ตอนที่ 1 ท่านปีศาจข้าอยากตาย nc+

...นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงแค่จินตนาการของผู้เขียนไม่ใช่เรื่องจริงแต่อย่างใด โปรดอ่านเพื่อความสนุกเท่านั้น...

...แจ้งนักอ่านที่น่ารักทุกท่าน นิยายเรื่องนี้เอนเอียงไปในทาง pwp...

...เนื้อเรื่อง 30% ยั่วเน็ด 70%...

'เด็กต้องสาป'

'แม่มด'

'ลางร้าย'

และอีกมากมายสารพัดชื่อเรียกที่ผู้คนในเมืองตั้งให้ยามที่หญิงสาวร่างเล็กผ่านมาเยือน

ไม่ใช่! ไม่ใช่สักหน่อย!! ไม่ได้ชื่อนั้นสักหน่อย!!! ไวโอเล็ตต่างหาก

ไวโอเล็ต ครอว์ เลวินตัน

บุตรสาวของขุนนางผู้สูงศักดิ์ไวเคาต์แพททริค เลวินตัน บุตรสาวของเลดี้ผู้ได้รับฉายาว่าดาวจรัสแสงโรสอันนี่ เลวินตัน ครอบครัวอันสมบูรณ์แบบจวบจนเธอเกิดมา

ไวโอเล็ตหญิงสาวร่างเล็กผู้มีเส้นผมสีแดงราสเบอร์รี่รับกับนัยน์ตาสีม่วงชวนพิศวง สามขวบพ่อตาย ห้าขวบครอบครัวเกือบล้มละลาย เจ็ดขวบแม่ป่วยด้วยโรคที่หาสาเหตุไม่ได้ และก่อนถึงวันเกิดอายุครบสิบสามปีทุกอย่างก็จบลงในบ้านหลังนั้น

'ยัยปีศาจ' คำพูดสุดท้ายของธีโอผู้มีศักดิ์เป็นลุงแท้ๆ เอ่ยขึ้นพร้อมกับชักดาบออกจากลำคอขาวเนียนของผู้เป็นแม่

สติเธอขาดผึง ร่างกายตัดการรับรู้ จวบจนความหนาวเย็นของป่าปลุกเธอจากฝันร้ายเสมือนจริงที่เกิดขึ้นซ้ำไปซ้ำมาไม่รู้จบ

'ข้าอยากตาย'

'อยากหลุดพ้นจากเรื่องบ้าๆ นี้สักที'

'ข้าไม่ได้อยากเกิดมาเป็นแบบนี้สักหน่อย'

'เหตุใดต้องให้ข้าเกิดเป็นเด็กต้องสาปด้วย'

"ข้าขอสวดอ้อนวอน..."

"..."

'โธ่เอ๊ยไอ้... เฮงซวย'

หลังจากนั้นก็มีแต่คำก่นด่า ที่ผ่านมาช่างสูญเปล่า พระองค์ไม่เคยรับฟังเธอเลย ...พอกันที... คราวนี้ไวโอเล็ตเลือกจะเป็นศัตรูกับพระองค์ ปีศาจร้ายแห่งหุบเขาแดนเหนือ ขอร้องให้เขาพรากชีวิตเธอไปจากโลกอันเน่าเฟะนี้เสียที

.

.

.

ณ ปราสาทรกร้างหลังใหญ่ที่ใครๆ ต่างเล่าขานในความน่าสะพรึงกลัว​ ตรากตรำลำบากเดินเท้าเข้ามาในป่าลึกใช้เวลาถึงเจ็ดวันเจ็ดคืนในที่สุดก็มาถึง

"ท่านปีศาจข้าอยากตาย"

ไวโอเล็ตร้องตะโกนถึงสิ่งที่ตนปรารถนาจนสุดเสียง ด้านหน้าเป็นโถงทางเดินทางเข้าปราสาทมีหยากใยเต็มไปหมด มันตั้งอยู่บนสะพานไม้ผุๆ  ไม่ได้เข้าไปในนั้น ไม่มีเรี่ยวแรงเหลือพอให้เธอก้าวเดินอีกต่อไปแล้ว ทรุดตัวนั่งลงอย่างไม่แยแส เสื้อผ้าเก่าๆ ที่ดูทรุดโทรมหากจะเปื้อนดินเปื้อนโคลนอีกสักหน่อยจะเป็นไรไป

