บทที่ 3

ยิหวาที่นั่งนิ่งตลอดทาง จู่ ๆ ก็หันหน้าไปจ้องนัตตี้

“ตกใจหมดเลย จ้องพี่ซะตาถลึง” เธอสะดุ้งเล็กน้อย

“นี่หวาต้องทำงานกับยัยตาจริง ๆ เหรอคะ ทำไมพี่ไม่บอกหวาก่อน ถ้ารู้ก่อนหวาไม่มีทางรับเด็ดขาด! มีเงินร้อยล้านมากองตรงหน้าหวาก็จะไม่สน” พูดจบเธอก็ฟาดมือลงบนเบาะรถ

“แต่พี่สนนะคะถ้าเงินเยอะขนาดนั้น”

“พี่นัตตี้!” ยิหวาขมวดคิ้วหันไปมอง “นี่หวาซีเรียสนะคะ”

“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่าทางนั้นเขาจะจับน้องสองคนมามัดรวมกัน ถ้าพี่รู้ก่อนพี่ก็บอกน้องหวาแล้ว”

นัตตี้ไม่รู้มาก่อนจริง ๆ ตอนแรกที่รายการติดต่อเข้ามา บอกเพียงแค่ถ่ายเรียลิตี้ตามติดชีวิตดารา แต่ว่าเมื่อพี่ตุ๊กรู้ว่ายิหวาและกันตารับรายการของตนทั้งคู่ จึงเกิดไอเดียเรียกคนดู

“ไม่รู้แหละ หวาจะโทษว่าเป็นความผิดของพี่นัตตี้ที่ไม่ยอมเช็กรายละเอียดให้รอบคอบ” ยิหวากระแทกตัวพิงเบาะนั่งด้วยความโกรธ

“อ้าว…” นัตตี้งงงวยที่อยู่ ๆ ตัวเองก็ถูกยิหวางอนใส่

“เดี๋ยวพี่ส่งภาพสถานที่ให้ดูในไลน์นะคะน้องหวา”

“ขอบคุณนะคะลุงสม”

ยิหวาไม่ตอบนัตตี้ แต่กลับกล่าวลาลุงสมบูรณ์คนขับรถที่ปกติไม่เคยทำเช่นนี้

“เอาเป็นว่าเดี๋ยวพี่ส่งให้นะคะ” นัตตี้ตะโกนไล่หลัง

และรถถูกขับออกหลังจากที่ยิหวาขึ้นคอนโดไปแล้ว

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป

“ลุงสมคะ ขับเร็วกว่านี้ได้ไหมคะ หวาไม่อยากไปถึงสนามบินช้ากว่ายัยตา” เธอชะโงกหน้าไปบอกคนขับรถ

“ขับเร็วกว่านี้ไม่ได้แล้วครับคุณยิหวา”

การจราจรตอนนี้ถือว่าไหลลื่น รถเคลื่อนตัวไปได้เรื่อย ๆ ไม่ถึงกับติดมากและก็ไม่ถึงกับถนนโล่ง

“จะติดอะไรกันนักกันหนา!” ยิหวาบ่นด้วยความใจร้อน

ไม่นานก็ถึงสนามบิน

ลุงสมบูรณ์ยกกระเป๋าเดินทางใบใหญ่สองใบลงมาไว้ให้ยิหวา

“ลุงไปก่อนนะครับ” ลุงสมบูรณ์กล่าวลาพร้อมขับออกไป

“มาค่ะ พี่ช่วย” นัตตี้ช่วยลากกระเป๋าหนึ่งใบให้ยิหวา

ระหว่างที่จะไปโหลดกระเป๋าและเช็กอิน เธอก็สังเกตเห็นบางอย่าง

“พี่นัตตี้คะ กระเป๋าพี่ละ”

“นี่ไงคะ” เธอชี้ไปที่เป้ที่สะพายหลังอยู่

“เป้ใบเดียวเนี่ยนะ? พอเหรอคะ” ขนาดเธอยังเตรียมไปสองใบใหญ่สำหรับอยู่เป็นอาทิตย์ ๆ ยังไม่ค่อยจะพอ

“พี่อยู่คืนเดียวค่ะ”

“อ้าว ทำไมพี่ไม่อยู่กับหวา พี่จะทิ้งหวาไว้ที่นั่นคนเดียวเหรอ” ยิหวาย่นคิ้ว

“มันเป็นกฎของรายการค่ะ เขาไม่ให้ผู้จัดการคอยช่วยเหลือ อ้อมใจก็ต้องกลับเหมือนพี่”

“อย่างนี้หวาก็ได้อยู่กับยัยตาตลอดสัปดาห์…โอ้ยยยย!” เธอครวญคราง

หลังจากที่นำสัมภาระโหลดลงใต้เครื่องเรียบร้อยแล้ว ยิหวาและนัตตี้ก็พากันเข้าเกตและไปนั่งรอในห้องผู้โดยสารขาเข้า

