ซาคุมะ

"ผมจะไม่ยอมทำตามคำสั่งของคุณอีกแล้ว!!"ในขณะที่พวกผมยังยืนช็อคอยู่อย่างนั้นคิโดก็ตะโกนออกมาด้วยใบหน้าแห่งความโกรธเกรี้ยว

"เหอะ..หลักฐานก็ไม่มียังจะคิดเอาผิดฉันหร—"ผู้บัญชาการคาเงยามะยังพูดไม่ทันจบประโยคก็มีคนพูดแทรกขึ้น

"หลักฐานหรอมีสิหลักฐานนะก็นี้ไง"ผู้หมวดนอกเครื่องแบบปรากฏตัวออกมาและจับผู้บัญชาการคาเงยามะไปในตอนนั้นคำพูดอะไรก็คงไม่เข้าหูผมอีกแล้วเพรระความสนใจของผมมุ่งตรงไปยังคิโด

ในตอนนั้นผู้บัญชาการคาเงยามะมองจ้องมาที่คิโดด้วยสายตาที่ผมบรรยายไม่ถูกมันน่าขนลุกมากแต่ไม่รู้ทำไมผมถึงก้าวออกไปข้างหน้าคิโดพร้อมกับเก็นดะ

"เรื่องจริงหรอครับผู้บัญชาการ"ผมถามผู้บัญชาการที่ตอนนี้นิ่งเฉยสุดๆก่อนที่ผมจะแสดงใบหน้าที่โกรธเอามากๆออกมาเมื่อผู้บัญชาการคาเงยามะตอบผมกลับมา

"ใช่..มันคือเรื่องจริง"คาเงยามะตอบอกมาด้วยใบหน้าเฉยเมยเรียบนิ่งสนิทเหมือนกับว่าที่ทำลงไปไม่ใช่ความผิดของตัวเอง

"ผมนะฟังคำสั่งของคุณทุกครั้งนะแต่ครั้งนี้คุณทำเกินไปมากจริงๆคุณหักหลังพวกเราคุณทรยศพวกเราคุณทำแบบนั้นมากี่ปีแล้วกันละคุณคาเงยามะถ้าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ช่วยตอบผมมาด้วยครับ"ผมถามกลับเสียงเรียบด้วยใบหน้าที่เหมือนพร้อมจะฆ่าคนได้ทุกเมื่อ

"อย่างคุณนะไม่สมควรที่จะเป็นโค๊ชของพวกเราหรอกนะครับ"เก็นดะช่วยพูดประโยคเสริมออกมาได้ดีก่อนที่คาเงยามะจะถูกรวบตัวไปด้วยทางตำรวจ

หลังจากนั้นการแข่งก็จะถูกยัดขึ้นใหม่ในอีก1ชั่วโมงให้หลังระหว่างนี้ผมมาที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อที่จะดูดซับบรรยากาศคนเดียวสักพักและเพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเองที่กำลังคุกรุ่นจนแทบจะระเบิด

แกร๊ก เสียงเปิดประตู

ผมหันไปมองประตูห้องทันทีและทำเอาผมเบิกตากว้างแทบจะกระโจนลงจากม้านั่งในห้องทันทีเพราะคนที่เปิดประตูเข้ามาคือคิโดนั้นเอง

"ค..คิโดม..มาทำอะไรที่นี้งั้นหรอ"ไอ้บ้าเอ้ยแล้วเราจะพูดตะกุกตะกักทำไมเนี่ยไม่รู้สิเวลาอยู่กับคิโดตามลำพังแบบนี้มันไม่ชินเลยล่ะมั้งและบรายากาศของคิโดตอนนี้ดูน่ากลัวกว่าตอนลงแข่งซะอีก

อยู่ๆคิโดก็เข้ามาในห้องอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยทำเอาผมตกใจแล้วแต่การกระทำของคิโดทำเอาผมตกใจกว่าเพราะอยู่ๆคิโดก็เอาหน้ามาพิงไหล่ผมและนั่งข้างๆผมด้วยความอ่อนแรง

"ขออยู่แบบนี้สักพักได้มั้ยซาคุมะ"คิโดขอร้องผมอยู่ไม่นานผมก็รู้สึกถึงความเปียกชื้นบริเวณหัวไหล่ที่ผมให้คิโดใช้พิงคิโดกำลังร้องไห้อยู่ผมที่เห็นแบบนั้นก็ตอบไปแบบไม่ต้องคิดเลยว่า

"อืม"คำตอบสั้นเหมือนการตอบตกลงถูกเอ่ยออกมาจากปากของผมทั้งๆที่ในสมองบอกว่าต้องตัดใจจากเขาไม่เช่นนั้นคนที่จะเจ็บก็คือผมแต่ว่าใจและร่างกายมันดันทำสิ่งที่ตรงกันข้ามมันเอาแต่เรียกร้องหาแต่คิโดกว่าจะรู้ตัวอีกทีปากก็ขยับตามที่ใจคิดไปแล้ว

ราวกับว่าสมองหยุดทำงานชั่วขณะและปล่อยให้หัวใจทำงานแทนถึงจะรู้ว่ารักเขาแล้วต้องเจ็บแต่ว่าหัวใจกับร่างกายมันกลับเรียกร้องมากขึ้นซะอย่างนั้นผมค่อยๆเอามือไปลูบหัวคิโดอย่างช้าๆถ้าปล่อยให้ช่วงเวลานี้อยู่อย่างนี้ไปได้ตลอดก็คงจะดีสินะ

ผมค่อยๆหลับตาลงในขณะที่มือยังคงลูบหัวคิโดอยู่อย่างนั้น'ง่วงจัง'ผมคิดกับตัวเองในใจว่าอะไรคือสาเหตุที่ทำให้ผมง่วงอาจจะเพราะอากาศในห้องมันชื้นจนน่านอนหรือเพราะบรรยากาศมันเงียบเกินไปจนน่าจะเคลิ้มหลับได้หรือเพราะคิโดอยู่ข้างๆก็ไม่รู้สุดท้ายผมก็หลับไปในที่สุด

โชคดีที่ที่นั่งที่ผมนั่งอยู่อยู่ติดกับแพงฝาผนังทำให้ผมนอนเอาตัวแนบชิดกับกำแพงและเอาหัวไปโขกกับกำแพงถึงตอนตื่นขึ้นมาอาจจะมีเมื่อยเนื่อเมื่อยตัวกันบ้างแต่ก็ช่างเถอะเป็นแบบนี้ก็ดีแล้วและมั้ง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***