เช้าวันใหม่ที่แสนสดใส หลับไปนาน นานจนไม่รู้ว่าถ้าฉันลืมตาขึ้นจะอยู่ส่วนไหนของโลก
ห้องพยาบาล? บ้าน?
“เอ๊ะ!?” เมื่อฉันดีดตัวขึ้นนั่งและค่อย ๆ ลืมตาลุ้นอยู่ช้า ๆ
มือเล็ก ๆ นี่มัน….
ฉันเหลือบไปทางซ้ายที ทางขวาที ก็พบกว่ามันคือสถานที่เดิม ๆ แบบเมื่อวานไม่มีผิดเพี้ยน
แบบนี้มันแปลกเกินไป จะให้คิดว่าไม่มีอะไร เป็นแค่ความฝันอีกก็คงจะยาก
ฉันเริ่มนั่งประมวลผล ในความทรงจำขั้นแรก ฉันโดนทำโทษและไปที่ห้องสมุด หลังจากนั้นก็มีบางอย่างหนัก ๆ ฟาดลงมาทำให้สลบไป หลังจากรู้สึกตัวก็มาอยู่ที่นี่แล้ว
เหมือนจะเห็นชื่อหนังสือเล่มที่ตกใส่ได้รางๆ แต่นึกยังไงก็นึกชื่อหนังสือเล่มหนาเตอะนั่นไม่ออก
“ดริสเซลล่า อนาสตาเซีย ข้าวเช้าเสร็จแล้ว! พวกแกจะให้ฉันตามแบบนี้ทุกวันไม่ได้นะ!” เสียงตะเบ็งมาจากชั้นแรกของตัวบ้าน
อนาสตาเซีย ดริสเซลล่า เอลล่า ซิน…
“ซินเดอเรลล่าสตอรี่! ใช่! ชื่อหนังสือนั่น ซินเดอเรลล่าสตอรี่!” ฉันเบิกตากว้าง ตกใจสุดขีด
“บ้า! บ้า! บ้า! เรื่องจริงก็บ้าแล้วโสน!”
เพี๊ยะ! ฉันฟาดหน้าตัวเองไปหนึ่งที
“เจ็บนี่หว่า”
“ทำอะไรน่ะอนาสตาเซีย?”
เพี๊ยะ! เสียงฟาดครั้งที่สองฟาดลงบนใบหน้าคนที่เอ่ยถามอย่างประหลาดใจ
“โอ๊ย! อนาสตาเซีย! เป็นบ้าอะไรหะ! ได้! ได้!” หล่อนกุมแก้มข้างที่เป็นรอยแดง จากนั้นก็กระโจนใส่ศัตรูชั่วคราวทันที
พวกเราทั้งสองตะลุมบอนกันสักพัก ฉันทำไปเพราะตรวจสอบอะไรบางอย่างให้แน่ชัด ส่วนหล่อนทำเพราะแก้แค้นล้วน ๆ
ไม่นานประตูห้องก็ถูกเปิดออก พร้อมกับน้ำปริมาณหนึ่งสาดเข้ามา
ทุกอย่างที่วุ่นวายกลับสงบนิ่ง ฉันและดริสเซลล่าหันหน้าไปพร้อมกัน แต่ฉันกลับเป็นฝ่ายนอนหงายหลังลงไปคนเดียว
“โอ๊ย! เจ็บจัง” ฉันยกมือขึ้นลูบหน้าผากเบา ๆ “โอ๊ย” แค่แตะโดนก็เจ็บ
เมื่อก้มลงมองพื้นก็พบกับถังไม้ขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ตกอยู่ข้าง ๆ
สาดมาทั้งถังเลยเหรอเนี่ย หัวปูดหมดแล้ว เป็นการตรวจสอบที่โคตรจะมั่นใจเลยว่านี่ไม่น่าจะใช่ความฝันอย่างที่เคยคิดแล้วล่ะ
“พวกแกสองคนทะเลาะอะไรกันตั้งแต่เช้า!”
