กองฟางนั่งมองพ่อเดินไปเดินมาอ้อมบ้านนานสองนานจึงเอ่ยถามขึ้น
“พ่อหาไรอะ เดินวนจนฟางเวียนหัวแล้ว”
“ไอ้เปี๊ยกมันอยู่ไหน มืดค่ำขนาดนี่ยังไม่เห็นหัวมันเลย”
“สงสัยมันเล่นกับเพื่อนใหม่เพลินมั้งพ่อ”
วันก่อนมีญาติของคนในหมู่บ้านรับหลานมาอยู่ด้วยเนื่องจากพ่อแม่ของเด็กประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตทั้งคู่ ซึ่งอายุก็ไล่เลี่ยกันกับเปี๊ยกน้องชายของตน
“พ่อฝากแกไปตามน้องหน่อย ดึกแล้ว เรียกมันมานอนได้แล้ว”
“จ้ะ” กองฟางรับคำ จากนั้นจึงเดินหาเปี๊ยกที่สนามเด็กเล่นแต่ก็ไม่เจอ
เธอจึงหาตามจุดที่เด็ก ๆ ชอบไปเล่นกันแต่ก็ไม่เจอเหมือนเดิม
“มันไปไหนของมันวะ” เธอพูดกับตัวเองและยืนนึกว่ามีที่ไหนที่ยังไม่ได้ไปหาอีก
“หรือมันจะอยู่บ้านรับรอง” ที่นี่เป็นที่สุดท้ายแล้วถ้าหากไม่เจอน้องชายก็คงต้องไปแจ้งเด็กหายที่โรงพัก
เมื่อกองฟางเดินไปถึงบ้านรับรองก็เป็นไปตามคาด เปี๊ยกและเพื่อน ๆ กำลังสอดส่องตัวบ้านอยู่อย่างลับ ๆ ล่อ ๆ
“ไอ้เปี๊ยกกลับบ้าน พ่อให้มาตาม พวกแกด้วยมืดค่ำป่านนี้พ่อแม่เป็นห่วงแย่” กองฟางบอกน้องชายเสร็จก็หันไปบอกเด็กในกลุ่ม
“ชู่ว์ พี่ฟางเงียบหน่อย” เปี๊ยกหันมาส่งสัญลักษณ์
“ตกลงมาทำอะไรตรงนี้ กลับบ้าน” กองฟางเดินตรงเข้าไปหาเปี๊ยกที่เกาะขอบหน้าต่างพร้อมสะกิดด้วยการฟาดไปที่ไหล่
“มาดูดารา เมื่อเช้าเห็นไม่ชัด คนบัง” เปี๊ยกหันมาตอบก่อนจะหันกลับไปตามเดิม
“ใช่ ๆ เปี๊ยกพูดถูก” ปอนด์พูดเห็นด้วย
“ไอ้ปอนด์แกก็อีกคน เนี่ยเมื่อกี้เห็นยายจ่อยเตรียมไม้เรียวไว้รอแล้วถ้าไม่รีบกลับ” กองฟางหลอก
“ว่าไงนะพี่! เปี๊ยกกูกลับบ้านก่อนนะ” ปอนด์หยุดการกระทำทุกอย่างและรีบวิ่งกลับบ้านไปทันที
“ไอ้ปอนด์มึงรอกูด้วย กูก็ไม่อยากถูกยายตีเหมือนกัน” ป้องรีบวิ่งตามน้องชายไปติด ๆ
“เหลือแกคนเดียวแล้ว ไปกลับบ้าน เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่พาไปดูเขาถ่ายรายการ โอปะ”
“สัญญาแล้วนะ”
“เออ รีบกลับ เดี๋ยวพี่ตามไป” กองฟางบอกกับเปี๊ยกเมื่อเห็นว่ายิหวากำลังตรงมาหาตนด้วยการเดินท่าทางที่แปลก
“เธอมาทำไม” คำถามแรกที่ยิหวาถามกองฟาง “แต่มาก็ดีแล้วห้องน้ำอยู่ไหนเหรอ ฉันปวดไม่ไหวแล้ว” ยิหวายืนตัวเกร็ง
“ก็นึกว่าเป็นอะไรที่แท้ปวดอึ”
“หยาบคาย เธอกล้าพูดคำแบบนั้นออกมาได้ยังไง” เธอทำหน้าแหยเมื่อได้ยินคำว่า ‘อึ’
