ซาคุมะ

ซาคุมะพากษ์

ผมมีเพื่อนรวมชมรมอยู่คนหนึ่งเป็นคนที่เก่งมากๆเลยล่ะเขาสุดยอดทางด้านการเรียนและกีฬาเป็นคนที่ผมไม่อาจที่จะเทียบเทียมได้เขาคนนั้นคือ คิโด ยูโตะ

ผมชอบคิโดแต่ก็แค่นั้นได้แต่แค่แอบชอบคิโดมองเขาอยู่ห่างๆเท่านั้นเพราะว่าผมมันไม่กล้าสารภาพออกไปแค่ได้แอบชอบก็ดีแล้ว

พวกเรามักจะฝึกซ้อมที่ชมรมกันเป็นประจำชมรมของพวกเราคือฟุตบอลและที่โรงเรียนนี้คือโรงเรียนเทย์โคคุผมกับคิโดเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากในชมรม

แต่เมื่ออยู่นอกชมรมเมื่อไหร่ผมกับคิโดก็จะห่างหายกันไปทำเป็นไม่รู้จักอีกฝ่ายซึ่งทำแบบนี้ผมเจ็บแต่ผมก็อยากทำให้เขาสบายใจมากกว่าจึงพยายามหลบหน้าหรือเมินหน้าเขาในตอนที่อยู่นอกชมรม

ผมแค่ไม่หวังอะไรเท่านั้นแค่ให้เขามองผมด้วยความรักสักนิดหนึ่งก็ยังดีแต่ก็ได้แค่หวังล่ะนะเพราะคิโดมักจะมองผมด้วยสายตาที่ผมเดาไม่ออกแต่ที่ผมแต่ใจแน่ๆคือสายตาเย็นชา

ผมไม่ค่อยชอบสายตาแบบนี้เท่าไหร่แต่ก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะก็ผมนะเป็นได้แค่เพื่อนสนิทร่วมชมรมแค่นั้นเองนี้นะถึงจะเจ็บแต่มันก็คือความจริง

เวลาผมอยู่กับเพื่อนในชมรมคนอื่นคิโดมักจะมองผมด้วยสายตาขุ่นมัวตลอดสายตาแบบนั้นผมก็เดาไม่ได้เหมือนกันว่าคิโดกำลังรู้สึกอะไร

พออยู่นอกชมรมแล้วเก็นดะเพื่อนสนิทของผมไม่ว่าจะอยู่นอกชมรมหรือในชมรมและยังเป็นผู้รักษาประตูในทีมของชมรมผมอีกด้วยก็เข้ามาทักผมและแซวเล่นนู้นนี้นั้น

พออยู่นอกชมรมแล้วคิโดที่เห็นภาพนั้นก็ได้ทำการดึงผมเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดและบอกเก็นดะเพื่อนสนิทของผมไปว่า

"ขอโทษนะเก็นดะพอดีมีเรื่องจะคุยกับซาคุมะหน่อยเรื่องแผนการเล่นนะ"คิโดดึงผมและลากผมไปด้วยแต่เก็นดะก็ยอมด้วยพอผมถามว่าคุยเรื่องอะไร

"มีอะไรรึป่าวคิโด..จะคุยเรื่องอะไร..ฉันจำได้ว่าแผนการเล่นเราทำเสร็จตั้งแต่อาทิตย์ก่อนแล้วไม่ใช่หรอ"ผมพูดพร้อมทำหน้าสงสัยแต่ก็ได้คำตอบกลับมาแค่นี้

"เงียบน่า..ซาคุมะ"แค่นี้จริงๆคำตอบที่คิโดตอบผมผมจึงถามต่อไปว่า

"งั้นนายมีเรื่องอะไรจะคุยเกี่ยวกับแผนการเล่นล่ะ"ผมถามนั้นทำให้คิโดหยุดชะงักกันเลยและตอบผมแต่คำตอบนั้นแบบว่าโคตรกวนประสาทเลยและก็ลากผมไปต่อ

"ไม่มี"ห้ะ..ไม่มีแล้วทำไมต้องบอกเก็นดะแบบนั้นด้วยเล่า..ตอนนี้ผมจับได้เลยว่าเส้นเลือดของผมกำลังทำงานอยู่ด้วยล่ะผมโกรธใช่โกรธแต่ความเขินอายมันมาก่อนเมื่อผมนึกได้ว่าคิโดดึงผมเข้าไปกอด

ตอนนี้ไม่ต้องส่องกระจกก็รู้ว่าผมนั้นหน้าแดงเพียงแค่ไหนคิโดหันมาและก็เจอผมที่หน้าแดงถึงใบหูก็คิโดจึงพูดออกมาว่า

"นายห้ามอยู่ใกล้เก็นดะหรือคนในชมรมหรือนอกชมรมเด็ดขาด"คิโดพูดกับผมด้วยเสียงที่เย็นชาและเรียบๆซึ่งนั้นทำให้ผมกลัวได้แต่ขอโทษด้วยนะผมเจอคิโดอยู่ทุกวัน

จำได้แม้กระทั้งเสียงและกลิ่นเฉพาะตัวของคิโดด้วยล่ะถึงจะอยู่ห่างกันตอนอยู่นอกชมรมก็ตามทีเถอะนะแค่นี้นะผมไม่กลัวหรอกผมจึงถามกลับไปด้วยอารมณ์โกรธซึ่งผมแกล้งทำแค่นั้นเอง

"ทำไม!!?"เพราะผมไม่อยากให้คิโดรู้ว่าผมเขินอายที่หน้าแดงนี้เพราะอารมณ์โกรธทั้งนั้นผมบอกแล้วไงว่าได้แค่แอบชอบก็พอแล้วแต่คำตอบที่คิโดตอบกลับมาทำเอาผมช็อค

"ก็ฉันไม่ชอบไง!!?"คิโดตะคอกผมกลับตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวผมหดลงเหลือสองมิลเลยล่ะแต่ผมก็ไม่ยอมแพ้หรอกนะจึงตะคอกกลับไปบ้าง

"ไม่ชอบ..ไม่ชอบอะไร!!?..นายไม่ได้เป็นอะไรกับฉันซะหน่อยๆ"ผมตะคอกกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกันเป็นอะไรของนายกันคิโด

ก่อนที่พวกเราจะทะเลาะกันไปมากกว่านี้โค๊ชคาเงยาม่าก็ออกมาห้ามก่อนพวกผมจึงเดินกันออกไปคนล่ะทางแบบนี้นะดีแล้ว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***