เมื่อไปถึงก็พบว่ากันตาและอ้อมใจนั่งอยู่ตรงนั้นก่อนแล้ว

“เพิ่งมาถึงเหรอ ตรงนี้ว่าง นั่งตรงนี้ก็ได้นะ” กันตาตบเก้าอี้พิงข้าง ๆ

“ดูยัยตาเยาะเย้ยหวาสิ อุตส่าห์รีบมาแล้วแท้ ๆ” ยิหวาหันไปบอกกับนัตตี้

“ฉันไม่นั่งข้างเธอหรอก!” ยิหวาบอกกันตาก่อนเบือนหน้าไปอีกทาง

“ตามใจ แต่กว่าจะขึ้นเครื่องรอนานนะ” ประโยคหลังเธอพูดขึ้นลอย ๆ ให้ยิหวาได้ยิน “พี่นัตตี้คะ นั่งข้างตาได้นะคะ” กันตาเปลี่ยนไปชวนนัตตี้แทน

“อุ้ย ขอบคุณค่ะ พี่เมื่อยอยู่พอดีเลย”

“พี่นัตตี้” ยิหวากดเสียงต่ำ

“ค่ะ” เธอตอบยิหวาเสียงอ่อยจากนั้นก็หันไปตอบกันตา “พี่ว่าเดี๋ยวพี่ยืนเป็นเพื่อนน้องหวาแล้วกันค่ะน้องตา ขอบคุณที่ชวนนะคะ”

กันตายิ้มและพยักหน้าจากนั้นก็หันไปคุยกับอ้อมใจตามเดิม

‘โปรดทราบ เครื่องบินของสายการบิน XXX เที่ยวบินที่ XXX พร้อมแล้วที่จะออกเดินทางไป XXX ขอเชิญผู้โดยสารทุกท่านขึ้นเครื่องได้ ณ ทางออกหมายเลข XX โปรดขึ้นเครื่อง ขอบคุณครับ’

หลังจากเสียงประกาศจบ ทุกคนก็เริ่มทยอยต่อแถวรอขึ้นเครื่อง

‘D7’ ยิหวาก้มดูหมายเลขที่นั่งของตัวเองก็ต้องขมวดคิ้ว

“พี่นัตตี้คะ พี่ไม่ได้จองที่นั่งเหรอ พี่ก็รู้หวาไม่นั่งกลางหรือริมทางเดิน”

“พี่ลืมจองค่ะ” นัตตี้ก้มหน้าหนีความผิด

“เฮ้อ!” ยิหวาถอนหายใจอย่างหงุดหงิด” แล้วพี่นั่งตรงไหน” เธอหยิบตั๋วโดยสารจากมือนัตตี้เพื่อดูที่นั่ง “D8! พี่ไม่จองที่นั่งแล้วยังไม่ได้นั่งติดกันอีก”

“แหะ พอดีว่าพี่จองคนละรอบกับน้องหวา”

“อืม” ยิหวาตอบหน้านิ่งด้วยความหน่าย เธอไม่รู้จะพูดอะไรต่อกับผู้จัดการคนนี้ดี

เมื่อยิหวาเดินไปถึงแถวที่นั่งของตัวเองก็เห็นว่ากันตานั่งอยู่ก่อนแล้ว แถมเป็นที่นั่งติดหน้าต่างเสียด้วย

“เธอนั่งข้างฉันเหรอ ดีจัง” กันตาเอ่ยขึ้นเมื่อยิหวานั่งลงตรงกลางติดกับเธอ

“อ-อืม ว่าแต่ทำไมพี่อ้อมใจ ผู้จัดการของเธอถึงไม่นั่งติดเธอตรงนี่ละเนี่ย” ยิหวาเอ่ยกับกันตาพลางหันไปมองอ้อมใจที่นั่งอยู่ข้างหลัง

“เธอก็รู้ว่าสองพี่น้องเปิ่นเหมือนกันขนาดไหน”

กันตาพูดพร้อมกับส่ายหัวให้กับอ้อมใจและนัตตี้

“ว่าแต่ทำไมเธอถึงมาถามอะไรฉันแบบนี้” กันตารู้สึกแปลกใจเพราะยิหวาไม่เคยพูดคุยปกติกับเธอ ส่วนมากจะปั้นหน้าใส่มากกว่า

“คือว่าฉันของนั่งที่เธอได้เปล่า” ยิหวาบอกตรง ๆ

“ทำไมฉันต้องแลกที่กับเธอด้วย” กันตาปฏิเสธ

“นะ นะ” ยิหวาอ้อนวอน

‘Take off’

“ไม่ทันแล้วแหละ” กันตาบอกเมื่อได้ยินเสียงประกาศของลูกเรือ

ทันทีที่เครื่องกำลังทยานขึ้นบนท้องฟ้า ยิหวาหลับตาปี๋พร้อมกับจิกเบาะไว้แน่น

แต่แล้วก็มีมือบางคนมาจับมือเธอไว้ ยิหวาลืมตาขึ้นมองไปที่มือของตัวเองก่อนจะเงยหน้าขึ้นมอง

