บทที่​ 4 (1/2)

กองฟางพาทั้งสี่มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าบ้านไม้สำหรับรับรองแขก

“ถึงแล้วค่ะที่พักของพวกคุณ มีสองห้องนอนนะคะ เดี๋ยวฟางจะเอาหมอน ผ้าห่ม ผ้าปูมาให้นะคะ ขอตัวก่อนค่ะ”

“ดีกว่าที่คิด” กันตาพูดขึ้นก่อนจะพากันขนข้าวของไปไว้ในตัวบ้าน

“หวาขอห้องดี ๆ นะคะ เดี๋ยวหวาตามเข้าไป” ยิหวาบอกกับนัตตี้

“โอเคค่ะน้องหวา” นัตตี้รับคำและลากกระเป๋าของยิหวาเข้าไปด้วย

“นี่เธอหยุดก่อน เธอ” ยิหวาเรียกเจ้าบ้านที่กำลังเดินกลับไปเอาเครื่องนอนให้พวกตน “ฉันบอกให้หยุดไง” ยิหวาวิ่งตามหลัง

“มีอะไรหรือเปล่าคะ” กองฟางหยุดและหันหลังไปมอง เพราะรู้สึกว่ากำลังมีบางคนวิ่งตาม

“แฮ่ก แฮ่ก” ยิหวาหยุดหอบสักพัก “ไม่มีจะตามมาเหรอไง”

“แล้วตกลงว่าคุณมีอะไร ถึงได้วิ่งหอบมาแบบนี้” ฟองกองมองระยะทางจากตัวบ้านรับรอง ซึ่งห่างจากจุดที่เธอยืนไม่ถึงร้อยเมตร “วิ่งมาแค่นี้ก็เหนื่อยซะแล้ว คนเมืองกรุงฯ ไม่แข็งแรงเอาซะเลย”

“นี่กล้าว่าฉันเหรอ!” ยิหวาที่กำลังใช้มือค้ำหัวเข่ารีบยืนตัวตรง

“ไม่ได้ว่าค่ะ ฟางแค่พูดความจริง ผิดตรงไหนกันหรือคุณรับความจริงไม่ได้” กองฟางถามกลับ

“เอาเถอะ ฉันไม่ลดตัวลงมาเถียงกับเธอหรอก ที่ฉันเรียกเธอเนี่ยก็เพราะว่าฉันจะมาเลือกหมอน ผ้าห่มและผ้าปูด้วยตัวเอง” ยิหวาบอกจุดประสงค์ที่ตามกองฟางมา

“แค่นี้ เพื่อ?”

“ไม่รู้แหละ ฉันจะเลือก” ยิหวายืนกอดอก “เดินนำไปสิ เร็ว” เธอบอกกองฟางที่กำลังยืนงงงวย

ยิหวาชะโงกเข้าไปในห้องนอนของกองฟางพลางมองสำรวจทั่วห้อง

“เข้ามาสิ จะเลือกไม่ใช่เหรอ” กองฟางที่กำลังหยิบหมอนขึ้นมาหันไปบอก “คุณจะเอาใบไหน” เธอยื่นให้ยิหวาเลือก

“ทำไมหมอนมันแบนแฟบแบบนี้ละ มีให้เลือกอีกไหม”

“มี นั่นไง” กองฟางชี้เข้าไปในตู้ที่มีหมอนประมาณสี่ถึงห้าใบวางเรียงซ้อนกันอยู่

“แฟบทุกอันเลยเนี่ยนะ” ยิหวาพูดด้วยความตกใจเมื่อเห็นสภาพหมอนทั้งหมด

“ฟางให้คุณสองใบเลยก็ได้ เอาไปซ้อนกัน” เธอยื่นข้อเสนอ

“สองอันก็แบนไม่ต่างกัน”

“สามเลยเอ้า!” กองฟางหยิบหมอนเพิ่มอีกสามใบ

ยิหวาผลักหมอนออกเบา ๆ ก่อนเบือนหน้าหนีและทันใดนั้นเองทำให้เธอเห็นสิ่งที่เธอต้องการ

“ฉันเอาใบนั้น” เธอชี้หมอนสีชมพูที่อัดแน่นไปด้วยใยสังเคราะห์

“ไม่ได้ นั่นมันหมอนฟาง” เธอปฏิเสธขึ้นเมื่อเห็นว่ายิหวาจ้องจะเอาหมอนของเธอ

“ฉันจะบอกผู้ใหญ่สมานว่าเธอต้อนรับฉันไม่ดี” เธอขู่พร้อมกับทำหน้าบึ้งหน้าบูด

กองฟางยืนนึกสักพักก็ตอบตกลงเพราะเธอไม่อยากฟังพ่อบ่น “ก็ได้ค่ะ”