“งั้นต้องบอกว่าอะไรล่ะ ฟางคิดว่าคำนี้ซอฟต์แล้วนะหรือต้องคำนี้ ขี้” เธอเน้นคำ
“อี๋เอางี้ ฉันจะสอนให้ ถ่ายหนักหรือจะปวดหนักก็ว่ากันไป” เธอพูดพร้อมหน้าทีเหยเกเพราะอั้นมานานพอสมควร
“ก็เหมือนกันนั้นแหละ จะเถียงให้มันได้อะไรขึ้นมา ตกลงจะไปไหม ฟางจะพาไป” กองฟางเริ่มหนักใจกับคนตรงหน้า
“ไปสิ ให้ไวเลย” เธอใช้มือดันกองฟางเบา ๆ พลางยืนบิดไปมาอย่างทรมาน
ในขณะที่กองฟางกำลังพายิหวาไปห้องน้ำ จู่ ๆ เธอก็ฉุดคิดบางอย่างขึ้นมาได้จึงหยุดกระทันหันและกลับหัน ทำให้ปลายจมูกของยิหวาชนเข้ากับจมูกของอีกฝ่าย
“โอ๊ย! เดินดี ๆ ไม่เป็นหรือไง คิดจะหยุดก็หยุด” ยิหวาร้องด้วยความเจ็บพลางเอามือลูบจมูกตัวเอง
“คุณก็ไม่มองทางเลย”
จากนั้นกองฟางก็เดินสวนกลับทางเดิมและมาหยุดอยู่ที่หน้าดงไผ่ เธอมองหาอะไรบางอย่างและหยิบมันขึ้นมายื่นให้คนที่ต้องการใช้ห้องน้ำ
ยิหวามองกองฟางสลับกับของในมือเธอ
“เอาเสียมมาให้ทำไม แล้วไหนห้องน้ำ” ยิหวามองไปรอบ ๆ เพื่อหาห้องน้ำ แต่ทว่าทางข้างหน้ามีแต่ป่า
“ถึงแล้ว” กองฟางบอก
“ไหนล่ะ มีแต่ป่าทั้งนั้น” ยิหวายกมือขึ้นมาลูบต้นแขนเนื่องจากตรงที่เธอยืนติดป่า อากาศจึงเย็นเป็นพิเศษ
“คุณก็เอาเสียมในมือฟางเนี่ยแล้วก็เดินตรงเข้าไปในป่า จากนั้นก็ขุดหลุม พอคุณทำธุระเสร็จคุณก็ใช้เสียมอันเดิมกลบ” กองฟางชี้แจง
“ห-หะ ขุดหลุมแทนเหรอ!” ยิหวาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ที่นี่กันดารกว่าที่เธอคิด
“อืม คุณตกใจอะไร เรื่องปกติ” กองฟางโกหกออกไป
“ไม่ ฉันไม่มีทางทำแบบนั้นแน่”
“งั้นก็ตามใจคุณนะ อย่ามาเรี่ยราดแถวนี้ก็แล้วกัน รู้ถึงไหนอายถึงนั้น” กองฟางวางเสียมไว้ข้างต้นไม้ก่อนจะหันหลัง
“เธอจะไปไหนนั่น” ยิหวาถามขึ้นเมื่อเห็นกองฟางกำลังเดินไปอีกทาง
“กลับบ้านนอน” เธอตอบโดยไม่หันหลังมามอง
“เธออยู่ก่อน เฝ้าฉันหน่อย ฉันจะเข้าไปในป่า” ในที่สุดยิหวาก็ทนต่อไปไม่ไหว
กองฟางได้ยินดังนั้นก็เม้มปากกลั้นหัวเราะก่อนจะทำสีหน้าให้ปกติมากที่สุด
“ฟางรอตรงนี้นะ อะนี่เสียม” เธอยื่นอุปกรณ์
“อ-อืม รอฉันอยู่ตรงนี้นะ ห้ามไปไหนนะเข้าใจไหม” ยิหวาคว้าเสียมมาจากมือกองฟางพลางมองเข้าไปในป่าที่มืดสนิท
“อือ รอตรงนี้”
จากนั้นยิหวาจึงเปิดไฟฉายจากโทรศัพท์มือถือส่องตามทาง
“อย่าเข้าไปลึกละ เดี๋ยวงูกฉก” กองฟางตะโกนบอกเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายหายลับเข้าไปแล้ว
