บทที่ห้า​ 3/5

ฉันกินทุกอย่างที่เธอนำมาให้ยกเว้นมะระอย่างคล่องคอ ยกเว้นก็เสียมะเขือเทศลูกแดง ฉันต้องฝืนยัดเข้าปาก เคี้ยว ๆ กลืนลงคออย่างยากลำบากลูกแล้วลูกเล่าจนหมดเกลี้ยงไม่เหลือ อันที่จริงฉันอยากจะหยุดตั้งแต่ชิ้นแรก แต่ทว่าเอลล่ากลับจ้องรอดูฉันกินตั้งแต่ต้นจนจบ

ไม่อยากเห็นคนตรงหน้าทำหน้าเศร้าอีก ก็ต้องทนหน่อย วันนี้วันเดียวคงไม่เป็นอะไรมาก

“หมดแล้ว แต่เอลล่ายังไม่ได้หั่นฟักทองให้พี่เลย”

“อันนั้นเก็บไว้กินตอนเย็นก็ได้ ตอนนี้อิ่มมากเลย” ฉันตีท้องตัวเองเบา ๆ ก่อนเอนตัวลงนอนมองท้องฟ้า รับลมเย็นและแสงแดดยามเช้า

“นี่ ลงมานอนด้วยกันสิ” ฉันหันไปสะกิดเอลล่าที่นั่งพับเพียบหลังตรงอยู่ด้านข้าง

เธอไม่ตอบอะไร เอนหลังลงตามคำเอ่ยชวน

“ไม่เห็นจะรู้ว่ามีมุมสบายแบบนี้ เย็นสบายดีจัง”

“เอลล่าไม่นึกว่าพี่จะชอบ”

“เอิ่ม แล้วปรกติพี่คนนี้เป็นยังไงเหรอ? ตามที่เธอเห็น” ฉันขอความเห็นจากเอลล่า ผู้ที่เคยถูกอนาสตาเซียคนเก่าจิกกัด

“....”

“บอกมาเถอะน่า พี่ไม่ลงโทษเหมือนเมื่อก่อนหรอก พวกเราสัญญาเป็นพี่น้องกันแล้วนี่นา” ฉันบอกให้เธอสบาย และกล้าที่จะพูดตรง ๆ

“นิสัยไม่ค่อยดีเท่าไหร่ค่ะ…” เธอเหลือบมองเมื่อสุดประโยคแรก

“ต่อเลย ไม่ว่าจริง ๆ ไม่ค่อยดีแล้วยังไงอีกล่ะ?”

“ความจริงก็ไม่ใช่ไม่ค่อยดีค่ะ แต่ไม่ดีเลยต่างหาก คุณกับดริสเซลล่าก็จะวานเอลล่าไปทำโน่นนี้บ่อย ๆ เลดี้เทรเมนด้วยค่ะ”

“เดี๋ยวก่อน ลืมอะไรไปรึเปล่า?” ฉันท้วงติง

“คะ?”

“เรียกพี่อนาสตาเซีย”

“ค่ะ พี่อนาสตาเซีย เอลล่าเผลอไปค่ะ” หล่อนยิ้ม และเล่าต่อ

“ข้าวก็ไม่ให้กินค่ะ วันไหนเอลล่ามีของกินหรือถืออะไรไว้ในมือก็จะถูกปัดตกพื้น” เธอทำหน้าเศร้า

“โอเค เล่าเท่านี้ก็พอแล้ว แต่ต่อไปนี้จะไม่เป็นอย่างที่เธอกล่าวมาอีกแล้วนะเอลล่า อย่างน้อยก็กับพี่คนนี้”

เอลล่ายิ้มกว้างอย่างดีอกดีใจ

“เห้อ วันนี้พี่ต้องขอโทษเธอด้วยนะ ที่ทำตามสัญญาที่ให้ไว้เมื่อวานไม่ได้ ที่บอกว่าจะพาออกไปข้างนอกน่ะ ดันโดนกักบริเวณเสียเอง ปรกติพี่โดนกักบริเวณแบบนี้บ่อยไหม?”

“บ่อยค่ะ แต่ก็แอบหนีออกไปทุกครั้ง”

“แต่ครั้งนี้คงไม่แอบหนีหรอกนะ อยากจะพาเธอไปด้วย”

ช่วงเวลาสงบสุขผ่านไปได้ไม่นาน เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาจากในตัวบ้าน

“นังซิน! นังซิน! หล่อนอยู่ไหน! ไม่รู้เวล่ำเวลารึไงว่าควรทำอะไร!”