“กลัวทำไมไม่บอก จะได้สลับที่ให้” กันตาบอกพลางกุมมืออีกฝ่ายไว้

“ฉันไม่ได้กลัว” ยิหวาปฏิเสธอย่างหนักแน่น แต่ผิดกับการกระทำ

“ไม่กลัวแต่กำมือฉันไว้แน่นเลยนะ ให้ยืมก่อนได้นะ มือน่ะ” กันตายิ้มก่อนจะหันหน้าไปมองก้อนเมฆ เธอกลัวว่ายิหวาจะอายที่เธอรู้ว่ายิหวากลัว

“ฉันแค่เผลอ” ยิหวารีบปล่อยมือที่กุมมือของกันตาและหันมากำสายเข็มขัดแทน

เพียงไม่ถึงชั่วโมงเครื่องบินก็ลงจอดยังที่หมาย จากนั้นทั้งสี่คนจึงนั่งรถตู้ของรายการที่มารอรับไปยังสถานที่ถ่ายทำ

“โอ้ยยย จะบ้าตายกับทางไปหมู่บ้านอยู่แล้ว!” ยิหวาโวยวายขึ้น เนื่องจากถนนหนทางนั้นเป็นดินและมีหลุมมีบ่อเยอะ ทางไม่เรียบจึงทำให้รถโยกซ้ายโยกขวาและเด้งตลอดทางเข้าหมู่บ้าน

“ใกล้ถึงยังคะ ตาก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน” กันตาเอ่ยขึ้นบ้าง

“ถ้าถึงก็รู้เองนั่นแหละ บ่นไปได้” ยิหวาสวนขึ้น

“เธอก็ไม่ต่างกันหรอก” กันตาเถียง

“แล้วทำไมล่ะ” ยิหวาโต้กลับ

“นั่นไงคะ นั่นไงถึงแล้วค่ะน้องตา น้องหวา” อ้อมใจรีบชี้มือไปยังป้ายชื่อหมู่บ้าน

โชคดีที่ถึงที่หมายพอดี ไม่อย่างนั้นพวกเธอสองพี่น้องคงได้ทนฟังยิหวาและกันตาเถียงกันตลอดทาง

เมื่อรถจอดสนิท อ้อมใจลงจากรถเป็นคนแรก ทันทีที่ก้าวขาลงเสียงกลอง เสียงแตรก็ดังขึ้น

เมื่อทางรายการติดต่อบอกทางหมู่บ้านว่าจะมีขอสถานที่ถ่ายทำที่หมู่บ้านแห่งนี่ ทุกคนในหมู่บ้านก็ต่างพากันตื่นเต้นและดีใจที่จะมีดารามาเยือน เพราะนอกจากคเชนทร์แล้วพวกเขาก็ไม่เคยเจอคนดังคนไหน อีกอย่างทุกคนต่างเห็นคเชนทร์มาตั้งแต่เด็กจึงเห็นเขาเป็นแค่คนในหมู่บ้านเดียวกัน

“สวัสดีครับ ยินดีต้อนรับสู่หมู่บ้านหนองบึงบ่อ ผมผู้ใหญ่บ้านสมานครับ” ผู้ใหญ่บ้านและบรรดาลูกบ้านต่างมาต้อนรับ

“สวัสดีค่ะผู้ใหญ่ ว่าแต่ที่นี่มีงานอะไรเหรอคะ” อ้อมใจมองขบวนแห่

“ต้อนรับพวกคุณครับ เดี๋ยวผมให้ลูกสาวพาพวกคุณไปที่พักนะครับ” ผู้ใหญ่สมานกล่าวก่อนจะหันไปตะโกนเรียกลูกสาวที่กำลังนั่งมองรถตู้ที่มาจากในเมืองอยู่บนบ้าน

“กองฟาง พาคุณเขาไปที่บ้านพักรับรองหน่อยเร็ว”

“รู้แล้วน่ะพ่อ” เธอตะโกนตอบก่อนจะละสายตาจากดาราทั้งสองที่ยืนเด่นอยู่ด้านล่าง

“พี่ฟางจะไปไหน?” เด็กชายอายุประมาณสิบขวบถามขึ้น

“ลงไปรับแขก”

“ใครมาเหรอ”

“ดารา”

เมื่อเด็กน้อยได้ยินดังนั้นก็เบิกตากว้าง “ดารามาหมู่บ้านเราเหรอพี่”

และจากนั้นก็วิ่งตัดหน้ากองฟางลงไปยืนมุงดูดาราเหมือนคนอื่นในหมู่บ้านทันที

“ไอ้เปี๊ยกเอ๊ยคนอื่นเขารู้กันหมดแล้ว” กองฟางพูดขึ้นเมื่อเปี๊ยกตื่นเต้นเพราะไม่รู้มาก่อนว่ามีคนดังมาเยือนหมู่บ้านของตน