บทที่​ 3 (2)

จากนั้นฉันก็ลงไปหาซื้อครีมลบรอยตามที่ได้บอกไว้ แต่ซื้อมาแค่สองหลอดพอนะ ฉันไม่บ้าจี้ซื้อมาถมที่ถามที่กันตาบอกหรอก

และก่อนจะกลับจึงซื้อผลไม้ติดมือมาสองสามอย่าง

เมื่อใกล้ถึงบริเวณห้องผู้ป่วย ทางเดินที่เคยว่างกลับมีฝูงนักข่าวมายืนออรอสัมภาษณ์ทำข่าวหลังรู้เรื่องอุบัติเหตุของวันนี้

“แล้วจะเข้าไปยังไงไม่ให้โดนฉุด”

ถ้าฉันเดินเข้าไปและแสดงตัว คนอื่นคนดึงฉันและจ่อไมค์ยิงคำถามแบบไม่ยั้งแน่

ในระหว่างที่ฉันยืนนิ่งอยู่ก็พลันเห็นผู้จัดการของคุณยิหวา จึงลองทักถามดูเพราะฉันเองก็ไม่ค่อยมั่นใจว่าใช่เธอรึเปล่า

“พี่นัตตี้ใช่ไหมคะ”

“ค่ะ… น้อง….” เธอหรี่ตามองฉัน

“ใบข้าวค่ะ เพื่อนกองฟาง” ฉันจึงแนะนำตัวอีกที

“อ่อ ๆ พี่จำได้แล้ว แล้วนี่น้อง…”

“ข้าวอยู่ในเหตุการณ์ค่ะเลยมาด้วยเลย เนี่ยเพิ่งไปซื้อของให้คุณกันตา”

“นักข่าวเต็มไปหมดเลย ถ้าเขาเห็นพี่ต้องมากันมาล้อมแน่เลย” เธอเอ่ยขึ้นอย่างกังวลใจ

“ตอนนี้คิดวิธีไม่ออกด้วยสิ”

หลังจากยืนด้วยความเหนื่อยใจสักพักก็เริ่มทำใจกับสถานการณ์ได้และตรงเข้าไปทันที

ฉันและพี่นัตตี้พยายามเดินก้มหน้าให้แนบเนียนเหมือนว่ากำลังจะผ่านไปห้องอื่น เดินผ่านนักข่าวคนแรกด้วยใจตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ จนกระทั่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูทางเข้า

“รอดแล้ว” ฉันบ่นกับตัวเองอย่างโล่งใจ ก่อนจะมองหน้าพี่นัตตี้เป็นการส่งสัญญาณ

พวกเราตั้งใจว่าจะรีบเปิดเข้าไปอย่างสายฟ้าแลบ

“นั่นพี่นัตตี้!” หลังจากสิ้นเสียงของนักข่าวคนหนึ่งที่เอ่ยขึ้นมาเพียงประโยค นักข่าวคนอื่น ๆ ที่กำลังเดินวนไปวนมาหรือกำลังนั่งก็ลุกกรูมาที่หน้าประตูทันที

“พี่นัตตี้ทางนี้ค่ะ”

ฉันรีบเปิดประตูห้องและคว้ามือพี่นัตตี้ด้วยความเร็วเข้าไปยังห้องผู้ป่วยทันที

“ขอโทษนะคะ ที่นี่เป็นโรงพยาบาล กรุณาอย่าส่งเสียงดังและก่อความวุ่นวายค่ะ ขอบคุณค่ะ” เสียงของพยาบาลที่กำลังจะเข้ามาตรวจคนไข้ติขึ้นทำเอานักข่าวหลายคนหน้าห้องหน้าจ๋อยไปเป็นแถว

“โดนสักบ้างก็ดี” ฉันพูดกับประตูห้องที่กั้นและหันไปหาพี่นัตตี้ “ใช่ไหมคะพี่”

“ค่ะ แต่ยังไงพี่ก็คงต้องออกไปให้สัมภาษณ์เรื่องอาการอยู่ดี”

“ฮืออออ อึก ฮือออ”

เมื่อห้องเงียบจึงทำให้นัตตี้ได้ยินเสียงร้องระงมที่ดังเล็ดลอดเป็นระยะ ๆ มาตั้งแต่ต้น

“หือ” เธอหันไปหาต้นตอของเสียง

“เสียงคุณกันตาน่ะค่ะ งอแงนิดหน่อย ปล่อยไปเถอะค่ะ”

“ค่ะ พี่ก็ตกใจหมด”

หลังจากพี่นัตตี้วางข้าวของและดูอาการของทั้งสามแล้วจึงออกไปให้ข่าวข้างนอกเพื่อให้โรงพยาบาลเกิดความสงบอีกครั้ง หากเธอไม่ยอมออกไป พวกเขาเหล่านั้นคงไม่ยอมไปไหน

“นั่นไงพี่นัตตี้ออกมาแล้ว” บรรดานักข่าวพากันลุกฮืออีกครั้งเมื่อนัตตี้ออกมาจากห้อง

“ใจเย็น ๆ ค่ะ พี่ว่าเราออกไปคุยข้างนอกกันดีกว่านะคะ จะได้ไม่รบกวนคนไข้คนอื่นด้วย”

จากนั้นนัตตี้พาสื่อต่าง ๆ มาหยุดอยู่ที่หน้าตึก

“น้องกันตาเป็นยังไงบ้างคะ เห็นข่าวอุบัติเหตุพวกเราตกใจแทบ มีใครเป็นอะไรไหมคะ”

“น้องตาไม่เป็นอะไรคะ ตอนนี้ปลอดภัยดีแล้ว เหลือก็แต่น้องยิหวากับอ้อมใจผู้จัดการของน้องตาที่หนักสุด”

“คุณยิหวาก็อยู้ในรถคันนั้นด้วยเหรอคะ”

“ค่ะ น้องยิหวาตอนนี้ยังไม่ฟื้นเลยค่ะ แต่หมอบอกว่าปลอดภัยดี เดี๋ยวยังไงพี่จะมาอัปเดตอาการให้ผ่านไอจีนะคะ ตอนนี้ขอตัวไปดูน้อง ๆ ก่อน”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***