อสุรกาย

ปีศาจร้ายแห่งหุบเขาแดนเหนือ

ซาตานผู้พรากชีวิต

สารพัดชื่อเรียกไม่ต่างจากเธอนัก ไวโอเล็ตคลียิ้มอ่อนพร้อมกับหัวเราะออกมาเมื่อนึกถึง ใครในโลกนี้จะบ้าเสาะแสวงหาความตายได้เท่าเธอ

สิ่งที่ผู้คนหวาดกลัวจนไม่แม้แต่จะเอ่ย สิ่งที่ทำให้อัศวินเอาชีวิตมาทิ้งไว้นักต่อหนัก หากเจ้าสิ่งนั้นที่คนหวาดกลัวโผล่มาเธอจะอ้าแขนรับอย่างยินดีปรีดา

ครืนนนนนน!!!

เสียงดังลั่นเหมือนฟ้าร้องยามฝนตก พื้นดินกระเพื่อมจนต้องหันไปมองยังทิศทางของเสียงนั้น

ภาพเบื้องหน้าปรากฏแก่สายตาไวโอเล็ต ลำตัวงูยักษ์ขนาดใหญ่มหึมาไร้ที่สิ้นสุด ไม่ได้มีความกลัวแสดงบนสีหน้า เธอเมียงมองหาส่วนหัวของเจ้าสิ่งนั้น ทว่ามันกลับทำให้เธอแปลกใจเล็กน้อย

หญิงสาวร่างใหญ่ผิวขาวซีดสวมชุดน้อยชิ้นจนเกือบเปลือย ผมสีเทาควันบุหรี่ตรงหัวมีเขาสัตว์แหลมคมงอกออกมา นัยน์ตาสีอำพันนั้นเหมือนสัตว์เลื้อยคลานจนดูน่าพิศวง จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากเรียวบางสีแดงระเรื่อ ตรงมุมมีเขี้ยวสีขาวโผล่ออกมาเล็กน้อย

ครึ่งคนครึ่งงู

สวยแต่น่ากลัว นั้นคือนิยามที่ไวโอเล็ตคิดได้เมื่อแรกเห็น

เหมือนคนแต่ไม่ใช่คน นั้นคือความจริง

ภาพในหัวมันสวนทางกับสิ่งที่เผชิญ คิดว่ารูปลักษณ์ที่เขาเล่าขานคงจะน่าสะอิดสะเอียนกว่านี้อีกสักหน่อย ช้ำเลือดช้ำหนอง มีหนอนชอนไชจนแต่กระดูกอะไรเทือกนั้น ...แต่ช่างเถอะ... ปีศาจก็ยังคงปีศาจอยู่วันยังค่ำ รูปร่างเน่าเฟะ รูปงามเหมือนเทพบุตร หรือหวานหยดย้อยป่านเทพธิดาอย่างไรก็ไม่สน

ไวโอเล็ตที่ดั้นด้นมาถึงที่นี่สนเพียงแค่ ความตาย เท่านั้น

"ท่านปีศาจได้โปรดกลืนกินข้าเถิด ข้าขอมอบร่างกายอันเล็กกระจ้อยร่อยเป็นอาหารเย็นให้แก่ท่าน"

ไวโอเล็ตกล่าวกับสิ่งเบื้องหน้า

ลาเมีย ปีศาจในตำนาน

เธอรู้ตั้งแต่ที่เขาบอกว่าชอบกินเด็ก ลาเมียโปรดปรานกินเด็กเป็นอาหาร และเธอเป็นเด็กวัยสิบสามปี

ไวโอเล็ตไม่อยากเป็นคนที่แม้กระทั่งตายแล้วก็ไร้ประโยชน์อย่างที่ใครก่นด่า เธอวางแผนทั้งหมดไว้ตั้งแต่ต้น เพื่อการนี้โดยเฉพาะ เพื่อตายอย่างมีประโยชน์โดยเป็นอาหารให้ลาเมียผู้เป็นปีศาจต้องสาปเหมือนกันกับเธอ

