บทที่ 1 พู่กันโดดเดี่ยว

จูเลียน นั่งอยู่ในสตูดิโอของเขา แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าส่องเข้ามาทางหน้าต่างบานใหญ่ เขาหลงอยู่ในความคิด จิตใจของเขาหมกมุ่นอยู่กับความคิดเกี่ยวกับภาพวาดล่าสุดของเขา ผมสีน้ำตาลหยิกของเขาร่วงหล่นลงมาตามใบหน้าของเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจ บดบังเส้นขมวดคิ้วลึกที่ขึ้นตามกาลเวลาบางส่วน

ความหลงใหลในงานศิลปะของเขา เห็นได้จากการที่มือของเขาเคลื่อนไหวอย่างช่ำชองบนผืนผ้าใบ แต่ละฝีแปรงเต็มไปด้วยอารมณ์และความหมาย แต่แม้จะมีพรสวรรค์และความสำเร็จในฐานะจิตรกร

จูเลียน ก็ไม่อาจสลัดความรู้สึกอ้างว้าง ที่ดูเหมือนจะลอยวนรอบตัวเขาเหมือนเมฆดำทะมึนได้ เขาโหยหาใครสักคนที่เข้าใจเขาอย่างแท้จริง เชื่อมโยงกับเขาในระดับที่ลึกกว่านั้น แต่ตอนนี้เขาพอใจที่จะสูญเสียตัวเองไปกับงานของเขาและหวังว่าสักวันหนึ่งเขาจะได้พบสิ่งที่เขากำลังมองหา

เมื่อนานวันเข้า จูเลียน ก็หมกมุ่นอยู่กับการวาดภาพของเขามากขึ้น สีสันบนผืนผ้าใบดูมีชีวิตชีวาภายใต้มืออันเชี่ยวชาญของเขา แต่ละจังหวะของพู่กันเติมชีวิตชีวาและความหมายให้กับผลงาน แต่ในขณะที่เขาทำงาน จูเลียน ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความว่างเปล่าภายใน ราวกับว่ามีบางอย่างขาดหายไปจากชีวิตของเขา

บางอย่างที่เขาไม่สามารถเอานิ้วไปแตะได้ วันกลายเป็นสัปดาห์ และสัปดาห์เป็นเดือน ภาพวาดของ จูเลียน ยังคงได้รับเสียงวิจารณ์ชื่นชม แต่ถึงกระนั้น เขาก็รู้สึกถึงความปรารถนาลึกๆ ในตัวเขา เขาใช้เวลาทั้งวันหมกมุ่นอยู่กับงานศิลปะของเขา แต่ในเวลากลางคืน เมื่อเขาอยู่คนเดียวกับความคิดของเขา เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความเศร้าและความโดดเดี่ยว

เย็นวันหนึ่ง ขณะที่ จูเลียน กำลังเดินกลับบ้านจากงานแสดงศิลปะที่แกลเลอรีใกล้ๆ เขาได้ยินเสียงดนตรีล่องลอยอยู่ในอากาศ ด้วยความสนใจ เขาเดินตามเสียงนั้นไปจนมาถึงสวนสาธารณะเล็กๆ แห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่ระหว่างอาคารสูงตระหง่านสองหลัง ที่นั่น นั่งอยู่บนม้านั่งใต้ต้นไม้ มีหญิงสาวสวยผมยาวสลวยสีดำ เธอกำลังเล่นกีตาร์ นิ้วของเธอขยับไปมาบนสายอย่างช่ำชองขณะที่เธอร้องเพลงทำนองหลอนๆ จูเลียน รู้สึกทึ่ง

เขายืนอยู่ตรงนั้นราวกับชั่วนิรันดร์ ฟังเธอร้องเพลงและเล่น เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเขากำลังกลั้นหายใจจนกระทั่งเธอจบเพลงและเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยรอยยิ้ม “สวัสดีค่ะ” เธอพูด