“ขอบใจนะ” พูดจบยิหวาก็ตรงเข้าไปหยิบมองที่วางอยู่บนเตียงขึ้นมาถือไว้ก่อนจะหันไปมองกองฟางที่กำลังหยิบบางอย่างออกมาอีก “อย่าบอกนะว่าที่เธอกำลังเอาออกมาคืนผ้าห่ม”

“เก่งนี่ คุณจะเอาผืนไหน”

“ผืนนี้” ยิหวาไม่สนใจผ้าห่มในมือของคนตรงหน้าเลยสักนิด เธอเล็งผ้าห่มของเจ้าของห้องต่างหาก

“ฟางยอมให้หมอนคุณแล้ว คุณยังจะเอาผ้าห่มของฟางไปอีกเหรอ”

“ไม่งั้นฉันจะฟ้องผู้ใหญ่อีกเหมือนเดิม” เธอขู่กองฟางอีกรอบ

“โอเค โอเค คุณจะเอาอะไรก็เอาไปเลย เลือกให้พอใจ แต่มีข้อแม้ว่าคุณต้องถือของที่คุณเลือกไปเองแล้วกัน ฟางไม่ช่วย”

“ไม่มีปัญหา” ยิหวาพูดจบก็จัดการเลือกในสิ่งที่ต้องการ ในขณะที่ยิหวากำลังเลือกลายผ้าปูที่นอน

“ไม่ ไม่ ไม่” กองฟางก็พึมพำอยู่ด้านหลังของยิหวา แต่แล้วสีหน้าผิดหวังที่ก็เกิดบนใบหน้าของเจ้าบ้าน เธอไม่น่าพูดออกไปแบบนั้นเลยเพราะตอนนี้ยิหวาได้หยิบผ้าปูที่นอนสุดรักสุดหวงของเธอออกมาวางรวมกับหมอนและผ้าห่มที่เธอต้องการ

“ฉันเอาชุดนี้ น่ารักดี” ยิหวาหยิบผ้าปูและปลอกหมอนสีกรมท่าลายดาวออกมา

“อันนี้ก็น่ารักนะ” กองฟางหยิบผืนสีชมพูลายโพนี่ขึ้นมา

“ไม่เอาอะ ฉันเอาอันนี้แหละ ไม่เปลี่ยนใจแล้ว” พูดจบยิหวาก็กวาดทั้งหมดที่เลือกเข้าอ้อมแขนของตัวเองและเดินออกไปนอกห้องทันที

“อ้าวคุณ” ผู้ใหญ่สมานทักขึ้นเมื่อเห็นว่าแขกของเขาหอบของพะลุงพะลังออกมาจากห้องของลูกสาวตนเอง “คุณวางพวกนี้ไว้เถอะ เดี๋ยวผมให้คนยกไปให้”

ยิหวาได้ยินดังนั้นจึงรีบวางไว้บนโต๊ะไม้ข้าง ๆ ทันที “ขอบคุณค่ะผู้ใหญ่”

“ทำไมให้คุณเขายกเองแบบนี้ ถ้าพ่อไม่เดินมาเห็นคุณเขาคงได้ทำเองหมดทุกอย่างเลยใช่ไหม กองฟาง!” ผู้ใหญ่สมานดุลูกสาว

กองฟางที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องก็ต้องหยุดชะงักเมื่อโดนตักเตือน “ฟางไม่ได้...”

“ไม่ต้องเถียง เดือนนี้หักค่าขนมครึ่งหนึ่ง” หลังจากลงโทษลูกสาวเรียบร้อยแล้ว เขาก็เดินลงจากบ้านไป

“ตามมาแล้วกันนะ ฉันจะรอในห้อง” ยิหวายิ้มกวนให้คนโดนดุ

กองฟางมองแผ่นหลังของยิหวาที่กำลังเดินลงบันไดอย่างอารมณ์เสียแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้

“พี่นัตตี้คะหวากลับมาแล้ว” เธอตะโกนบอกนัตตี้ไปทั่วบ้านแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา “พี่นัตตี้อยู่ไหน พี่นัตตี้!”