“อย่าพูดให้ฉันกลัวสิ!” ยิหวาตะโกนกลับ
จากนั้นเธอก็มองหาทำเลพอเหมาะและลงมือขุดทันที
“เอาก็เอาวะ” เธอค่อย ๆ นั่งคร่อมหลุมที่ตัวเองสร้างเอาไว้เมื่อครู่
“ยังอยู่ไหม” ยิหวาถามเพื่อความแน่ใจว่าอีกฝ่ายจะไม่หนีกลับไปก่อน
“เธอ” ยิหวาเงี่ยหูฟังเสียงตอบกลับแต่ก็เงียบสนิท
“ฟาง ฟาง กองฟาง ฟาง กองฟางงงง” เธอจะโกนด้วยความร้อนรนดังลั่น แต่เมื่อได้ยินเสียงขานกลับก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมานิดนึง
“อยู่ค่ะอยู่”
“ฉันทำธุระเสร็จแล้ว แต่ไม่มีน้ำหรือกระดาษทำไงดี”
“มีใบไม้ใบใหญ่ ๆ แถวนั้นไหมคะ ฮา” กองฟางหลุดขำเล็กน้อย
“มีแต่ต้นไผ่ เอ๊ะเจอแล้ว ๆ เอามาแล้วไงต่อ”
“เช็ดสิค่ะ”
“เธอจะบ้าเหรอ ไม่เอา!” ตอนนี้ยิหวานั่งน้ำตาไหล มองไปรอบ ๆ ก็มืดสนิทแถมมีแต่ต้นไผ่สูงชะลูดไปหมด
ทำไมเธอต้องมาลำบากอยู่ที่นี่ด้วย ป่านนี้ถ้าเธอไม่รับงานนี้ก็คงนอนเปิดแอร์มาสก์หน้าอยู่คอนโดสบาย ๆ ไปแล้ว
“เดี๋ยวฟางเอาขวดน้ำเข้าไปให้” กองฟางที่เตรียมขวดน้ำไว้ให้คนที่จะแกล้งอยู่แล้วก็เดินเข้าไปหายิหวาในดงป่า
“คุณเอื้อมมือมาเอาขวดน้ำเร็ว” กองฟางยื่นขวดไปให้คนที่นั่งย่อง ๆ อยู่ที่พื้น
“อย่าหันมานะ” เธอบอกกับกองฟางที่กำลังหันหลังให้ในขณะที่ส่งขวดน้ำ
หลังจากที่ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วยิหวาก็กลบหลุมที่มีซากของเสียที่เธอเพิ่งปล่อยไว้กลางป่า
“คืนนี้ฉันจะไม่ดื่มน้ำเด็ดขาด” เธอกลัวจะได้ออกมาขุดหลุมแบบนี้คนเดียวในช่วงดึกอีกรอบ
“คุณยังไม่อาบน้ำใช่ไหม” กองฟางถามทั้ง ๆ ที่รู้ว่ายิหวาน่าจะยังไม่อาบเพราะเธอไม่รู้ว่ามีห้องน้ำอยู่ทางด้านหลังของบ้านพักรับรอง
“ยัง แล้วฉันก็จะไม่อาบตลอดที่อยู่ที่นี่ด้วย” แค่ห้องน้ำเธอยังต้องลำบากขุด ถ้าอาบน้ำจะขนาดไหน ยิหวาไม่อยากคิดถึงสภาพนั้นเลย
“ถ้าคุณอยากล้างหน้า แปรงฟันก็มีโอ่งมังกรพร้อมขันอยู่ข้างตัวบ้านนะ”
“ขอบใจที่บอก เอ่อแล้วปกติพวกเธออาบน้ำกันยังไงเหรอ” ยิหวาสงสัย
“ก็นุ่งผ้าถุงแล้วก็ตักน้ำอาบที่โอ่งมังกรนั่นแหละ”
“งั้นแปลว่าก็ต้องแก้ผ้าให้คนที่้เดินผ่านไปผ่านมาดูงั้นสิ รับไม่ได้ รับไม่ได้” ยิหวาถอนหายใจมองพื้นด้วยความเศร้าใจ จากนั้นน้ำตาก็ค่อย ๆ หยดลงสู่พื้น
เสียงสูดน้ำมูกทำให้กองฟางต้องหันมาดู
“อุ้ย คุณเป็นอะไร” กองฟางถามกล้า ๆ กลัว ๆ เธอกลัวว่าเธอเองจะเป็นต้นเหตุให้อีกฝ่ายน้ำตาตก
