฟมที่บรรจุชิ้นส้มโอ ไม่รู้ว่าป่านนี้เจ้าของเจ้านี้จะโวยวายหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ให้เดาฉันว่าเธอก็คงลืมมันเหมือนกัน ไม่อย่างนั้นคงมีสายเรียกเข้ามาหาฉันแล้ว

ตอนนี้ฉันอยู่ในครัวของบริษัท ฉันเขย่งตัวเปิดชั้นตู้เหนือหัวเพื่อหยิบขวดเกลือลงมา แกะแรปพลาสติกที่คลุมส้มโอออกและโรยเกลือลงไปนิดหน่อย

“ทำไรอยู่จ้ะ”

ฉันหันไปมองต้นเสียง ยกมือขึ้นแตะอก ถอนหายใจยาวด้วยความโล่ง “ตกใจหมดเลย มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง ถ้าข้าวหัวใจวายตายขึ้นมาทำยังไงคะพี่เอกวุฒิ”

“ฉันก็จะทำบุญบริษัท แล้วก็จ้างหมอผีมาไล่วิญญาณแกให้ไปไกล ๆ ด้วย ฉันกลัวผี”

“พี่เอกวุฒิ! นี่ข้าวเองข้าวไง”

“ฉันนึกว่าแกจะไม่เข้าบริษัทซะอีกวันนี้ เห็นว่าเป็นวันแรกในการทำงานจ๊อบสอง”

“ข้าวต้องมาสิพี่ ข้าวให้สัญญาไว้แล้วว่าว่างก็จะเข้าบริษัท พี่จะหาคนซื่อสัตย์ขนาดนี้ได้จากที่ไหนไม่มีแล้ว”

“จ้า ขอให้ขยันแบบนี้ไปเรื่อย ๆ นะ ฉันไปทำงานต่อดีกว่า ขอชิ้นหนึ่ง” พี่เอกวุฒิหยิบส้มโอไปชิ้นก่อนเดินออกจากครัวไป

ส่วนฉันก็นั่งกินของในมือให้เรียบร้อยก่อนไปนั่งหน้าโต๊ะทำงาน ไม่นานกนกก็เดินเข้ามา

“วันนี้เริ่มทำงานกับกันตาไม่ใช่เหรอ ไหงมานั่งกินอยู่ตรงนี้” กนกถามพลางฉีกซองกาแฟ

“วันนี้ว่าง พรุ่งนี้ก็ว่าง”

“ดี ๆ พรุ่งนี้เราสองคนลงสนามตามมานัทกัน เห็นว่าตอนเย็นออกงานเป็นพรีเซนเตอร์รถ”

“โอเค ดีล”

ในขณะที่ฉันคุยสัพเพเหระกับกนกอยู่นั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น หน้าจอโชว์เบอร์แปลก

“สวัสดีค่ะ ใบข้าวค่ะ”

[ฉันเอง]

“ฉันเอง? แล้วฉันไหนล่ะคะ” ฉันเย้าอารมณ์ปลายสาย แค่ฟังน้ำเสียงฉันก็รับรู้ได้แล้วว่าใครโทรมา

[ดาราสาวแสนสวยผู้โด่งดัง]

“สงสัยโทรผิดแล้วมั้งคะ แค่นี้นะคะ”

[ฉันกันตา!!]

ฉันแทบจะหลุดขำออกมาพรืดใหญ่

“มีอะไรให้รับใช้คะ”

[พรุ่งนี้แปดโมงเช้ามารับด้วย มีบวงสรวงละครกับถ่ายโปรโมท]

“แปดโมงเช้า?”

โธ่! ฉันอุตส่าห์ดีใจคิดว่าพรุ่งนี้จะว่าง

[ใช่ มาให้ตรงละอย่าให้ฉันต้องหงุดหงิด แล้วหลังจากวางสายเมมเบอร์ฉันไว้ซะนะ]

“รับทราบค่ะคุณ” ฉันกดตัดสายหลังจากรับสารเรียบร้อย

“ใครโทรมา ทำไมทำหน้าอย่างนั้น” กนกเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าฉันคุยธุระเสร็จแล้ว

“คุณกันตา พรุ่งนี้เช้าเธอมีงาน”

“อ่าวแล้วอย่างนี้ตอนเย็นจะไปได้ไหมแกอะ”

“ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ไม่รู้ว่างานเธอเสร็จตอนไหน นัดช่วงเช้าอาจจะทันก็ได้แต่ยังไงเดี๋ยวฉันโทรบอกแกอีกทีแล้วกัน”

“เออ ๆ ฉันไปทำงานต่อก่อน แอบหนีมานั่งกินกาแฟนานแล้ว” ว่าจบกนกก็เดินไปล้างแก้วเปล่าที่เธอเพิ่งดื่มหมดไปเมื่อครู่และออกจากห้องไป

ส่วนฉันก็หยิบสมุดตารางงานของกันตาที่เธอให้มาเปิดมันออกและจดงานที่เธอเพิ่งโทรมาบอกลงไป ส่วนสมุดเล่มน้ำตาลของฉันคงไม่ได้ใช้งาน เอาไว้จดสิ่งที่ต้องเรียนรู้ในตัวกันตาแทนแล้วกัน

.

.

.

.

.

ในด้านของกันตา หลังจากที่เธอลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ทางทีมงานของกองถ่ายโทรมาย้ำเรื่องบวงสรวงและถ่ายโปรโมทละครว่างานจะเริ่มในวันพรุ่งนี้เช้า

เมื่อรับรู้แล้วจึงต่อสายหาผู้จัดการชั่วคราวอย่างใบข้าวทันที และเธอก็ต้องขมวดคิ้วด้วยอารมณ์หงุดหงิดหลังจากตื่นขึ้นมาจากการพักผ่อน

เธอเอาโทรศัพท์มือถือที่กำลังแนบหูออกมาดูหน้าจอ

“ตัดสายอีกแล้ว!!”

บังอาจมากที่กล้าตัดสายเธอ เกิดมาไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับเธอมาก่อนเว้นซะจากยิหวา นอกนั้นก็ไม่มีใครกล้าทำ

“กลัวเปลืองค่าโทรศัพท์รึไง! เป็นใครถึงมาตัดสายฉันแบบนี้!” กันตาตะคอกใส่โทรศัพท์ก่อนจะวางคว่ำหน้าจออย่างแรงบนเตียง เธอโมโหจนลืมไปว่าเธอต่างหากที่เป็นฝ่ายโทรไป ค่าโทรก็เป็นของเธอเอง

และทิ้งตัวลงกับเตียงอีกรอบ นอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปเรื่อย ๆ จนกระทั่ง....

“ส้มโอ!!” เธอลืมไปเสียสนิท

“โอ๊ยหงุดหงิด หงุดหงิด” กันตานอนดิ้นถีบขาไปมาบนเตียงของตัวเอง “ไม่กินแล้ว!” บ่นกับตัวเองจบก็จับผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงนอนต่อ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***