จากนั้นประตูห้องฝั่งด้านขวาถูกเปิดออก

“ฉันเรียกพี่นัตตี้ไม่ใช่เธอ จะออกมาทำไม” ยิหวายืนกอดอกมองกันตา

“ฉันจะมาบอกเธอว่าพี่นัตตี้กลับกรุงเทพฯ ไปแล้ว งั้นฉันเข้าห้องล่ะ”

“เดี๋ยว” ยิหวาคว้าข้อมือกันตาไว้ก่อนที่เธอจะเดินเข้าห้องไป “หมายความว่าไง พี่นัตตี้ไปไหน” เธอถาม

“เห็นว่ามีงานด่วนเข้าเลยรีบกลับ ส่วนรายละเอียดฉันไม่ได้ถาม พอดีว่าไม่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน”

“จิ๊!” ยิหวาเบือนหน้าหนี

“คุณคะอย่าเพิ่งปิดประตูค่ะ” กองฟางตะโกนบอกเมื่อเห็นว่ากันตากำลังจะเข้าไปในห้อง

“เดี๋ยวพี่ช่วยค่ะ” อ้อมใจที่ชะโงกหัวออกมาดูเห็นกองฟางหอบหิ้วหมอนผ้าห่มมาเป็นกองพะเนินจนแทนจะบังทางข้างหน้ารีบตรงปรี่เข้ามาช่วยทันที

“ขอบคุณนะคะ มีพี่น้ำใจมากเลยไม่เหมือนคนแถวนี้” ประโยคหลังกองฟางหันไปมองยิหวาแวบหนึ่ง

กันตาที่สะดุ้งกับประโยคของกองฟางก็รีบเอื้อมมือไปถือหมอนที่อยู่ในมือของกองฟางทันที

“ฟางไม่ได้ว่าคุณนะคะ ไม่ต้องคิดมาก” กองฟางบอกกับกันตา

“อ่อค่ะ” กันตายิ้มก่อนสังเกตหมอนที่ตนกำลังถือไว้ในมือ “เออคือว่าอันนี้คือหมอนที่ตาต้องหนุนเหรอคะ”

“ใช่ค่ะ พอนอนได้ไหม เอาหลาย ๆ ใบซ้อนกันแก้ขัดก็ได้นะคะ” กองฟางรีบพูดขึ้นเพราะเธอมีประสบการณ์มาก่อนหน้านี้จากยิหวาแล้ว บางทีเธออาจจะเสียหมอนข้างให้กันตาไว้หนุนอีกก็ได้ จึงต้องรีบพูดขัดไว้ก่อน

“งั้นขอหมดนี้เลยแล้วกันค่ะ” กันตารวมหมดทั้งห้าใบก่อนจะรีบเอาเข้าไปไว้ในห้อง

“แล้วน้องหวาจะใช้อะไรละคะน้องตา” เสียงของอ้อมใจลอดออกมาจากในห้อง

“ไม่รู้ นั้นเรื่องของหวาไม่ใช่เรื่องของตา”

เนื่องจากบ้านหลังนี้ไม่เก็บเสียงจึงทำให้ได้ยินทุกบทสนทนา

ทันทีที่ยิหวาได้ยินบทสนทนาก็เบาะปากใส่ประตูห้องของกันตา ประหนึ่งว่ากันตาคือประตู

“ฉันมีหมอนดีกว่าเธอตั้งเยอะ” เธอพูดขึ้น

“นี่คุณ เดี๋ยวคนข้างในก็ได้ยินหมดหรอก แล้วฟางจะลำบาก” กองฟางบอกยิหวา

“ฉันถามอะไรหน่อย บ้านหลังนี้ไม่คิดจะเก็บเสียงหน่อยเหรอ ทำอะไรก็ได้ยินไปหมดไม่มีความเป็นส่วนตัวเอาซะเลย” เธอบ่นให้เจ้าบ้านฟัง

“คุณก็กระซิบเอาสิคะ” กองฟางยื่นหน้าเข้าไปใกล้ยิหวา “แบบนี้ไง เท่านี้ก็ไม่ได้ยินแล้ว” เธอกระซิบข้างหูอีกฝ่าย

หลังจากกองฟางเอาหน้าออกห่าง เธอก็ยกมือขึ้นมาลูบข้างหูตัวเองเพราะจั๊กจี้กับการกระทำเมื่อครู่ของกองฟาง

“แล้วไหนของของฉันละ”

“กำลังไปเอาให้นี่ไงคะ ฟางยกมาทั้งหมดไม่ได้เหรอต้องสองรอบ”

“งั้นก็เร็วสิ ฉันรอในห้องนะ” ยิหวาบอกกองฟางก่อนเดินเข้าห้องนอนของตัวเองที่อยู่ทางฝั่งซ้ายของตัวบ้าน แต่เมื่อเข้าไปแล้วก็ต้องตกใจเพราะในนี้ไม่มีแอร์ มีแค่พัดลมติดอยู่ที่เพดานและผนังเท่านั้น

“ให้ตายสิ” เธอสบถกับตัวเอง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***