บทที่สี่​ 1/2

“นี่ดริสเซลล่า ฉันถามอะไรหน่อยสิ” ฉันกระซิบ

“ทำไมช่วงนี้ถามอะไรบ่อยจึง” หล่อนย่นหน้า

“เอาน่า ถามก็ตอบ จะถามต่อล่ะนะ ทำไมถึงล็อกแม่กุญแจไว้ข้างนอกล่ะ เอลล่าอยู่ข้างในนะ ล็อกปรกติก็ได้นี่”

“นังซิน! เรียกนังซิน! ไม่งั้นไม่ตอบคำถาม”

“หัวแดงไม่พอยังเอาแต่ใจอีกยัยเด็กนี่” ฉันบ่นอุบอิบ

“หะ เมื่อกี้ว่าอะไรนะ ได้ยินไม่ถนัด”

“เปล่าไม่ได้พูดอะไร”

“ก็ได้ยินอยู่ว่าพูดอะไรออกมาสักอย่าง”

“หูแว่วไปมั้ง ทำไมถึงล็อกแบบนั้น ซินก็ยังอยู่ข้างใน” ฉันถามคำถามเดิมอีกครั้ง แต่คราวนี้เรียกชื่อบุคคลที่สามเอาใจพี่สาว

“ง่าย ๆ เดี๋ยวมันหนีน่ะสิ”

“หะ? ขังไว้เลยเหรอ”

“ประมาณนั้น”

“ทำไมถึงกลัวซินหนีล่ะ แล้วจะหนีไปที่ไหน”

“นั่นสิ นังนั่นจะมีที่ไหนให้หนีไป นอกจากไปนอนคอกม้า”

คอกม้า? “บ้านเรามีคอกม้าด้วยงั้นเหรอ?”

“ของคุณพ่อยังไงล่ะ!”

“คอกม้าที่ว่านั่นมันอยู่ส่วนไหนของเมืองงั้นเหรอ” ฉันถามต่อ

ดริสเซลล่าขมวดคิ้วแทบจะชิดติดกัน “ถามอะไรเยอะแยะ ถามยังกับคนสมองเสื่อม”

“ตอบมาเถอะน่า ฉันถาม พี่ตอบ”

“พวกแกเลิกคุยกระซิบกระซาบกันสักที ฉันฟังเสียงพวกแกมาตลอดทาง ปวดหัวจะแย่ กระซิบเสียงเบาจับไม่ได้ความ รำคาญ!”

“เพราะเธอคนเดียวเลยอนาสตาเซีย ฉันโดนคุณแม่ต่อว่าไปด้วยเลย”

“พอ ๆ ทั้งสองพอ พวกเราถึงแล้ว” เลดี้เทรเมนปราม

ฉันหยุดยืนมองร้านขนาดเล็กตรงหน้า หน้าร้านประดับไปด้วยดอกลิลลี่หลากสี เมื่อเข้าไปตัวร้านกลับพบว่าร้านไม่ได้เล็กตามที่เห็นหน้าร้านเหมือนตอนแรก ถึงหน้าร้านจะแคบแต่ทว่ากลับยาวลึกสุดลูกหูลูกตา

“บ้านเรารวยขนาดเข้าร้านแบบนี้ได้เลยเหรอเนี่ย?” ตามตำรานิทานแล้วกำลังจะถังแตกไม่ใช่เหรอแต่นี่มันความฝัน จะมาเดินเรื่องแบบในนิทานที่เคยอ่านมาก็คงจะเป็นไปไม่ได้

“ยินดีต้อนรับค่ะ เชิญคุณทั้งสามตามดิฉันมาทางนี้" เจ้าของร้านเดินนำทางและไปหยุดยังประตูบานสีชมพูบานใหญ่ “เชิญเลือกชมเสื้อผ้าคัดพิเศษได้ตามสบายเลยนะคะ ขาดเหลืออะไรเรียกดิฉันได้ค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ” จากนั้นเธอก็เดินหายลับออกไป

ฉันกวาดสายตามองเสื้อผ้าในห้องนี้จนทั่ว ชุดในห้องนี้ฝีมือฝีจักรในการเย็บเป็นระเบียบเรียบร้อย สีสันสดใส เนื้อผ้าดูนิ่มไม่หยาบกระด้างเหมือนเสื้อผ้าที่ห้อยโชว์อยู่หน้าร้าน เสื้อในนี้คงพิเศษอย่างที่เขาบอก ห้องพิเศษสำหรับแขกคนสำคัญสินะ

“เสื้อพวกนี้หรูกว่าข้างนอกมาก”

“ก็แน่สิอนาสตาเซีย นี่มันห้องพิเศษที่คู่หมั้นของฉันจัดเตรียมให้กับพวกเราทุกคนเลยนะ”

“คู่หมั้น?”