“มันอยู่ที่ไหน? ที่ห้องมันก็ไม่เจอตัว”

“มันอยู่ในสวนค่ะคุณแม่ หนูเรียกมันแล้ว มันกำลังมาค่ะ” หล่อนบอกคนสั่งการ

เสียงสองแม่ลูกคุยกันด้วยระดับเสียงที่ดังพอควร

“เอลล่าขอตัวก่อนนะคะ ต้องรีบไปเคลียร์ห้องครัวค่ะ” เอลล่าลุกขึ้นวิ่งตรงเข้าบ้านไป เธอลืมเสียสนิทเลยว่าเวลานี้เธอต้องอยู่คอยเก็บโต๊ะหลังจากที่คนในบ้านรับประทานอาหารเสร็จ ไม่ว่าจะเป็นมื้อเช้า เที่ยง หรือเย็น แต่หากคนในบ้านออกไปรับประทานอาหารนอกบ้าน เธอก็จะมีเวลาว่างมากขึ้น ทว่าก็จะนาน ๆ ครั้ง

“ไว้วันหลังค่อยมานอนกินลมชมวิวตรงนี้ใหม่แล้วกัน” ฉันบอกกับตัวเอง จากนั้นจึงเดินเข้าตัวบ้าน ฉันห่วงเหลือเกินว่าเอลล่าจะโดนลงโทษหลังจากลืมหน้าที่ที่ต้องทำเป็นประจำ

และฉันก็เห็นเอลล่ากำลังล้างจานชาม โดยมีดริสเซลล่ายืนคุมอยู่ชิดติดข้างกายไม่ห่าง ติดชนิดที่เรียกว่าสิงก็ยังได้

“ดริสเซลล่า! ออกมานี่” ฉันเข้าไปดึงเด็กผมแดงออกโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว จึงทำให้เซจนล้มชนเก้าอี้เสียงโครมลั่นบ้าน

“อุ้ย! ฉันไม่ได้ตั้งใจทำให้ล้มนะ” ฉันยืนมองหล่อนตะครุบพื้นและยื่นมือออกไปหา “มา ช่วย”

ดริสเซลล่ายื่นมือมาจับ เหมือนจะพยุงตัวเองขึ้น แต่หล่อนกลับกระชากแขนฉันอย่างสุดกำลัง ฉันจึงร่วงลงกองกับพื้นข้าง ๆ กับหล่อน

“สมน้ำหน้า!”

โธ่! เสียรู้จนได้ โดนยัยนี่เอาคืนซะแล้ว

“ดริสเซลล่าไปแกล้งน้องทำไม! พวกแกสองคนเป็นพี่น้องกันควรรักกัน ไม่ควรตีกันเหมือนหมาแบบนี้ สมควรเป็นอีกคนต่างหาก” เลดี้เทรเมนเหล่มองเจ้าของบ้านตัวจริงที่กลายมาเป็นเด็กรับใช้

“คุณแม่คะ! หนูไม่ได้เป็นคนเริ่มก่อนนะคะ” เธอค้าน

แต่ฉันน่ะเหรอจะยอม ถึงจะผิดจริงแต่ฉันไม่อยากโดนลงโทษซ้ำซ้อนหรอกนะ

“เปล่านะคะคุณแม่ คุณแม่ก็เห็นใช่ไหมคะว่าพี่เขาทำ”

“อนาสตาเซีย!” หล่อนตวาด จากนั้นจึงหันไปหาคนที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด “นังซินบอกคุณแม่ไปซิ๊”

“เอ่อคือ…”

“มัวอ้ำอึ้งอะไร บอกไปเร็วเข้า!” ดริสเซลล่าลุกขึ้นกระชากแขนเอลล่า “เร็ว!” หล่อนกดเสียงต่ำ ปลายนิ้วกดบีบ

“ค่ะ เป็นไปตามที่พี่อนาสตาเซียบอก” เอลล่าเหลือบมองดริสเซลล่าเล็กน้อยก่อนหลุบตาหลบ

และเนื่องจากเหตุการณ์กำลังวุ่นวาย จึงไม่มีใครจับกับคำพูดของเอลล่าที่เรียกฉันว่า ‘พี่’

“หึ! งั้นให้ดริสเซลล่ารับโทษเหมือนอนาสตาเซีย กักบริเวณหนึ่งวันและงดข้าวเย็น!”

“แล้วหนูล่ะคะคุณแม่?” ฉันรีบถามเพราะกลัวว่าจะโดนอดมื้อเย็นไปด้วย

“โทษอดอาหารของเธอสิ้นสุดไปตั้งแต่มื้อเช้าแล้ว เหลือแค่โทษกักบริเวณ” เลดี้เทรเมนพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ ทำเอาฉันยิ้มแป้น

“นังซิน! หน็อยแก!” ดริสเซลล่าหงุดหงิดที่ถูกใส่ความกล่าวโทษอย่างไม่เป็นธรรม หล่อนง้างมือขึ้นสุดแขนและฟาดลงอย่างเต็มแรง

เพี๊ยะ!

แรงเสียจนทำเอาคนถูกตบหน้าหัน เลือดซึมที่มุมปาก

“เธอเสนอหน้ามาเองนะอนาสตาเซีย” มือตบตกใจเล็กน้อยเมื่อตบโดนอีกคนที่ไม่ได้ตั้งใจ

“ดริสเซลล่า! ขึ้นห้องไปเดี๋ยวนี้!” เลดี้เทรเมนไล่

ดริสเซลล่าเดินกระทืบเท้าปึงปังอย่างไม่พอใจออกไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***