“หนูไม่ได้เป็นคนเริ่มก่อนนะคะคุณแม่! จู่ ๆ อนาสตาเซียก็ตบแก้มหนู ดูสิคะ รอยแดงยังอยู่อยู่เลย” หล่อนฟ้อง
และเลดี้เทรเมนก็จ้องฉันด้วยสายตาคาดเข้นเอาคำตอบ
ส่วนฉันได้แต่หลุบตาหลบสายตา เพียงเท่านี้หล่อนก็พอจะรู้แล้วว่าสิ่งที่ดริสเซลล่าพูดเป็นความจริง
“ดริสเซลล่าอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อย แล้วลงไปทานอาหารเช้า ส่วนเธออด! กักบริเวณหนึ่งวัน!”
“ค่ะ คุณแม่” ฉันเอ่ยเสียงแผ่ว
‘แบร่ สมน้ำหน้า’ ดริสเซลล่าเล่นหน้าเล่นตา ยียวนอารมณ์ก่อนจะออกจากห้องไป
“ยัยหัวแดงเอ๊ย ขี้ฟ้อง! รับกรรมคนเดียวเลยฉัน” ฉันบ่นกับตัวเองอย่างหัวเสีย ไม่รู้จะหงุดหงิดเรื่องอะไรก่อนดี ระหว่างถูกลงโทษกับติดแหง็กอยู่ที่นี่
ก็ต้องเครียดเรื่องที่ติดอยู่ที่นี่ไหมเล่านังโสน แต่ถ้าติดอยู่นี่จริง ๆ การลงโทษก็ของจริงน่ะสิ!
“หิวจริง เจ็บจริง โอ๊ยยยยยย!” ยกมือขึ้นกุมขมับ
‘ดั่งนรกชัง หรือสวรรค์แกล้ง แกล้งทรมารให้ฉันได้เจอ…….
เวรกรรมหรือไร แต่ปางไหนนั่น……’
พี่ต้องตาจะรอฉันที่ทางช้างเผือกไหมนะ?
เอ๊ย เลิกเพ้อ กลับเข้าสู่ความเป็นจริงได้แล้ว
“เริ่มหิวแล้วอะ” ฉันลูบท้องน้อย ๆ ที่กำลังร้องขออาหาร
ถ้าฉันไปยืนทำตาละห้อยใส่แม่ลูกคู่นั้น ฉันจะได้รับการเห็นใจรึเปล่า? ไม่ลองไม่รู้
ว่าแล้วก็ทำตามแผนการที่คิดไว้ ฉันเดินอย่างเชื่องช้า สองมือเกาะราวบันได ค่อย ๆ ก้าวลงมาอย่างช้าที่สุด สายตามองสลับระหว่างทั้งสองและอาหารบนโต๊ะ
ดริสเซลล่าหล่อนกินอ้างหน้า อ้าปากกว้าง ตักอาหารคำโต ยกไปทางซ้ายทีทางขวาที ก่อนจะงับเข้าปาก เคี้ยวแก้มตุ่ย สีหน้าบ่งบอกถึงรสชาติอาหาร
ส่วนเลดี้เทรเมนนั่งนิ่งไม่ไหวติง ตักอาหารเข้าปากช้า ๆ
หล่อนเหลือบมองเด็กผู้น่าสงสารที่กำลังเกาะราวบันไดเพียงแค่ชั่วกะพริบตา และก็ไม่ได้สนใจอะไรต่ออีกเลย
เย็นชา! เย็นชามาก! นอกจากจะไม่ได้รับความสนใจแล้ว ฉันยังโดนยัยหัวแดงยังกินยั่วน้ำลายอีก
แผนการนี้เป็นอันล้มเหลว คงต้องล้มเลิกไป และคงไม่มีแผนการอะไรมาแทนที่
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments