บทที่​ 3 (3)

ฉันเดินไปข้างเตียงของกันตาพลางดึงผ้าที่เธอคลุมออก

“ยังไม่เลิกร้องอีกเหรอคุณ”

“ตอนแรกก็ไม่แล้ว แต่เธอมาช้า ฉันก็จะได้ทาครีมช้าเข้าไปอีก แล้วทีนี้แผลมันก็ไม่หาย ฮืออออออ”

“ใช่ว่าได้มาจะทาได้ทันที คุณต้องรอแผลแห้งก่อนสิ แล้วที่ช้าเพราะนักข่าวมุงเต็มหน้าห้องเลย นี่ครีมส่วนนี้ฉันซื้อผลไม้มาให้ด้วย”

“ฮือออออ…อึก อะไรนะ! องุ่นเหรอ” เมื่อกันตาได้เห็นองุ่น น้ำตาที่เคยไหลออกมาก็ไหลย้อนกลับพร้อมกับยิ้มกว้างทั้งตาแดง ๆ

“องุ่น! ฉันชอบ ขอบใจนะ ไปล้างมาให้หน่อยสิ”

เงียบเสร็จเธอก็สั่งฉันทันที

ตกลงเป็นไบโพลาร์รึเปล่าเนี่ย เดี๋ยวก็ร้องเดี๋ยวก็ยิ้ม

“องุ่น! อยากกินแล้ว” เธอขมวดคิ้วมองฉันก่อนจะชี้ไปที่ห้องน้ำเพื่อให้ฉำเอามันไปล้างให้เธอเร็ว ๆ

“กำลังจะไปอยู่นี่ไง” ถ้าเธอไม่นอนอยู่บนเตียงนะ ฉันไม่มีทางทำให้เด็ดขาด นอนยันเลยเอ้า!

ฉันหยิบถุงใส่องุ่นพร้อมกับชามและถือเข้าไปล้างน้ำสะอาดให้เธอ

จากนั้นจึงลากโต๊ะคร่อมเตียงของทางโรงพยาบาลมาให้เธอและวางชามที่ใส่องุ่นสีม่วง

“ล้างให้แล้วไม่กินเหรอ” ฉันถามออกไปเมื่อเห็นว่าเธอยังคงจ้องฉันและไม่ยอมหยิบมันกินสักที

“เธอล้างมือยัง”

“ล้างแล้ว ทำไมคะมีอะไร” เมื่อกี้ที่ฉันไปล้างองุ่นฉันก็เลยล้างมือถูสบู่ไปด้วยเลย

“ป้อนหน่อยสิ” เธออมยิ้มทำตาหวานกะพริบตาให้ฉัน

“แล้วทำไมฉันต้องป้อนคุณด้วย มือก็ไม่ได้ด้วนสักหน่อย”

“จิ๊! ก็มือฉันเปื้อนไง เอาลูกนี้” เธอหุบยิ้มลงทันทีและชี้นิ้วไปยังลูกที่เธอต้องการ “เอาลูกนี้ ไม่งั้นจะร้องแล้วนะ”

“คุณไม่ใช่เด็กน้อยแล้วนะจะมาร้องอะไร”

“เพิ่งเกิดเรื่องกับฉันมาไม่กี่ชั่วโมงเองนะ ไม่เห็นใจกันบ้างเหรอ” กันตาตีหน้าเศร้าพลางแอบเหลือบขึ้นมามองสีหน้าใบข้าวก่อนจะตีหน้าเศร้าต่อ “เจลล้างมือก็ไม่มี…”

ในขณะที่กันตากำลังจะบ่นต่อฉันเลยหยิบองุ่นยัดเข้าปากเธอเพื่อให้เงียบ ฉันขี้เกียจฟังเธอยกข้ออ้างมาบ่นยาว

“ร้อนจะตายใส่เสื้อแขนยาวทำไม” ทันทีที่กันตาเคี้ยวองุ่นหมดแล้วจึงถามขึ้นและรูดซิปเสื้อฉันด้วยความรวดเร็ว

ฉันรีบห้ามมือเธอไว้แต่ก็ไม่ทัน

“ลายลูกไม้ซะด้วย”

เธอพูดออกมาหน้าตาเฉยหลังจากเห็นชุดชั้นในของฉัน

ฉันรีบปัดมือเธอออกและรูดซิปเสื้อขึ้นตามเดิม ตอนนี้ใบหน้าฉันร้อนฉ่า

“คุณ!”

“ว่าฉันไม่ได้นะ ใครบอกให้เธอไม่ใส่เสื้อข้างในล่ะ” กันตาหรี่ตาจ้องหน้าอกฉันพลางยิ้มกริ่มก่อนจะหยิบองุ่นกินเอง

“ก็เพราะเสื้อฉันเปื้อนเลือดของคุณนั่นแหละ ล-แล้วนี่จ้องอะไร” ฉันรีบกุมหน้าอกตัวเองเมื่อสังเกตเห็นสายตาของเธอจับจ้องมา

“เปล่า แต่ขาวดี”

“ขาว.. อะไรขาว”

“เมื่อกี้ฉันเห็นอะไรก็อันนั่นแหละ”

ร-โรคจิต ผู้หญิงคนนี้กวนประสาทไม่พอยังจะเป็นดาราโรคจิตอีก

ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดออก

“น้องตาดีขึ้นแล้วเหรอคะ” นัตตี้ทักขึ้นเมื่อเห็นกันตานั่งหน้าสดใสกินผลไม้อยู่

“ค่ะ แต่ยังมีมึนมีปวดหัวอยู่บ้าง”

“พี่เคลียร์นักข่าวเสร็จแล้วใช่ไหมคะ” ฉันถาม

“เรียบร้อยแล้วค่ะ”

“งั้นข้าวกลับก่อนนะคะ แต่ถ้ามีอะไรด่วนโทรหาข้าวได้ตลอดเลยนะคะ ข้าวจะรีบมาเลยไม่ต้องเกรงใจค่ะ อ่อพรุ่งนี้กองฟางน่าจะมาถึง” ฉันบอกเสร็จสรรพและยื่นนามบัตรที่มีเบอร์โทรของตัวเองให้กับพี่นัตตี้

“ฉันกลับแล้วนะคุณ” ฉันหันไปบอกลากันตา

“พรุ่งนี้จะมาอยู่ใช่ไหม”

“คุณอยากให้ฉันมาเหรอ” ฉันไม่นึกว่าเธอจะถามคำนี้

“อยาก… อยากกินส้มโอ”

“ไม่ ฉันไม่มาดีกว่าถ้างั้น” พูดจบฉันก็หันหลังเดินออกจากห้องไปพร้อมกับเสียงตะโกนไล่หลังของกันตา

“ส้มโอ อยากกินส้มโออออ”

เธอเห็นฉันเป็นเดลิเวอรี่เหรอ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***