หลับตาและอ้าแขนต้อนรับความเจ็บปวดอันแสนหอมหวาน

ทว่าไม่เป็นดั่งหวัง

ความตายไม่ได้เข้ามาเยือนแต่เป็นสิ่งอื่นแทน

ปลายหางปีศาจลาเมียเข้ามาโอบรัดรอบตัว ครู่หนึ่งก็เกิดแรงดึงมหาศาลจนเสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่กระเด็นไปคนละทิศละทาง ไวโอเล็ตเบิกตาโพลง ตกใจในสิ่งที่เผชิญ ลิ้นยาวสองแฉกกำลังไล่สำรวจไปทั่วร่างกายเปลือยเปล่า และความเย็นเฉียบจากน้ำลายเหนียวหนึบทำเอาเธอขนลุกเกรียว

"ข้าชอบกินเด็ก" ปีศาจลาเมียแย้มยิ้มก่อนจะโลมเลียที่ใบหน้าเล็ก

"ขะ... ข้าเป็นเด็ก" ไวโอเล็ตตอบด้วยความยากลำบากเมื่อลิ้นนั้นมาหยุดอยู่ที่ปากเธอ

"ไม่...เจ้าไม่ใช่"

สิ้นเสียงพูดร่างน้อยๆ ก็ถูกเหวี่ยงลงบนแท่นหินเสียงดังปัก ผิวขาวซีดเป็นรอยแดงไปทั่วตัว ทว่าไม่มีเสียงกรีดร้องออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่มนั้นเลยแม้แต่น้อย

ปีศาจลาเมียดูชอบใจกับของเล่นชิ้นใหม่ที่ตั้งตารอ

เด็กต้องสาป

อายุจริงยี่สิบเจ็ดแต่ทว่าร่างกายคงอยู่ในร่างเด็กอายุสิบสาม

รับรู้ได้ทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นอดีต ปัจจุบัน หรืออนาคต นั้นเป็นพลังบางส่วนของเธอ

"ข้าจะให้สิ่งที่เจ้าต้องการหนึ่งข้อนอกเหนือจากความตาย แลกกับครั้งแรกของเจ้า ตัวของเจ้า ทั้งชีวิตของเจ้า อะไรก็ได้สาวน้อย ข้าให้เจ้าได้ทุกอย่าง "

ข้อเสนอที่จะให้ทุกอย่างฟังดูใช้ได้ ทว่าไวโอเล็ตไม่ต้องการ ปฏิเสธด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว เธอประสงค์เพียงความตายเท่านั้น

ปีศาจลาเมียไม่ได้สนใจคำพูดนั้นเลยแม้แต่น้อย

ก็บอกแล้วว่ารู้อนาคต

และอนาคตของหญิงสาวยังอีกยาวไกล

"เจ้าไม่อยากตายหรอก"

สิ้นเสียงพูดปีศาจลาเมียก็เลื้อยเข้ามาใกล้ หางเธอเกี้ยวรัดเพื่อยกตัวอีกคนขึ้นจากพื้น มือเรียวบีบกรามร่างเล็กให้เผยออก ลิ้นสองแฉกไล่วนสำรวจบนใบหน้างามก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นการรุกล้ำเข้าไปในโพรงปากอย่างช่ำชอง เย็น ยาว และลงลึกถึงคอหอยจนแถบสำลัก ครู่หนึ่งก็ถูกถอนออกมาเพื่อขบเม้มริมฝีปากอวบอิ่มของเด็กสาว ทั้งบนทั้งล่าง มันเจ็บระบมเพราะเลือดออก เขี้ยวแหลมสีขาวตรงมุมปากมันบาด และปีศาจลาเมียกำลังโลมเลียเลือดนั้นอย่างเอร็ดอร่อย

ทั้งชีวิตของไวโอเล็ตไม่เคยจูบ

นี้เป็นครั้งแรกที่ได้ทำมัน อธิบายเป็นความรู้สึกไม่ได้ เธอไม่เคยแม้แต่จะวาดฝันมาก่อน