ยิหวาปาดน้ำตาลวก ๆ “ไม่ได้เป็นไร”
“แล้วคุณร้องไห้ทำไม มีอะไรบอกฟางได้นะ”
ในที่สุดกองฟางก็ไปสะกิดต่อมน้ำตาของดาราสาว
“ฮึก ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ ฉันไม่น่ารับรายการนี้เลย ทำไมต้องพาตัวเองมาลำบากด้วยก็ไม่รู้ ห้องน้ำก็ไม่มีให้ จะอาบน้ำทีก็ต้องแก้ผ้าโชว์ชาวบ้าน ฮึก.. แล้ว แล้วแถมพี่นัตตี้ก็ดันมีธุระหนีกลับไปอีก ฉันไม่มีคนคอยช่วยเลย ฮึก” เธอพรั่งพรูความรู้สึกภายในออกมา
กองฟางได้ยินก็หน้าเสียทันที แต่จะให้ตนบอกเรื่องห้องน้ำตอนนี้ก็คงไม่ได้ จึงทำได้เพียงปลอบใจไปก่อน
“คุณก็คิดว่าได้ประสบการณ์ที่ในชีวิตนี้หาไม่ได้ เดี๋ยวคุณก็ชิน” เธอตบไหล่เบา ๆ ก่อนจะเปลี่ยนมากุมมืออีกฝ่ายเป็นการปลอบใจ
“เดี๋ยวฟางพาคุณไปส่งก่อนกลับแล้วกัน”
กองฟางเดินจูงมือยิหวาตลอดทางจนถึงที่พัก โดยที่ยิหวาไม่พูดอะไรเลย มีเพียงแค่เสียงสะอื้นเป็นครั้งคราว
ต-ต-ต-ต-ตุ๊กแก!
“กริ๊ดดดด”
ทันทีที่เสียงของสัตว์สี่เท้าตัวลายจุดดังขึ้น ยิหวาก็กระโดดเอาหน้าซุกอกอีกคน
“มันอยู่ไหน เอามันออกไป” เธอกำแขนเสื้อกองฟางไว้แน่น
ต-ต-ต-ต-ตุ๊กแก!
“กริ๊ดดดดด” เธอร้องดังลั่นกว่าเดิมพลางกอดกองฟางแน่นขึ้นอีกด้วย
กองฟางเอื้อมมือไปเปิดสวิตช์ไฟก่อนมองหาทั่วห้อง
“สงสัยเสียงมาจากข้างนอก สบายใจได้”
“ไม่จริง เสียงมันดังข้างหูฉันเลยนะ มันอยู่หลังตู้หรือเปล่า ดูให้หน่อยสิ”
“คุณปล่อยฟางก่อน หายใจไม่ออกแล้วเนี่ย”
ยิหวาค่อย ๆ ถอยใบหน้าออกมาทีละนิดแต่มือยังคงจับปลายแขนเสื้อไว้แน่นพร้อมกับเดินตามกองฟางที่กำลังไปดูที่หลังตู้
“เป็นไง”
“ไม่มี ก็บอกแล้วว่ามันอยู่ข้างนอก”
“ดูใต้เตียงให้หน่อยสิ นะ” คนกลัวทำเสียงอ่อน
“อืม ๆ” กองฟางทำสีหน้าเหนื่อยใจแต่ก็ก้มดูให้ “ไม่มี”
ยิหวายืนนิ่ง กลอกตาไปทั่วห้อง เมื่อเริ่มแน่ใจก็ค่อย ๆ นั่งลงบนเตียงช้า ๆ
“คืนนี้เธอนอนเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ” ยิหวายังคงไม่ปล่อยมือออกจากกองฟาง
“มันจะดีกว่านี้ถ้าคุณพูดว่า คืนนี้นอนเป็นเพื่อนหน่อยได้ไหมคะ”
ยิหวาเงียบไม่พูดอะไรต่อ
“ก็คุณสั่งเป็นว่าเล่นเลย มีใครที่ไหนอยากทำให้บ้างล่ะ” กองฟางยืนกอดอกมองคนที่นั่งอยู่บนเตียง ถ้าหากเธอไม่พูดใหม่ให้เป็นประโยคขอร้อง กองฟางก็จะไม่ทำตาม
“คืนนี้นอนเป็นเพื่อนหน่อยได้ไห…”
ต-ต-ต-ต-ตุ๊กแก!