“แน่สิ ฉันต้องสวยที่สุดในงาน เขาต้องตกหลุมรักฉัน และในงานเลี้ยงน้ำชา เขาต้องจ้องหมายปองฉันไว้แน่ ๆ เสียใจด้วยนะน้องรักของพี่” ประโยคหลังเธอเริ่มแซะ

ถ้าฉันไม่ใช่โสนแต่เป็นอนาสตาเซียตัวจริงมีหวังได้ตะลุมบอนลงไปคลุกฝุ่นกับดริสเซลล่าแล้วแน่ ๆ

“เอาที่พี่สบายใจเถอะ” ฉันเหล่มองหล่อน จากนั้นจึงเดินไปเลือกสรรเสื้อผ้าที่ถูกใจ

“ได้แล้ว ตัวนี้เป็นไง”

ไม่ใช่ฉันที่เจอชุดที่ถูกใจ แต่เป็นดริสเซลล่า เธอวิ่งถือชุดในมือมาทาบตัว ยืนส่องกระจกและร้องถามทุกคนในห้อง ซึ่งก็มีแค่ฉันกับเลดี้เทรเมน

ไหนหันไปดูสิว่าเธอได้ชุดแบบไหน....แดงแปร๊ด แดงเหมือนสีผมเธอไม่มีผิดเพี้ยน จะชอบสีแดงอะไรขนาดนั้น!

“ไม่มีตัวอื่นที่ชอบอีกเหรอ” ฉันถาม หวังว่าเธอจะมีตัวที่ดีกว่านี้

“มีสิ นี่ไง” ดริสเซลล่าวางตัวแรกลง และหยิบตัวที่สองขึ้นมา ทำเอาลมแทบจับ สีแดงยิ่งกว่าตัวเมื่อกี้เสียอีก ถ้าเดินหลงป่าคงหาเจอภายในวินาทีเดียว

“นึกว่าจะไปงานวิ่งวัววิ่งควายที่ไหน”

“เธอว่าอะไรนะอนาสตาเซีย"

“เปล่า สวยดี สวยดี”

“อย่ามาลอกเลียนแบบชุดฉันนะ ฉันไม่ยอม!” เธอถลึงตาใส่

“ไม่ ไม่แน่นอน พี่สบายใจได้เลย ฉันไม่อยากโดนวัวขวิด”

“หะ?”

“เปล่า พี่นี่หูแว่วตลอด”

“คุณแม่คะ หนูขอเอาสองตัวเลยได้ไหม สวยทั้งสองตัวเลยค่ะ เลือกไม่ถูกว่าจะเอาแดงตัวไหน” หล่อนหันไปหาผู้เป็นมารดา ที่ซึ่งกำลังคุ้ยเสื้อผ้าสำหรับตัวเองอยู่

“ไม่ได้! ได้คนละตัวเท่านั้น มีคนจ่ายให้ยังจะเรื่องมากอีก”

“แล้วอย่างนี้จะเอาตัวไหนดีนะ” ดริสเซลลล่าลังเล ยกเสื้อทั้งสอง มองสลับไปสลับมา

“เลือกยากอะไร แกก็เอาตัวที่แพงที่สุดก็สิ้นเรื่อง”

“ได้ค่ะคุณแม่” เธอเห็นดีเห็นงาม

โธ่ ไอ้เราก็นึกว่ารวยมาจากไหน ที่แท้มีสปอนเซอร์สนับสนุนนี่เอง นังโสนเอ๊ย เอาตัวไหนดี

และฉันก็เหลือบไปเห็นชุดสีขาวผ้าชีฟองพอง ๆ ปักด้วยดอกไม้สีชมพูและผีเสื้อขาวตามชายกระโปรง ฉันหยิบมันขึ้นมาสำรวจ

ตัวนี้แหละ ดูทันสมัยสุดในร้านแล้ว กระโปรงทรงหางปลา แต่ข้างหน้าสั้นประมาณเข่า นี่มันชุดยุคเราชัด ๆ ไม่เหมือนกระโปรงสุ่มไก่สีแดงของยัยเด็กหัวแดง

“ได้แล้วค่ะคุณแม่” ฉันบอก

“อี๋ ทำไมชุดเธอไม่สวยเลย สีก็จืดชืด หม่นหมองเหลือเกิน”

“ของเธอดีนักสิ แดงจนแสบตา ตาจะบอด!”

“นังอนาสตาเซีย!!!”

ในขณะที่ดริสเซลล่ากำลังจะตรงปรี่มาจิกหัวฉัน เลดี้เทรเมนก็ได้ร้องห้ามไว้

“กลับบ้าน! เลือกได้แล้วก็กลับ!” หล่อนหยิบชุดที่อยู่ในมือพาดแขนพร้อมกับเดินจ้ำออกจากห้องแขกวีไอพี

“นี่ คุณแม่ก็ไปงานเลี้ยงน้ำชาเหมือนกันเหรอ เห็นได้ชุดไปหนึ่งตัว” ฉันรีบสงบศึกกับดริสเซลล่าเพราะมีเรื่องอยากรู้เยอะกว่า ขืนกัดกันไปเรื่อง ๆ จะเป็นผลเสียกับตัวเอง

“ใช่ซะที่ไหน ของฟรี ก็เลือก ๆ ไปเถอะ”

และนี่คือคำตอบที่ได้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***