บทที่​ 3 (1)

ขณะที่ฉันกำลังจะข้ามไปฝั่งสนามก็เห็นคนมุงดูบางอย่างอยู่บริเวณขอบถนน

อย่างฉันเหรอจะพลาด เข้าไปรวมกลุ่มเป็นไทยมุงกับเขาเป็นที่เรียบร้อย

มีรถชนกันระหว่างรถตู้กับกระบะ รถตู้มีสภาพยับด้านท้าย ส่วนกระบะด้านหน้าเละ

“เมื่อกี้เสียงชนกันดังมากเลย ดูท่ากระบะขาวไม่เบรกเลยแหละ”

“ใช่ ๆ น่ากลัวมาก”

เสียงไทยมุงแถวนั้นพูดคุยแสดงความคิดเห็นกับเหตุการณ์ที่ตนเห็นไปเมื่อครู่

ทันใดนั้นประตูของรถตู้ค่อย ๆ เลื่อนออก หญิงสาวในชุดเดรสก้าวเท้าออกมานอกรถ เธอจับขอบประตูเพื่อเป็นการพยุงตัว เลือดสีแดงสดอาบบริเวณศีรษะ เธอหรี่ตามองรอบ ๆ ด้วยอาการพร่ามัว

“เธ…..อ” เธอขานเรียกคนตรงหน้าที่เธอคุ้นหน้าที่สุดในเวลานี้

“คุณ!” ฉันตกตะลึงเมื่อคนที่ออกมาจากรถคือกันตา

ฉันรีบพุ่งตัวไปรับเธอไว้ในอ้อมกอดก่อนที่ร่างของเธอจะร่วงลงพื้น

ฉันโอบประคองเธอไว้ก่อนเรียกสติและสะกิด

“คุณได้ยินฉันไหม คุณ”

“อือ….” เธอเปล่งเสียงออกมาจากลำคอเล็กน้อย

“ลืมตามองด้วยสิ”

“….”

“คุณ!”

“….”

คราวนี้ไม่มีเสียงใดตอบกลับมาแล้ว

“มีใครเรียกรถพยาบาลยังคะ” ฉันรีบตะโกนถามคนรอบข้างอย่างร้อนรน

หลังจากสิ้นคำถามของฉัน ทุกคนก็ต่างพากันหันไปถามกันยกใหญ่ แต่ก็ไม่มีใครให้คำตอบฉันเลยสักคน

คาดว่าคงยังไม่มีใครโทรแจ้ง ฉันจึงรีบกดต่อสาย 1669 ทันที

“สวัสดีค่ะ มีเหตุฯ รถชนกันค่ะ ตรงหน้าสนามกีฬาXXX คนเจ็บหมดสติทั้งหมด….” ฉันรีบกวาดตามองเข้าไปในรถตู้และรถกระบะ “ห้าคนค่ะ”

ไม่นานนักรถพยาบาลและรถป่อเต็กตึ๊งก็ขับตามกันมาติด ๆ เพื่อมารับผู้ประสบอุบัติเหตุ

ยิหวา อ้อมใจ กันตา และคนขับรถทั้งสองฝั่งต่างถูกพาขึ้นรถไป

ส่วนฉันรีบกระโดดขึ้นรถตาม หลังจากที่กันตาถูกนำขึ้นไปก่อน

“เป็นเพื่อนค่ะ” ฉันยิ้มบอกหมอพยาบาล จากนั้นจึงนั่งติดรถไปที่โรงพยาบาลพร้อมเธอ

หลังจากทุกคนได้รับการรักษาและปลอดภัยเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ฉันก็กำลังนั่งเฝ้าทั้งสามอยู่ในห้องรวม

ฉันเป็นเลือกห้องรวมเองแหละ สาเหตุก็คือห้องรวมที่นี่มีแค่สามเตียงพอดี ฉันจะได้คอยดูแลทั้งสามได้อย่างทั่วถึง

ตอนนี้คงมีข่าวออกไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ไม่นานฉันก็นึกขึ้นได้ว่าต้องโทรบอกกองฟางเรื่องยิหวาประสบอุบัติเหตุ ในใจก็ลุ้นว่า ณ จุดที่เธออยู่นั้นมีสัญญาณหรือเปล่า

เมื่อฉันได้ยินเสียงตรู๊ดดังขึ้นก็สบายใจ

[โทรมามีไรแก]

“มี แต่แกทำใจไว้นะ”

[ว่ามา]

“คือคุณยิหวาอยู่โรง’ บาลตอนนี้”

[หะ! แล้วเป็นอะไรทำไมถึงไปอยู่นั้น]

“อุบัติเหตุ รถชนรถ” จากนั้นฉันจึงบอกชื่อโรงพยาบาลและเลขห้อง

[แล้วเป็นอะไรมากไหม]

“ไม่นะ รอแค่ฟื้นแต่ที่หนักก็จะเป็นพี่อ้อมใจน่ะ” ฉันเหลือบมองเธอด้วยความเห็นใจ ถ้าเธอตื่นขึ้นมาพบกับสภาพตัวเองว่าถูกเข้าเฝือกเกือบแทบทั้งตัวคงช็อกน่าดู

