Paparazzi สืบข่าวป่วนหัวใจ (มีEBOOK Meb)

บทที่ 5 (2)

กันตาเดินนำฉันอย่างรู้เส้นทางเป็นอย่างดี ก่อนไปหยุดอยู่หน้าร้านขายโทรศัพท์มือถือ คาดว่าน่าจะเป็นร้านประจำของเธอเพราะเธอเดินเข้าไปอย่างไม่ลังเล แต่บางทีเธอก็มีความมั่นใจในตัวเองสูงอยู่แล้วคงไม่แปลกเท่าไหร่นัก

“ฉันรอคุณตรงนี้นะ” ฉันยืนรอเธออยู่หน้าร้านโดยไม่เข้าไปด้วย เธอเหลียวหลังมามองและไม่ได้ตอบอะไร

ใระหว่างที่ฉันยืนรอทอดสายตามองคนโน้นทีคนนั้นทีหางตาก็พลันเห็นผู้ชายร่างสูง ฉันกำลังจะหันไปมองให้เต็มตาแต่กันตาเรียกขึ้นก่อน

“เสร็จแล้ว”

“ทำไมเร็วจังเลยคะ” ฉันถามด้วยความสงสัย เพราะเธอเข้าไปในร้านไม่ถึงยี่สิบนาทีด้วยซ้ำ

“ฉันก็โทรมาบอกให้เขาเตรียมไว้ให้สิ จะได้ไม่ต้องเสียเวลา เธอนี่ไม่ฉลาดเอาเสียเลย”

แววตาของเธอที่มองฉันบ่งบอกว่าเซ็งสุด ๆ

“มีอะไรกันรึเปล่าครับน้องตา”

เสียงเอ่ยดังมาจากข้างหลังฉัน เมื่อหันไปมองก็พบว่าผู้ชายตัวสูงที่ฉันสะดุดไปเมื่อครู่คือมานัท

“คนที่เมื่อคราวก่อนเจอนี่ เขามาวุ่นวายกับน้องตาใช่ไหม เดี๋ยวพี่ห้ามให้เอง” จากนั้นพี่มานัทก็เอาตัวเข้ามาแทรกตรงกลางระหว่างฉันและกันตา พร้อมกันมือให้เกิดระยะห่าง

แหม่ ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษเอาหน้าจริง

“คุณครับ” เขาจ้องหน้าฉัน

“คะ?”

“กรุณาอยู่ห่าง ๆ น้องตาและอย่ามาก่อกวนกันอีกนะครับ ถ้าผมเห็นอีกครั้ง คราวนี้ผมจะแจ้งตำรวจ” เขาทำหน้าจริงจัง

“คือมันไม่ใช่อย่างที่พี่มานัทเข้าใจนะคะ”

“ใครเป็นพี่คุณครับ”

ถ้าฉันเอานิ้วจิ้มตาพี่มานัทจะผิดไหม

“คุณอธิบายหน่อย” ฉันหันไปขอความช่วยเหลือจากกันตา

“…” เธอเงียบก่อนจะยักไหล่ไม่รับรู้กับสิ่งที่ฉันพูด

“เมื่อกี้ทำเป็นรู้จักน้องตา ตกลงว่าคุณมั่วนิ่ม” พี่มานัทเอ่ยขึ้น

ฉันเหลือบมองกันตาพลางส่งสายตาพิฆาต จากนั้นจึงหันหลังเตรียมตัวเดินกลับ แต่แล้วเธอก็คว้าข้อมือฉันเอาไว้

“มากับตาเองค่ะ ผู้จัดการชั่วคราวของตา” เธอบอกพี่มานัทก่อนคุยกับฉัน “ทำเป็นมีอารมณ์ไปได้”

“สรุปเป็นผู้จัดการ สวัสดีครับผมมานัท”

ฉันยืนหน้านิ่งก้มมองดูมือที่ยื่นออกมาเพื่อแสดงความรู้จักอย่างเป็นมิตร ซึ่งผิดกับเหตุการณ์ก่อนหน้า

ฉันเงยหน้าขึ้นพร้อมใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นยิ้มแย้มสดใส

“ใบข้าวค่ะ”

คนอะไรเปลี่ยนเร็วชะมัด… แต่ก็ดีเหมือนกันคราวนี้ฉันจะได้ทำงานเกี่ยวกับพี่มานัทได้สะดวกขึ้น

“น้องตาจะไปไหนต่อรึเปล่าครับ ถ้าไม่ให้พี่เลี้ยงข้าวสักมื้อแล้วกัน มีร้านเปิดใหม่ข้างบน” มานัททิ้งฉันหน้าเหว๋ออ้าปากค้างเพราะกำลังจะพูดบางอย่างต่อ

แนะนำตัวตามมารยาทสังคมสินะ… อีพี่มานัท ฉันจะแฉให้ได้คอยดู!

“ตาไม่ว่างเลยค่ะ เอาไว้คราวหน้าแล้วกัน ตามีธุระต้องทำต่อค่ะ เชิญพี่ตามสบายเลย ตาขอตัวนะคะ” กันตารีบบอกลาและดึงมือฉันเข้าร้านขายโทรศัพท์มือถือที่เธอเพิ่งเดินออกมา

“ไหนว่าเสร็จแล้วไง” ฉันถามงง ๆ เมื่อถูกลากเข้ามาในร้าน

“จ่ายเงิน” เธอพูดเสียงเรียบ

“….” ฉันยืนนิ่งรอเธอจัดการธุระของเธอเอง

“ยืนทำอะไร ฉันบอกให้จ่ายเงิน!” กันตาย่นคิ้วมองหน้าฉัน

“ฉัน?” ฉันยกนิ้วชี้เข้าที่หน้าตัวเองพร้อมทวน

ตอนแรกฉันก็แปลกใจที่กันตารั้งฉันไว้และพูดให้พี่มานัทเข้าใจ แต่ความจริงแล้วเธอให้ฉันมาจ่ายเงินค่าโทรศัพท์มือถือให้เธอนี่เอง

“ใช่สิ เร็ว! ฉันอยากพักผ่อนแล้ว”

“แล้วทำไมฉันต้องเป็นคนจ่ายให้คุณด้วย”

“ลืมกระเป๋าไว้ในรถ ไม่ได้ติดมาด้วย”

“แอปแบงค์กิ้ง”

“ก็ฉันซื้อมือถือใหม่จะมีได้ไงล่ะ คิดหน่อย”

เออ… ลืมคิดไป