บทที่​ 4 (2/2)

ทางฝั่งของกองฟางเมื่อมาถึงบ้านรับรองก็มองซ้ายทีขวาทีเหมือนเป็นขโมยกำลังจะขึ้นบ้าน เธอลงน้ำหนักเท้าให้เบาที่สุดจนไปหยุดอยู่หน้าประตูห้องของยิหวา ที่เธอต้องทำแบบนี้เพราะว่าไม่อยากให้ห้องอีกฝั่งได้ยิน หากกันตามาเจอะเครื่องนอนของยิหวา เธอคงไม่พอใจ

“เปิดประตูหน่อยค่ะคุณ” กองฟางพูดให้เบาที่สุดพลางเคาะประตูห้องไปด้วย

“เข้ามาเลย ฉันไม่ได้ล็อก” ยิหวาบอก

“ถึงคุณจะไม่ได้ล็อก คุณก็ต้องเปิดให้ฟาง” ตอนนี้มือของเธอเต็มไปด้วยของ จึงไม่สามารถเปิดด้วยตัวเองได้

“ทำไมฉันต้องเปิด ขี้เกียจเดิน”

“งั้นฉันจะให้พวกนี้กับคุณตาแทนนะคะ”

หลังสิ้นเสียงพูดของกองฟาง ประตูห้องก็ถูกเปิดอย่างรวดเร็วทันที

“เข้ามาสิ”

“ก็แค่นี้” กองฟางบ่น “แล้วไม่คิดจะช่วยกันจริง ๆ ใช่ปะ” เธอกองหมอนและผ้าไว้ที่พื้นห้อง “แล้วคุณก็อย่าหลุดปากพูดละว่า ‘ฉันมีที่นอนดีกว่าเธอร้อยเท่า’ อะไรทำนองนี้ ไม่งั้นคุณคงได้นอนหมอนแบน ๆ” กองฟางเลียนเสียงเวลายิหวาพูดข่มกันตา

“รู้แล้วน่า ฉันฉลาดพอ”

“งั้นฟางไปละ บาย”

“เดี๋ยว!” ยิหวารีบคว้าตัวกองฟางเอาไว้อย่างรวดเร็ว หากเธอไม่ดึกอีกฝ่ายไว้ป่านนี้กองฟางคนจะเดินไปเกือบถึงหน้าบ้านของตัวเองแล้วแน่

“ดึงซะแรง เรียกเอาเฉย ๆ ก็ได้ ฟางไม่ได้หูหนวก” กองฟางลูบข้อมือตัวเอง

“เจ็บเหรอ โทษที ก็เธอเดินเร็วมากฉันกลัวได้วิ่งตามอีก”

“แล้วสรุปมีอะไรอีกคะ”

“ไหน ๆ เธอก็ต้องดูแลแขกอยู่แล้ว เธอปูเตียงให้ฉันหน่อยสิ” ยิหวาสั่งพลางก้มไปหยิบผ้าปูลายดาวให้กับกองฟาง

“คุณก็ปูเองสิ ฟางมีหน้าที่แค่เอาของมาให้คุณก็เท่านั้น”

“ฉันปูไม่เป็น”

“คุณก็ดึง ๆ แล้วยัด ๆ ปลายผ้าเข้าใต้ฟูก แค่นี้เอง”

“เธอปูให้หน่อยสิ เนี่ยถ้าพี่นัตตี้ไม่ทิ้งฉันกลับกรุงเทพฯ ฉันก็คงไม่ต้องมาขอร้องเธอหรอก”

“งั้นฟางจะทำให้คุณดูก่อน ครั้งต่อไปคุณก็ปูเอาเองนะ ฟางไม่ช่วยแล้ว” กองฟางกระชากผ้าที่อยู่ในมือของยิหวา จากนั้นก็ลงมือจัดเตียง

“นี่คุณ ดูอยู่รึเปล่า” กองฟางถามขึ้นเมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังทำหน้ายุ่งอยู่กับโทรศัพท์มือถือ

“ดูอยู่” ยิหวาตอบทั้ง ๆ ที่ยังก้มหน้า

“โกหก! ส่วนไอ้มือถือเครื่องนั้นอยู่ตรงนี้ไม่มีประโยชน์หรอกนะ มันไม่มีสัญญาณ”