“เดี๋ยวฉันดูคุณเขาให้ก่อน แกไม่ต้องรีบมากละ” ฉันกลัวกองฟางจะได้รับอันตรายอีกคน

[ใจมาก ฉันจะรีบขึ้นกรุงเทพฯ ฝากด้วยนะแก]

หลังจากฉันเคลียร์ทุกอย่างแล้วจึงไปเปลี่ยนชุดเนื่องจากเสื้อของฉันเปื้อนเลือดของกันตา ตอนที่ประคองเธอไว้

โชคดีที่ฉันติดเสื้อกันแดดมาด้วย เลยมีเสื้อสะอาดเอาไว้เปลี่ยน

เมื่อกันตารู้สึกตัว เธอมองไปรอบ ๆ ห้องด้วยอาการมึนงง จากนั้นจึงค่อยดันตัวขึ้นนั่งพิงกับเตียง

“โอ๊ย” เธอเอามือกุมศีรษะ

“คุณเป็นไงบ้าง เห็นไหมว่านี้กี่นิ้ว” ฉันชูสองนิ้วยื่นให้เธอดู

“สองไง ไม่ได้ตาบอดนะ”

นั่น ตื่นขึ้นมาก็โดนเล่นซะแล้วฉัน

“ก็แค่จะเช็กอาการคุณเท่านั้นเอง กลัวว่าจะเอ๋อ”

“นี่! ฉันไม่… โอ๊ย”

“คุณพักผ่อน พักปากก่อนค่ะ ค่อย ๆ นอนนะ เดี๋ยวฉันช่วย” ฉันหลอกด่าไปหนึ่งทีเนียน ๆ ดีนะที่เธอกำลังปวดหัวเลยไม่ได้ฉุกคิดกับคำพูดเมื่อกี้ของฉัน

“ทำไมฉันถึงอยู่นี่ แล้วนี่ที่ไหน” เธอว่าจะถามใบข้าวตั้งแต่ที่รู้สึกตัว

“โรง’ บาล คุณอยู่โรง’ บาล”

กันตาได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้ว พลางพยายามนึกว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พอจะนึกก็ดันปวดแผลตุบ ๆ เธอยกมือจับศีรษะบริเวณที่มีผ้าก๊อซปิดไว้

“อะไรอะ” เธอลูบคลำ

“อย่าไปจับสิคุณ” ฉันเอื้อมมือไปคว้ามือเธอไว้ไม่ให้สัมผัสไปมากกว่านี้

“ฉันจะลำดับเหตุการณ์ให้ฟังนะ อันแรกเลยคุณเกิดอุบัติเหตุมีรถกระบะมาชนกับรถตู้ที่คุณนั่ง แล้วที่หัวนั่น หัวคุณแตก เย็บสามสี่เข็มมั้ง”

ดวงตากลมโตเบิกกว้างและเริ่มร้อนผ่าว จากนั้นก็ส่งเสียงร้องออกมาอย่างไม่อายใคร “ฮื่อออออออ แง”

“คุณใจเย็น ๆ ก่อน ไม่มีใครเป็นอะไรทั้งนั้น ทุกคนปลอดภัยรวมทั้งคุณด้วย” ฉันรีบเข้าไปปลอบใจเธอ

“ถ้าฉันมีแผลเป็นจะทำยังไง ฮืออออ… หน้าฉันสวย ๆ ของฉันใช้หากินด้วย ฮื่อออออ”

“….” ฉันสตั้นไปสามวิ

ตอนแรกฉันนึกว่าเธอขวัญเสียกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นซะอีก ที่แท้ห่วงสวย

“ตามหมอให้ที อึก.. ตามหมอ” เธอน้ำตาคลอเขย่าแขนฉัน “ยังอีก จะยืนบื้ออยู่ทำไมเล่า!”

“ถ้าให้ตามเรื่องรอยแผล ฉันไม่ทำนะ”

“ทำไมล่ะ นี่มันเรื่องใหญ่สำหรับฉันเลยนะ”

“แผลคุณมันเล็กจิ๊ดเดียว รู้ไหมคุณโชคดีกว่าทุกคนบนรถเลยนะ”

“แต่มันจะเป็นรอย” เธอพูดพร้อมดึงทิชชูที่วางไว้ข้างเตียงขึ้นมาซับน้ำตา

“เอางี้แล้วกัน เดี๋ยวฉันจะไปซื้อครีมลบรอยแผลเป็นให้ คราวนี้สบายใจขึ้นรึยัง”

“รีบไปซื้อตอนนี้เลยนะ เอาสิบหลอดเลย! ฮืออออออหน้าฉัน” เธอสั่งฉันเสร็จก็นอนร้องไห้โวยวายเอาผ้าคลุมโปง

“เฮ้อออ คุณเบาหน่อย รบกวนคุณยิหวากับพี่อ้อมใจ”

“ฮืออออออ รีบไปซื้อสิ ฮือออออ”

“งั้นเดี๋ยวฉันจะรีบมานะ”

จากนั้นฉันก็ลงไปหาซื้อครีมลบรอยตามที่ได้บอกไว้ แต่ซื้อมาแค่สองหลอดพอนะ ฉันไม่บ้าจี้ซื้อมาถมที่ตามที่กันตาบอกหรอก

และก่อนจะกลับจึงซื้อผลไม้ติดมือมาสองสามอย่าง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***