“กริ๊ดดดดด” เธอเด้งตัวขึ้นก่อนจะกอดกองฟางไว้แน่นอีกครั้ง
“หวาเป็นอะไรเปล่า หวา” กันตาเดินมาเคาะประตูห้องเพราะเสียงกรีดร้องยิหวาดังขึ้นหลายรอบจนรู้สึกอดเป็นห่วงไม่ได้
“ไม่มีไรค่ะคุณ แค่เสียงตุ๊กแก” กองฟางตอบออกไปแทน
“เปิดประตูให้หน่อยได้ไหม” กันตาอยากเข้าไปดูให้หายห่วง
“ม-ไม่ต้องเปิด” ยิหวาห้ามกองฟางที่กำลังจะหมุนลูกบิด “ฉันไม่อยากให้ยัยนั่นมาเห็นฉันสภาพนี้ ไม่อยากโดนเยาะเย้ย”
“หวาโอเคไหม ไม่เป็นไรใช่ไหม ฉันนอนเป็นเพื่อนเอาไหม” กันตาเสนอ
ยิหวาตั้งสติ จัดผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงให้เข้าทีจากนั้นจึงเป็นคนเปิดประตูห้องออกด้วยตัวเอง
“ขอบใจแต่ไม่เป็นไร กองฟางจะนอนเป็นเพื่อน” เธอชี้ไปที่เจ้าบ้านที่ยืนอยู่ด้านหลังเธอ
กันตาเหลือบมองกองฟาง เธอจึงยิ้มให้กันตาก่อนจะหุบยิ้มลงเพราะกันตาไม่ได้สนใจจะยิ้มกลับ
“ลำบากน้องเขาเปล่า ๆ นอนกับฉันนี้แหละฉันไม่ถือ พี่นัตตี้ก็ไม่อยู่”
“ขอบใจ แต่ฉันถือ” ยิหวาปิดประตูทันทีโดยที่กันตากำลังจะอ้าปากพูดบางอย่าง
กองฟางที่ยืนมองอยู่ข้างหลังเห็นสีหน้าผิดหวังของกันตาแวบหนึ่ง ก็แหงแหละถูกปิดประตูใส่ขนาดนั้นก็คงไม่พอใจเป็นธรรมดา
“คุณพูดดี ๆ กับเขาก็ได้นี่ คุณเขาเสียใจแย่” เธอพูดออกไปตามที่เห็น
“ดีใจที่เห็นฉันทุกข์ล่ะสิไม่ว่า ฉันจองหมอนแล้วนะห้ามแย่ง” เธอคว้าหมอนและกอดมันไว้แน่น
กองฟางแอบถอนหายใจ เธอยังไม่บอกเลยว่าจะนอนด้วย แต่ยิหวาก็พูดประโยคนั้นออกมาแล้วถึงจะไม่จบประโยคเพราะเสียงตุ๊กแกดันดังขึ้นก็ตาม
“ฟางนอนราบเอาก็ได้”
ยิหวาจัดหมอนให้เข้าที่ก่อนล้มตัวลงนอน ส่วนกองฟางเดินไปเปิดพัดลมและปิดไฟก่อนขึ้นที่นอน
ต-ต-ต-ต-ตุ๊กแก!
“ฮืออออ มาอีกแล้ว” ยิหวารีบขยับตัวติดกองฟางพลางนอนเกาะแขนเธอไว้ตลอดคืน
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 8
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments
ฟิวแห่งแสงจันทรายามค่ำคืน☆
อัพ
2023-05-21
0