น้ำเสียงของเธอนุ่มนวลและอ่อนโยน "คุณสนุกกับดนตรีไหม" จูเลียน พยักหน้า หัวใจของเขาเต้นแรงอยู่ในอก “สวยจัง” เขาพูดโดยไม่ละสายตาจากเธอ

ผู้หญิงคนนั้นยิ้มอีกครั้ง "ขอบคุณ" เธอกล่าว “ฉันชื่อโอลิเวีย แล้วเธอล่ะ?”  “จูเลียน” เขาตอบ

แต่ยังคงรู้สึกมึนงงเล็กน้อย โอลิเวีย ย่อตัวลงนั่งบนม้านั่ง ทำให้มีที่ว่างให้เขานั่งลง “ทำไมไม่อยู่ต่อสักพักล่ะ” เธอพูด.

"ฉันสามารถใช้ บริษัท บางแห่งได้" จูเลียน นั่งลงข้างๆ เธอ รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านไปทั่วตัวเขาขณะที่เขาทำเช่นนั้น พวกเขาคุยกันนานหลายชั่วโมงจนกระทั่งดวงจันทร์ลอยเด่นอยู่บนท้องฟ้า และดวงดาวส่องแสงระยิบระยับเหนือศีรษะ

จูเลียน รู้สึกราวกับว่าเขารู้จัก โอลิเวีย มาทั้งชีวิต พวกเขามีหลายอย่างที่เหมือนกัน ตั้งแต่ความรักในดนตรีไปจนถึงความหลงใหลในศิลปะที่มีร่วมกัน ขณะที่พวกเขาเดินกลับไปที่อพาร์ทเมนต์ของ โอลิเวีย

จูเลียน ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้นและคาดหวัง เป็นครั้งแรกในรอบนานที่เขารู้สึกราวกับว่าเขาได้พบคนที่เข้าใจเขาอย่างแท้จริง คนที่มองผ่านผิวเผินและเชื่อมโยงกับเขาในระดับที่ลึกกว่านั้น ในช่วงหลายสัปดาห์และหลายเดือนมานี้ จูเลียน และ โอลิเวีย ใช้เวลาทั้งหมดร่วมกัน พวกเขาไปงานแสดงศิลปะและคอนเสิร์ตด้วยกัน ใช้เวลาเดินไปตามถนนในเมืองเป็นเวลานานและพูดคุยเกี่ยวกับทุกสิ่งภายใต้ดวงอาทิตย์

จูเลียน พบว่าตัวเองตกหลุมรักโอลิเวียเข้าอย่างจัง เธอคือทุกสิ่งที่เขาต้องการในการเป็นคู่ชีวิตและอีกมากมาย วันหนึ่งขณะที่พวกเขาเดินผ่านสวนสาธารณะที่พวกเขาพบกันครั้งแรก จูเลียน หยุด โอลิเวีย และจับมือเธอ

“โอลิเวีย” เขาพูด หัวใจของเขาเต้นแรงอยู่ในอก “ฉันรู้ว่าเราไม่ได้อยู่ด้วยกันนานนัก แต่ฉันรู้สึกราวกับว่าฉันรู้จักคุณตลอดไป ฉันรักคุณมากกว่าสิ่งใดในโลกนี้ และฉันต้องการใช้ชีวิตที่เหลือร่วมกับคุณ คุณจะ แต่งงานกับฉันเถอะ?"

ดวงตาของ โอลิเวีย เต็มไปด้วยน้ำตาขณะที่เธอผงกศีรษะ “ใช่” เธอพูด เสียงของเธอแทบจะเหนือเสียงกระซิบ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา จูเลียน รู้สึกราวกับว่าชีวิตของเขาสมบูรณ์ เมื่อมี โอลิเวีย อยู่ข้างๆ เขาไม่รู้สึกถึงความรู้สึกอ้างว้างที่รบกวนจิตใจเขามานานอีกต่อไป เขารู้สึกขอบคุณทุกวันสำหรับความรักและสายสัมพันธ์ที่พวกเขามีให้กัน นั่นคือทุกสิ่งที่เขาต้องการและอีกมากมาย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***