ใครจะอยากจูบกับเด็กต้องสาป

"จูบของข้าไม่เลวใช่ไหม?" ปีศาจลาเมียเอียงคอถามทันทีที่ปล่อยให้ปากอีกคนเป็นอิสระ

"ไม่... ข้าไม่รู้" ไวโอเล็ตส่ายหน้าตอบ

"ไม่จริง...เจ้ารู้! หัวนมเจ้าแข็งเป็นไต ด้านล่างเจ้าชื้นแฉะเพียงแค่ข้าจูบ"

หางที่เกี่ยวรัดร่างเล็กไว้ถูกยกขึ้นสูงจนพ้นหัวของเธอ ปีศาจลาเมียถางขาเรียวบางนั้นออกจากกันจนเผยให้เห็นถึงกลีบดอกไม้สีสดอันเล็กจิ๋วตามขนาดตัวของร่างเด็กอายุสิบสาม

ลาเมียชอบกินเด็ก

ถ้าหากเป็นผู้ใหญ่จะกินอย่างอื่น

ทว่าเจ้าของร่างเล็กเป็นทั้งสอง

งั้นก็กินซะให้หมดจะเหลือไว้ทำไม

"เจ้าเป็นคนแรกในรอบห้าสิบปีที่ทำให้ข้ามีอารมณ์ รู้ไหม ข้าหมายถึงรูปร่างเจ้าดูดี ตัวเล็ก น่ารัก และเจ้าไม่เหมือนใครในตลอดชีวิตที่ข้าพบเจอมา"

ปีศาจลาเมียขยับใบหน้าเข้าใกล้สิ่งนั้นมากขึ้นเรื่อยๆ จนร่างเล็กเริ่มสั่นไหว น่าตลกที่เด็กต้องคำสาปไม่เกรงกลัวความตาย แต่ทว่าสิ่งที่เธอกำลังจะทำต่อจากนี้เจ้าหล่อนกลับกลัวขึ้นมาเสียอย่างนั้น

"มันก็แค่เซ็กส์ อย่างเกร็ง" ปีศาจลาเมียพูดเสียงดุ เมื่อสิ่งนั้นเริ่มขมิบไปมาจนปิดช่องทางรัก ถ้าทำต่อมันจะเจ็บเด็กต้องสาปเจ้าหล่อนต้องผ่อนคลาย

"ไม่... ไม่... ไม่ใช่แบบนี้ กลืนกินชีวิตข้าเถิด ท่านปีศาจข้าอยากตาย ได้โปรด..."

ไวโอเล็ตร้องขอความเห็นใจ เธอไม่ได้เตรียมตัวมาเผื่อเผชิญเรื่องพวกนี้ จูบแรก และเซ็กส์ครั้งแรก ถ้าไม่ห้ามไว้ทุกอย่างจะถูกพรากไปโดยปีศาจลาเมีย ที่เป็นผู้หญิงเหมือนกันกับเธอ

ซึ่งมันแปลก

"ข้าไม่ได้อยากได้ความตายจากเด็กต้องสาป ข้าอยากได้ร่างกาย ผ่อนคลายมันลงซะแล้วเจ้าจะรู้สึกดี"

มือเรียวทั้งสองข้างที่เคยใช้ถางขาเลื่อนขึ้นมาจับนมขนาดพอดีมือ บีบขย้ำจนเนื้อมันล้นปลีออกมา ปีศาจลาเมียโน้มเข้าไปจูบหัวนมสีชมพูของเด็กต้องสาปที่แข็งเป็นไตด้วยความหิวโหยในราคะ อาหารรองนอกจากเนื้อที่ไม่ได้ลิ้มรสมานาน

"ฮึก...อึ๊ก...อาาา ดะ...ได้โปรด ยะ-หยุด"

ร้องขอความเห็นใจ ร่างของไวโอเล็ตสั่นสะท้านกับความรู้สึกที่ได้รับเป็นครั้งแรกของชีวิต มันสยิว ม้วนในท้องน้อยเหมือนโดนบีบรัด โดยเฉพาะตรงช่องว่างระหว่างขาที่ปั่นป่วนกว่าใครเพื่อน

"หยุดทำไม? เจ้าดูจะชอบมันนะ เซ็กส์กับข้ามันไม่ได้แย่ อ้าขาออกแล้วผ่อนคลายมันลงซะ รู้ไหมเด็กต้องสาป... เจ้าเป็นคนแรกที่ข้าจะลงลิ้นให้"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***