ตอนที่​ 5

“คุณนลินคะ เที่ยงแล้วไปกินข้าวกัน”

รวีพรวดพราดเข้ามาในห้องทำงานของนลิน นลินรู้ทันทีโดยไม่ต้องมองว่าใครเข้ามา เพราะมีอยู่คนเดียวเท่านั้นแหละที่จะเข้ามาพรวดพราดแบบนี้โดยไม่มีความเคารพในตำแหน่งเธอบ้างเลย เธอเป็นเจ้านายนะ

“คุณไปกินก่อนเถอะ ฉันมีงานด่วนที่ต้องส่งก่อนบ่ายนี้”

“วีกะไว้แล้วเชียว เลยซื้อนี่มาให้”

รวีชูถุงข้าวเหนียวหมูปิ้งที่เธอเพิ่งซื้อที่หน้าบริษัทให้นลินดู

“นั้นอะไร ทำไมใส่ถุงมาอย่างนั้น ฉันไม่กินหรอก”

นลินเห็นสภาพถุงที่มันเยิ้มดูไม่น่าทานเอาเสียเลย อีกอย่างนลินไม่เคยแตะของข้างทางเลยแม้แต่อย่างเดียว

“ข้าวเหนียวหมูปิ้งไงคะ”

“ร้านไหน?”

“ร้านหน้าบริษัทเนี่ยแหละค่ะ เจ้าอร่อยเลยน๊า”

“ไม่เอาอ่ะ สกปรก”

“นี่คุณนลินคะ ถ้าสกปรกจริงป่านนี้คนก็ตายเกลื่อนประเทศแล้วสิคะ เกิดมาแล้วไม่เคยกินถือว่าเสียชาติเกิดนะคะ”

“ขนาดนั้นเชียว?”

“อื้อ ขนาดนั้นเลย”

จากนั้นรวีก็ลากเก้าอี้ไปนั่งข้าง ๆ นลิน

“วีป้อน”

“เอาออกไปห่าง ๆ เลยนะ”

นลินผลักมือของรวีออกพร้อมเบือนหน้าหนี

“ไหนว่าเราตกลงกันแล้วไงคะ”

‘คุณรวี เมื่อไหร่คุณจะลบรูปฉันสักที?’

‘สามเดือน วีขอสามเดือนแลกกับการที่คุณต้องตามใจวี’

‘นี่คุณจะบ้าเหรอ ฉันเป็นเจ้านายคุณนะ มีอย่างนี้ไหนให้ฉันตามใจคุณ?’

‘งั้นวีไม่ลบ วีจะใช้ภาพนี้ขู่คุณไปเรื่อย ๆ แต่ถ้าคุณนลินยอมมันก็แค่สามเดือนเท่านั้นเองนะคะ’

‘งั้นตามสมควรนะ เรื่องไหนที่ยอมได้ฉันก็จะยอม แต่ถ้าไม่ก็คือไม่!’

“ลองก็ได้”

นลินส่ายหัวเบา ๆ เธอไม่น่าหลงไปตอบตกลงอะไรแบบนั้นเลย

“วีป้อน”

“ไม่ต้อง ฉันกินเองได้น่ะ”

นลินคว้าหมูปิ้งจากรวีไปโดยที่ไม่ได้ดูว่าไม้เสียบหมูเปื้อน

“อี๋ เปื้อนอ่ะ”

รวีหัวเราะขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นสีหน้าของนลิน

“ก็วีจะป้อนให้เนี่ย มือคุณจะได้ไม่เลอะ แต่คุณดันแย่งไปเสียก่อน”

“งั้นเอาคืนไป”

นลินยื่นกลับไปให้รวี ก่อนจะหยิบทิชชูเปียกขึ้นมาเช็ดมือ

รวียื่นหมูปิ้งให้นลินพร้อมปั้นข้าวเหนียวให้ นี่เป็นครั้งแรกของนลินที่ได้ลองหมูปิ้งตามข้างทาง และตอนนี้เธอก็ไม่สามารถหยุดกินมันได้เลย

“แล้วคุณไม่หิวเหรอ คุณก็ยังไม่ได้ทานเหมือนกันใช่ไหมคุณรวี คุณซื้อมาตั้งเยอะ ฉันทานคนเดียวไม่หมดหรอกนะ”

“คะ?”

“ฉันหมายความว่ากินด้วยกันสิ”

เมื่อได้ยินดังนั้นรวีจึงโน้มตัวลงไปกัดอีกฝั่งของหมูปิ้งในขณะเดียวกับที่นลินกำลังกัดเช่นกัน จึงทำให้จมูกของทั้งคู่แตะกันเบา ๆ

นลินรีบดึงหน้าออกห่างทันทีและเป็นจังหวะกับที่เสียงมือถือของเธอดังขึ้นพอดี

“ฮัลโหลว่าไงมีน”

[ฉันเห็นเดวิดแฟนแกมันควงกับหญิงอื่น]

เมื่อบทสนทนาจากปลายสายเริ่มเป็นเรื่องส่วนตัวของเธอ เธอจึงส่งสายตาไปทางรวีว่าให้ออกไปข้างนอกได้แล้ว เธอมีธุระที่ต้องคุย

เมื่อได้รับความเป็นส่วนตัว นลินจึงคุยกับปลายสายต่อ

“ฉันรู้แล้ว”

[รู้แล้วแต่ยังเฉยอยู่อย่างนี้น่ะเหรอ อีกไม่กี่เดือนพวกแกก็จะแต่งกันแล้วนะ]

“จะไม่มีงานแต่งอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นแหละ มันขอฉันเลิก!”

[เห้ยแก มีอะไรก็ค่อย ๆ คุยกันสิ แล้วพ่อแม่แกรู้เรื่องนี้ยังเนี่ย?]

“ยังอะ ฉันกำลังจังหวะบอกอยู่”

[เออ ๆ ขอให้พวกแกเคลียร์กันได้เร็ว ๆ แล้วกัน ฉันไม่กวนละ แกทำงานต่อเถอะ]

นลินรู้ว่ายังไงเธอกับอดีตแฟนเก่าคงจะไม่กลับได้กลับไปคืนดีกันง่าย ๆ หรอก ถึงแม้นลินยังรักอีกฝ่ายอยู่ แต่เธอจะไม่กลับไปคบกับคนที่ทำร้ายเธอจนเจ็บช้ำน้ำใจ เธอมีศักดิ์ศรีมากพอ

นลินได้แต่ถอนหายใจและโยนมือถือไว้บนโต๊ะทำงาน

แทนที่นลินจะรู้สึกหงุดหงิดกับเรื่องที่รับรู้มาเมื่อครู่ เธอกลับหน้าร้อนผ่าวเมื่อนึกถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดก่อนหน้าที่เพื่อนสาวของเธอจะโทรมา

นลินตบแก้มตัวเองเบา ๆ ให้ตายสิ เธอกำลังเขินกับเรื่องอะไรอยู่นะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***