“ว่าไงนะ!” ยิหวาร้องขึ้นด้วยความสะพรึงของความกันดาร

“ตามนั้น ทีนี้ก็เงยหน้าขึ้นมามองได้แล้ว” กองฟางสั่งบ้างหลังจากที่เธอถูกคนตรงหน้าสั่งมาตลอด

“ไหนละ ต่อสิ” ยิหวาเก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋าก่อนจะเดินเอามือไขว้หลังมายืนข้างกองฟาง

“คุณก็ทำแบบนี้นะ ดึงผ้าปูให้มันตึงก่อน แบบนี้แล้วก็แบบนี้” กองฟางทำทุกขั้นตอนให้ยิหวาดู แต่หารู้ไม่ว่ายิหวาแค่มองเฉย ๆ และพยักเหมือนว่าเข้าใจที่กองฟางสอนเป็นอย่างดี

“อือหึ”

“คุณไปใส่ปลอกหมอนรอก่อนได้นะ” กองฟางบอก

“ไม่อะ เธอบอกฉันเองว่าจะทำให้ดูก่อน ฉันก็จะดู”

“เอาเข้าไป” กองฟางมองหน้ายิหวาพลางคิดว่าคนอะไรไม่ยอมทำกระทั่งใส่ปลอกหมอน

“เสร็จแล้ว ไม่มีอะไรแล้วนะ” กองฟางถามเพื่อความชัวร์

“ไม่แล้ว” ยิหวาส่ายหน้า

“ก็ดี...” แต่แล้วกองฟางก็ต้องเม้มปากเพื่อกดอารมร์

“เดี๋ยว ๆ ฉันลืมถามอีกอย่าง ไม่มีแอร์เหรอ”

“ไม่มี” กองฟางตอบเสียงห้วน

“อย่างนี้ฉันก็นอนไม่ได้สิ”

“ห้องคุณมีพัดลมตั้งสองตัวนะ อีกห้องมีติดเพดานแค่ตัวเองเดียว คุณห้องนั้นเขายังไม่เห็นบ่นเก่งเท่าคุณเลย”

“เธอรู้ได้ไงว่ายัยนั้นไม่บ่น” ยิหวาถามกลับ

“ถึงเขาจะบ่นก็ไม่ได้มาบ่นข้างหูฟางเหมือนกับคุณหรอก อีกอย่างนะตอนกลางคืนที่นี่เย็นสบาย พัดลมตัวเดียวก็เอาอยู่ หมดแล้วนะไปนะ” กองฟางคว้าลูกบิดประตูแต่ก็ต้องกันหันมาหายิหวาอีกรอบ

“เอ๊ะ เธอคือทีมงานวันนั้นนี่” ยิหวาทักขึ้นเมื่อคลับคล้ายคลับคลากองฟางในครั้งแรกที่เจอ แต่นึกไม่ออกเสียที

“ฟางไม่ใช่ทีมงาน” เธอบอกความจริงออกไปแต่ยิหวาเชื่อตัวเองมากกว่า

“ก็คนวันนั้นไง ที่ฉันไปงานโปรโมทละคร ที่ฉันใส่ชุดสีขาว ที่สวยที่สุดในงานน่ะ” เธอยอตัวเอง

“อ่อ คุณคือคนที่สั่งให้ฟางไปเอาน้ำให้ใช่ไหม” กองฟางนึกออกทันทีเพราะวันนั้นที่เธอไปงานนอกจากพี่ชายของเธอแล้วก็มียิหวานี่แหละที่คุยกับเธอ

“ไหน ๆ ก็ไหน ๆ พรุ่งนี้ตอนฉันถ่ายรายการ เธอก็ช่วยฉันหน่อยนะ” ยิหวาทิ้งคำสั่งสุดท้ายของวัน

“ฟางไม่...”

“ไม่ปฏิเสธ กองฟางเธอช่างเป็นคนดีอะไรอย่างนี้ ขอบใจนะจ๊ะ” หลังจากที่ยิหวาพูดเองตอบเองเป็นที่เรียบร้อยแล้วก็รีบดันกองฟางออกจากห้องของตัวเองทันที “ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ”

กองฟางยืนมองยิหวาที่ยิ้มให้ตนอย่างงงงวยจนประตูห้องปิดลง วันหลังเธอคงต้องใช้วิธีเดินหนีแทนปฏิเสธเสียแล้ว เพราะเธอปฏิเสธไม่ทันสักที

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***